Lahat ng Kabanata ng ทวงรักคืนใจนายเจย์เดน: Kabanata 1 - Kabanata 10

สายตาคมกริบราวกับมีดผ่าตัดของคุณหมอกำลังมองผ่านกระจกจากห้องวีไอพีชั้นสองของอาคารที่ถูกตกแต่งเป็นแหล่งความบันเทิงยามค่ำคืนให้กับกลุ่มคนวัยทำงาน เมื่อมองตามสายตานั้นลงไป ก็พบว่าเป้าหมายที่สายตาคู่นี้กำลังจดจ้องอยู่คือ กลุ่มคนที่นั่งโต๊ะมุม ฝั่งปีกขวาของร้านเป็นหนุ่มสาวชาวออฟฟิศกำลังนั่งกิน ดื่ม พูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน“เห็นมองอยู่นานสองนานแล้ว นายสนใจคนไหนล่ะเจฟฟ์ เดี๋ยวเราไปดีลให้ โต๊ะนี้ขาประจำของร้านเรารู้จักดี”“ศรุต” หนุ่มเพลย์บอยเจ้าของสถานที่ ใช้ไหล่มาแตะกระทบกับไหล่ของ “เจฟฟ์ หรือ เจฟฟ์ หลุย กาเบรียล” เบาๆ พร้อมทั้งยื่นแก้วไปขอชนด้วย“เอ๊ะ.. เดี๋ยวนี้นายเปลี่ยนมากินวิสกี้แล้วหรือ เห็นตอนอยู่ที่อเมริกาตอนนั้นกินแต่เบียร์”“หึ มันก็มีเปลี่ยนกันบ้างสิ กินแต่แบบเดิมก็จำเจแย่”“เหมือนผู้หญิงด้วยปะล่ะ เดี๋ยวนี้นายยังเปลี่ยนคู่นอนเป็นว่าเล่นเหมือนก่อนหรือเปล่า”“อันนี้นายพูดถึงตัวเองหรือพูดถึงใคร ฮ่า ฮ่า ฮ่า”ชายหนุ่มทั้งคู่ยื่นแก้วที่มีน้ำสีเหลืองอำพันมาชนกันแล้วยกขึ้นจิบแล้วศรุตก็ถามถึงที่มาที่ไปของเจฟฟ์“เอ่อ.. นี่ นายมาไทยครั้งนี้จะแค่มาเที่ยวหรือมาอยู่ยาว”“ก็คิดว่าจะย้าย

คอนโดหรูชั้นสามสิบห้า คอนโดหรู ดีไซน์ทันสมัยเหนือกาลเวลา ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหราจากแบรนด์และดีไซเนอร์ชั้นนำพร้อมด้วยฟังก์ชันพิเศษ ระบบการใช้งานอัจฉริยะ วิวนอกห้องที่มองไปเห็นสายน้ำคดโค้งดูสบายตา “ฮัดเช้ย ฮัดเช้ย” เสียงเจ้าของห้องจามติดติดกันจนหงุดหงิด เช้านี้เป็นอะไรนะ เขาถึงได้จามติดติดกันแบบนี้ เจฟฟ์ หลุย กาเบรียล นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่พึ่งเดินทางมาแตะแผ่นดินสยามประเทศได้ประมาณหนึ่งสัปดาห์ อยู่อยู่ก็จามแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยหรือว่าเขาจะแพ้อากาศของเมืองไทยกันนะ เจฟฟ์คิดพร้อมจิบกาแฟแล้วทอดสายตามองออกไปนอกระเบียงของคอนโดหรูมองเห็นสายน้ำของลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยาเส้นเลือดใหญ่ไหลผ่านกลางเมืองหลวง ฉากหลังเป็นตึกสูงต่ำเรียงรายสลับกัน นี่เป็นครั้งแรกในรอบเก้าปี ที่เขากลับมาที่ผืนแผ่นดินแม่อีก หลังจากที่เขาได้วางแผนแรกไว้ว่าเขาจะไปเรียนปริญญาตรีจนจบ แล้วจะกลับมาไทย แต่สถานการณ์ก็เปลี่ยนไป เมื่อใครบางคนที่ทำให้เขาแทบคลั่ง อยากจะบินกลับไทยทุกวินาที กลับเอาใจออกห่างเขาเพียงแค่ห่างกันไม่กี่เดือน จากที่เคยคุยกันทุกวัน ก็เริ่มเป็น สองสามวันครั้ง เป็น

