Semua Bab เปลี่ยนให้เธอมารัก: Bab 11 - Bab 20

คนตัวสูงไม่เพียงสาวเท้าเข้าหาเท่านั้น มือเขายังดึงเชือกชุดคลุมอาบน้ำที่มัดเอวไว้ออก เผยให้เห็นแผงอกล่ำสัน สะดุดตากับรอยสักรูปงูที่หน้าอกจนเผลอร้องตกใจออกมาเบาๆ "พี่ธรคะ" เสียงหวานของคุณดาราสาวที่เอ่ยเรียก ทำให้เธอได้สติอีกครั้ง รีบผลักเขาให้พ้นทางเดินอีกเพียงไม่กี่ก้าวก็จะถึงประตูนั้น แล้วก็รีบออกไปทันที เรื่องเมื่อตอนเช้าบนห้องพักชั้น VIP ถูกนำเข้าที่ประชุมในช่วงสายของวัน เธอคือผู้อยู่ในเหตุการณ์จึงได้เข้าร่วมด้วย เรื่องนี้จึงได้กลายเป็นเรื่องใหญ่ไปโดยปริยาย นับว่ายังโชคดีที่เจ้าของห้องไม่ได้ถูกพูดถึง คงเพราะไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใคร มีเพียงคุณดาราที่ถูกกล่าวถึง แต่นั่นก็ยิ่งทำให้ในที่ประชุมออกจะกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะกลัวเธอจะเอาเรื่องไปรีวิวตามสื่อต่างๆ อย่างที่ว่าจริงๆ และนั่นคงทำให้ชื่อเสียงของโรงแรมเสียหายไม่น้อย เธอเผลอนึกไปถึงถ้าเกิดพี่รุตรู้ว่าคนในห้องนั้นเป็นชลันธร พี่ชายเธอจะมีสีหน้าแบบไหนกันแน่ เพราะห้องพักนั้นถูกจองในชื่อของบริษัทเครือราชศิริโสภณ และห้องพักชั้นหรูห้องนั้นจะยังได้รับดินเนอร์สุดหรู พร้อมไวน์ขวดละหลายหมื่นนั่นเป็นการขอโทษหรือเปล่า จบเรื่องวุ่นวายในห้

"ยายรดา..." "ไม่ต้องพูด" พอยายจ๋าวางสาย เอ่ยเรียกเธอเสียงอ่อย เธอก็เดาได้ทันที แต่กระนั้นก็ได้แต่ยิ้มพลางทำหน้างอนๆ ใส่เพื่อน "เดี๋ยวเช้าจะซื้อโจ๊กร้านโปรดมาฝาก" "ฉันกลับไปกินโจ๊กที่โรงแรมดีกว่า" "นอนนี่แหละ กลับโรงแรมไปอันตราย ไม่อยากให้นั่งแท็กซี่กลางคืนแบบนี้ ยิ่งแต่งตัวโป๊ๆ ด้วย" พอมองชุดที่ตัวเองใส่มาก็เห็นจะจริง ชุดเซ็กซี่ที่ยายจ๋าเคยพาไปซื้อเพื่อให้เขากับสีผมใหม่นั่นแหละ และนั่นก็หมายความว่ายายจ๋ารีบมากจนไปส่งเธอที่โรงแรมไม่ได้ด้วย "โอเค นอนนี่ก็ได้ หวังว่าตอนเช้าฉันจะได้กินโจ๊กนะ" "แก่แดดใหญ่แล้ว ลงไปเลย" ยายจ๋าได้แต่เอานิ้วจิ้มหน้าผากเพื่อนด้วยความหมั่นไส้เพราะถูกรู้ทัน พอเธอลงรถยายจ๋าก็รีบขับรถคันหรูออกไปทันที เธอรีบค้นหาคีย์การ์ดในกระเป๋าสตางค์ที่ยายจ๋าเคยให้ไว้ เพราะต่างก็มีของกันและกัน ห้องขนาดไม่ใหญ่นักที่ถูกตกแต่งไว้ด้วยสไตล์โมเดิร์น ขนาดที่ว่าไม่ใหญ่ก็ยังใหญ่กว่าห้องเธอสองเท่าได้มั้ง ของธรรมดาอยู่แล้วเพราะความรวยระดับเจ้าสัวของบ้านยายจ๋า ขึ้นมาถึงห้องเธอก็รีบเปิดน้ำอุ่นที่อ่างอาบน้ำทิ้งไว้ทันที เพราะเหนื่อยเมื่อยล้ามาทั้งวัน ที่ว่าจะออกมาผ่อน

