Semua Bab เสพติดรักนายรุ่นพี่ (เซต รุ่นพี่): Bab 41 - Bab 50

ตอนที่ 18หลายวันต่อมาฉันตัดสินใจปิดกั้นช่องทางติดต่อกับเคชิทุกทางหลังจากที่คุยเปิดใจกับเขา และบอกไปตามตรงว่าฉันไม่สามารถยอมรับได้กับสิ่งที่เขาทำ แต่ดูเหมือนเคชิจะไม่ยอมรับกับเรื่องที่ตัวเองทำผิดง่าย ๆ เขาโทษทุกอย่างยกเว้นตัวเองแน่นอนว่าฉันไม่ชอบคนประเภทนี้ที่สุด“สถิติมีแฟนสองชั่วโมง ดีเท่าไรวะไม่บอกยายน้ำค้างเพราะถ้ามันรู้แล้วอีกวันบอกว่าโสดมันคงตกใจจนเบลอ” ฉันพูดกับยายจินที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน“พ้นเคราะห์นะ” เพื่อนสนิทพูดพลางยกฝ่ามือมาตบที่กลางศีรษะฉันเบา ๆ อย่างหยอกล้อ“หวังว่าจะหมดสักทีนะ งั้นคงต้องไปทำบุญ”“กลับมาบ้าผู้ชายกับฉันอีกแล้วสิ”“พักก่อน”“อาจจะไม่ได้พัก”“ทำไม”ยายจินมองไปทางด้านหลังฉันจนฉันต้องหันหลังไปมองตามรัศมีสายตาของมัน แล้วจึงเห็นว่าพี่ไมเนอร์กำลังเดินตรงมาทางนี้พอดี“ช่วงนี้เข้าคณะบ่อยมากเว่อร์ ก่อนนี้ไม่เคยเห็นหน้าเลย”“น้องครับ น้องสองคน ว่างอยู่ไหม”“คะ”“ขอวานช่วยพี่หน่อย”ผู้ชายที่ถามไม่ใช่คนที่ยายจินกำลังพูดถึง แต่เป็นคนที่เดินมากับพี่ไมเนอร์และแน่นอนว่าเป็นพี่ปีสี่สาขาเดียวกับเรา ถ้าพูดขอร้องกันขนาดนี้แล้วไม่ทำคงอยู่ยาก“ให้ทำอะไรคะ” ยายจินขยับตัวลุกขึ

ตอนที่ 19“ช่วงนี้ฉันว่าพี่ไมเนอร์มาตามวอแวแกเก่งนะ”ตอนนี้เป็นช่วงพักเที่ยงหลังจากที่เรียนช่วงเช้าไปหนึ่งวิชาและช่วงบ่ายนี้เราไม่มีเรียนกันแล้ว ยายน้ำค้างต้องกลับบ้านไปหายาย จึงเหลือแค่ฉันกับยายจินสองคนอีกเช่นเคยเรื่องของเคชิค่อย ๆ หายไปจากชีวิตฉันทีละนิด เขาเองก็ไม่ได้ตามฉันหรือทำอะไรให้รำคาญ อาจจะเป็นเพราะเขาไม่ได้คิดจริงจังมากตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ฉันเองก็เพิ่งรู้ว่าไม่ได้ชอบเขามากมายขนาดที่ต้องฝังใจอะไร ดีใจด้วยซ้ำที่รู้ก่อนไม่อย่างนั้นคงได้ถูกหลอกเป็นคนโง่อีกนานเขายังคงทำงานในฐานะเดือนมหาวิทยาลัยคู่กับยายเฌอบางงานที่เราต้องเจอกันฉันก็พยายามจะเลี่ยงไม่เผชิญหน้ากับเขาตรง ๆ แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีเกลียดชังอะไร แค่ทำเป็นคนไม่เคยสนิทกันมาก่อนเท่านั้น“เบื่อหน้า” ฉันกอดอกแล้วหันไปทางเพื่อนสนิทที่กำลังชอบใจจริง ๆ แล้วคนที่ออกไปจากชีวิตฉันยากที่สุดคือพี่ไมเนอร์ต่างหาก ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรที่ผ่านเข้ามาเขาก็ยังอยู่ไม่หายไปไหนเลย ถึงแม้ว่าจะมา ๆ หาย ๆ ก็เถอะ สุดท้ายเขาก็ยังวอแวฉันอย่างที่ยายจินว่า“เบื่อจริงเหรอ”“แกก็อีกคน”เกลียดการที่มันลากเสียงยาวเหมือนไม่เชื่อว่าฉันจะทำได้หรือคิดแบบนั้นจ

