Semua Bab เปลี่ยนให้เธอมารัก: Bab 21 - Bab 30

กลางดึกคืนนั้นพยาบาลมาถอดสายน้ำเกลือให้เมื่อเห็นว่าไข้ไม่ขึ้นแล้ว ตอนเช้าหมอเข้ามาตรวจอีกครั้งจึงอนุญาตให้กลับได้ ยายจ๋าหายไปตั้งแต่เมื่อเย็นวาน จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้กลับมา ส่วนคนที่นอนเฝ้าไข้อยู่เมื่อคืนกำลังเดินออกไปจ่ายเงินค่ารักษาพยาบาล "เท่าไรคะพี่ธร" เธอเอ่ยถาม พร้อมโทรศัพท์ในมือที่เตรียมเปิดแอปพลิเคชันธนาคารรอไว้แล้ว "ไม่กี่บาทหรอก" "รดาจะโอนเงินคืนให้ค่ะ" "ไม่เป็นไร" "ไม่ได้หรอกค่ะ รดาไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณ" "งั้นก็ถือว่าเป็นค่าที่ช่วยฉันเมื่อคืนแล้วกัน" "เอ๊ะ..." เพราะคำพูดไม่น่าฟังของเขาทำเธออุทานเสียงหลง "ฉันก็ไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร" "ถ้าพี่ธรจะตีค่าตัวรดาแบบนั้น แค่นี้คงไม่พอหรอกค่ะ" บทสนทนาที่กำลังเข้มข้นถูกขัดขึ้นเมื่อพยาบาลเดินเข้ามาดูแลความเรียบร้อยอีกครั้ง และความเงียบยังคงครอบคลุมคนทั้งสองตั้งแต่โรงพยาบาลจนถึงโรงแรม ภายในลิฟต์ของโรงแรมเขาเป็นคนเดินเข้ามาก่อนแล้วก็กดชั้นที่เธอพักอยู่ เธอหันไปมองไม่เห็นเขากดชั้นของตัวเองด้วย เธอรู้ว่าเขาพักอยู่ชั้นไหน เธอจึงกดหมายเลขชั้นของเขาให้ซึ่งมันอยู่สูงกว่าเธอไปอีกห้าชั้น จนเขาหันมามองหน้า

เสียงหัวเราะเบาๆ ยังคงดังอยู่เป็นระยะ หนักเข้าเขาก็ขี้เกียจฟังเรื่องไร้สาระที่ไอ้ณัฐงัดมาจีบสาว ปลีกตัวออกมาสูบบุหรี่เงียบๆ บุหรี่ยังไม่ทันหมดมวนเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น "ว่าไงพิมพ์" (ขอโทษนะคะธร ที่โทรมากวนตอนดึก พอดีไฟในห้องมันดับหมดเลยค่ะ พิมพ์ไม่รู้ว่าจะทำยังไง) "ข้างนอกห้องดับไหม" (ไม่ดับค่ะ พิมพ์ออกไปดูมาแล้วไฟทางเดินก็ติดค่ะ" "งั้นต้องไปดูที่แผงไฟ เอ่อ..งั้นเดี๋ยวผมแจ้งทางนิติให้เขาขึ้นไปดูให้ ผมติดธุระอยู่กว่าจะไปถึงน่าจะนาน" (ค่ะ ขอบคุณค่ะ ขอโทษอีกครั้งนะคะธร) "ไม่เป็นไรครับ" หลังจากวางสายไปแล้วเขาก็โทรหาเพื่อนที่เป็นเจ้าของคอนโดทันที เบอร์นิตงนิติอะไรนั่นก็ไม่มีหรอก เวลาอะไรมีปัญหาก็โทรหาไอ้มอส รวดเร็วสะดวกกว่าโทรหานิติคอนโดเสียอีก และเขาก็ไม่อยากเข้าไปที่ห้องตัวเองด้วยนั่นแหละ ไม่อยากให้ความสัมพันธ์อันเปราะบางต้องแตกหักลงเพราะคนในห้องคอยแต่จะหาโอกาสใกล้ชิดจนหลังๆ มานี่มันรู้สึกได้จนน่าอึดอัด "ไอ้มอสมีเรื่องให้ช่วยหน่อยว่ะ" (ว่า) "ไฟที่ห้องกูดับน่ะ ส่งช่างไปดูให้หน่อย" (เออๆ มึงอยู่ห้องหรือ) "กูอยู่ข้างนอก พิมพ์อยู่ที่ห้อง" (โอเค) "แต

