All Chapters of อุปถัมภ์รักเมียเด็ก: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 21 เอาคืน NC+++“อื้อ~~~~” เสียงเล็กครางในลำคอเบา ๆ ริมฝีปากหนายังคงทำหน้าที่จูบปากของเธอไม่ปล่อย แขนแกร่งตวัดเกี่ยวขาเรียวทั้งสองข้างขึ้นมาเกาะเอวสอบ เด็กสาวที่มีอารมณ์คั่งค้างมาก่อนหน้านี้เคลิ้มตามทุกการกระทำของเขา ใจกลางความสาวสัมผัสกับแท่งร้อนผ่านกางเกงนอนเธอรู้สึกวูบวาบไม่น้อย เธอโอบกอดคอหนาแน่นหนีบขาเข้ากับเอวของเขา ปากอวบอิ่มจูบตอบเขาอย่างคล่องแคล่ว ลิ้นเล็กตวัดสู้ลิ้นสากเป็นที่พอใจสำหรับสายฟ้าอย่างมาก เธอเรียนรู้การมีเซ็กส์ได้อย่างรวดเร็ว “รู้สึกว่าเธอจะจูบเก่งขึ้นนะ” เขาผละริมฝีปากออกก่อนจะเอ่ยชมเสียงกระเส่า สายตาคมจ้องมองปากอวบอิ่มที่แดงเถือกจากการจูบที่รุนแรงกว่าทุกครั้งและเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลาย มันยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของเขาได้เป็นอย่างดี แท่งร้อนผงาดแข็งขึงกว่าในครั้งแรกที่เขาช่วยตัวเอง จนอยากจะเอาเข้าไปเสียดสีกับกลีบกุหลาบสีหวานเต็มทนแล้ว เขาเดินอุ้มคนตัวเล็กไปวางลงบนเตียงคิงไซส์ มือหนาจัดการถอดกางเกงนอนของเธอออกด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะขึ้นไปคร่อมร่างของเธอ ถลกเสื้อกล้ามสีฟ้าอ่อนขึ้นไปกองบนเนินอก ก้มลงไปขบเม้มเนินอก ลิ้นสากลากวนบริเวณยอดประทุมถันที่ตั้งชูชัน เจ้าขาแอ่

บทที่ 23 กำลังง้อ“แล้วเมื่อคืนที่นอนเอากันอยู่เรียกว่าอะไร” คำพูดที่หลุดออกมาจากริมฝีปากหนาทำเอาเจ้าขาชะงัก“ทำไมพี่ถึงพูดจาหยาบคาบแบบนี้ในนี้สาธารณะได้ไม่กระดากปากเลยหรอคะ” เธอขมวดคิ้วแน่น ไม่ชอบใจนักกับคำพูดของเขา “อีกอย่างถ้าหากคนเดินเข้ามาถามพี่สายฟ้าว่าหนูเป็นอะไรกับพี่ พี่จะตอบว่าอะไรคะ?” เธอย้อนถาม “.......” เขาเงียบ “เห็นไหมคะ เพราะว่าเราไม่มีสถานะให้กัน” “........” เขาก้มลงมองดวงหน้าจิ้มลิ้มนิ่ง “พี่ช่วยเลิกทำให้หนูหวั่นไหวได้ไหมคะ การกระทำของพี่เหมือนคนกำลังหึงหวงแฟน ซึ่งหนูไม่ใช่หนูเป็นแค่คู่นอนที่ไถ่หนี้สำหรับพี่” เธอพูดน้ำเสียงสั่นแผ่วเบา หัวใจแกร่งกระตุกวูบเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูดออกมาตรง ๆ เขามองใบหน้าสวยที่กำลังเหมือนจะร้องไห้ ทว่าเจ้าขากับกลั้นมันเอาไว้ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น“ฉันจะออกไปรอข้างนอก” ร่างสูงหมุนตัวเดินออกไปจากตรงนี้ “เห้อ….” เธอพ่นลมหายใจออกมาหนัก ๆ หลังจากที่เขาเดินออกไป เขากำลังทำเหมือนหึงหวงเธอซึ่งการกระทำของเขามันทำให้เธอหวั่นไหวเกรงว่ากว่าจะครบหนึ่งปีตามสัญญาคนที่จะเจ็บปวดกับความสัมพันธ์นี้ก็คงหนีไม่พ้นเธอ เจ้าขาเลือกซื้อของนานกว่าสามส

บทที่ 25 ตอบแทน“กินเข้าไป” ช้อนที่มีข้าวต้มถูกจ่อเข้าที่ริมฝีปากบาง ครั้งแล้วครั้งเล่า“อิ่มแล้วค่ะ” เธอเบะปากราวกับจะร้องไห้“กินไปยังไม่ถึงครึ่งชามเลยเจ้าขา นี่ก็ตักมาให้น้อยแล้ว” สายฟ้าดุเธอเล็กน้อย “หนูกินไม่ลงแล้วค่ะ” เธอเบือนหน้าหนีช้อนที่สายฟ้าถือจ่ออยู่ตรงหน้า “กินอีกห้าคำแล้วพอ กินน้อยเดี๋ยวยากัดกะเพาะ”“ก็ได้ค่ะ” เจ้าขาอ้าปากยอมกินข้ามต้มต่อ สายฟ้าก็ป้อนจนครบห้าคำตามที่พูดก่อนจะลุกไปจัดยามาให้เจ้าขากินตามที่หมอสั่ง ทุกการกระทำาอยู่ในสายตาของเธอ คิดไม่ถึงว่าคนแบบเขาจะดูแลเธอได้เป็นอย่างดี “ยา” เขายื่นยาให้กับเธอพร้อมแก้วน้ำ เจ้าขารับมาและหยิบยาใส่ปากอย่างไม่อิดออดตามด้วยน้ำกระดกตามลงคอ เธอไม่ใช่คนกินยายากเลยไม่มีปัญหาเรื่องยาจะเม็ดเล็กหรือใหญ่“หมดแล้วค่ะ” เธอยื่นแก้วน้ำส่งคืนให้กับเขา สายฟ้าเอื้อมมือมารับแก้วคืนกำลังจะหมุนเดินเอาแก้วไปเก็บ กึก ! มือเล็กดึงชายเสื้อของเขาเอาไว้“มีอะไร?” เขาเอี่ยวตัวกลับมาถามเธอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย “พี่ช่วยก้มลงมาหน่อยได้ไหมคะ” เธอพูดเสียงแผ่วเบา สายฟ้าก็โน้มตัวก้มลงตามที่เธอบอก ฟ่อด ! ปลายจมูกบางฝังลงบนแก้มสากไม่แรงนัก ก่อ

