All Chapters of เปลี่ยนให้เธอมารัก: Chapter 51 - Chapter 60

เรื่องราวจากห้องนายพงษ์เทพแทบจะไม่มีอะไรน่าสนใจ มีเพียงกลุ่มนักการเมืองที่นั่งคุยดื่มไวน์กันตามประสา แต่เรื่องที่คุยก็แอบแฝงเรื่องราวไว้เช่นกัน แต่มันก็ไม่โจ่งแจ้งเหมือนของนายไกรสรนั่น และเครื่องดักฟังอีกตัวที่ติดอยู่ในห้องนอนหวังจะให้มันฟังไปถึงห้องข้างๆ แต่ป่านนี้มันคงได้ยินแต่เสียงนายไกรสรกับแม่หนูน้อยนั่นแทนแล้วมั้ง "เอาไงต่อดีวะ เอาตำรวจมาจับเลยไหมคาหนังคาเขา" ณัฐกรเสนอความคิดเห็นขึ้นมา "ตำรวจหรือคะ" เป็นเธอที่ตกใจเพราะนึกถึงว่าเรื่องราวมันเกิดในโรงแรมเธอ "กว่าจะมาถึงพวกมันคงเผ่นหนีไปแล้ว ไม่ได้ตัวหรอก" ชลันธรเอ่ยบอกอย่างอ่อนใจ "ตำรวจคงไม่ได้เข้ามาในโรงแรมแน่ค่ะ" คำพูดของเธอทำให้ทุกคนหันมามองกันเป็นตาเดียว "เอ่อ.. รดาหมายถึง ที่หน้าล็อบบี้มีแต่บอดี้การ์ดเต็มไปหมดเลยค่ะ ตำรวจมาถึงคงโดนสกัด แล้วถ้ายศไม่ใหญ่จริงเขาคงไม่กล้าเล่นกับพวกนักการเมือง" "อืม ก็จริง" ณัฐกรเอ่ยเห็นด้วยทันที มองเธอด้วยสายตาชื่นชม "เก็บหลักฐานไปก่อน ค่อยว่ากัน อาจจะแค่เอาไว้แบล็กเมลเฉยๆ ก็ได้" ชลันธรสรุปให้ แล้วก็เดินไปหยิบแก้วเหล้ามาดื่ม เธอจึงกลับไปนั่งที่โซฟาเดิม "ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ล

เสื้อชีฟองตัวสวยถูกรูดซิปด้านหลังลงเพียงนิด คอเสื้อสูงที่ปิดไว้ถูกเปิดออก เขาชะงักตัวอยู่นิด มองสร้อยเส้นสวยที่คอเธอ เขาจำได้มันเป็นเส้นที่เขาซื้อให้แน่นอน ฝ่ามือใหญ่ปล่อยซิปด้านหลังออกหันมาจับสร้อยที่สวมอยู่แทน เลื่อนสายตากลับไปที่ใบหน้าหวาน เธอก็พลิกหน้าหนีทั้งที่มันเริ่มขึ้นสีระเรื่อ "สร้อยที่พี่ซื้อให้ใช่ไหม" "ฉันแค่ยืมเงินคุณซื้อคืนให้แม่ พูดถึงก็พอดีเลย จะได้คืนเงินให้คุณด้วย" "คืนให้แม่ แต่ดูท่าจะใส่ติดตัวไว้ตลอด" "ก็แม่ให้ใส่ไว้" เธอโกหกคำโต "เงินไม่รับคืนหรอก พี่ตั้งใจซื้อให้เรานั่นแหละ" "ไม่อยากได้ของฟรี โดยเฉพาะของคนอื่น" "ใครว่าจะให้ฟรีๆ ล่ะ" "ก็เมื่อกี้ยังบอกซื้อให้" "ซื้อให้เมีย ใครใส่อยู่ก็เป็นเมีย แล้วเมียก็ต้อง..." "เอ๊ะ" เขาเว้นว่างไว้ให้เธอเข้าใจเอง และเธอก็เข้าใจได้ตอนที่ปากเขางับลงมาที่หน้าอกทั้งที่มีเสื้อตัวสวยด้านนอก กับชุดชั้นในด้านใน แต่ก็ยังทำเธอถึงกับร้องเสียงหลงด้วยความเสียวซ่าน มือที่กำลังจะรูดซิปด้านหลังอีกครั้งต้องหยุดชะงัก เมื่อโทรศัพท์ที่เหน็บอยู่ในกระเป๋ากางเกงด้านหลังสั่นขึ้นมาเพราะสายโทรเข้า และแน่นอนมันเป็นเครื่อ

