All Chapters of เสพติดรักนายรุ่นพี่ (เซต รุ่นพี่): Chapter 21 - Chapter 30

“คืนนี้ไปเที่ยวร้านยัยน้ำค้างกันไหม วันเกิดยัยหมวยด้วยมันให้ชวนแก”“อืม รอบอกมันแล้วค่อยตามไปดึกๆ”หลังจากเราแยกย้ายกันกับน้ำค้างหลังเลิกเรียน ก็กลับห้องไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วนัดกันไว้ว่าจะไปเจอที่ร้าน วันนี้ฉันตั้งใจว่าจะไม่ดื่มให้เมาอย่างวันนั้นเพราะขับรถมาคนเดียว อีกอย่างไม่อยากดื่มจนตื่นเช้าแล้วรู้สึกทรมาน เข็ดกับวันนั้นแล้วจริงๆเรามาถึงร้านตอนสามทุ่มกว่า โชคดีที่มีเพื่อนทำงานร้านนี้พวกมันเลยจองโต๊ะให้ แต่ฉันกับยัยจินนั่งคนละฝั่งกับโซนที่พวกมันต้องดูแล ยัยหมวยเพื่อนสมัยของยัยจินจึงมารับหน้าร้านแล้วพาไปยังโต๊ะที่จองไว้ เป็นโต๊ะด้านในสุดติดกับกำแพง เหตุผลที่เลือกโต๊ะนี้ก็เพราะ 'หนีง่าย'ที่เป็นแบบนั้นเพราะพวกเรายังอยู่แค่ปีหนึ่งแต่ร้านนี้ตรวจบัตรที่อายุยี่สิบปีขึ้นไป เข้าร้านมาได้เพราะหมวยขอผู้จัดการร้าน หากมีตำรวจลงตรวจตรงนี้จะอยู่ใกล้ทางออกด้านหลังร้านมากที่สุด“เอาอะไรดี เบียร์หรือเหล้า”“เบียร์ เหล้าแบบวันนั้นไม่ไหว เกือบตาย” ฉันทำหน้าสะอิดสะเอียนเมื่อคิดถึงช่วงเวลาที่เมาในคืนนั้น มันทรมานอย่างบอกไม่ถูก ตื่นเช้ามาก็ยังไม่หาย“สามก่อนเนอะ เบาๆ”“ขอจิบก็พอ” ฉันพยักหน้าให้เพื่อนสนิทแ

ฉันขับรถมายังลานจอดรถของผับอีกแห่งที่อยู่ถัดกันไปจากร้านนั้นไม่ไกลนัก เพราะรู้สึกว่าตัวเองเริ่มไม่ไหว จากที่ตอนแรกมันแค่มึนตอนนี้เหมือนอาการมันจะมากขึ้นกว่าเดิมจนคล้ายคนเมา หยิบมือถือขึ้นมากดหมายจะเรียกรถแต่อยู่ๆ เสียงเคาะกระจกก็ดังขึ้นอีกรอบเล่นเอาตกใจจนตกยกฝ่ามือขึ้นมาทาบบนอกซ้ายที่ตอนนี้มันเต้นแรงยิ่งกว่าอะไรพอเห็นว่าคนด้านนอกเป็นพี่ไมเนอร์ฉันก็ต้องขมวดคิ้วแน่น เพราะไม่คิดว่าเขาจะมาอยู่จรงนี้ แต่พอเห็นว่าเขามากับเพื่อนอีกหลายคนหนึ่งในนั้นมีพี่ฟิวส์ด้วยฉันจึงไม่คิดว่าเขาจะทำอะไร“มีอะไรคะ” ฉันลดกระจกลงถามเขาด้วยความสงสัย รู้สึกได้ถึงความไม่ปกติบางอย่าง“ลงมา”เขาสั่งเสียงเรียบสีหน้าจริงจังจนฉันต้องมองไปยังรุ่นพี่ที่อยู่ด้านหลังแล้วถามเขาอีกรอบ“มีอะไร”“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า”น้ำเสียงของเขาที่ดังออกมามันทำให้ฉันหยุดชะงัก คำพูดที่จะต่อว่าในประโยคถัดมานั้นผลุบหายไปในลำคอ เพราะน้ำเสียงของเขามันฟังดูดีจนไม่คาดคิด“ไม่ได้เป็นอะไร” ฉันตอบแล้วก็เลื่อนสายตาไปมองรุ่นพี่อีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเขา รุ่นพี่คนนั้นกำลังยืนเล่นมือถือไม่ได้สนใจพวกเราสองคน แต่ถ้าจำไม่ผิดเขาเป็นคนเดียวกับที่มากับพี่ฟิ