บทที่ 27 เย็นชาปริ๊น ! “วร๊าย!” เสียงร้องกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจ จู่ ๆ ก็มีรถพุ่งออกมาจากซอย ปึก! “โอ้ย!” เจ้าขากระโดดหลบด้วยความตกใจทำให้ล้มคะมำลงกับพื้น“เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงเจ้าของรถเดินลงมาเอ่ยถามเธอจึงเงยหน้าขึ้นมอง “พี่บอม” “เป็นอะไรหรือเปล่า ขอโทษทีพี่มัวแต่คุยโทรศัพท์ไม่ทันได้มอง” บอมมือขวาคนสนิทของสายฟ้ารีบเข้าไปพยุงเจ้าขาให้ลุกขึ้น “ไม่เป็นไรค่ะ หนูก็เดินเหม่อเอง” เจ้าขารู้ตัวเองว่าเธอก็ไม่ทันระวังเองเหมือนกัน “แล้วทำไมถึงมาเดินอยู่แถวนี้ล่ะ” บอมพยุงเจ้าขาไปขึ้นรถ “พอดีนั่งรถกลับมาจากมหาลัยค่ะ ให้รถจอดแค่หน้าหมู่บ้าน” “อืม ไปขึ้นรถ พี่กำลังเข้าบ้านพอดี” เจ้าขาก็พยักหน้างึก ๆ เข่าทั้งสองข้างมีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย บอมเหลือบไปเห็นก็รู้สึกผิดไม่น้อยอีกใจก็กลัวจะโดนสายฟ้าด่า “กลับไปทำแผลด้วยล่ะ เดี๋ยวเฮียรู้พี่โดนด่าตายแน่ ๆ ” “ไม่ด่าหรอกค่ะ เขาจะด่าทำไมเขาไม่ได้เป็นห่วงหนูขนาดนั้นหรอกค่ะ” เสียงเล็กเอ่ยพูดพร้อมส่งยิ้มให้กับบอมเล็กน้อย แต่แววตาเธอดูเศร้าหมองต่อให้ยิ้มก็ไม่สามารถปกปิดความเศร้าที่ดวงตาได้ “........” บอมได้ยินอย่างนั้นก็เงียบไป ก่อนจะขับรถออกตัวตรงไ

บทที่ 29 อวดดีคนตัวเล็กยืนโยกตามจังหวะเพลงในคลับที่ดีเจกำลังเปิดด้วยความมึนเมา ร่วมถึงโดนัทเพื่อนสาวของเธอก็กอดคอกันเต้นอย่างสนุกสนาน “ไอ้เจ้าขา~~” “ว่างายยยยเพื่อน” เจ้าขาเริ่มเสียงยาน “โทรตามไอ้ไฟมารับกลับบ้านดีไหมว่ะ” “กูว่าดี” “มึงเต้นไปก่อนกูโทรตามมัน” โดนัทเดินโซซัดโซเซไปที่เก้าอี้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาไฟทันที เพราะเป้น่าจะอยู่กับสาวไม่อยากโทรไปรบกวน “โหลลลล ไอ้ฟายยย” โดนัทตะโกนเข้าไปในสายเพราะในคลับค่อนข้างเสียงดัง(เห้ย! มึงเมาหรอไอ้โด) ไฟที่ได้ยินก็รู้ได้ทันที“มารับกูกับไอ้เจ้าหน่อยที่บอสตันคลับ”(แล้วมึงอยู่โต๊ะไหน!) “อะไรนะ?”(มึงนั่งโต๊ะไหน!)“ว่าไงนะ?” โดนัทไม่ได้ยินคำถามของไฟ (กูจะบ้า มึงรอนั่นแหละแค่นี้) ไฟกดวางสายไป ขืนยังฝืนถามคงไม่รู้เรื่องกันพอดี ไปให้ถึงคลับก่อนค่อยไปหาตัว“ไอ้ฟายกำลังมา”“ไอ้ฟายยยย ฮ่า ๆๆ กูชอบชื่อนี้” เจ้าขาระเบิดหัวเราะด้วยความชอบใจ อีกด้านสายฟ้ากลับมาถึงบ้านก็เดินตรงขึ้นห้องนอนไปทันที มีเพียงแวบหนึ่งที่ไปหยุดอยู่หน้าห้องของคนตัวเล็ก แต่เขาคิดว่าเธอคงนอนหลับไปนานแล้ว เพราะตอนนี้ก็เกือบจะตีสองตื้ด ๆ ตื้ด ๆ ในขณะที่สายฟ้ากำลังใส่