Semua Bab เปลี่ยนให้เธอมารัก: Bab 41 - Bab 50

ชลันธรตื่นมาอีกครั้งอย่างไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น รู้เพียงอาการปวดศีรษะร้าวไปทั้งหัว จนต้องใช้เวลากว่าจะปรับสายตาให้คุ้นชินกับความมืดภายในห้อง และกว่าจะนึกรู้ว่าห้องที่ตัวเองนอนอยู่นี้คือที่ไหน "คุณทำอะไรกับผม พิมพ์" เอ่ยถามคนที่นั่งอยู่ปลายเตียง เมื่อรู้ว่าเป็นใคร ทั้งที่ฝ่ามือยังกุมขมับไว้ "ธร พิมพ์ขอโทษนะ แต่พิมพ์จำเป็นต้องทำแบบนี้จริงๆ" เขายังไม่เข้าใจว่าเธอทำอะไร รู้แต่เห็นเธอนั่งอยู่ที่ปลายเตียงสวมเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวอยู่ จึงได้รู้สัมผัสของตัวเองว่าทั้งตัวสวมเพียงกางเกงชั้นในไว้เท่านั้น แต่สามัญสำนึกบอกเขาว่าเขาไม่มีทางทำอะไรเธอแน่นอน และความผิดปกติทางร่างกายก็ไม่ได้บ่งบอกว่าเขาได้ล่วงเกินเธอ "ผมถามว่าคุณทำอะไรกับผม" เขาถามเสียงเข้มกดต่ำอย่างดูน่ากลัว เริ่มมองหาเสื้อผ้าขอตัวเอง จึงได้เห็นว่ามันพาดอยู่ที่ข้างเตียง เขารีบคว้ามันมาอย่างรวดเร็ว "พิมพ์...เอ่อ..พิมพ์" "ทำอะไร" เขาตวาดเธอเสียงเข้มจนพิมพ์พิมลสะดุ้งตกใจ เธอยื่นโทรศัพท์ในมือให้ เปิดรูปที่ตัวเองถ่ายไว้เมื่อคืนตอนที่เขาหลับไปอย่างไร้สติ รูปที่มองก็ชวนให้คิดว่าคนในรูปมีอะไรกัน ชลันธรกำลังจะลบ

พอศิรดาได้มีโทรศัพท์เป็นของตัวเองอีกครั้งผู้เป็นแม่ก็รีบติดต่อมาหาทันที รู้ข่าวจากตารุตเพียงว่าลูกสาวตัวเองอยากไปอยู่เชียงใหม่ และจะเรียนต่อปริญญาโทที่นั่น ซึ่งพ่อแม่เองก็ไม่ได้ขัดข้องออกจะดีใจด้วยซ้ำที่ลูกเลือกจะเรียนต่อ แต่ที่อดเป็นห่วงไม่ได้กลัวจะดื้อจนโดนพี่ชายดุเอาบ่อยๆ "เป็นไงบ้างลูก" "โอเคค่ะ ทุกอย่างเรียบร้อยดี" พี่รุตกำชับไว้แล้วว่าไม่ได้บอกใครเรื่องนี้ แม้กระทั่งพ่อกับแม่ "ถ้าจะอยู่กับพี่รุตก็อย่าดื้อนักล่ะ โดนดุแม่ช่วยไม่ได้นะ" "รู้แล้วค่ะแม่ รดาจะไม่ดื้อนะคะ" "ให้จริงเถอะเราน่ะ เออ แม่เกือบลืม" "คะ" "เมื่อวานมีตำรวจเขาเอาสร้อยมาคืนให้แม่ บอกว่ามีคนเก็บได้ที่ปั๊มน้ำมัน เขาตามจากทะเบียนรถลูกมา" "สร้อยหรือคะ" สร้อยที่เธอเคยทำหาย แล้วก็เป็นเส้นที่เขาเคยซื้อให้ เงินก้อนแรกในชีวิตที่ได้มาก็ว่าจะคืนให้เขาแต่ก็ดันเกิดเรื่องเสียก่อน และจนถึงตอนนี้สร้อยเส้นนั้นมันยังอยู่ในคอเธอด้วยซ้ำ เพราะยังไม่มีโอกาสได้กลับบ้าน จึงยังไม่ได้คืนมารดา เธอเผลอยกมือขึ้นลูบที่สร้อยคอเบาๆ แล้วก็พาลให้คิดถึงคนซื้อให้ขึ้นมาอีกเสียอย่างนั้น "อะไรกัน ทำหายยังไม่รู้ตัวอีก ไม่