ฉันนั่งอยู่บนตักของเขา ซบไหล่ไหล่กว้างนั้นจนเขาขับมาถึงที่ไหนสักแห่งแต่กลับไม่อยากสนใจ ให้เดาคงเป็นลานจอดรถเพราะมันค่อนข้างมืดและชวนให้หายใจติดขัด“ลงรถ”“ไม่...” ฉันส่ายหน้าไปมาช้า ๆ ไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัวด้วยซ้ำ “ไม่ไหว อุ้มลงได้ไหม”ฉันไม่รู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปบ้าง คล้ายสติมันเหลืออยู่เพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น แต่ก็พอจะรู้สึกได้ว่าตัวเองถูกอุ้มลงจากรถแล้วความทรงจำส่วนนั้นก็หายไปจนกระทั่งดวงตากระทบกับแสงภายในห้องแห่งหนึ่ง“ไปอาบน้ำ” เสียงนั้นดังแว่วอยู่ไม่ไกล “ไหวไหม”“ไม่” น้ำเสียงที่เปล่งออกไปนั้นแหบแห้งจนแทบจะไม่ได้ยินฉันพยายามเรียกสติของตัวเองที่มันล่องลอยไปไกลให้กลับมาได้นิดหน่อย ลืมตามองเห็นห้องที่แปลกตา กับผู้ชายที่เปลือยท่อนบนมีผ้าเช็ดตัวพันอยู่รอบเอว ท้องน้อยมันก็เริ่มรู้สึกปั่นป่วนอีกครั้ง“มาดิ...”ฉันไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไปบ้างต่อจากนั้น แต่พอคนฟังได้ยินเขาก็ขยับขึ้นมานั่งคร่อมตัวฉันเอาไว้ พร้อมกับรอยยิ้มมุมปากแบบที่เคยเห็นอยู่บ่อย ๆริมฝีปากหนาขยับลงมาทาบทับ เพียงแค่นั้นร่างกายของฉันมันก็เหมือนถูกหลอมจนละลาย เคลิบเคลิ้มกับรสจูบหวานหอมจนไม่มีสติควบคุมอีกต่อไป ริมฝีปา

เมื่อแก่นกายใหญ่ของเขาแทรกลึงอยู่ภายในจนสุดความยาว ชนเข้ากับผนังภายใจจนรู้สึกเสียวซานซ่าน เราสบตากันแม้ไม่ได้พูดอะไรแต่รับรู้ได้ว่าเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน และมีความรู้สึกที่ซ้อนบางอย่างเกิดขึ้นอยู่ภายในใจของฉันแต่กลับเรียกชื่อไม่ถูกเสียงเนื้อกระทบเนื้อยังคงดังต่อเนื่อง ทุกท่วงท่าทำนองที่เขาสอนผ่านกิจกรรมรักคืนนี้ดูเหมือนจะยาวนานเหลือเกิน ค่ำคืนที่สุขสมนี้ไม่มีทีท่าจะจบลง ร่างกายของฉันและเขายังคงเรียกร้องเข้าหากันราวกับแม่เหล็กต่างขั้ว ความรู้สึกลึกซึ้งเกิดขึ้นและแผ่ซ่านอยู่ในอกอย่างไม่รู้ตัว ฉับควบคุมร่างกายไม่ได้และเขาก็อาจจะเป็นอย่างนั้นเสียงครวญครางของเราทั้งคู่ดังระงมผสมผสานกับเสียงกระทบกันของผิวเนื้ออยู่ค่อนคืนจนไม่รู้ว่ามันไปจบลงที่ตรงไหน ตอนไหน ฉันสลบเหมือดไปอย่างไร้เรี่ยวแรงหลังจากปลดปล่อยความต้องการที่แสนทรมานนั้นเป็นครั้งที่เท่าไหร่นั้นจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำฉันค่อยๆ ขยับเปลือกตาปรือขึ้นในความสลัว มีแสงจากภายนอกลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาเพียงนิดทำให้รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลากลางวันแต่ไม่รู้เลยว่ามันกี่โมงยามแล้ว แถมยังไม่คุ้นชินกับสถานที่เอาเสียเลย ทั้งกลิ่นทั้งมุมห้อที่พอมองเห็นอยู่ตอน

ผมเดินลงจากตึกเพื่อที่จะไปยังลานจอดรถที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้ มีไอ้บูมเดินตามมาเงียบๆ เพราะมันรู้ดีว่าตอนนี้ผมหงุดหงิดอยู่มันก็เลือกที่จะเงียบแทนการพุดเล่นอย่างที่ผ่านมาพอมาถึงลานจอดรถ มีกลุ่มเด็กวิศวกรรมศาสตร์ปีสามกลุ่มหนึ่งกำลังจะเดินสวนมาพอดี หนึ่งในนั้นคือไอ้คนที่มันขับรถตามระรินไปเมื่อคืน ตอนแรกผมไม่ได้สนใจแต่มันจ้องหน้าผมตั้งแต่ก่อนนี้จนผมอดไม่ได้ที่จะถาม“มึงมองอะไร” ผมถามรุ่นน้องต่างคณะด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจ เพราะเห็นมันมองหน้าผมตั้งแต่เมื่อกี้ไม่ชอบหน้าตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไอ้ห่านี่“มึงเคยโดนหมาคาบไปแดกหรือเปล่าวะ” มันไม่ตอบผมแต่หันไปพูดกับเพื่อนของตัวเองพร้อมกับหัวเราะ“ไอ้ไม!”“มึงอยากมีเรื่องกับกู!?”ผมถลาเข้าไปกระชากคอเสื้อของมันแล้วเหวี่ยงมันลงกับพื้นก่อนจะปล่อยหมัดใส่หน้ามันหนึ่งทีด้วยความโมโห โกรธจัดที่มันพูดลอยๆ แบบนั้นทั้งที่ใครก็ดูออกว่ามันกำลังตั้งใจต่อว่าผมอยู่“อะไรวะพี่” ไอ้คนที่อยู่ด้านล่างทำท่าหลบหมัดของผมอีกทีแต่มันก็ยังปากเก่ง“ไอ้ไม พอๆ ในมอนะเว่ย”ไอ้บูมลากตัวผมออกมา เพื่อนของไอ้เด็กนั่นก็พยุงมันขึ้นบ้าง มันทำหน้าหงอทั้งที่ก่อนหน้านี้ปากเก่งชิบหาย มันคงคิดว