Semua Bab คุณคือแสงสว่างนำทางรัก: Bab 11 - Bab 20

ฉันไม่ได้โวยวายอะไร แค่ประชดด้วยการเลือกชุดราคาแพงหลายชุดโดยไม่ลองสักตัวแล้วให้พนักงานห่อใส่ถุงให้เลย ตอนจ่ายเงิน ฉันแกล้งทำเป็นค้นหากระเป๋าอยู่พักใหญ่ ก่อนจะหันไปบอกแคชเชียร์ด้วยสีหน้าสำนึกผิดว่า“เอ่อ…ขอโทษนะคะ ฉันเหมือนจะลืมเอากระเป๋าสตางค์มา…”ฉันแกล้งทำเป็นหันหลังกลับไปอย่างเซ็ง ๆ และเห็นแคลลี่ เกาะแขนธีระภัทรเดินมาทางเคาน์เตอร์พอดี ฉันยกยิ้มมุมปาก วินาทีต่อมาฉันก็พุ่งเข้าไปหาพวกเขาอย่างร่าเริง“พี่เขย! ช่างบังเอิญซะจริง พาพี่สาวมาซื้อเสื้อผ้าเหรอคะ?”วินาทีที่แคลลี่เห็นฉัน แววตาของเธอก็ฉายแรงแค้นออกมาอย่างรวดเร็ว ถ้าเป็นแคลลี่ในเวลาปกติที่ไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย เธอคงจะพุ่งเข้ามาตบหน้าฉันและกระชากหนังหัวฉันแล้ว แต่นี่คงเป็นเพราะธีระภัทรอยู่ด้วย เธอจึงต้องฝืนยิ้มให้ฉัน และเอ่ยถามฉัน“วาริส เธอก็อยู่นี่เหรอ? วันนี้ไม่มีเรียนเหรอ?”“เลิกเรียนแล้วค่ะ อยู่ที่มหาวิทยาลัยมันน่าเบื่อ ฉันก็เลยออกมาเดินเล่นที่ห้าง” ฉันตอบเธอไปแบบส่งๆ แล้วหันไปดึงชายเสื้อของธีระภัทรอย่างออดอ้อน แล้วพูดกับเขา“พี่เขยขา หนูออกจากบ้านมาลืมเอากระเป๋าสตางค์มาด้วย พี่เขยช่วยออกเงินค่าซื้อชุดให้หนูก่อนได้ไหมคะ?”ธี

จูบของเขาป่าเถื่อนและรุนแรงดุดัน แฝงไปด้วยความรู้สึกอยากลงโทษ สมองของฉันว่างเปล่าไปหมด ไม่รู้จะตอบสนองอย่างไร เพราะก่อนนี้ ฉันไม่เคยมีความรัก ไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนแบบนี้มาก่อน ส่วนสองครั้งที่มีอะไรกับธีระภัทร ครั้งหนึ่งเป็นเพราะฉันเมาไม่ได้สติ อีกครั้งเป็นเพราะฉันกลับบ้านดึกจนเขาโกรธ...หัวใจของฉันเต้นแรงราวกับจะกระเด็นออกมานอกอก ขณะที่ฉันกำลังคิดว่าตอนนี้ฉันควรจะผลักเขาออกไปดีหรือไม่ ธีระภัทรก็ปล่อยฉันออกอย่างกะทันหัน“ขอเตือนไว้ก่อน ครั้งหน้าถ้าฉันได้ยินคำว่า ‘พี่เขย’ อีก มันจะไม่ง่ายแบบนี้นะ”น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยขึ้นพร้อมกับเสียงปิดประตูดัง “ปัง” ร่างของธีระภัทรหายไปที่ประตู ส่วนฉันนิ่งงันอยู่กับที่ รู้สึกเสียใจจนอยากเอาหัวโขกกำแพงบ้าเอ๊ย! ฉันลืมไปได้ยังไง สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือการที่ฉันเรียกเขาว่าพี่เขย! เรื่องที่สำคัญขนาดนี้ฉันยังลืมได้อีกฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ จากนั้นก็ถ่ายรูปของที่ได้มาวันนี้แล้วลงโพสต์ในโซเชียล ทันทีที่โพสต์ลงภาพบนเฟซบุ๊ก ไม่ถึงห้าวินาที แคลลี่ก็มาคอมเมนต์อย่างตรงไปตรงมาสามคำ“หน้าไม่อาย”ตอนแรกฉันก็ไม่อยากสนใจเธอ แต่คิดไปคิดมาก็กลืนไม่เข้าคายไม่

