All Chapters of เสพติดรักนายรุ่นพี่ (เซต รุ่นพี่): Chapter 31 - Chapter 40

ฉันรีบทักไปหามันด้วยความเป็นห่วง เพราะมันก็ผ่านมาหลายวันแล้วเท่าที่ฟังยัยจินเล่าให้ฟัง แต่ยัยเฌอบอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไรแถมยังบอกว่ารู้สึกผิดด้วยที่ปิดบังคนอื่น ฉันเองก็ได้แต่ให้กำลังใจมัน“แบบนี้แกก็ต้องมีงานเข้าเพิ่มสิ” ยัยจินถามน้ำค้างเองก็พยักหน้าเห็นด้วย“ไม่หรอกมั้ง”“แล้วจะได้ทำงานคู่เคชิด้วย กรี้ด!!”สุดท้ายยัยจินก็หนีไม่พ้นเรื่องเคชิอีกคนได้ ฉันปรายตามองมันอย่างเหนื่อยหน่ายให้มันรู้ตัว แต่คนอย่างยัยจินมันสะทกสะท้านเสียที่ไหน ยิ่งเห็นเราทำตัวไม่ถูกมันยิ่งอยากแกล้งช่วงนี้กิจกรรมของคณะก็มีแค่เตรียมงานสปอร์ตเดย์และงานของชมรม ฉันไม่ได้มีหน้าที่อะไรสำคัญนัก เพราะช่วงนี้ส่วนใหญ่จะมีงานนอกที่รุ่นพี่แนะนำมาให้มากกว่า มีปฏิเสธบ้างเพราะเป้าหมายหลักของฉันตอนนี้คือเรื่องเรียนและเรื่องสอบ การหางานทำระหว่างเรียน แค่เป็นหาประสบการณ์ไปเรื่อยๆ เท่านั้นไม่ได้คิดจริงจังช่วงหลังๆ มานี้ยันจินบอกว่าเจอพี่ไมเนอร์บ่อย แต่กับฉันไม่เคยเจอเลยสักครั้ง และมันก็เป็นเรื่องดีสำหรับฉันเพราะไม่อยากจะเจอหน้าเขาอยู่แล้ว ให้หายไปจากชีวิตทั้งชื่อทั้งตัวเลยยิ่งดีฉันกลับมาคุยกับเคชิอีกครั้ง ทำให้ครั้งนี้เราได้ทำคว

Minor talk.“มึงจะแดกข้าวเร็วกว่านี้ไม่ได้เหรอ” ผมถามไอ้บูมด้วยความรู้สึกหงุดหงิดเพราะเห็นมันลีลา นั่งรอมันทานข้าวพลางเล่นมือถือมานานมากแล้ว เห็นแล้วขัดตาไปหมด“เร็วกว่านี้กูก็ไม่ต้องเคี้ยวแล้วไหม”“ปกติมึงแดกหมดแล้ว รีบแดกกูจะได้กลับไปนอน”“ไอ้ห่านี่ ทุกทีก็ไม่เห็นบ่น มึงยังทานไปแค่นี้”มันว่าแล้วพยักพเยิดหน้ามาทางจานของผม ที่ตอนนี้มีกับข้าวเหลืออยู่เกินครึ่งเพราะกลืนไม่ลง สงสัยเมื่อคืนดื่มหนักไปหน่อยล่ะมั้ง“ก็กูไม่หิว ง่วงนอน”“ไม่ใช่มั้ง” มันลากเสียงยาวจนผมต้องปรายตามอง พอเห็นรอยยิ้มกวน ๆ ของมันยิ่งชวนหงุดหงิด “เป็นเพราะเห็นภาพบาดตาหรือเปล่า”“บาดตาเชี่ยอะไรของมึง”“ไม่บาดก็ไม่บาด” มันหัวเราะเบา ๆ แถมด้วยรอยยิ้มที่ชักชวนอวัยวะเบื้องล่าง “แล้วมึงได้คุยกับน้องเขาบ้างไหม”“ไม่”“งั้นก็แปลว่าเขาไม่ได้ติดใจอะไร ก็ดีแล้วไง ดีกว่างี่เง่า”“อืม” ผมหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาเล่นเหมือนไม่รู้ว่าจะทำอะไร“มีคนใหม่แล้วด้วย”ผมเงียบกับคำพูดของมันขยับสะโพกของตัวเองเพราะรู้สึกว่าท่านั่งมันยังไม่ถูกใจจนเริ่มหายใจไม่ค่อยออก แน่นที่น่าอกแปลก ๆ เพราะท่านั่งผิด หรือเพราะว่าเก้าอี้มันเก่าจนโยกกันแน่“รี