คนตัวเล็กควบจังหวะเนิบช้าบดเนื้อแน่นก้อนกลมลงบนตักเขาหนักๆ ก่อนจะขยับสะโพกกระดกสูงลอยขึ้นแล้วกดลงเร็วๆ ชลันธรแทบจะขาดใจเสียให้ได้ ยอมรับว่าเขาไม่เคยถูกใจใครในท่านี้มาก่อน และยากมากที่ใครจะทำท่านี้ให้เขาแตกซ่านได้รวดเร็ว แต่แค่เพียงเธอขยับเพียงนิด เขาก็แทบบ้าจากคนที่ถูกควบคุมนึกอยากจะควบคุมเธอเสียเองแล้วตอนนี้ ศิรดายังรัดต้นคอเขาไว้แน่น ใบหน้าหวานก้มซุกไซ้อยู่แถวซอกคอ ยิ่งยามเธอกระเส่าเสียงออกมามันก้องอยู่ข้างหูจน ชวนให้เขาต้องหยัดกายแทงสวนสะโพกมนขึ้นไป แต่ทว่าอยู่ๆ สายตาเขาก็เหลือบไปมองกระจกมองหลัง จึงได้เห็นว่ามีคนอยู่ไกลๆ และกำลังเดินมาทางนี้ ชลันธรจับสะโพกเธอตรึงไว้แน่นอีกครั้ง จนคนด้านบนส่งเสียงประท้วงเบาๆ ในลำคอ "ไอ้ณัฐเดินมา" เขาเอ่ยบอกทั้งที่สายตายังจับจ้องที่กระจกมองหลัง และยังถือว่าโชคดีที่กระจกรถเธอติดฟิล์มดำจนแทบจะมองด้านในไม่เห็น ด้วยความตกใจศิรดารีบจะลุกขึ้นจากตักของชายหนุ่มทันที แต่เขารั้งเอวเธอไว้แน่น กดศีรษะเธอให้โน้มซบลงมาที่ไหล่แล้วฝ่ามือใหญ่ก็ลูบผมเธอเอาไว้เบาๆ เป็นเชิงปลอบ ชลันธรผ่อนลมหายใจหนักๆ เข้าออก ไม่ใช่จะนึกกลัวไอ้ณัฐ แต่เพราะสัมผัสได้ถึงจุดเช

เขาเอามือที่เท้าผนังลงให้ โดยที่เธอไม่ต้องยื้อแย่งอิสระจากเขา พอหลุดจากอ้อมแขนมาได้ ตอนเดินผ่านเคาน์เตอร์ก็ไม่ลืมวางแก้วไวน์ในมือลงไว้ตรงนั้นด้วย และก็รีบไสหัวตัวเองออกมาให้พ้นหน้าเขาทันที เพราะรอยยิ้มเมื่อครู่มันช่วยดึงสติเธอได้อีกเยอะ เขาเกลียดเธอยังไงก็คงเกลียดอย่างนั้น รวมถึงพี่ชายเธอด้วย ศิรดากลับมาถึงห้อง ก็รีบอาบน้ำจะเข้านอนเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าลองลงไปหาสร้อยคอที่รถอีกครั้ง และยังต้องทำงานอีกด้วย พอถอดเสื้อผ้าตัวเองออก เธอก็แทบอยากจะร้องกรี๊ดให้ดังอยู่ตรงนั้น เมื่อรู้ว่ากางเกงตัวเล็กด้านในยังอยู่ที่เขา เพราะที่โรงแรมไม่มีคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กทำให้เขาเปิดไฟล์จากเมมโมรีไม่ได้ ไม่อยากกลับไปเอาที่คอนโด ในช่วงสายของวันจึงทำได้เพียงกลับมาที่บ้านเท่านั้น พอจะยืมของยายจ๋าก็บอกอยู่ที่บ้าน ในเวลาสายของวันแต่ประมุขของบ้านก็ยังไม่ได้ออกไปทำงาน ความซวยจึงบังเกิดขึ้นกับเขาทันที เมื่อผู้เป็นพ่อเอ่ยสอบสวน สั่งสอนเขาอยู่ตรงห้องอาหารอย่างนั้น อย่างไม่คิดว่าจะให้เขาอายบรรดาแม่บ้านที่เดินเข้าออกอยู่แถวนั้นสักนิด "ไงเจ้าธร ให้ไปช่วยรับลูกค้าหน่อย ทำได้ไม่กี่วันก็หายหัว แถมยังไปส

สร้อยเส้นละเกือบล้านกลับมาอยู่ในคอเธออีกครั้ง แม้จะคนละเส้นแต่ก็ลายเดียวกันไม่ผิด โชคดีที่แม้มันจะราคาแพงแต่ก็ไม่ใช่สร้อยรุ่นพิเศษหายากที่ต้องรอของจากต่างประเทศ หรือขนาดที่ต้องบินไปซื้อถึงต่างประเทศเช่นกัน เมื่อได้มาแล้วเขาก็พาเธอไปซื้อเมมโมรีการ์ดอันใหม่คืนให้ คนรับได้แต่ทำหน้ามุ่ย "พี่ธรเอาอันนั้นมาคืนรดาด้วยนะคะ" "ทำไม ก็ซื้ออันใหม่ให้แล้วไง" "ถ้าเกิดมันหายแล้วมีรูปหลุดไป จะทำยังไงคะ" "อยู่กับฉันไม่มีหลุดไปไหนหรอก ถ้าอยู่กับเธอน่ะไม่แน่ มีหวังฉันได้ไปอยู่ในเว็บโป๊แน่นอน" เธอไม่ต่อคำกับเขาต่อ ได้แต่นิ่งเงียบ "จะกินข้าวที่นี่เลยไหม" เธอไม่ได้ตอบได้แต่แหงนหน้ามองคนถาม อย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองนัก "หรือจะไปกินที่ผับ เดี๋ยวฉันต้องแวะเข้าไปเอาของที่นั่น" "งั้นเดี๋ยวรดากลับเองก็ได้ค่ะ" "อยากให้สร้อยหายอีกหรือไง" เธอเงียบปากลงอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยเรื่องที่ยังไม่ได้ตกลงกับเขา ทั้งที่เงินเกือบล้านของเขาหายไปในพริบตา "เรื่องคืนเงิน..." "มีเมื่อไหร่ก็ค่อยมาคืน ฉันไม่ได้รีบใช้เงิน" เธอยังไม่ทันได้เอ่ย ฟังจากน้ำเสียงเธอเขาก็คงรู้ว่ายังไม่มี "ขอบคุณพี่ธรมากนะคะ