Semua Bab ตั้งใจท้อง: Bab 21 - Bab 30

" ไอ้ยีนส์กูไม่ไปนั่งได้ไหมวะ กูตื่นคนอ่ะมึง "ปลากัดเขย่าเเขนเพื่อนเบาๆอย่างทำอะไรไม่ถูก เขาไม่อยากไปนั่งเป็นเป้าสายตาต่อหน้า บรรดานักข่าวที่จะมาสัมภาษณ์ในวันนี้" อย่าว่าแต่มึงที่กังวลเลย กูก็เหมือนกันนั้นแหละ "สำหรับยีนส์เองเขาก็รู้สึกกังวลไม่น้อยเลย ตอนแรกเขาเอ่ยขอกับเอื้อการต์แล้วด้วยซ้ำว่าไม่ออกมานั่งได้ไหม แต่ชายหนุ่มกลับบอกมาว่าไม่ได้ เพราะวันนี้นอกจากที่คุณม๊าจะแถลงข่าวเรื่องที่เกิดขึ้นในบริษัทแล้ว ก็ยังมีเรื่องงานแต่งของพวกเขาทั้งสี่คนอีกด้วย " มึงว่าพวกนักข่าวจะมองยังไงวะ เป็นผู้ชายแต่มาแต่งงานด้วยกัน มัน...ไม่รู้สึกแต่กูรู้สึกแปลกๆว่ะ "ปลากัดพูดออกมาด้วยสีหน้ากังวลใจ ถึงพวกเขาจะรักกัน แต่คนภายนอกจะมองมายังไง หากจะให้พูดถึงเรื่องจริงแม้โลกเราจะเปิดรับในเรื่องนี้อยู่พอสมควร แต่มันก็มีคนอีกกลุ่มหนึ่งที่ไม่ชอบ ไม่โอเค หรือถึงขั้นแอนตี้เลยก็มี สำหรับคนธรรมดาแบบพวกเขาก็คงไม่เป็นอะไรมานักหรอก แต่คนมีหน้ามีตาในสังคม แวดวงนักธุรกิจอย่างเกื้อกูลและเอื้อการต์ล่ะ จะถูกมองยังไง ไหนจะ ดร. สุกัณญา ที่ในอดีตเป็นถึงผู้อำนวยการมหาวิทยาลัยชื่อดังมีแต่คนให้ความเคารพนับถืออีกล่ะ ปลากัดอดกล

สำหรับวันนี้คือวันที่ยีนส์คิดว่าเขาเจอหลายเรื่องมากที่สุดแล้วจริงๆ เพราะหลังจากจบการแถลงข่าวไป ตอนนี้เขาก็ต้องมานั่งเผชิญหน้ากับผู้ที่เขาเพิ่งทราบเมื่ออาทิตย์ก่อนว่า ท่านคือพ่อแท้ๆของเขานั้นเองความรู้สึกกระอักกระอ่วมใจเข้ามาแทรกซึมแทบจะทันที่เพราะไม่กี่ชั่วโมงก่อนเขาเพิ่งจะเจอภาพบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกยังไม่พร้อมที่จะมาเผชิญหน้ากับผู้เป็นพ่อในครั้งนี้ แต่ในเมื่อไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ความนิ่งเงียบจึงเป็นเหตุให้เขาทั้งสี่คนในห้องทำงานของเอื้อการต์ได้แต่นั่งมองหน้ากันไปมา โดยที่ไม่มีใครคิดจะเอ่ยทำลายบรรยากาศที่แสนอึดอัดใจในครั้งนี้ซะทียีนส์พยายามหายใจเข้าลึกๆเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตั้งแต่เจอหน้ากันเขายังไม่ได้ทำความเคารพผู้เป็นบิดา มือบางจึงยกขึ้นมาพนมไหว้ก่อนจะเอ่ยขึ้น"...สวัสดีครับ...ท่าน "อัศวินรู้สึกจี๊ดขึ้นมาในอกเมื่อคนเป็นลูกเรียกตนเองว่าท่านแทนคำว่าพ่อ แต่ก็เข้าใจได้ทุกอย่างมันต้องใช้เวลา แม้แต่ตัวเขากว่าจะทำใจยอมรับอะไรบางอย่างได้ก็ต้องใช้เวลาไปเป็นสิบๆปี ซึ่งไม่ใช่เวลาที่น้อยๆเลย" สบายดีนะ "" อ่า ครับ "เอ่ยได้แค่นั้นก็เงียบไปอีกครั้ง จนดร.สุกัณญา มองสบตากับลูกชายครู่หนึ่งเ