ตอนที่ 20หลังจากแยกย้ายกับพวกยายเฌอฉันก็เดินออกจากตึกมาที่รถของตัวเองซึ่งอยู่ลานจอดหลังตึกสโมสรนักศึกษา ตอนเกือบจะถึงรถก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินมาจากด้านหลังจึงหันไปมอง“จะกลับแล้วเหรอ” เคชิเอ่ยถามแล้วเดินเข้ามาใกล้ บอกตามตรงฉันยังรู้สึกได้ถึงความอาลัยอาวรในสายตาคู่นั้นโดยที่ฉันไม่ได้คิดไปเองแน่ ๆ“อื้ม จะกลับแล้ว” ฉันตอบสั้น ๆ แล้วยิ้มให้ตามมารยาทเพื่อบอกกับเขาว่าฉันไม่ได้คิดอะไรกับเรื่องความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่แล้ว“เราอยากคุยด้วยหน่อย” เคชิพูดด้วยสีหน้ากังวล“มีอะไรเหรอ”เคชิขยับมายืนอยู่ตรงหน้าฉันแววตาของเขาดูเศร้า ๆ อย่างที่ฉันไม่คิดว่าจะได้เห็นมัน ก่อนหน้านี้ฉันเองก็คิดมาตลอดว่าเขาคงไม่มายุ่งด้วยอีกแล้วเพราะฟังจากคนเล่าให้ฟังเขาก็ร้ายพอตัว คุยกับคนนั้นคนนี้ระหว่างที่คบกับเบล และมีแค่เบลเท่านั้นที่ยังทนคบกับเขาได้แบบนี้“เราเลิกกับเบลแล้วนะ” เขาเอ่ยแล้วมองสบตาฉัน “เราไม่ได้คบหรือคุยกับใครเลยตอนนี้”“เลิกกันทำไม” ฉันถามเพราะอยากตำหนิเขา“เพราะเราไม่ได้รักเบลแล้ว ตอนนี้เราลืมระรินไม่ได้ เราชอบระรินจริง ๆ” เคชิเอื้อมมือมาจับมือฉัน ในขณะที่ฉันเองก็คิดอะไรไม่ออก “เรากลับมาค

ตอนที่ 21หลังจากส่งพี่ไมเนอร์ลงจากรถเสร็จฉันก็กลับมาห้องของตัวเอง ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าแล้วปกติถ้าไม่มีภารกิจอะไรหรือมีเรื่องให้คิดมากจนนอนไม่หลับฉันต้องเข้านอนและหลับปุ๋ยไปแล้ว ทว่าวันนี้มันต่างออกไปตรงที่มีคนขอให้รอเขาโทร.มาเพื่อที่จะบอกฝันดีก่อนนอน“อาบน้ำเร็วขนาดนี้เลยเหรอ”ทันทีที่กดรับสายจากพี่ไมเนอร์ฉันก็ถามด้วยความประหลาดใจ แต่ดูเวลาบนหน้าจอตอนนี้มันก็ผ่านมาครึ่งชั่วโมงแล้วตั้งแต่ที่เราแยกจากกัน(“ถึงห้องก็อาบเลย กลัวเราจะง่วง”)“ง่วงแล้วค่ะ พรุ่งนี้รินมีเรียนเช้าด้วย จะนอนแล้วนะ”(“โอเคพี่ก็จะนอนแล้ว”) เขาพูดจบก็ได้ยินเสียงคล้ายกำลังกระโดดลงที่นอน แล้วเสียงพูดของเขาก็อู้อี้อยู่กับหมอนแน่ ๆ (“ฝันดีนะครับ”)“ฝันดีค่ะ”(“ชอบจริงนะ”)ฉันเผลอยิ้มอยู่คนเดียวกลางที่นอนเหมือนเป็นคนบ้า ทั้งที่ช่วงนี้ได้ยินพี่ไมเนอร์บอกว่าชอบออกจะบ่อยกว่าคำอื่นเลยด้วยซ้ำ เกลียดเขาที่ทำให้ฉันใจอ่อนยวบแบบนี้ ไม่รู้ว่าเขาเก่งหรือฉันเองที่มันใจง่าย“ถ้าพูดจริงรินก็จะรับไว้นะ”(“พูดจริงครับ”)“วางแล้วนะ”(“พรุ่งนี้เจอกัน”)“ค่ะ”หลังจากกดวางสายปากของฉันมันก็ยังไม่ยอมหุบยิ้มจนต้องยกฝ่ามือขึ้นมา ใช้นิ้ว

ตอนที่ 22Minor talkก่อนหน้านี้ผมไม่เคยจริงจังกับการรักษาโรคที่ตัวเองเป็นอยู่เลย และใช้วิธีแก้ปัญหาด้วยการปลดปล่อยความอึดอัดที่เกิดขึ้น ทั้งนอนกับผู้หญิงที่คุยด้วยหรือจะช่วยตัวเอง หลังจากนั้นมันก็จะเกิดความรู้สึกผิด รู้สึกไม่ดี และมันเป็นอย่างนั้นประจำจนกระทั่งต้องตัดสินใจรักษาช่วงแรกที่เริ่มเป็นโรคนี้มันเกิดขึ้นตอนที่ผมเรียนอยู่เพียงมอต้นเท่านั้น ตอนนั้นผมเลือกที่จะช่วยตัวเองนับครั้งไม่ถ้วน ในหนึ่งวันมันสามารถเกิดขึ้นเกิดสิบครั้งเลยหากใช้ชีวิตเงียบ ๆ คนเดียว มันเป็นโรคที่ดูเหมือนปกติแต่ความจริงแล้วไม่เลย มันทรมานจนต้องหาวิธีจัดการ หลังจากทำเรื่องแบบนั้นจิตใจของเราก็จะรู้สึกไม่ดี รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนผิดปกติและน่ารังเกียจทั้งหมดนี้มันไม่ใช่ว่าเกิดขึ้นโดยไม่มีสาเหตุ แต่สาเหตุมันเกิดมาจากครอบครัวที่ขาดความอบอุ่นของผมตั้งแต่ในวัยเด็ก ผมจำเหตุการณ์พวกนั้นได้เลือนรางแต่มันคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมเป็นโรคบ้า ๆ นี้เมื่อสิบกว่าปีก่อน พ่อกับแม่ทะเลาะกันบ่อยมาก พ่อของผมชอบทำร้ายและตบตีแม่และพาผู้หญิงอีกคนเข้ามาในบ้านจนแม่เสียใจและหนีจากเราไป ตอนนั้นผมอยากไปอยู่กับแม่ใจจะขาดแต่คำสั่งของพ่อทำใ