All Chapters of ทวงรักคืนใจนายเจย์เดน: Chapter 21 - Chapter 30

ปวริศาหลังจากได้รับโทรศัพท์จากเจฟฟ์ก็รีบของ จนเพื่อนสองคนงง“เก็บของจะไปไหนหรือแป้ง”ปรียาพรถามด้วยความงุนงงที่อยู่ดีดีเพื่อนสาวก็เก็บของปิดโน้ตบุ๊ก“ไม่รู้เหมือนกัน บอสโทรมาสั่งให้เก็บของบอกว่าจะออกไปข้างนอก สงสัยไปเคลียร์โปรเจคสตาร์มั้ง”ปวริศาตอบไปตามความคิดของตนเอง และยังไม่ทันได้พูดคุยอะไรต่อบอสหนุ่มก็เปิดประตูห้องออกมาเดินมาโต๊ะเธอออกไปโดยไม่มีการหยุดทักทาย จนเธอต้องรีบคว้ากระเป๋าลุกจากโต๊ะทำงานแล้วหันมาโบกมือลาเพื่อนๆ แล้ววิ่งตามไป‘จะรีบไปไหนของเขานะ’ เธอได้แต่คิดในใจปวริศาวิ่งมาทันเขาที่หน้าลิฟต์พอดี ประตูลิฟต์เปล่าเปิดออก เธอเดินก้าวตามเขาเข้าไปในลิฟต์ บรรยากาศดูแสนจะอึดอัดเขาไม่พูดไม่ยิ้มไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าเธอเสียด้วยซ้ำปวริศาได้แต่คิดในใจว่า ‘คงเป็นเพราะเครียดกับงานแน่เลย’ เธอจึงไม่อยากเซ้าซี้สอบถามอะไร ประตูลิฟต์เปิดออกไปยังที่ชั้นที่จอดรถของผู้บริหาร เธอก้าวเข้าไปนั่งในรถหลังจากที่เขาเปิดประตูให้‘ถึงแม้จะทำหน้านิ่งหน้าตึงแต่ก็ยังไม่ลืมดูแลเธอนะ’บรรยากาศในรถก็ยังอึมครึม เจฟฟ์สายตาจ้องไปที่ถนน จนปวริศาผู้ซึ่งไม่ชอบบรรยากาศที่แสนจะอึดอัดแบบนี้ก็ทำลายความเงียบขึ้นมา

ชายหาดส่วนตัวของรีสอร์ต เกลียวคลื่นซัดเข้าหาฝั่ง บ้างกระทบผืนทราย บ้างกระทบกับโขดหิน คล้ายกับบทเพลงรักที่โรแมนติกแสนหวาน แสงแดดอ่อนยามเย็นกับลมทะเลที่พัดพาเข้าหาฝั่งนำพาความเย็นมาปะทะผิวกายทำให้รู้สึกสดชื่น เม็ดทรายเนื้อเนียนละเอียดยามถูกเหยียบก็ยุบตัวอัดแน่นลงตามน้ำหนักที่กด เมื่อมองไปด้านหลังจะเห็นเป็นรอยเท้าของคนสองคนที่เดินเคียงข้างกันไปจนสุดชายหาดส่วนตัวของรีสอร์ต และด้วยวันนี้เป็นวันธรรมดาคนที่มาพักที่รีสอร์ตจึงมีไม่มาก ทำให้เหมือนชายหาดนี้เป็นหาดส่วนตัวของคนทั้งคู่ “พี่แป้งชอบไหมครับ” “ชอบค่ะ” “ชอบอะไรครับ ชอบผมหรือชอบที่นี่” “ก็ทั้งคู่นั่นแหละ ที่นี่สวยและเงียบสงบดีนะ” “งั้นเรามาทำให้มันไม่เงียบสงบดีไหมครับ” ปวริศางงไม่เข้าใจอะไรคือการทำให้บรรยากาศที่นี่ไม่เงียบสงบ แต่พอมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาเบ้าหน้าฟ้าประธานของคนข้างๆ ที่ตอนนี้ทำสีหน้ากรุ้มกริ่มก็ทำให้เธอรู้ได้ทันทีถึงความหมายของการทำให้บรรยากาศที่ไม่นี่ไม่เงียบสงบมันคงไม่พ้นเรื่องติดเรทสิบแปดบวกแน่ๆ พอคิดได้ก็หน้าเห่อร้อนแดงขึ้นอีกครั้ง แล้วต

ขณะนี้ในห้องประชุมบรรยากาศเงียบงันส่อแววมาคุ หลังจากที่มีโทรศัพท์ปริศนาโทรเข้ามาคุยกับเจฟฟ์พักใหญ่ ก็ทำให้เจฟฟ์อารมณ์เสียและโมโหไม่ใช่น้อย อะไรที่ไม่เคยเห็นก็ได้เห็น อะไรที่ไม่เคยได้ยินก็ได้ยิน ไม่ว่าจะเป็นสายตาที่แข็งกร้าวดุดันหรือคำพูดสรรพนามที่ใช้แทนตัวเองและเรียกฝ่ายตรงข้ามราวกับหลุดมาจากสมัยยุคพ่อขุน ดูเหมือนว่าคนที่เจฟฟ์คุยด้วยน่าจะเป็น “แพทริก” และเขาก็เข้าร่วมการประกวดราคานี้ด้วยเช่นกันเวลาพักเบรกใกล้จะหมดแล้ว เหลือใส่ราคาประกวดได้อีกเพียงสองครั้งและแพทริกก็พูดถูกว่าเขาสามารถใส่ราคาได้อีกเพียงครั้งเดียว เพราะราคานี้ก็เบียดกับต้นทุนแล้ว เขาจะยอมขายของขาดทุนเพียงเพราะความอยากเอาชนะงั้นหรือ เจฟฟ์ได้แต่คิดในใจ สายตาเขามองที่หญิงสาวคนที่เขารักสุดหัวใจมันเกิดอะไรกันขึ้นนะ ทำไมถึงมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นได้ เขาไม่อยากจะเชื่อแต่เหตุการณ์และสถานการณ์แบบนี้ชวนให้คิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้จริงๆ“บอสคะ ใกล้จะได้เวลาใส่ราคาครั้งที่สี่แล้วค่ะ เอ่อ... บอสจะให้ใส่ราคาที่เท่าไหร่ดีคะ”ศศิวิมลยังคงทำหน้าที่ของเธอแม้ว่าในใจจะเต้นตูมตาม ผู้ชายคนนี้พอโกรธแล้วดูน่ากลัวจริงๆ“จะใส่เท่าไหร่ดีล่ะ แม่งเบ

