All Chapters of เปลี่ยนให้เธอมารัก: Chapter 61 - Chapter 70

พิมพ์พิมลขับรถออกจากโรงแรมหรูได้เพียงนิดก็ต้องจอดรถอยู่ข้างทาง เพราะไม่รู้จะไปทางไหนต่อ หยิบโทรศัพท์มาโทรหารัฐมนตรีรุ่นพ่อคนที่อยู่ในคลิปนั้นอย่างจนหนทาง "ท่านคะ" "ว่าไง" "พิมพ์ขอพบท่านได้ไหมคะ" "ช่วงนี้ยังไม่ค่อยสะดวก ไว้ผมจะให้คนติดต่อไปนะ" "ท่านช่วยพ่อพิมพ์ด้วยนะคะ" "อือๆ รู้แล้วๆ เดี๋ยวค่อยคุยกัน" วางสายไปแล้วเธอก็ได้แต่นั่งน้ำตาซึม คำรับปากของท่านเมื่อครู่ฟังเหมือนคนบอกปัดให้พ้นไปเท่าเอง แทบจะหาความจริงใจไม่ได้สักนิด ก็ได้แต่ภาวนาว่าท่านจะยังเหลือความเมตตาอยู่บ้าง หมดไปครึ่งวันในช่วงเช้าที่ไม่ได้ความคืบหน้าอะไรสักนิด บากหน้าไปหาใครก็ถูกตอกหน้ากลับ ส่วนพวกคุณหญิงคุณนายที่รู้จักก็เพียงแค่ผิวเผินนอกจากจะไม่สนิท ซ้ำยังเป็นขี้ปากให้ถูกนินทาไปเปล่าๆ เสียอีกด้วย พิมพ์พิมลต้องหอบสังขารไร้เรี่ยวแรงกลับมาที่คอนโดของชลันธร คอนโดที่เธออยู่มาปีกว่า อยู่เพื่อที่จะใช้เขาเป็นบันไดไต่เข้าสังคมชั้นสูง ลำพังแค่ชื่อเสียงของเจ้าสัวก็ปูทางต่างๆ ให้เธอได้อย่างสบายๆ แต่พอมาตอนนี้ถึงได้รู้ว่าลำพังแค่เข้าไปเฉิดฉายให้เป็นที่รู้จักเพียงผิวเผินมันก็เท่านั้น พอถึงเวลาที่มีปัญหาขึ้นม

ชลันธรกลายเป็นแขกไม่ได้รับเชิญอีกครั้งสำหรับอาหารมื้อเย็นนี้ แต่เขาก็ไม่สนใจหรอก แค่มีเธออยู่ตรงนี้ ใครหน้าไหนเขาก็ไม่สนทั้งนั้น แม้แต่ไอ้วรุตที่นั่งอยู่ข้างๆ จะถึงกับส่ายหน้าก็เถอะ "คุณธรมาเที่ยวหรือครับ" ถึงคราวอาจารย์หนุ่มเอ่ยถามคนตรงข้ามด้วยความสงสัยบ้าง "มาหาแฟนน่ะครับ" พูดจบก็หันมายิ้มหวานให้เธอ เธอได้แต่ขึงตาใส่ "อ๋อ ผมคิดว่าคุณเป็นแฟนกับลูกสาวรัฐมนตรีอะไรนะ...ที่กำลังเป็นข่าวอยู่ตอนนี้เสียอีก" อาจารย์พฤกษ์ทำท่าคล้ายคิดไม่ออก "พิมพ์พิมลน่ะหรือครับ ไม่ใช่ๆ เรื่องเข้าใจผิดกันนะครับ" ชลันธรตอบได้หน้าตาเฉย ราวกับถามเรื่องกินข้าวหรือยัง ไม่กลัวที่จะต้องตอบคำถามแบบนี้สักนิด "แล้วคุณพฤกษ์ล่ะ มาอยู่ที่นี่นานแล้วหรือ" "ก็ตั้งแต่กลับมาจากเมืองนอกนั่นแหละครับ" เขาพยักหน้ารับรู้แล้วก็หันสายตาคมไปมองศิรดา 'มันน่าโมโหนัก ไอ้บ้านี่มันมาจีบตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ยังยืนยิ้มหน้าระรื่นใส่มันอีก' ยิ่งนึกถึงสีหน้าเธอเมื่อครู่ที่เขาเดินมาถึงก็ยิ่งนึกโมโห "เรื่องงานวิจัยรดาก็ไม่ต้องเครียดนะ ถ้าติดตรงไหนก็ถามพี่ได้เลย" "ได้ค่ะ ขอบคุณอาจารย์นะคะ" "เรียกแบบนี้ทีไร รู้ส