ฉันยืนอยู่ตรงตำแหน่งตัวเองท่องในใจว่ามันคืองาน เดี๋ยวมันก็ผ่านพ้นไป อีกคนก็ขยับมายืนอยู่ด้านหลังแล้วใช้แขนทั้งสองข้างโอบเอวอย่างหลวม ๆ ได้กลิ่นหอมจากตัวเขาอันแสนคุ้นเคยลอยเข้ามาในจมูกหัวใจก็พลันเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ“ไม่อยากถ่ายขนาดนั้นก็กลับบ้านไป” เขาก้มมากกระซิบ เป็นตอนที่ตากล้องกำลังเซตกล้องพอดี“โตพอที่จะแยกแยะได้ ไม่จำเป็น” ฉันเอ่ยโดยที่ไม่หันไปมองเขา“เก่ง”เขาเอ่ยแล้วหัวเราะในลำคออย่างที่ชอบทำ กอดกระชับอ้อมแขนนั้นแน่นขึ้นจนฉันต้องหันไปมองค้อน“จะกอดทำไมแน่นนักหนา” ฉันด่าเสียงเบา“มันคืองาน แยกแยะหน่อย”เกลียด แสนเกลียด ไอ้คนไร้สำนึก!“โอเคไมเนอร์ได้ ระรินเอียงตัวซบหน่อยลูก”ฉันถอนหายใจออกมาอีกระลอก ปรับอารมณ์ที่คุกรุ่นของตัวเองให้เป็นปกติแล้วทำอย่างที่รุ่นพี่บอก เอียงตัวไปซบคนด้านหลังแล้วเอี้ยวหน้ามองกันตอนที่ต้องสบตากับเขาหัวใจฉันก็เต้นแรงขึ้นจนรู้สึกได้ ยิ่งเจอสายตาของเขาที่มองมายิ่งทำให้จิตใจฉันมันไม่เป็นปกติ แววตาที่เขามองมามันเหมือนมีคำพูดอะไรบางอย่างอยู่ในนั้นชื่อของมันคล้ายคำว่า ‘รู้สึกผิด’ไม่มีทาง คนอย่างเขานะเหรอจะคิดแบบนั้น ฉันคิดไปเองคนเดียวต่างหาก“โอเค เปลี่ยนท่า

หลังจากนั้นไม่นานนักเคชิก็มาหาตามนัด เราเดินคุยกันไปเรื่อย ๆ จนถึงตลาดด้านหลังมหาวิทยาลัยซึ่งอยู่ติดกับทางด้านหลังของคณะนิเทศพอดี เวลานี้คนยังไม่เยอะเท่าช่วงหนึ่งถึงสองทุ่ม แต่ที่เรานัดกันก่อนเพราะเคชิมีงานต้องทำต่อ“แล้วเรื่องเฌอเป็นยังไงบ้าง” เคชิถามพลางตักข้าวทานไปด้วยร้านที่เราเลือกเป็นร้านอาหารตามสั่งธรรมดาแต่รสชาติอร่อยจนคนทั้งมหาวิทยาลัยรู้จัก แถมยังให้เยอะจนไม่รู้ว่าแม่ค้าจะได้กำไรเท่าไรหรือเสี่ยงขาดทุนเลยก็ว่าได้ แต่ฉันก็เห็นป้าแกอยู่ได้มาจนถึงทุกวันนี้ ครั้งแรกที่เคยมาทานตอนนั้นยังเรียนอยู่มัธยมปลาย“ได้ยินว่าพวกพี่ ๆ สโมจะช่วย แต่คุยกับมันเหมือนจะไม่อยากกลับมาทำแล้ว ทีนี้ก็ลำบากเราแน่ ๆ ” ฉันพูดแล้วขำแต่เหนื่อยรอไว้แล้วเพราะดาวเดือนมหาวิทยาลัยต้องออกงานต่าง ๆ และเป็นตัวแทนของนักศึกษาทำกิจกรรมทั้งในและนอกมหาวิทยาลัย ไหนจะงานของสปอนเซอร์ที่ติดต่อมาแล้วรุ่นพี่รับไว้อีก พวกเราก็ต้องทำงานอื่นที่ไม่กล้าปฏิเสธอีกล่ะ“ไม่ดีเหรอ เราจะได้เจอกันทุกวันไง” เคชิพูดแล้วยิ้มสบตากับฉัน ทำเอาหัวใจมันพองโตไปหมดสมกับที่เขาได้ตำแหน่งเพราะแค่เห็นรอยยิ้มก็ทำให้โลกดูสดใสขึ้นเยอะเลย เขามีความสาม

ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าแต่เขาดูหม่นหมองลงกว่าทุกทีที่เคยเจอกัน ถึงแม้ว่าหน้าตาจะดูหล่อเหลาเหมือนเดิมแต่มีบางอย่างที่ฉันคิดว่ามันแย่ลง อาจเป็นเพราะเขาดื่มหนักทุกวันเห็นเที่ยวตลอด กับผู้หญิงก็คงไม่ซ้ำอย่างที่เคยเป็น“วันนี้ไม่ว่างค่ะ มีนัดกับเพื่อนแล้ว”“นัดกับใคร” เขาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วก็ถามฉันพร้อมกับสีหน้าที่เปลี่ยนไป“เคชิ” ฉันตอบไปตามตรงแล้วพี่ไมเนอร์ก็เงียบไปอีกครั้งเหมือนคนพูดอะไรไม่ออก เขาเบือนหน้าไปอีกทางจนฉันจะขอตัวไปทำเรื่องของตัวเองแต่เขาก็เอ่ยออกมาอีกครั้ง“เลื่อนนัดได้ไหม”“งานสำคัญอะไรคะ ถ้าสำคัญมากรินจะได้เลื่อน”“เตรียมงานสปอร์ตเดย์ คนมันไม่พอเพราะสาขาอื่นเขามีสอบกัน แต่ปีหนึ่งสาขาเราไม่ได้ลงเรียนตัวนั้น” เขาเอ่ยเสียงเรียบ“งั้นรินจะไปบอกเพื่อนให้ค่ะ พวกมันคงว่างกัน”“แต่ตัวเองไม่ว่างเพราะจะไปกับผู้ชาย” เขาพูดแดกดัน ฟังจากน้ำเสียงก็รู้ว่ากำลังหาเรื่องอยู่“ก็นัดกันแล้ว ถ้าทันก็จะกลับมาช่วย มันเป็นนัดสำคัญค่ะ” ฉันพูดออกไปเพราะอยากประชดก็ส่วนหนึ่ง มันรู้สึกสะใจดีที่ได้เห็นเขาไม่ได้ดั่งใจตัวเอง“ออ ถ้าสำคัญขนาดนั้นก็ไปเถอะ บอกเพื่อนด้วยแล้วกัน”“ค่ะ เดี๋ยวไปบอกให้ ขอต