"ไปๆ แยกย้ายห้องใครห้องมัน ไอ้ไกรสรส่งไลน์มาบอกแล้ว ว่าทุกอย่างโอเค ออกมาจะได้แบ่งเค้กกัน" คำพูดของนายพงษ์เทพที่กอดคอสาวน้อยในอ้อมแขน เอ่ยบอกสมาชิกอีกสองคนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม และนั่นดูจะเป็นประโยคที่สื่อไปถึงเรื่องนายไกรสรได้อย่างดี คนในห้องนี้ที่กำลังจ้องมองภาพเลือนรางผ่านหน้าจอโน้ตบุ๊กจึงได้แต่หันหน้ามามองกัน ชลันธรกำหมัดตัวเองไว้แน่น กระแทกหมัดเข้าที่หน้าขาตัวเองด้วยความสะใจ แม้จะได้ภาพที่น่าพอใจแล้ว แต่กล้องตัวเล็กก็ยังทำหน้าที่ของมันต่อไปจากนั้นอีก จนกระทั่งนายพงษ์เทพที่เดินมาเคาะห้องนายไกรสรพร้อมกับลูกน้องอีกคน เมื่อเข้าไปภายในห้องลูกน้องนายไกรสรก็ส่งกระเป๋าสีดำใบใหญ่นั้นให้ลูกน้องของนายพงษ์เทพ ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกันอีกได้แต่มองหน้าแล้วก็ยิ้มให้กัน ก่อนที่นายไกรสรจะเดินออกจากห้องไป มีลูกน้องถือกระเป๋าสีดำใบใหญ่เดินตาม ส่วนนายพงษ์เทพกลับไปที่ห้องริมสุดด้านใน หยิบเงินปึกใหญ่สองปึกให้กับคนด้านในอีกสองคน ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันออกไป เมื่อห้องข้างๆ สองห้องเช็กเอาต์ออกไปแล้ว คนในห้องนี้ก็ทยอยกันเก็บของเข้ากระเป๋าเดินทางใบใหญ่เช่นกัน และไม่ลืมที่จะไปเก็บหลักฐานในห้องนั้นกล

เธอเดินเข้าร้านสะดวกซื้อ ตอนที่รถเขาเคลื่อนตัวออกไปแล้ว พอเขาไม่เซ้าซี้วุ่นวายกับเธอเหมือนเมื่อวานก็กลับทำเธอรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมาเสียอย่างนั้น เธอรีบสะบัดหน้าไล่ความคิดน่าละอายนั้นออกจากหัวตัวเองทันที กลับมาถึงห้องจึงได้พักผ่อนอย่างที่พี่รุตตั้งใจไล่ขึ้นมา แต่เมื่อเอนตัวลงนอนที่โซฟา ก็ได้แต่จับโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วก็วาง อยู่อย่างนั้นหลายครั้งจนไม่ได้เป็นอันพักผ่อน เพจข่าวหลายสำนักที่เธอติดตามไว้ก็ดูไม่เห็นมีข่าวอะไรน่าตื่นเต้นสักนิด แล้วข่าวที่น่าจะกลายเป็นข่าวใหญ่ระดับประเทศก็เงียบกริบไปสนิท รู้งี้น่าจะถามว่าสำนักข่าวไหน เมื่อไม่แน่ใจว่าสื่อไหนได้ข่าวไป เธอก็เลยกดติดตามมันเพิ่มอีกหลายเพจ เผื่อจะพลาดตรงไหน จนเวลาเกือบจะสามทุ่มทุกอย่างก็ยังเงียบสนิท มีเพียงข่าวจากพี่รุตว่าแม่จะมาถึงช้าหน่อยอาจจะเที่ยงคืนพี่รุตจะไปรับที่สนามบิน เธอจึงขอตามไปด้วย ศิรดารีบวิ่งเข้าไปกอดคุณรำไพด้วยความดีใจ ตลอดระยะเวลาปีกว่าที่ผ่านมาเธอเจอแม่แทบจะนับครั้งได้ ถ้าท่านไม่ขึ้นไปเชียงใหม่เธอก็คงจะได้เจอท่านแค่ผ่านหน้าจอโทรศัพท์เท่านั้น "คิดถึงจังเลยค่ะ มีของฝากไหมคะ" "แหมเรา มาถึงก็ทวงนะ ของ

ห้องอาหารใหญ่ภายในบ้านก็ดูจะครึกครื้นไม่ต่างจากด้านนอก คุณพรรณีแม่งานใหญ่ก็แอบเดินเข้าไปดูที่ห้องเตรียมอาหารอยู่หลายครั้งตามประสาคนคุ้นชินกับงานในบ้าน จนอดไม่ได้ก็ต้องยกขนมหวานจานใหญ่ออกมาเพิ่ม คุณรำไพรีบเข้าไปช่วยรับเพราะกลัวคนที่ยกจานใหญ่มาถึงสองจานจะวางไม่ถนัด และเหมือนในห้องเตรียมอาหารจะยังไม่หมด "มีอีกหรือคะคุณพี่" "ไม่มีแล้วล่ะ พี่ขอไปดูความเรียบร้อยหน่อยจ้ะ" "ถ้างั้นเดี๋ยวรำไพไปช่วยค่ะ" เมื่อเห็นเจ้าบ้านไม่ว่าอะไร คุณรำไพจึงได้เดินตามเข้าไปที่ห้องเตรียมอาหารด้วย ผลไม้อีกหลายชนิดที่ยังไม่ได้ปอกวางเรียงรายอยู่จำนวนมาก เห็นมะม่วงที่คุณพรรณีปอกค้างไว้ คนที่เดินตามเข้ามาจึงได้เข้าไปช่วย "แหม เกรงใจคุณรำไพ เชิญมาทานข้าวนะคะ กลายเป็นมาช่วยพี่ในครัวซะงั้น" "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ นั่งคุยนานๆ ก็เมื่อย" "พวกเด็กๆ คงสนุกกันอยู่ข้างนอก..เดี๋ยวยกผลไม้พวกนี้ไปด้านนอกด้วยนะ" เจ้าภาพของงานหันไปสั่งงานเด็กๆ ในครัว "น่าจะดึกกันแน่ค่ะ ยิ่งสองสาวนั่นไม่ได้เจอกันมาเป็นปี คงมีเรื่องคุยกันทั้งคืน" "ว่าแต่หนูรดายังไม่มีแฟนใช่ไหมคะ" คุณพรรณีเอ่ยเรียบๆ เคียงๆ "ยังค่ะ ห่วงแต่เรียนว่