All Chapters of ตั้งใจท้อง: Chapter 1 - Chapter 10

ห้างสรรพสินค้า" สัสยีนส์ แดกให้มันน้อยๆหน่อยของหวานน่ะ กูล่ะกลัวชิบหายว่ามึงจะเป็นเบาหวานตายเอาสักวัน "" ก็มันอร่อยหนิ "เอ่ยบอกพร้อมที่มือบางก็ตักเค้กส้มเข้าปากคำโตไปอีกหนึ่งคำ " สักคำไหมมึง ลอกกินอะไรหวานๆดูบ้างดิ ไม่ใช่ว่าวันๆแดกแต่ของขมๆอย่างเช่นกาแฟที่มึงกินอยู่น่ะ แค่ได้กลิ่นก็เห็นความมืดมนมาแต่ไกลล่ะ อร่อยตรงไหนวะไอ้กาแฟดำๆของมึงอ่ะ ขมจะตายชัก สู้ขนมเค้กกูก็ไม่ได้ ชิ "" เออกูยอม แดกๆไปเถอะมึงอ่ะ ไปช้าเดี๋ยวพ่อมึงจะแดกหัวกูอีก "ยีนส์ส่ายหัวยิ้มๆให้เพื่อนทันทีที่มันพูดแบบนั้น ไม่รู้ว่าไอ้ปลากัดกับพี่กูลเป็นอะไรกันนักหนาชอบทะเลาะชอบเถียงกันอยู่นั้นแหละ ตั้งแต่ปี1 จนปัจุบันนี้เรียนจบแล้วแท้ๆ และที่สำคัญเขาและมันก็มาทำงานในบริษัทของพี่แกด้วยนะ แต่ก็ไม่วายยังเถียงกันเหมือนเดิมเป๊ะ คนหนึ่งแกล้งเก่ง ส่วนอีกคนก็โวยวายเก่ง ไอ้ที่โวยวายเก่งน่ะก็ไอ้คนที่นั่งแดกกาแฟดำอยู่ตรงข้ามเขานี่แหละ " กูล่ะไม่เข้าใจไอ้พี่กูลเลยว่ะ ในบริษัทมีพนักงานตั้งเยอะแยะแต่แม่งไม่ใช้ ใช้กูกับมึงอยู่แค่สองคนเนี่ย ตั้งแต่งานเมื่อสองเดือนก่อนแล้วนะสัส พอเกี่ยวกับคนในครอบครัวทีไรไม่พ้นกูกับมึงทุกที "ปลากัดพูดบ

" นั่งสิ "คำแรกที่ใครคนนั้นพูดกับเขาหลังจากที่เข้ามายังร้านอาหารแห่งนี้ ...เย็นชาชะมัด...ยีนส์อดยิ้มเยาะตัวเองในใจไม่ได้ คิดได้ไงว่าอีกฝ่ายอาจจะดีใจเมื่อได้เจอกัน เขายืนนิ่งครู่หนึ่งพลางสูดหายใจลึกๆแล้วเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามเงียบๆหลังจากนั้นไม่นานก็มีพนักงานเอาอาหารมาเสริฟลงบนโต๊ะทันทีโดยที่ไม่คิดจะถามไถ่ความคิดเห็นเขาสักนิดว่าอยากจะทานด้วยหรือเปล่า?...โอโห้ เอาแต่ใจตัวเองอีกด้วย?..." ทานสิ "เอ่ยออกมาพร้อมมองหน้าคล้ายกดดัน จนคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะยอมยกมือขึ้นมาหยิบช้อนนั้นแหละเอื้อการต์ถึงได้ก้มลงจัดการอาหารตรงหน้าของตัวเองเงียบๆ...เผด็จการที่สุด หึ้ย!...ยีนส์ได้แต่บ่นพึมพำ ยิ่งเห็นว่าอีกฝ่ายกระตุกยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดีเขาก็ยิ่งอารมณเสีย ใช้เวลาในการทานอาหารไปเกือบชั่วโมง ไม่ใช่เขานะหมายถึงใครบางคนต่างหากล่ะ กินช้ามากกว่าอาหารในจานของอีกฝ่ายจะหมด เขาล่ะนั่งเขี่ยข้าวไปมาจนเหนื่อยกว่าที่อีกคนจะวางช้อนลงเมื่อเห็นว่าคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามยกแก้วน้ำขึ้นดื่มยีนส์ก็เริ่มเอ่ยปากถามทันที เพราะถ้ายังชักช้ากว่านี้มีหวังเขาคงอึดอัดตาย" ตกลงคุณมีธุระอะไรกับผ

