Semua Bab เปลี่ยนให้เธอมารัก: Bab 31 - Bab 40

มาถึงโรงแรมเขาถามว่ายังจอดรถไว้ที่เดิมหรือเปล่า เมื่อได้คำตอบเขาก็ขับมาจอดต่อท้ายรถเธอ เมมโมรีการ์ดที่ซื้อมาวันนี้ไปใส่ในรถให้ เธอเดินตามลงไปดูด้วย "มันอยู่ตรงนี้ เวลาใส่ทำแบบนี้" เขาใส่ให้ดูแล้วก็ถอดออก ส่งเมมโมรีอันเล็กให้เธอ แต่ตัวเขาเองยังนั่งอยู่ในเบาะรถฝั่งข้างคนขับ เธอยืนอยู่ที่นอกรถฝั่งเดียวกับเขา ก้มมาดูตอนที่เขาใส่เมื่อครู่ พอเขายื่นมาให้เธอใส่เอง เธอก็ก้มตัวลงเอื้อมมือเข้าไปด้านใน "มันไม่ถนัดค่ะ" คิดว่าเขาจะลุกออกมา แล้วให้เธอเข้าไปในรถเพื่อลองใส่อย่างที่เขาทำ แต่เขากลับรั้งตัวเธอเข้าไปในรถด้วย กลายเป็นเธอต้องนั่งอยู่บนตักเขา ฝ่ามือใหญ่กอดเอวไว้หลวมๆ เอียงหน้ามามองที่กล้องหน้ารถ ใบหน้าหล่อคมเข้มที่เฉียดอยู่ใกล้ๆ ทำเอาเธอหายใจติดขัด เมื่อไม่รู้จะทำอย่างไร เธอก็เลยรีบๆ ใส่ให้เสร็จ โชคดีที่มันไม่ได้ใส่ยาก เขาเอื้อมมือมาจิ้มปิดเปิดและกดอะไรไม่รู้อยู่สองสามที เธอจำไม่ได้เพราะสมองมันตื้อชวนให้คิดแต่ระแวงคนที่เธอนั่งตักอยู่ "มองทันใช่ไหม ต้องกดอะไรบ้าง" "ค่ะ" ตอบไปอย่างนั้นแหละ ไม่รู้หรอก ใครจะมีสมาธิ กลิ่นน้ำหอมเขาก็กวนใจ พอเห็นว่าเสร็จแล้วเธอก็รีบดันตัวเองออ

เสียงยานคางของคนเมา ทำเอาเขาถึงกับส่ายหัว แล้วก็คว้าร่างอรชรขึ้นพาดบ่า คนเมาไม่ทันตั้งตัวถูกรวบขึ้นในท่าที่หัวทิ่มลงพื้นแบบนั้นเกือบจะทำให้ไวน์ราคาแพงนั่นไหลย้อนกลับออกมาแล้วเชียว จนถึงกับต้องใช้มือปิดปากตัวเองเอาไว้แน่น เขาวางเธอลงโซฟาอย่างไม่เบามือนัก เดินไปหยิบผ้าเย็นในตู้เย็นมาเช็ดหน้าให้คนเมา คนเมานั่งพิงโซฟาจนศีรษะแหงน พอผ้าผืนเย็นๆ ถูกผิวหน้าเธอก็หันหน้าหนี แต่ก็ถูกฝ่ามือใหญ่ล็อกที่คางเอาไว้แน่น "หนาว" "จะได้สร่างเมา" "กินอะไรเมาขนาดนี้" เขาถามอย่างไม่ได้ต้องการคำตอบ "ไวน์... โอ๊ย" อุตส่าห์ตอบดีๆ แต่ผ้าเย็นที่เช็ดหน้าเหมือนจะเช็ดแรงขึ้นจนเธอต้องส่งเสียง นอกจากใบหน้าเขายังเช็ดไล่มาจนถึงต้นคอให้เธอด้วย คนเมาก็ได้แต่ทำเสียงโวยวายอยู่ในลำคอคล้ายหงุดหงิด "ไปเข้าไปนอนในห้อง หรือจะกลับห้องตัวเอง" "หึ" "แล้วจะนอนตรงไหน" "ตรงนี้" เธอทิ้งตัวลงที่โซฟาตรงนั้นศีรษะพาดไปบนตักเขาอย่างพอเหมาะพอดี ชลันธรได้แต่ส่ายหน้า โยนผ้าเย็นในมือไปที่โต๊ะตัวเล็กตรงหน้า แล้วก็ขยับตัวให้คนตัวเล็กนอนในท่าสบายๆ ทั้งที่ศีรษะยังเกยอยู่บนหน้าขา ชลันธรหันไปสนใจทีวีตรงหน้าต่อ เห็น

