All Chapters of เสพติดรักนายรุ่นพี่ (เซต รุ่นพี่): Chapter 11 - Chapter 20

“โอเค ไม่พูดให้ใครฟังหรอก แกเป็นเพื่อนฉันนะ”“อือ”“แกแอบชอบเขาเหรอ” ยัยจินยังคงถามต่อ“...คงงั้นมั้ง ตั้งแต่เจอหน้าครั้งแรก แต่ตอนนี้ไม่ขนาดนั้นแล้ว” ฉันตอบมันพลางถอนหายใจ “พี่เขาเจ้าชู้ ก็ได้แค่ชอบแหละ ให้เอาเป็นผัวก็ไม่หรอก”“คิดแบบนั้นก็ดีแล้ว ให้คบคนเจ้าชู้ฉันก็เลือกอยู่แบบโสดๆ ดีกว่า” ยัยจินเอ่ยแล้วยิ้มคล้ายกำลังปลอบใจ “บ้าผู้ชายไปวันๆ นั่นแหละดีแล้ว อย่าไปจริงจังกับใครให้ใจเจ็บดีกว่า วันหนึ่งคนที่ดีคนที่ใช่จะมาเอง”ฉันยิ้มบางๆ แล้วพยักหน้าเห็นด้วยกับมันหลังจากส่งยัยจินลงตรงนั้นฉันก็คับรถกลับคอนโดของตัวเอง อาบน้ำแต่งตัวแล้วก็เข้าห้องมานอนเล่นมือถือไปพลาง ระหว่างนั้นก็เปิดหนังดูไปด้วย แต่แปลกนะ มันรู้สึกเบื่ออย่างบอกไม่ถูกทั้งที่ตอนนี้ฉันก็ใช้ชีวิตแบบเดิมแบบที่เคยทำแต่มันก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อและเหงาอย่างนี้มาก่อน หรือมันเป็นตั้งแต่ตอนนั้นที่มีเขาเข้ามาในชีวิต ชวนคุยทุกวันจนมันติดเป็นนิสัย แต่เขาก็หายไปเป็นเดือนๆ แล้วความเหงาเหล่านั้นมันก็ยังไม่หายไปสักทีระริน ไม่ใช่ ละลิน : ไปร้านนมกันไหมเมื่อรู้สึกเบื่อจนไม่รู้ว่าควรทำยังไงฉันจึงตัดสินใจทักไปหายัยจินอีกที แต่ไม่ได้รอมันตอบกลับ

คำตอบของฉันทำให้เขาผ่อนแรงที่บีบข้อมือของฉันลง แต่ก็ยังไม่ปล่อยตัวฉันที่พิงอยู่กับรถของเขา“ออ ในสายตาเธอฉันก็เป็นไอ้โรคจิตสินะ” เขาปล่อยมือจากฉันแล้วก็หัวเราะเบาๆคำพูดที่เหมือนกับตัดพ้อนั้นยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดมากกว่าเดิม ลำคอแห้งผากไปหมดจนอยากขอน้ำสักแก้วแถมยังคิดอะไรไม่ออก“ขอ…”“หรือว่าเป็นตัวตลกที่เป็นโรคประหลาด” เขาพูดแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ“ไม่ใช่แบบนั้น…”“คิดว่าฉันอยากได้เธอนักหรือไง ต่อจากนี้ไปถ้าฉันจะเอาเธอก็เพื่อความสนุกกับระบายอารมณ์แค่นั้นแหละ”“…”“ระวังตัวไว้แล้วกัน” เขาพูดขณะที่ยังยิ้มแต่ดูยังไงก็ไม่เหมือนคนพูดเล่นเลยสักนิดเดียว ประโยคนั้นมันคือคำขู่ชัดๆ“อย่ามาขู่นะ แค่รู้มันผิดตรงไหน ไม่ได้ไปพูดให้ใครฟัง”เขาหนีไปขึ้นรถและไม่สนใจฉันอีกต่อไป อารมณ์เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือในชั่วพริบตาเดียวเลย เพียงแค่คำพูดของฉันที่คงจะไปสะกิดโดนจุดอ่อนไหวในจิตใจของเขารถของเขาเคลื่อนออกไปแล้วปล่อยให้ฉันยืนรู้สึกแย่กับตัวเองอยู่ตรงนี้คนเดียว เป็นอีกครั้งที่ฉันคิดว่าตัวเองทำพลาดและกำลังเสียดายกับเรื่องของเขาทั้งที่เป็นแบบนี้มันก็ดีอยู่แล้ว แต่ทำไมมันถึงไม่รู้สึกดีขึ้นเลยสักนิดยิ่งไ

หลังจากเลิกประชุมชมรมในช่วงเย็นพวกเราสองคนก็มาส่งน้ำค้างที่ตึกสโมสรนักศึกษา เพราะถูกรุ่นพี่วานให้มาส่งเอกสารของชมรม ใจจริงก็ไม่ได้อยากมานักหรอกเพราะกลัวว่าจะเจอคนที่ไม่อยากเจอ แต่กลัวว่าเพื่อนต้องมาคนเดียวจึงอาสามาส่งกับยัยจิน“เอาเอกสารมาให้นายกสโมค่ะ ต้องเอาไปวางตรงไหน”พอเดินพ้นบันไดขึ้นมาบนชั้นสามก็มีรุ่นพี่กลุ่มหนึ่งนั่งคุยกันอยู่ ทั้งที่ภาวนาขอให้ไม่เจอพี่ไมเนอร์แต่ก็หนีไม่พ้น เพราะเขาอยู่ในกลุ่มรุ่นพี่พวกนั้นแถมยังมองฉันตาไม่กะพริบไม่รู้จะมองอะไรนักหนา ขณะที่เพื่อนของเขาอีกสองสามคนนั้นกำลังคุยกับน้ำค้างอยู่“พี่เขามองแกขนาดนั้น จับแกไปปล้ำเถอะ” เสียงของยัยจิน กระซิบอยู่ด้านหลัง“พูดบ้าอะไรของแก จะจับฉันไปฆ่าสิไม่ว่า”“มองยังไงก็อยากกินมากกว่านะ” ยัยจินเถียงแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนหันไปสนใจยัยน้ำค้างต่อ เช่นเดียวกับฉันที่เบือนหน้าหนีเขากำลังมองมามองจนทำตัวไม่ถูกอยู่แล้ว“ไม่ต้องเข้าไปทุกคนหรอกครับน้อง ห้องสโมไม่ใช่สนามเด็กเล่น”ใครบางคนเอ่ยออกมาเหมือนกำลังหาเรื่องจนยัยจินหันไปมอง แต่น้ำเสียงนั้นฉันจำได้โดยไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใคร เท้าที่กำลังขยับจะเดินตามเพื่อนไปก็หยุดลงโดยอัตโน