" ...กูลมึงอย่าเข้ามาใกล้ กูเหม็นจะอ้วก แหวะ "เอื้อการต์รีบยกมือบีบจมูกทันทีที่คนเป็นพี่เปิดประตูเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยที่ตัวเขาต้องนอนให้น้ำเกลืออยู่" จมูกมึงเป็นอะไรนักหนาห๊ะการต์ เหม็นไปหมดทุกอย่างแบบนี้กูว่ามันชักจะอาการหนักแล้วนะ ตัดทิ้งเลยไหมจะได้หมดปัญหา "เกื้อกูลพูดกับน้องชายพลางมองหน้าอีกฝ่ายอย่างอารมณ์เสีย มันเป็นอะไรนักหนา เหม็นไปซะทุกอย่าง ไม่ว่าได้กลิ่นอะไรนิดหน่อยก็อ้วกก็อาเจียน ข้าวปลาก็กินไม่ได้ เดี๋ยวเวียนหัว เดี๋ยวเป็นลม จนเขาก็ทำอะไรไม่ถูกนอกจากพามันมานอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลนี่เเหละ ทั้งที่ไม่มีไข้ ไม่ได้ป่วยอะไร แต่ร่างกายอ่อนเพลียอย่างไม่มีสาเหตุ ขนาดไอ้หมอตรวจร่างกายอย่างละเอียดก็ไม่พบอะไรผิดปกติ จะว่าเกี่ยวกับอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อนก็ไม่น่าใช่เพราะไม่อย่างนั้นความทรงจำที่หายไปคงกลับมาเรียบร้อยแล้ว แต่นี่มันยังจำเรื่องราวในช่วงวัยเด็กไม่ได้เหมือนเดิมแสดงว่าไม่เกี่ยวกัน แล้วตกลงน้องชายเขามันเป็นอะไรกันแน่วะ" ฮึกก แล้วมึง ฮึก จะเสียงดังใส่กูทำไมวะ ฮืออ กูไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ซะหน่อย ถ้ามึงรำคาญ ฮึกก มึงกลับออกไปเลย "โอ๊ย กูจะบ้าตาย ....เกื้อกูลยกมือขึ้นน

ร่างเล็กเดินออกมานั่งรอรถประจำทางอยู่ตรงป้ายรถเมล์หน้าโรงพยาบาล มือบางหยิบสมุดสีชมพูออกมามองด้วยหัวใจที่พองฟู โดยหารู้ไม่ว่าระหว่างนั้นมีรถคันใหญ่ที่เพิ่งจะยูเทิร์นฝั่งตรงข้ามได้ตีไฟเลี้ยวชิดขอบทางฟุตบาทอย่างกะทันหันเอื้อการต์ที่บังเอิญหันไปมองทางโรงพยาบาลหรี่ตาลง เพ่งมองไปยังใครบางคนที่นั่งก้มหน้าอยู่ตรงป้ายรถเมล์และไม่รู้ว่าอะไรดลใจเขาถึงได้สั่งให้ลุงพจน์คนขับรถตีไฟเลี้ยวเข้าข้างทางอย่างเร่งด่วน" มีอะไร...อ้าว น้องการต์จะไปไหนลูก "ดร.สุกัณญา กำลังจะหันไปเอ่ยถามลูกชายก็ต้องตกใจ เมื่อคนเป็นลูกเปิดประตูรถแล้ววิ่งออกไปขึ้นสะพานลอยอย่างรวดเร็ว...หมับ~~~เอือก!!!ยีนส์ที่เพิ่งจะลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นว่ารถเมล์วิ่งเข้ามาใกล้สะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆร่างของเขาก็ถูกรวบเข้าไปกอดจากทางด้านหลังยืนตัวเเข็งทื่อได้ไม่นาน คนที่กำลังกอดรัดเขาแน่นก็กระซิบขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่เพียงแค่นั้นก็สามารถเรียกน้ำตาของคนตัวบางได้อย่างง่ายดาย" คิดถึง..."น้ำเสียงนี้คือน้ำเสียงที่อยู่ในความทรงจำมาโดยตลอด ไม่คิดว่าวันนี้เขาจะได้ยินมันอีกครั้ง" ฮึก...พี่การต์..."ลำแขนแกร่งกระชับร่างของคนในอ้อมกอดแน่นขึ้น

20 นาทีผ่านไป~~ตอนนี้ยีนส์ยังคงอยู่ในอ้อมแขนแกร่งของเอื้อกาต์ดังเดิมถึงแม้ว่าคนตัวใหญ่จะเลิกร้องไห้แล้วก็ตาม" การต์ กูว่ามึงปล่อยน้องได้แล้วมั้ง "เป็นเกื้อกูลที่เอ่ยขึ้นหลังจากที่เรียกสติกลับมาได้ เขาตกใจที่รู้ว่ารุ่นน้องที่เขารู้จักมานานหลายปีสามารถท้องได้ก็จริง แต่เขาก็ดีใจที่เด็กในท้องเป็นหลานของเขา แม้เรื่องนี้มันอาจจะฟังดูไม่ถูกต้องนักที่ผู้ชายท้องได้ แต่ใครจะสนในเมื่อนี่มันคือคนในครอบครัวเขา น้องยีนส์ก็เป็นน้องที่เขาให้ความเอ็นดูมาเสมอ ใครจะคิดยังไงก็ช่าง แต่เขารับได้ และที่สำคัญเขากำลังจะกลายเป็นลุง เขากำลังจะมีหลาน แค่คิดก็อดตื่นเต้นไม่ได้แล้ว" ยุ่ง! "เเต่คนงอแงก็ยังงอแงไม่เลิก ยิ่งคนเป็นพี่บอกให้ปล่อยลำแขนแกร่งก็ยิ่งกระชับให้แน่นขึ้นอีกนิด จนตอนนี้ร่างเล็กๆของยีนต์ถูกยกขึ้นมานั่งบนตักหนาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว " ม๊าดูมันดิ การต์มันเข้าโหมดเด็กน้อยอีกแล้วอ่ะ "เกื้อกูลหันไม่ฟ้องคนเป็นแม่อีกครั้ง ก็ดูน้องชายเขาทำตัวสิ ไม่ต่างอะไรกับเด็กที่กลัวถูกแย่งของรักยังไงยังงั้นเลย กอดซะแน่นจนน้องยีนส์หน้าแดงลามไปทั้งตัวแล้วนั่น เขาล่ะกลัวจริงๆว่าน้องมันจะหายใจไม่ออกเพราะถูกลำแขนใหญ่ๆค