เธอรู้สึกตัวตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ของเขาที่มันสั่นอยู่บนโต๊ะ แต่เขากดทิ้งไม่ได้รับสาย "อ้าว ตื่นเลย ขอโทษที อุตส่าห์ปิดเสียงไว้แล้ว" "อุ๊ย จะเที่ยงแล้วหรือคะ" มองนาฬิกาข้อมือตัวเอง เธอหลับไปเกือบชั่วโมง พอตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ดีขึ้นไม่น้อยไม่ง่วงนอนตลอดเวลาเหมือนเมื่อเช้านั่น "ดีขึ้นไหม" "ค่ะ" เธอพยักหน้าตอบ "แล้วก็ดื้อนะ จะไม่ยอมนอน ทั้งที่ตัวเองจะไม่ไหว" "ก็เพราะใครล่ะคะ" ได้แต่บ่นงึมงำเบาๆ และดูเหมือนว่าเขาจะได้ยินเสียด้วย "รู้งี้น่าจะเอาให้ลุกไม่ขึ้นซะเลย จะได้นอนทั้งวัน" "น่าเกลียด" คนพูดไม่สะทกสะท้าน ส่วนคนฟังได้แต่หน้าแดง ต่อว่าเขาอย่างไม่จริงจังนักเสร็จแล้วก็รีบพาตัวเองออกมาจากห้องเขาทันที พี่อารีทำห้องเมื่อครู่เสร็จแล้ว และกำลังทำความสะอาดอยู่ที่ห้องใหม่ถัดจากห้องเดิมไปนิด เธอเข้ามาถึงแม้จะทำหน้าไม่ค่อยถูกนัก แต่ก็รีบมาช่วยพี่อารีทำความสะอาดต่อ "เสร็จแล้วป่ะ" "เอ่อ..ค่ะ" เธอตอบไม่ค่อยเต็มเสียงนัก รู้สึกผิดไม่น้อย แต่เมื่อครู่ร่างกายเธอก็ไม่ไหวจริงๆ จนฝืนต่อไม่ไหว เสียงเคาะประตูที่หน้าห้องอีกครั้ง ทั้งสองคนหันไปมองพร้อมกัน เป็นเขาที่เดินมา