พอออกมานอกห้องของเจฟฟ์มาปวริศาก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติถึงแม้ทุกคนจะดูออกว่าดวงตาของเธอบวมช้ำมากกว่าเดิม แต่เธอก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติ แล้วยิ้มให้กับทุกคนเมื่อเดินมาถึงโต๊ะ“แป้งไปก่อนนะคะทุกคน ขอบคุณทุกคนมากเลยที่น่ารักกับแป้งมาโดยตลอดแป้งจะไม่ลืมทุกคนเลยค่ะ แป้งต้องขอโทษพี่ศศิด้วยนะคะที่ทำให้ยุ่งยากลำบากใจ”“เฮ้ยยายแป้งพูดอะไรแบบนี้ล่ะ พี่แค่ให้เธอหยุดไปพักผ่อนเดี๋ยวค่อยกลับมาทำงานใหม่ พี่ไม่ยอมให้เธอไปไหนนะ”ปวริศายิ้มแล้วเข้าไปสวมกอดศศิวิมล ปวีณาก็ตามเข้ามากอดเธอด้วยแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น ส่วนปรียาพรได้แต่มองอ้ำอึ้งสีหน้าตึงเครียดแล้วเธอก็เดินตามเข้าไปกอดด้วยเช่นกัน“ตอนฉันไม่อยู่ เธอสองคนคงจะเหนื่อยหน่อยนะในช่วงแรก แต่อีกสักพักก็น่าจะโอเคขึ้น เพราะเพื่อนฉันสองคนนี้เก่งอยู่แล้ว ฝากดูแลลูกค้าของฉันด้วยนะถึงพวกเขาจะดูงอแงเอาแต่ใจไปบ้าง แต่ความจริงแล้วไม่มีอะไรหรอก อยากให้เขาช่วยอะไรก็บอกเขาได้เลย”“ไปแป้งเดี๋ยวฉันเดินไปส่งเธอเอง”ปวีณาจูงมือแป้งเดินออกมา ส่วนปรียาพรทำท่าเก้เก้กังกังแล้วก็เดินตามปวริศาและปวีณาไป พอเดินผ่านห้องฝ่ายบุคคลปวริศาก็บอกทั้งสองคนว่าให้รอก่อน“เธอจะทำอะไรแป้ง

“ยายแป้งเธอนี่ก็เอกการละครเหมือนกันนะใช้ได้เลย”“ฉันก็อยากรู้ว่าใครกันที่มันทำแบบนี้ แล้วที่สำคัญไม่ว่าจะอย่างไรเขาก็เป็นผู้ชายคนแรกคนเดียวที่ฉันรักเป็นคนที่ฉันมอบกายและใจให้ไปแล้ว ฉันไม่ยอมที่จะให้เรื่องบ้าๆ นี่มันมาทำลายความรักคนรักของฉันที่ฉันรอคอยมาเกือบสิบปีหรอกนะ”สีหน้าและแววตาของปวริศาดูขึงขังและจริงจังมากจนกีต้าปรบมือให้อย่างดัง แล้วหัวเราะออกมาดังลั่น“สุดยอดเพื่อนฉัน ในที่สุดพลังบ้าผู้ชายก็ชนะทุกอย่าง ฮ่า ฮ่า ฮ่า”“นี่กีต้า ฉันไม่ได้บ้าผู้ชายนะ แต่ฉันคิดได้ต่างหากแล้วนี่นาว่าฉันไม่ผิด แล้วทำไมฉันจะต้องมาทนกับสภาพแบบนี้ ส่วนเรื่องผู้ชายเดี๋ยวก่อน ถ้าฉันจับโจรได้แล้วฉันค่อยไปจัดการไอ้ตัวแสบของฉัน บังอาจไม่ไว้ใจฉัน บังอาจทำกับฉันแบบนี้มันต้องโดนดี”“โอเค.. เห็นแบบนี้ฉันค่อยสบายใจหน่อย แล้วเราจะเอาอย่างไรกันต่อดี”“ฉันคงพักสมองที่บ้านสักพัก ฉันคิดว่าศัตรูตัวร้ายอาจจะอยู่ใกล้ตัวอย่างเธอว่าจริงๆ”“ชัวร์ เขาต้องส่งข้อมูลให้นายแพทริกจอมขี้หลีขี้โม้แน่ๆ ส่งทุกเรื่องรวมทั้งเรื่องที่เธอออกมานี่ด้วย”“ฉันไม่อยากคิดเลย ตอนนี้ฉันไว้ใจใครได้บ้างนี่ ทั้งพี่ศศิ, วีณาและใบหม่อน แค่คิดก็เจ็บจ