ที่แผนกประสานงานขายต่างประเทศ ปวริศายื่นมือไปรับสูทหรูราคาแพงเปื้อนคราบกาแฟ ที่เธอเป็นคนทำ จากมือของศศิวิมลแล้วกล่าวว่า “เดี๋ยวแป้งเอาไปส่งซักให้เองค่ะพี่ศศิ” “ก็ต้องเป็นเธออยู่แล้วแหละยายแป้ง เฮ้อ... วันนี้เธอเป็นอะไรของเธอนะ ทั้งซุ่มซ่าม ทั้งเหม่อลอย มีสติหน่อยสิคะคุณน้อง” ศศิวิมลบ่นอุบอิ่มแล้วส่งสูทให้ ส่วนปรียาพรเพื่อนของเธอก็อมยิ้มทำหน้าล้อเลียน ขณะที่กำลังทายาให้มือขาวที่มีรอยแดงเป็นจ้ำอยู่ “เอ๊ะ.. หรือว่าเธอตกตะลึงในความหล่อของบอสคนใหม่ของเราจ๊ะแป้ง” “เอ่อ.. แป้งคงจะมึนๆค่ะ เมื่อคืนนอนน้อยด้วย เอ.. แถวนี้มีร้านซักแห้งที่รับงานด่วนบ้างไหมนะ แป้งไม่ค่อยรู้จักด้วยสิ” ปวริศาแก้ต่างไปพร้อมกับสีหน้าที่กังวลครุ่นคิด ปรียาพรก็พิมพ์อะไรยุกยิกในโทรศัพท์มือถือแล้วก็ยิ้มออกมา “ไม่เห็นจะยากเลย ก็ถามอากู๋สิ นี่ไงมีร้านรับซักรีด ซักแห้งรับงานด่วนรอรับได้อยู่ในซอยยี่สิบสี่เลยสี่แยกไฟแดงไปหน่อยนึง ไม่ไกลนะ แต่ออกไปตอนนี้รถคงติดน่าดู” “ขอบใจจ้ะหม่อน เดี๋ยวแป้งนั่งวินไปดีกว่า เอ่อ.. พี่ศศิค

“สวัสดีครับ ผมอยากรู้จักคุณจัง ขอคุยด้วยนะครับ” เสียงใครคนหนึ่งดังมาจากทางด้านหลัง และเหมือนว่าเขากำลังจะพูดคุยกับเธอเสียด้วยสิปวริศาหันไปมองหนุ่มปริศนาที่เข้ามาทักทายแล้วเอามือป้องปากที่กำลังเคี้ยวเจ้ามินิแซนด์วิชอยู่ แล้วโค้งศีรษะให้นิดหนึ่ง ประมาณว่ารอแป๊บนะกำลังเคี้ยวอยู่พูดไม่ได้ จนชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มที่เดินเข้ามาทักอมยิ้มและหัวเราะมาเบาๆ“ขอโทษครับไม่ต้องรีบครับ ค่อยๆเคี้ยวเดี๋ยวจะติดคอ นี่ครับน้ำ”พูดจบชายหนุ่มตรงหน้าก็ยื่นทิชชูกับแก้วน้ำให้ ปวริศายื่นมือเข้าไปรับของที่ชายแปลกหน้ายื่นมาให้ แล้วก็สะดุ้งนิดที่ปลายนิ้วของเขาแตะที่หลังมือของเธอ แล้วก็ตกใจอีกรอบเมื่อมีมือดีมาหยิบแก้วน้ำออกจากมือเธอไปแล้ววางลงบนโต๊ะ ปวริศาหันไปมองก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คือเจ้านายคนใหม่ของเธอนี่เอง“เอ่อ.. บอสคะ”“ไปตรงโน้นกันเถอะ”ไม่พูดเปล่า ข้อมือบางของปวริศาก็ถูกกุมแล้วพาเดินออกไปจากตรงนั้น ปล่อยให้ชายแปลกหน้ายืนจ้องมองตามคนทั้งคู่ไป“ฮึ.. แน่ใจหรือว่าเป็นแค่ผู้ช่วย ดี หวงแบบนี้สิดี มีอะไรสนุกให้เล่นอีกแล้ว”พอเดินไปได้สักพัก ปวริศาก็พยายามใช้มือข้างที่เป็นอิสระมืออีกข้างใ

“บอสคะ วันนี้เวลา 09.30 น. มีประชุมกับฝ่ายบัญชีและการเงินนะคะส่วนช่วงบ่ายมีประชุมกับฝ่ายขายค่ะ” “ขอบคุณครับคุณนี”เจฟฟ์วางสายคุณเลขาภาวินี แล้วนั่งทำงานไปจนถึงเวลาใกล้ 09.30น. เขาจึงลุกออกจากห้องไปยังห้องประชุม ขณะที่เขากำลังเดินผ่านฝ่ายประสานงานขายต่างประเทศ สายตาเขาเหลือบไปเห็นวิษณุหนุ่มไอทีกำลังนั่ง ตรวจเช็คคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กที่โต๊ะของปวริศา ซึ่งถ้าเป็นสายตาของคนอื่นก็มองเป็นเรื่องปกติ เพราะภาพที่เห็นคือ วิษณุนั่งที่โต๊ะทำงานของปวริศากำลังตรวจเช็คโน้ตบุ๊กให้ โดยมีปวริศายืนดูอยู่ข้างๆ แต่ในสายตาของเจฟฟ์กลับมองว่าทั้งคู่ใกล้ชิดกันมากเกินไปแล้ว ภาพที่เห็นสร้างความหงุดหงิดใจให้เขาไม่ใช่น้อย เขาจึงเอ่ยทักทายไปว่า“โน้ตบุ๊กมีปัญหาอะไรหรือครับ”ทั้งวิษณุและปวริศาเงยหน้าพร้อมกันแล้วหนุ่มไอทีก็ยิ้มตาตี่พร้อมกับตอบไปว่า“โน้ตบุ๊กคุณแป้งมีปัญหานิดหน่อยครับผมกำลังแก้ไขให้อยู่ เครื่องนี้ก็ใช้มาหลายปีแล้ว”เจฟฟ์พยักหน้ารับฟังข้อมูล“ทางไอทีมีการเซ็ตแผนเรื่องอายุงานของโน้ตบุ๊กไว้หรือเปล่าครับ”“มีครับ”“แล้วเครื่องนี้ยังอยู่ในระยะเวลาที่กำหนดหรือไม่”“ถ้านับตามที่วางไว้ ก็ถึงเวลาที่ต