พอหมดเจ้าของงานในโต๊ะ คนที่คุยเก่งเมื่อครู่ก็ดูจะไม่ขยันพูดเช่นเคย เห็นเธอลุกออกจากโต๊ะมาพร้อมยายจ๋า เดินตรงไปแถวๆ ซุ้มที่จัดอาหารไว้ "น้องจ๋า น้องรดา" ณัฐกรเอ่ยเรียกสองสาวที่กำลังจะเดินกลับโต๊ะ ทำให้ทั้งสองคนเดินตรงมาทางนี้ 'กูเพิ่งเห็นไอ้ณัฐทำดีก็ตอนนี้แหละ' เสียงเอ่ยทักทายไอ้ณัฐกับไอ้ภูวดล ยังดีที่เสียงหวานนั้นยังมาถึงเขาด้วยเช่นกัน "นั่งด้วยกันซิครับ" ภูวดลเอ่ยชวน ยายจ๋าก็รีบทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ว่างทันที ส่วนเธอเหลือบมองเขาก่อนจะเดินมานั่งที่เก้าอี้ว่างอีกตัว แถมยังเป็นเก้าอี้ที่อยู่ข้างชลันธรด้วย "เฮ่อ..ได้กินของอร่อยหน่อย อยู่ตรงนั้นกินอะไรก็ไม่ถนัด คุณพฤกษ์อะไรนั่นก็ชวนคุยไม่หยุด" ยายจ๋าแอบบ่นเบาๆ แล้วก็จิ้มเบเกอร์รีสีสวยชิ้นพอดีคำเข้าปากคำโต "น้องรดาไม่ต้องเกรงใจนะ กินได้เลย ถ้านั่งตรงนั้นกินไม่ถนัดมานั่งข้างพี่ก็ได้" ณัฐกรเอ่ยเย้าเมื่อเห็นเธอยังไม่หยิบขนมที่ถือมาเข้าปากเหมือนน้องสาวเพื่อน เธอจึงได้แต่ยิ้มหวานส่งให้แล้วก็ค่อยๆ หยิบขนมเข้าปาก กัดทีละนิด ไม่ได้ใส่ไปทั้งชิ้นอย่างยายจ๋า ยังนั่งคุยได้ไม่ทันไร ยายจ๋าก็ถูกเพื่อนอีกกลุ่มสายปาร์ตี้มาดึงตัวออก

ตื่นเช้าในเวลาปกติของคนมีหน้าที่การงานที่ต้องไปทำ แต่คนที่นอนอยู่กับเธอเมื่อคืนไม่อยู่แล้ว ไม่รู้ว่าเขากลับออกไปตอนไหน แอบนึกว่าเขาอาจจะอยู่ในห้องน้ำหรือห้องนั่งเล่นด้านนอก เธอเดินไปดูจนทั่วก็ไม่เห็น กลับมาทิ้งตัวนอนที่เตียงใหญ่อีกครั้ง ฝ่ามือเล็กลูบที่นอนเบาๆ ตรงที่เขานอนไม่ได้สัมผัสถึงรอยอุ่นๆ สักนิด เขาคงกลับไปนานแล้ว ใบหน้าหวานก็มุ่ยลงทันที แอบนึกน้อยใจนิดๆ แต่พอคิดถึงเรื่องเมื่อวาน เธอก็ได้แต่นอนอมยิ้มอยู่คนเดียว 'หรือเขาจะเริ่มมีใจให้เธอนะ' อาทิตย์ถัดมาที่เธอต้องย้ายตัวเองจากแผนกแม่บ้านไปเป็นพนักงานเสิร์ฟอยู่ในห้องอาหารของโรงแรม งานนี้ดูจะไม่ยากสักเท่าไร ฝึกแค่วันเดียวหัดถือถาดวงกลมด้วยมือเดียวเวลาใส่อาหารมาไม่หกก็เป็นใช้ได้ เรียนรู้เรื่องการเสิร์ฟเพียงเล็กน้อย เพราะเธอก็คุ้นตาเวลามาทานอาหารบ่อยๆ จึงไม่ยากนัก ทำงานที่ห้องอาหารได้เกือบอาทิตย์จึงไม่มีโอกาสได้ขึ้นไปชั้นวีไอพีอีก โอกาสที่จะได้เจอคนที่ชั้นนั้นจึงไม่มี รู้แค่เพียงว่าลูกค้าชั้นวีไอพีในสัปดาห์ที่ผ่านมาไปดูงานโรงงานที่ลำพูน หรือว่าเขาจะไปด้วย "ธรคะ กลับจากลำพูนหรือยังคะ" แค่ลงเครื่องและเข้ามาถึงคอนโดแห่