All Chapters of คุณคือแสงสว่างนำทางรัก: Chapter 21 - Chapter 30

หลังจากที่คุยกับมีอาเสร็จ ฉันก็รู้สึกกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก ฉันปฏิเสธข้อเสนอที่จะให้เธอไปส่งที่บ้าน และเลือกที่จะเดินกลับเองอย่างช้าๆคำพูดของมีอาวนเวียนอยู่ในหัวตลอดเวลา เธอบอกว่า ผู้ชายคนหนึ่งทำเพื่อฉันขนาดนี้ แน่นอนว่าต้องไม่ได้คิดกับฉันแค่คู่นอนธรรมดา ๆ แต่ฉันกลับคิดว่า ถ้าเขาชอบฉันจริง ๆ ทำไมเขาถึงต้องหมั้นกับแคลลี่? เป็นเพราะฐานะของตระกูลรังสรรค์ไพศาลในเมืองกรุงเทพมหานครงั้นเหรอ? หรือเป็นเพราะฉันออกจากตระกูลรังสรรค์ไพศาลไปแล้ว?พอคิดแบบนี้ ตัวฉันเองก็ตกใจวาริสเอ๋ยวาริส ใครกันที่ทำให้เธอมีความมั่นใจขนาดนี้? ทำให้เธอคิดว่าตัวเองคู่ควรขนาดนั้น? คนทั้งเมืองกรุงเทพมหานคร ต่างก็รู้ดีว่าแคลลี่ คุณหนูใหญ่ของตระกูลรังสรรค์ไพศาลนั้นอ่อนโยน เรียบร้อย รู้จักกาลเทศะ ใคร ๆ ก็ต่างชื่นชมในความงดงามและใจกว้างของเธอ ส่วนวาริส คุณหนูรองนั้นกลับเป็นเด็กเกเร ไม่เอาไหน ตั้งแต่อายุยังน้อยก็เที่ยวเตร่ตามสถานบันเทิงในยามราตรี และตอนนี้ก็มีข่าวว่าถูกเสี่ยเลี้ยงดูธีระภัทรไม่ได้ตาบอด เขาจะมาชอบฉันได้ยังไง?ฉันหัวเราะอย่างขมขื่น กำลังจะไขกุญแจเข้าบ้าน ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนดังมาจากข้างหลัง"วาริส! ห

ช่วงเวลาต่อมา ฉันก็พยายามหลีกเลี่ยงธีระภัทรโดยไม่รู้ตัว ไม่ใช่เพราะกลัวความอึดอัดใจของตัวเอง แต่เป็นเพราะเมื่อเผชิญหน้ากับเขา ความรู้สึกผิดในใจก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น ฉันถึงขั้นคิดที่จะทิ้งเขาไป หาวิธีอื่นเพื่อแก้แค้นให้แม่ แต่คิดไปคิดมา ฉันไม่มีทั้งอำนาจและอิทธิพล เป็นคนตัวเล็กเสียงเบา ทำอะไรไม่ได้เลย จึงได้แต่ล้มเลิกความคิดนั้นไปที่จริงฉันรู้ว่าหลังจากที่ฉันขึ้นไปชั้นบนแล้ว ธีระภัทรก็เปิดประตูออกไป ฉันไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรกับแคลลี่ และก็ไม่อยากรู้ด้วย ฉันกลัวว่าตัวเองจะถูกความรู้สึกเข้าครอบงำ จึงบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า ฉันกับเขาแค่ใช้ประโยชน์ซึ่งกันและกัน เขาต้องการคู่นอนที่สะอาดไร้มลทิน ส่วนฉันก็ต้องการเพียงแค่แก้แค้นเท่านั้นเองช่วงนี้ ฉันอยู่ที่มหาวิทยาลัยจนดึกทุกวัน ตอนที่ไม่มีเรียนก็จะไปอยู่ที่ห้องสมุด จนกระทั่งข้างนอกมืดสนิท หรือห้องสมุดปิด ถึงค่อยกลับบ้านธีระภัทรไม่ได้พูดอะไร แค่บางครั้งเมื่อมีความต้องการก็จะมาที่ห้องฉัน ทำเสร็จก็ใส่เสื้อผ้าแล้วเดินออกไป ไม่มีการพูดคุยอะไรกันตลอดกระบวนการ นี่ก็คือวิธีการอยู่ร่วมกันที่ถูกต้องแบบคู่นอน ไม่ใช่เหรอ?หลังจากทำรายงานชิ้นสุดท