เพราะความโกรธแค้นที่สะสมมาเกือบจะสองปี ต้องทนบากหน้าเดินควงแขนพิมพ์พิมลออกงานสังคมต่างๆ จนเป็นข่าวตามสื่อโซเชียลแทบไม่เว้นระยะ ยิ่งยามพบหน้ากับนายพงษ์เทพเขายิ่งนึกสะอิดสะเอียนสองพ่อลูกนี้เหลือทน ถ้าไม่ติดว่าอยากใกล้ชิดนายพงษ์เทพเขาคงไม่ยอมติดตามพิมพ์พิมลไปงานไหน หรือแม้แค่ไปทานข้าวก็คงจะปฏิเสธ แต่ถ้าเขาไม่ยอมเข้าหาคนพวกนี้ โอกาสที่จะได้ข้อมูลเรื่องชั่วๆ ของพวกมันคงไม่มี ในช่วงปีแรกนายพงษ์เทพดูจะระแวดระวังเป็นพิเศษ จนเมื่อเห็นเขากับพิมพ์พิมลบ่อยเข้าก็เริ่มที่จะพอคุยกันได้บ้าง กับพิมพ์พิมลที่แรกเริ่มเขาเย็นชาบึ้งตึงไม่แม้จะพูดจาด้วย แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เริ่มให้เธอเข้ามาใกล้ขึ้นอีกนิด เหลือแค่เพียงเรื่องบนเตียงเท่านั้น และถ้าเรื่องนั้นสำเร็จคนบ้านนั้นคงจะไว้ใจเขาขึ้นอีกมากเลยทีเดียว แต่มันติดอยู่ที่เขาไม่สามารถจะมีอะไรกับเธอไว้ แต่อย่างน้อยภาพที่คนภายนอกมองมาก็ยังเหมือนคู่รักที่รักกันหวานแหวว เธอจึงเริ่มไว้ใจเขามากขึ้น ส่วนณัฐกรกับภูวดลก็เพิ่งจะรู้เรื่องราวเมื่อเวลาผ่านไปปีกว่าแล้ว เพราะเขาต้องการความช่วยเหลือจากสองคนนั้น เพียงแต่เรื่องราวที่บอกไม่ได้เอ่ยไปถึงคนที่ห่างหายไ

"อย่าร้อง" เขากระซิบเสียงแผ่วแต่หนักแน่นอยู่ข้างใบหู น้ำเสียงแม้จะคุ้นหูแต่ก็ฟังไม่ค่อยถนัดคงเพราะหน้ากากอนามัยที่เขาสวมอยู่ เธอพยายามเอี้ยวตัวหันไปมองแต่ก็ถูกล็อกตัวเอาไว้แน่น "เข้าใจหรือเปล่า" เขาเค้นเสียงถามซ้ำอีกครั้ง เธอได้แต่พยักหน้ารัวเพราะความกลัว "พี่ปล่อยแล้วห้ามร้องนะ" น้ำเสียงที่อ่อนลงเมื่อเริ่มมีสติกลับมา ความคุ้นในน้ำเสียงจึงทำให้เธอรีบหันหน้าไปมองคนที่ล็อกคอปิดปากเธอไว้ จังหวะพอดีกับที่เขาค่อยคลายมือออกทำให้เธอหันไปเผชิญหน้ากับเขาได้ แม้ในความมืดเธอก็จดจำสายตาเขาได้ มือเล็กยกสูงขึ้นดึงหน้ากากอนามัยสีดำออกจากใบหน้าทันที พร้อมกับเสื้อฮูดพอดีตัวที่เขาสวมคลุมศีรษะเอาไว้ "คุณ...มาทำบ้าอะไรในห้องนี้" เสียงแผ่วเบาที่เอ่ยคล้ายเผลอตัวในทีแรก ก่อนจะถามเขาเสียงเข้มในประโยคถัดมา "บอกให้เงียบไง" ไม่พูดเปล่าเขายังทำท่ายกมือขึ้นชู่ที่ปากอีกด้วย ราวกับเธอเป็นเด็กๆ แล้วสั่งให้เงียบอย่างนั้นแหละ "คุณมาทำอะไร" "เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟัง" เขาไม่ตอบคำถามเธอ ได้แต่รั้งแขนให้เธอเดินตาม เธอขืนตัวสะบัดข้อมือหลุดจากการเกาะกุมของเขาได้ ก็ถอยหลังกรูหยิบโทรศัพท์มือถือที่เหน็บกางเกงม

ชลันธรไปยืนอยู่หลังโซฟาตัวใหญ่ ก้มตัวลงมองที่หน้าจอโน้ตบุ๊กตรงหน้าภูวดลอย่างไม่วางตา ภาพจากกล้องที่เขาติดไว้บริเวณห้องนั่งเล่น กำลังทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ แม้คนด้านในจะไม่ใช่นายพงษ์เทพก็ตาม แต่ก็เป็นนักการเมืองที่อยู่ในพรรคเดียวกัน แถมยังเป็นถึงผู้ช่วยรัฐมนตรีเหมือนกันอีกด้วย และถ้าเขาเดาไม่ผิด เสียงที่โวยวายอยู่หน้าห้องเมื่อครู่ก่อนที่นายไกรสรจะเข้าไปในห้องนี้ คงจะทักทายนายพงษ์เทพที่อยู่ห้องถัดไปนั่นแน่นอน แต่ที่เขาต้องเข้าไปห้องนั้นก็เพราะต้องการจะไปติดอุปกรณ์ดักฟังจากห้องนอนเพื่อฟังไปถึงห้องข้างๆ แต่ก็ดันเกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน พอถึงตอนนี้เรื่องที่เกิดขึ้นกลับเป็นเรื่องดีเสียอีก เมื่อคนในห้องของนายไกรสรได้เอ่ยถึงคนอีกห้องขึ้นมา และก็เป็นเรื่องที่เขากำลังตามเก็บหลักฐานอยู่พอดี ภูวดลเปิดเสียงภาพจากกล้องที่นำไปติดไว้ให้ออกมาที่ลำโพงแทน เพราะจะได้ยินกันถ้วนหน้าไม่ต้องใส่หูฟัง ชลันธรจึงได้ดึงสายหูฟังที่ตัวเล็กที่คล้องไว้หลังคอออก เธอถึงได้เห็นว่าเขาใส่หูฟังและคงใส่มาตั้งแต่ต้น ตอนที่เธอเข้าไปในห้องเขาคงรู้จากคนทางนี้ที่กำลังดูภาพและบอกเรื่องราวให้แล้ว ถึงดูไม่ตกใจที่เห็นเธอสักน