วรุตเดินเข้ามาในห้องทำงานด้วยอาการเมาค้าง ฝ่ามือหนายกขึ้นนวดต้นคอตัวเองมาเกือบตลอดทาง แต่พอเข้ามาในห้องหางตาก็สะดุดกับใครบางคนที่มานั่งรออยู่ตรงโซฟา "มีอะไรอีก" คำถามยังไม่แสดงความเป็นมิตร แล้วก็เดินมาทิ้งตัวนั่งที่โซฟาตรงข้าม "เปล่าแค่มาดื่มกาแฟ" "มาดื่มที่ห้องทำงานกูเนี่ยนะ" "เอาน่า อีกหน่อยมึงอาจจะต้องเห็นหน้ากูทุกวัน จะได้เตรียมใจไว้บ้าง" "ใครอยากเห็นหน้ามึงทุกวัน ไอ้ธร" "อ้าว ก็เดี๋ยวกูแต่งงานกับน้องสาวมึง มึงคงต้องเจอกูทุกวันนั่นแหละ" "ใครจะให้ยายรดาแต่งกับมึง" "ก็กูไง" "ไอ้นี่..." วรุตได้แต่ส่ายหน้า ไม่นึกอยากเถียงกับคนตรงหน้าอีก ส่วนชลันธรก็ได้แต่หัวเราะเบาๆ เมื่อรู้สึกว่ากวนประสาทอีกคนได้ "หวังว่ามึงจะจำสัญญาเมื่อคืนได้นะ" ชลันธรเอ่ยทวงสัญญาขึ้นมา ตอนที่เขายกมือขึ้นมาดูนาฬิกาที่ข้อมือ "ไม่เกินสี่ทุ่ม" "อะไรวะ" ชลันธรโวยวายขึ้นอย่างหัวเสียที่อยู่ๆ ก็ถูกจำกัดเวลา "พรุ่งนี้ยายรดามีเรียน นอนดึกไม่ได้" "เออๆ รู้แล้ว" พูดจบชลันธรก็ดีดตัวลุกขึ้น ตอนที่เดินผ่านวรุตจึงเอามือตบไปที่ไหล่ของมันเบาๆ สองสามทีก่อนจะเอ่ย "ขอบใจมากพี่ชาย" วรุ

ระยะเวลาแค่ไม่กี่วันที่เขามาสร้างความวุ่นวายให้พี่รุตรวมถึงสร้างความวุ่นวายใจให้เธอ พอเขากลับไปแล้ว แม้ทุกอย่างจะดูสงบอยู่ในที่ทางของมัน แต่ความรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปบางอย่างก็เกิดขึ้นกับเธอ ได้แต่รอเวลาให้เวลาผ่านไปเร็ววัน ระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมาทำไมมันดูเชื่องช้ายิ่งนัก แม้จะครบกำหนดหนึ่งเดือนที่เขาว่า แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววหรือแม้จะได้ข่าวคราวจากคนที่บอกว่าเดือนหน้าถึงจะได้มาอีก เธอได้แต่เฝ้ามองปฏิทินที่ผ่านล่วงหนึ่งเดือนไปอีกสามวัน ถึงจะไม่มีข่าวจากชลันธรแต่เธอก็ยังมีข่าวจากหน้าสื่อโซเชียลที่ทำให้จิตใจไม่หดหู่เกินไปนัก เมื่อสื่อต่างๆ ลงข่าวเรื่องนายพงษ์เทพกับพวกถูกออกหมายเรียกเรื่องซื้อบริการเด็กอายุต่ำกว่าสิบแปดปี เธอได้แต่อ่านพาดหัวข่าว กับคอมเมนต์เสียเป็นส่วนใหญ่ ไม่ได้อ่านลงไปที่รายละเอียด เพราะรู้สึกสะอิดสะเอียนกับภาพในวันนั้นยังไม่หาย ภาพที่ถูกคนพวกนั้นเกือบจะลวนลามยังติดอยู่ในหัว ก็ได้แต่ภาวนาให้คดีนี้สิ้นสุดไวๆ เพราะดูท่าพวกนายพงษ์เทพก็คงได้ประกันตัวออกมาสู้คดีอีกตามเคย แต่ก็ยังดีที่ตอนนี้พรรคพวกของมันถูกให้ยุติงานทางการเมืองไปก่อนจนกว่าคดีจะสิ้นสุด ผ่านไปอีกเกื

ยายจ๋าเดินชะเง้ออยู่เพียงครู่ ก่อนจะหยุดเดินถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาอย่างหงุดหงิด "พี่ธรนะ พี่ธร แอบพายายรดาหนีมาแบบนี้ แล้วคนก็เยอะทีนี้จะหาเจอได้ไงเนี่ย" เสียงบ่นคนเดียวของคนตัวเล็กที่เดินนำหน้า พอยายจ๋าหยุดเดินวรุตก็ต้องหยุดตาม ยืนมองคนที่ยืดคอจนสุดแล้วสุดท้ายก็ทำท่าคอตก "จะกลับเลยไหม" "ไม่" เสียงถามของคนข้างหลัง ทำให้ยายจ๋าหันมาแหวเสียงใส่ทันที "แล้วจะเดินตามหาเนี่ยนะ" "ไม่หาสองคนนั่นแล้วค่ะ หาของกินกันดีกว่า" พูดจบยายจ๋าก็หันมาคว้ามือของวรุตให้รีบเดินตามมา "ไม่ต้องจูง ไม่ใช่หมา" เขากระชากมือกลับเมื่อถูกคนตัวเล็กที่เดินนำหน้ากึ่งลากกึ่งจูงให้เดินตาม "แหม ไม่จูงก็ได้" เท้าสะเอวมองคนเรื่องมาก เห็นใบหน้าหงุดหงิดนั้นแล้วก็ยิ่งนึกอยากแกล้ง จ๋าจึงเดินเข้าไปหาเขาแล้วก็ไปคล้องแขนเขาไว้ ราวคู่รักหวานชื่น คนตัวใหญ่รีบดึงมือออกแต่โดนคนรู้ทันหนีบแขนเขาไว้กับลำตัวจนแน่น ใบหน้าหวานยิ้มเย็นให้ก่อนจะรั้งแขนให้เขาเดินตาม "จะซื้ออะไรก็รีบซื้อ จะได้รีบกลับ" "รู้แล้วน่า" คนตอบแทบไม่ได้สนใจคนถาม เพราะสายตามัวแต่มองสองข้างทางที่เต็มไปด้วยของกินไม่ว่าจะเป็นอาหารพื้นเมืองแป