ศิรดาก็เพิ่งได้รู้ตอนนี้ว่าา 'จูบแบบได้เรื่อง' มันต้องจูบแบบไหน ได้ยินเขาว่าเธอเบาๆ แต่ก็ไม่มีเวลาได้รู้สึกน้อยใจ เพราะความรู้สึกวาบหวามแล่นอยู่ในกายไปทุกส่วน หัวสมองขาวโพลนไปชั่วขณะตอนที่ลิ้นอุ่นสอดแทรกผ่านริมฝีปากเข้าไปด้านใน เรียวลิ้นตวัดพัลวันอยู่ในปากอิ่ม กว่าเขาจะยอมถอนริมฝีปากออกเธอก็แทบจะขาดใจ รู้สึกตัวก็ตอนนี้ว่าเล็บเธอจิกที่ต้นแขนเขาไว้แน่น ปลายนิ้วเท้าจิกลงที่นอนไม่ต่างกัน ยังไม่ทันได้พักหายใจให้เต็มปอด แม้ปากอิ่มจะเป็นอิสระแต่ลมหายใจก็ยังขาดกระท่อนกระแท่น เมื่อลิ้นร้ายไล้เลียมาจนถึงอกอวบอิ่ม เม็ดทับทิมสีสดที่แข็งชูชันถูกเขาขบเม้มเอาไว้แน่น ดูดดุนราวกับทารกกระหายน้ำ เสียงดังจ๊วบจ๊าบสะท้อนแก้วหูยิ่งทำให้ใบหน้าหวานเห่อแดงแต่กระนั้นก็ยังแอ่นอกขึ้นให้เขาได้เสพสมจนหนำใจ ฝ่ามือใหญ่ที่ลูบไล้ไปทั้งกายสาว ไม่ว่าจะลูบผ่านตรงไหน ตรงนั้นก็ร้อนวูบวาบเสียวสะท้านท้องน้อยจนเธอเผลอเกร็งไปทั้งตัว เสียงครางกระเส่าอื้ออึงอยู่แต่ในลำคอ เธอพยายามกลั้นมันไว้อย่างสุดความสามารถ แต่เหมือนมันจะยิ่งทนไม่ไหว "อ๊า..พี่ธร" ในที่สุดเธอก็ต้องร้องครางกระเส่าออกมาจนได้ เมื่อฝ่ามืออุ่นลูบไล้ผ่า

ยายจ๋าซื้อโจ๊กเจ้าอร่อยที่รดาชอบกินกลับมาในตอนเช้าตามสัญญาแต่เมื่อมาถึงก็ไม่เห็นเพื่อนรักอยู่ที่ห้อง เธอมองดูนาฬิกาที่ข้อมืออีกครั้งเพิ่งจะเจ็ดโมงเช้าเองนะ ยายรดาต้องรีบกลับไปทำงานขนาดนั้นเลยหรือ โทรศัพท์ที่โทรไปตั้งแต่เช้าไม่ได้รับการตอบรับ แถมตอนนี้สิบโมงกว่าแล้วยายรดาก็ยังไม่ยอมโทรกลับ จ๋าจึงโทรไปอีกครั้งก็เหมือนเดิมยายรดาไม่ยอมรับสาย คงคิดว่าเพื่อนยุ่งหลังจากนั้นจึงไม่ได้โทรซ้ำอีก ไว้เดี๋ยวยายรดาว่างก็คงโทรกลับมาเอง แต่หลังจากนั้นเพียงไม่กี่นาที โทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้จ๋าถึงกับดีใจรีบไปหยิบโทรศัพท์มารับสายคิดว่าเพื่อนรักจะติดต่อกลับมา เพราะยังรู้สึกผิดไม่น้อยที่ทิ้งให้นอนอยู่ที่ห้องคนเดียวหรือยายนั่นแอบกลับไปตั้งแต่เมื่อคืนก็ไม่รู้ เพราะห้องออกจะสะอาดเรียบร้อยราวกับไม่มีใครเข้ามานอนอย่างนั้นแหละ จ๋ามองหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะกดรับสาย พอเห็นเป็นเบอร์พี่ชายตัวเองก็ได้แต่ผ่อนลมหายใจหนักๆ ออกมา "ค่ะ พี่ธร คิดว่ายายรดาเสียอีก อุตส่าห์รีบวิ่งมารับโทรศัพท์" (ทำไม พอเป็นสายฉันเลยเสียอารมณ์งั้นสิ แล้วทำไมรอโทรศัพท์ยายนั่นหรือไง) "ค่ะ โทรไปตั้งหลายสายไม่ยอมรับสักที" (ยุ่งอย

หลังจากเข้ามาที่ห้องพิเศษ เธอได้แต่นอนมองขวดน้ำเกลือที่ห้อยอยู่ข้างเตียง พยาบาลยังเดินเข้าออกจัดเตรียมความพร้อมให้ ยายจ๋าไปยืนคุยโทรศัพท์กับคุณพรรณีผู้เป็นแม่ ระยะไม่ห่างนัก จนทำให้เธอพอได้ยินเรื่องราว เหมือนคุณพรรณีจะต้องให้ยายจ๋าไปที่ไหนนี่แหละ เสียงยายจ๋าคล้ายปฏิเสธแต่ดูไม่เต็มปากเต็มคำนัก สุดท้ายก็หันมามองหน้าเธอ เธอจึงได้แต่พยักหน้าให้ "ไปเหอะ อยู่ได้" ปากขยับเป็นคำพูดช้าๆ โดยไม่มีเสียงออกมา ยายจ๋ายิ่งทำสีหน้ารู้สึกผิดเข้าไปอีก จนสุดท้ายก็วางสายจากแม่ลง "งั้นพี่ธร อยู่เป็นเพื่อนยายรดาหน่อยได้ไหมคะ" เมื่อรู้สึกผิดที่ต้องทิ้งให้เพื่อนนอนโรงพยาบาลคนเดียว จึงหันไปขอร้องพี่ชายแทน "อืม" น้ำเสียงแม้จะไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่ก็ยอมรับปาก "ไม่เป็นไรเธอ ไปเหอะ พี่ธรจะได้กลับไปทำงานด้วย เราอยู่ได้" "รีบไปเหอะ" ชลันธรจึงตัดบทให้ยายจ๋ารีบไป พอยายจ๋าออกไปจากห้อง ทั้งห้องก็เงียบสนิทได้ยินแม้กระทั่งเสียงเครื่องปรับอากาศ คนเฝ้าไข้ที่นั่งกดโทรศัพท์อยู่ที่โซฟาตัวยาวไม่ได้สนใจคนป่วยที่นอนอยู่บนเตียง "แล้วเมื่อคืนหนีกลับไปทำไม" เสียงถามอยู่ข้างเตียง ทำเอาคนป่วยที่นอนหลับตาสะดุ้งตัว