ฉันกับจินเลือกบะหมี่เป็นอาหารเย็นมื้อนี้ เพราะมันติดกับร้านผลไม้ปั่นที่เราชอบมาทานกันบ่อยๆ แถมขึ้นชื่อเรื่องความอร่อยทั้งบะหมี่และน้ำผลไม้ คนที่ขี้เกียจคิดเมนูอย่างพวกเราจึงตัดสินใจกันง่ายๆ“คุยกับใครหนอ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว”“พี่นนท์นั่นไง” ฉันตอบแล้ววางมือถือลง หยิบแก้วแตงโมปั่นของตัวเองมาดื่มให้ชื่นใจดับความร้อนทั้งร่างกายและจิตใจได้ดีทีเดียว“ยิ้มแบบนี้แปลว่าเริ่มแล้ว”“เริ่มอะไรของแก”“เริ่มรู้สึกดี”“พูดอะไรของแก เขาส่งคลิปตลกมาให้ดูแล้วมันก็ตลกจริงๆ จะให้ฉันร้องไห้เหรอ” ฉันตอกกลับมันแล้วเอากำปั้นทุบไปตรงกลางหน้าผากเบาๆ แต่อีกคนก็ยังหัวเราะจนน่าหมั่นไส้“ก็ไม่แน่หรอก พี่นนท์นี่ก็เพอร์เฟคอยู่นะ แล้วเมื่อกี้ยังโมโหอยู่เลยมีคนมาทำให้หัวเราะได้เดี๋ยวแกก็ตกหลุมเขา”ฉันไม่ตอบอะไรมันแต่ก็คิดตาม เพราะช่วงนี้พี่นนท์ก็ทักมาคุยทุกวัน ฉันก็ตอบบ้างเวลาที่ว่าง เขาเป็นคนคุยเก่งแถมยังชอบชวนให้หัวเราะ มันก็รู้สึกดีไปอีกแบบแต่ยังไม่เรียกว่าชอบเพราะนอกจากพี่นนท์แล้วก็มีคนทักมาคุยบ้าง ฉันก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ถ้าคุยกันเยอะที่สุดก็น่าจะเป็นพี่นนท์ล่ะมั้ง“แกมีตัวเลือกเยอะ ค่อยๆ เลือก”“ค่ะ ไลฟ์โค้ช แ

“มึงชอบเขาจริงจังแล้วไหมวะไอ้ไม”“คงใช่” ผมตอบแล้วยิ้มมุมปาก “รีบเล่า กูอยากรู้ละอย่าลีลาได้ไหมวะ รำคาญ”“กูก็ไม่รู้เรื่องอะไรกับผู้หญิงเขาหรอก ตอนไปเจอก็เกือบจะตีกันแล้ว เด็กมึงนี่ก็ใช่ย่อย ไม่ยอมคนเลยว่ะ เมย์เกือบตกบันไดตาย” ไอ้บูมพูดแล้วหัวเราะเบาๆ“มึงแน่ใจเหรอว่าเด็กมันทำยันนั่นคนเดียว” ผมถามมันและคำตอบที่ได้มาคือมันส่ายหน้าสั่นแน่นอนว่าพวกเรารู้กัน แต่ผมอาจจะรู้มากกว่าเรื่องนิสัยของเมย์ จริงอยู่ว่าเธอดีกับผมหลายเรื่องแต่พื้นฐานชีวิตยัยนั่นเป็นคนที่เอาแต่ใจมาก อยากได้อะไรก็ต้องได้ มีอยู่แค่สองคนที่เมย์ยอมให้คือผมกับไอ้ฟิวส์ถ้าถามว่าผมรู้สึกยังไงกับเธอ คงตอบได้ว่าไม่รู้สึก ผมจะนึกถึงก็ตอนที่จิตใจมันว้าวุ่น เช่นเดียวกับยัยนั่นที่เห็นผมเป็นที่ระบายอารมณ์เวลาไม่พอใจกับอะไรมา เรียกว่าศีลเสมอกันก็ว่าได้“มึงก็รู้อยู่ว่ายัยนั่นมันจอมบ้าอำนาจ” ไอ้บูมออกความเห็น “หรือเป็นเรื่องมึง”ไอ้คีตะหันมามองหน้าผม มันไม่พูดมากตามนิสัยแต่ตอนนี้มันคงเดาออกแล้วว่าอะไรเป็นอะไร เพราะไอ้บูมมันพล่ามไม่หยุด“เกี่ยวอะไรกับกู”“ก็น้องเขาอาจจะรู้ว่า…”“ไม่รู้ ถึงรู้ก็ไม่ใช่คนที่จะหาเรื่องใครก่อน” ผมรีบตอบจนล