หลังจากที่ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่ายฉันก็คิดว่าเขาออกไปแล้ว แต่พอหันกลับไปก็พบว่าเขากำลังจ้องมองฉันอยู่ ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ยังยืนนึงอยู่ทำไม รีบไปสิ! อ้อ อย่าลืมซื้อเทียนกลับมาด้วยล่ะ”ดินเนอร์ใต้แสงเทียนในค่ำคืนแบบนี้มันโรแมนติกจะตายไปธีระภัทรเหมือนเพิ่งรู้สึกตัว เขาตอบรับคำแล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ออกไปเป็นไปตามที่ฉันคาด เขาไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วย พอคิดว่าเขาใกล้จะกลับมาแล้ว ฉันก็วิ่งไปรอที่หน้าประตู ยืนรอก็แล้ว นั่งรอก็แล้ว รอแล้วรออีก สุดท้ายก็รอจนแทบจะหมดความอดทน ไม่นานหลังจากนั้น เขาก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตูพร้อมกับถุงใหญ่ถุงเล็กเต็มมือ ฉันรับของจากมือเขาพลางบ่น“ฉันแค่ให้คุณไปซื้อเกลือกับเทียน คุณซื้ออะไรต่อมิอะไรมาเยอะแยะทำไม... เอ๊ะ? ทำไมมีเค้กด้วย? วันนี้วันเกิดคุณเหรอ?”“ไม่ใช่”ธีระภัทรหันหน้าหนี สีหน้าดูเหมือนจะเคอะเขินเล็กน้อย“ครั้งที่แล้วเธอบอกว่าเธออายุสิบแปดปีไม่ใช่เหรอ? พอดีเดินผ่านร้านเค้ก ก็เลยซื้อมาให้เธอด้วย”มือของฉันชะงักไปเล็กน้อย ครั้งที่แล้ว... เขาน่าจะหมายถึงตอนที่เราเจอกันครั้งแรก ไม่รู้ทำไม ฉันถึงรู้สึกเหมือนมีบางอย่างมาสัมผัสจุดที่อ่อนไหวที่สุ

เวลาค่ำคืนนี้ล่วงเลยไปมากแล้ว ฉันพยายามพลิกตัวไปมาบนเตียง ทำยังไงก็ข่มตาหลับไม่ลง ในห้องไม่ได้เปิดไฟ ความเงียบสงัดทำให้รู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อยธีระภัทรไปส่งแคลลี่ที่โรงพยาบาล จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา เมื่อรู้สึกหิวขึ้นมา ฉันจึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายุ่งมาทั้งคืนจนถึงตอนนี้ยังไม่ได้กินข้าวฉันถอนหายใจ เปิดไฟแล้วคลุมเสื้อลงจากเตียง อาหารที่ทำเสร็จแล้วยังวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะอาหารอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เพียงแต่เย็นชืดไปหมดแล้ว ส่วนเค้กที่ธีระภัทรซื้อมาให้ฉันก็ยังวางอยู่ที่เดิมโดยไม่ได้ถูกแตะต้องเค้กช็อกโกแลตรูปหัวใจ เทียนที่ปักอยู่บนเค้กที่ยังไม่ได้จุด ฉันหยิบช้อนตักเค้กเข้าปากคำหนึ่ง รสชาติมันหวานมาก แต่กลับแฝงไว้ด้วยรสขมเล็กน้อยใช่ นี่เป็นฝีมือของฉันเอง ฉันจงใจพาแคลลี่มาที่นี่ ตอนนั้น ฉันอ้างให้ธีระภัทรออกไปซื้อของเพื่อให้เขาออกไปจากบ้าน แล้วใช้โทรศัพท์ของเขาส่งข้อความไปหาแคลลี่ บอกให้เธอมาที่นี่ และบอกว่าได้เตรียมเซอร์ไพรส์ไว้ให้เธอแต่เดิมฉันแค่ต้องการเตรียมดินเนอร์ใต้แสงเทียน ฉันคิดว่าเมื่อแคลลี่มาถึงและเห็นฉันอยู่ที่บ้านของธีระภัทร เธอก็จะเข้าใจเอง ฉันแค่อยากเปิดเผยความสัมพันธ์ระ

ฉันไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของอารยานักหรอก ท้ายที่สุดแล้วเล่ห์เหลี่ยมของเธอก็มีแค่เป่าลมข้างหูติณภพและใส่ร้ายป้ายสีฉัน แล้วก็มาอาละวาดด่าทอฉันต่อหน้าต่อตาเท่านั้นเอง ก่อนหน้านี้ฉันก็ไม่เคยกลัวเธอ แล้วตอนนี้จะมาให้กลัวได้ยังไง!ฉันไม่ได้รับผลกระทบอะไร ยังคงไปเรียนตามปกติ แต่เมื่อมีอาได้ยินเรื่องนี้ก็กลัวว่าอารยาจะทำร้ายฉัน เธอจึงอาสาเป็นคนขับรถรับส่งฉันไปกลับมหาวิทยาลัยโดยไม่สนใจคำทัดทานของฉันแม้แต่น้อย ฉันเองขัดเธอไม่ได้ ก็เลยปล่อยให้เธอวุ่นวายไป เธอก็ดูจะชอบใจเสียด้วยซ้ำ คิดหาวิธีช่วยฉันวางแผน คอยบอกฉันว่าถ้าอารยามาหาเรื่องฉันอีก ฉันควรจะจัดการกับอารยายังไงช่วงเวลานี้ ธีระภัทรไม่ได้กลับมาเลย ได้ยินมาว่าเขาอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนแคลลี่ตลอด ได้ยินมาว่าพอแคลลี่ออกจากโรงพยาบาล เธอก็เข้าไปทำงานที่บริษัท MOIS กรุ๊ปในตำแหน่งผู้จัดการทั่วไป ได้ยินมาว่าพนักงานทั้งบริษัทเห็นพวกเขาเข้าออก กินข้าว นอนด้วยกันราวกับคู่รักที่กำลังอินเลิฟแน่นอนว่า “ได้ยินมา” นี่ก็คือได้ยินมาจากแคลลี่ เสียงของเธอในโทรศัพท์แฝงไปด้วยความเย่อหยิ่งจองหอง“วาริส! เธอคิดว่าการที่เธอได้ขึ้นเตียงกับธีร์แล้วจะเปลี่ยนแปลงอะไรไ