จะส่งอะไรได้? ก็คงแค่ส่งข้อความในฐานะฉันไปบอกธีระภัทรว่าคืนนี้ฉันจะไม่กลับบ้าน บอกให้เขาไม่ต้องเป็นห่วงแค่นั้นเองเมื่อเห็นว่าฉันไม่สนใจเธอ แคลลี่ก็พูดต่ออีก“จริง ๆ ก็ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่บอกเขาว่าเธอไปเที่ยวต่างจังหวัด จะกลับมาอาทิตย์หน้า บอกให้เขาไม่ต้องคิดถึงเธอมากเกินไป ก็แค่นั้นเอง”แคลลี่รู้จักฉันดีมาตลอด แม้กระทั่งน้ำเสียงเวลาฉันพูดเธอก็รู้หมด ช่วงนี้ฉันก็หลบหน้าธีระภัทรมาตลอด พอเขาเห็นข้อความนี้ ก็คงคิดว่าฉันงอนเขาอยู่แน่ๆ ฉันลืมตาขึ้น สีหน้าเรียบเฉย“แคลลี่ อยากฆ่าอยากแกงฉัน ก็เอาเลยสิ ฉันรับได้หมด”ยังไงตอนนี้ฉันก็ตกอยู่ในมือเธอแล้ว เธอเกลียดฉันมากขนาดนี้ ไม่มีทางปล่อยฉันไปง่าย ๆ แน่ และฉันก็ไม่มีทางไปอ้อนวอนเธอ ฉันยอมตาย ดีกว่าต้องก้มหัวให้คนอย่างแคลลี่!“ฆ่าเธอ?” แคลลี่ถามกลับด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย“แบบนั้นมันจะง่ายไปหน่อยมั้ง?”เธอลุกขึ้นยืน ใบหน้าสวยหวานบิดเบี้ยวเล็กน้อย เธอจ้องฉันเขม็ง กัดฟันและพูดว่า“วาริส ในเมื่อใกล้ตายแล้วยังไม่สำนึกผิด ก็อย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน!”พูดจบ เธอก็ไม่รอให้ฉันตอบโต้ ตบมือแล้วพูดว่า“เอาของเข้ามา”ไม่นาน ประตูก็ถูกผลักเปิดออกอีกครั้ง และม

เหมือนคนหลงทางในความมืดมิดที่ในที่สุดก็ได้พบเห็นแสงสว่าง ในวินาทีนั้น ฉันเกือบจะกลั้นน้ำตาแห่งความดีใจเอาไว้ไม่อยู่มือหยาบโลนที่ลวนลามฉันพลันหายไป เหลือเพียงเสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นรอบทิศ วินาทีต่อมา ฉันก็ถูกห่อหุ้มด้วยผ้าห่ม อุ่นกายอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่นและมั่นคง“พาพวกมันลงไปให้หมด!”น้ำเสียงเย็นชาและเด็ดขาดดังขึ้นเหนือศีรษะ น้ำเสียงที่ขบกรามแน่น บ่งบอกถึงความโกรธที่พยายามอดกลั้นเอาไว้ เสียงฝีเท้าที่สับสนวุ่นวายดังขึ้น พร้อมกับเสียงร้องไห้ขอความเมตตาฉันซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ ร่างกายยังคงสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ จนกระทั่งเสียงรอบข้างค่อย ๆ เงียบหายไป แต่ความร้อนรุ่มในร่างกายของฉันกลับยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นฉันได้กลิ่นที่คุ้นเคยจากตัวเขา ฉันมองเห็นลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นจูบเขา เสียงครางต่ำและเย้ายวนดังขึ้นเหนือศีรษะ ปะปนกับเสียงหอบเล็กน้อยของเขา“วาริส…”ฉันเพิ่งได้ยินเสียงปิดประตู ฉันรู้ว่าตอนนี้ในห้องนี้ไม่มีใครนอกจากเราสองคน ดังนั้นฉันจึงไม่ลังเลที่จะโผล่ออกมาจากผ้าห่มที่ห่อหุ้มตัวฉันเอาไว้ แล้วเอื้อมมือไปคล้องคอเขาร่างกายของเขาเย็นเฉ

ธีระภัทรเกลียดที่สุดเวลาฉันเรียกเขาว่าพี่เขย ตอนที่แคลลี่อยู่ด้วย ฉันไม่มีทางเลือก แต่ถ้าฉันยังเรียกเขาว่าพี่เขยตอนอยู่กันสองคน เขาจะต้องลงโทษฉันอย่างหนักแน่นอน และฉันก็ทำได้ดีในเรื่องนี้ นอกจากบางครั้งที่ตั้งใจเรียกแบบนั้นเพื่อยั่วโมโหเขา ส่วนใหญ่ฉันจะเรียกชื่อเต็ม ๆ ของเขาว่า ธีระภัทร หรือบางครั้งก็จะเรียกคุณธีร์แคลลี่ฉลาดมาตลอด แต่ครั้งนี้เธอกลับพลาด เธอคงคิดไม่ถึงว่าทำไมเธอวางแผนได้แนบเนียนขนาดนั้น แต่ธีระภัทรก็ยังตามหาฉันเจอได้อย่างรวดเร็ว แน่นอน ฉันเองก็ไม่โง่พอที่จะไปฟ้องเขา เพราะฉันรู้ว่าการที่ธีระภัทรหาฉันเจอและช่วยฉันออกมาได้ แสดงว่าเขาต้องสืบพบเบาะแสบางอย่างยิ่งไปกว่านั้น ถ้าฉันจำไม่ผิด ผู้ชายพวกนั้นที่คิดจะล่วงเกินฉันก็ถูกคนของธีระภัทรพาตัวไปแล้ว ถ้าธีระภัทรอยากจะแก้แค้นให้ฉันจริง ๆ แค่สอบสวนเล็กน้อยก็รู้เรื่องแล้ว แต่ถ้าเขาต้องการปกป้องคู่หมั้นของเขาและปิดเรื่องนี้ไว้ ฉันก็ไม่มีทางทำอะไรได้ใครใช้ให้ฉันเป็นแค่คนตัวเล็ก ๆ ที่ไม่มีทั้งเส้นสายและอำนาจกันล่ะ? โดนรังแกก็ได้แต่ทนรับความเจ็บปวดไว้เงียบๆ แต่หลังจากเหตุการณ์นี้ ความคิดของฉันก็เปลี่ยนไป ก่อนหน้านี้ ฉันคิดเสมอว่า