" โลกนี้มันกลมจริงๆนะมึงว่าไหม กูไม่นึกเลยว่าคนที่ทำให้น้องยีนส์ท้องจะเป็นมึง "หลังจากที่ชะงักไปนาน วายุก็เอ่ยออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ไม่คิดสักนิดว่าพ่อของหลานเขาจะเป็นคนใกล้ตัวซะขนาดนี้ เอื้อการต์น้องชายฝาแฝดของไอ้กูลเพื่อนรักเขานี่เอง ถึงจะไม่ได้สนิทเท่ากับเกื้อกูล แต่เขาก็ได้มีโอกาสเจอกับอีกฝ่ายหลายครั้งเพราะพ่อเขาเป็นหมอประจำตัวของมัน ตอนที่เกิดอุบัติเหตุใหม่ๆ เอื้อการต์ต้องถูกส่งตัวไปรักษาอยู่ต่างประเทศ จำได้ว่าหลังจากมันฟื้นความทรงจำของมันหายเกลี้ยงไม่มีเหลือ มันจำใครไม่ได้สักคนแม้กระทั่งแม่กับพี่ชายของมันเองทั้งคุณป้าและเกื้อกูลต้องดูแลมันอย่างใกล้ชิดเพื่อสร้างความผูกพันในครอบครัวขึ้นมาใหม่ ตอนนั้นไอ้กูลมันถึงกับต้องย้ายไปเรียนมัธยมปลายที่นั่นเลยด้วยซ้ำ ใช้เวลาไปเป็นปีๆกว่าที่ทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ใช่ว่ามันจะเหมือนเดิมไปซะทุกอย่าง เพราะอุบัติเหตุในครั้งนั่นทำให้พ่อของพวกมันจากไปอย่างไม่มีวันกลับ" อืม อะไรที่เป็นไปไม่ได้ มักจะเป็นไปได้เสมอแหละ มึงเถอะสบายดีนะไม่เจอกันตั้งนานเลย "เอื้อการต์เอ่ยออกมาอย่างเป็นกันเอง ถึงมันจะเป็นเพื่อนพี่ชายเขาแต่ในเมื่ออายุเท่ากัน

...แม่!!!...ยีนส์ชะงักเพราะสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมามัน...จะมีความเป็นไปได้มากน้อยแค่ไหน?แต่พอคิดดีๆอีกที แล้วพี่รันจะมาโกหกเขาทำไม คนที่มีความเป็นผู้ใหญ่ มีคนนับหน้าถือตามากมาย มีหน้าที่การงานที่ดีอย่างร้อยตำรวจเอกยศรันเนี่ยนะ จะมานั่งร้องไห้แล้วพูดคำโกหกออกมาอย่างงั้นเหรอ และเรื่องแบบนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะมาล้อเล่นกันได้ด้วย ยีนส์นั่งคิดทบทวน พยายามหาเหตุและผลว่าหากอีกฝ่ายโกหก แล้วจะโกหกไปเพื่ออะไร เพราะยังไงเขาก็เคารพอีกฝ่ายในฐานะพี่ชายและคนรักของพ่ออยู่แล้วที่สำคัญเขาดูออกว่าพี่รันไม่ได้แสดงละครตบตาเขาอยู่ เพราะเขาสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกเสียใจ กังวลใจ และกลัวอยู่ในแววตาคู่นั้นจริงๆ ถึงแม้เขาจะอายุแค่นี้แต่เขาก็ดูคนออกนะว่าใครจะมาดีหรือมาร้าย และพี่รันไม่ได้คิดร้ายกับเขาแน่ๆเขามั่นใจ...หรือเรื่องนี้มันจะเป็นเรื่องจริง!!...ยศรันที่เห็นลูกเงียบไปนานก็รู้สึกใจเสียขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เขาพยายามเป็นอย่างมากที่จะกลั่นน้ำตาและเสียงสะอื้นเอาไว้แม้มันจะทำได้ยากเย็นก็ตามที เขาเข้าใจได้ เข้าใจดีเลย ว่าเรื่องนี้มันทำใจเชื่อได้ยากเกินไป เขาเตรียมใจไว้แล้ว ว่าลูกอาจจะไม่เชื่อในคำพูดของเขา

...โอ้โห มหัศจรรย์มาก...ยีนส์อดคิดไม่ได้ว่าการที่พ่อกับแม่มาเจอกันอีกครั้งมันต้องเกิดจากพรหมลิขิต เพราะไม่อย่างนั้นคนทั้งสองจะกลับมาเจอกันอีกครั้งได้ยังไงล่ะจริงไหม แม้ว่าแม่เขาจะกลับมาในร่างของพี่รันก็เถอะ... แต่เอ๊ะ...แล้วพี่รันล่ะ???" แม่ครับ ถ้าแม่มาอยู่ในร่างของพี่รัน แล้วพี่รันล่ะครับ "ยศรันหน้าหม่นลงทันที เรื่องนี้เขาก็ไม่ทราบ ไม่ทราบจริงๆ " แม่ก็ไม่ทราบครับ ตอนแรกแม่ก็หาคำตอบเหมือนกันว่าแม่มาอยู่ในร่างของเด็กคนนี้ได้ยังไงทั้งๆที่แม่ควรจะ...."...ตายไปแล้วด้วยซ้ำ...ยศรันสูดหายใจเข้าปอดลึกๆแล้วผ่อนออกมาช้าๆ นึกย้อนกลับไปในตอนนั้นหลังจากที่เขาออกจากโรงพยาบาลและเริ่มทำใจได้แล้วว่าเขาคงจะต้องอยู่ในร่างเด็กน้อยยศรันต่อไป เขาก็ได้เอ่ยถามหาสาเหตุว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมน้องรันถึงได้จมน้ำแม่เนตรหรือแม่ของ ด.ช ยศรัน เลยเล่าให้ฟังว่า วันนั้นคุณพ่อพาน้องรันไปโรงพักเพราะเด็กชายร้องตามอยากไปด้วย และด้วยความซนของเด็ก น้องรันจึงไปวิ่งเล่นด้านหลังโรงพักที่มีบึงบัวขนาดใหญ่ แม่เนตรคาดว่าเด็กชายคงจะลงไปเก็บดอกบัวแต่ด้วยบึงบัวน้ำมันลึกจึงทำให้น้องรันจมลงไปใต้น้ำท่านยังเล่าต่ออีกว่า คุณอัศวินที่