All Chapters of เสพติดรักนายรุ่นพี่ (เซต รุ่นพี่): Chapter 1 - Chapter 10

“เป็นยังไงบ้าง” น้ำค้างเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ เพราะมันต้องนั่งรอฉันอยู่ด้านนอก“เย็นวาบ อย่างกับ,หย่ากับห้องมืด” ฉันพูดแล้วลูบแขนตัวเองเป็นการอธิบายความรู้สึกทั้งหมด“ตื่นเต้นแทนแล้ว” ยัยน้ำค้างทำท่าทางลุ้น เมื่อพี่บ๊วยเดินออกมาพร้อมกับรุ่นพี่คนอื่นๆ“โอเคค่ะน้องๆ เนื่องจากปีนี้เรามีเวลาค่อนข้างจำกัดเพราะทางมหาลัยแจ้งมาค่อนข้างช้า เลยไม่มีเวลาประกวดเพื่อคัดคนลงแข่ง แต่พวกพี่ก็มีความเห็นแบบเดียวกันว่าเลือกคนนี้ลงประกวด” พี่บ๊วยพูดอธิบายก่อนจะหันไปหาเพื่อนของตัวเองแล้วหันหน้ามาทางพวกเรา แล้วสายตาคู่นั้นก็หยุดอยู่ที่ฉัน เล่นเอาเสียวสันหลังวาบ “พี่ๆ เลือกน้องระรินนะคะ ขอบคุณน้องๆ ที่ให้ความร่วมมือกับพวกพี่มากๆ ค่ะ กลับไปทำกิจกรรมกันต่อได้เลย”แค่พี่บ๊วยพูดไปแบบนั้นทุกคนต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย ยกเว้นพวกปีหนึ่งที่ถูกเรียกมาพร้อมกันนี้ บางคนก็ทำเหมือนไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ จะมีก็แต่ยัยน้ำค้างนี่ล่ะที่หน้ายิ้มเหมือนเชียร์ฉันอยู่ข้างเวที“สู้ๆ นะแกทำได้อยู่แล้ว แกเก่ง แกสวย” ยัยน้ำค้างให้กำลังใจ แต่บอกตามตรงมันไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นเลยฉันไม่เคยคิดที่จะทำอะไรแบบนี้ ชอบใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่อยากเป็นจุ

คำพูดของเขาทำเอาใบหน้าของฉันเห่อร้อนขึ้นมาทันที แกล้งเหลือบมองเขานิดหนึ่งก่อนจะหันกลับมาเพราะเขินจะแย่ไม่กล้าสบตาเลย ท่าทางแบบนี้คงมีแต่สาวมาติดเป็นพรวน อันตรายน่าดู“ถามเหมือนมีอะไร”“…” เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะเอื้อมมือม้วนปอยผมของฉันเล่นวินาทีแรกฉันตกใจ แต่วินาทีต่อมาก็ต้องใจสั่นกับพฤติกรรมนั้นของเขา พี่ไมเนอร์เป็นคนแบบไหนกันนะ“เห็นแวบแรกพี่ก็สะดุดตาแล้ว” คำพูดเรียบง่ายแต่ซ่อนความหวานอยู่ภายในของเขาชวนให้ฉันหวั่นไหวเหลือเกิน แต่พนายามนิ่งไว้ไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันกำลังทรมานใจกับคำพูดแบบนั้นขนาดไหน“แกล้งชมหรือเปล่าคะ”เขาเก่งนะที่ทำให้บทสนทนาของคนที่ไม่เคยรู้จักกันมันฟังดูเหมือนเรารู้จักกันมาระยะหนึ่งแล้วภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็อยากต่อเวลาเพื่อทำความรู้จักเขาอีกสักหน่อย“ไม่ได้แกล้ง พูดจริงๆ” มือของเขาที่ม้วนผมฉันเล่นอยู่นั้นผละออกไป เมื่อมีสายโทรเข้าของใครบางคน “เออ ว่าไง”ดูเหมือนคนปลายสายจะเป็นผู้ชายแถมยังบ่นอะไรมากมายแต่ฉันฟังไม่รู้เรื่อง ที่พอเดาออกว่าเป็นเพศไหนก็เพราะในนี้มันเงียบมากๆ“ก็มึงนัดกูห้าโมง พวกไอ้ฟิวส์ก็ยังไม่ไปจะมาเร่งเพื่อ!” น้ำเสีย

“เป็นอะไรยัยระริน หน้าแดง”“หา!” ฉันรีบยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองที่มันยังร้อนไม่หาย นี่ขนาดว่าตัวเขาไม่ได้อยู่บริเวณนี้แล้วนะ “ร้อน”“ไม่สบายหรือเปล่า” น้ำค้างถามแล้วมองหน้าฉันด้วยความเป็นห่วง “แกซ้อมหนักทุกวันขนาดนี้”“คงมีนิดหน่อยเดี๋ยวกินยาเอา”“ประกวดอาทิตย์หน้านี้แล้ว สู้ๆ นะ ถ้าติดหนึ่งในสามจะเลี้ยงเบียร์ลังนึง” ยัยจินว่า“ร้านไหนเขาให้เข้า”“โอ๊ย ไม่ยากค่ะสาวๆ มีอยู่ร้านนึงกินยันหว่างยังได้เลย” มันพูดอวดแล้วก็ตักข้าวคำโตเข้าปากด้วยความหิวจินเป็นคนน่ารักแต่มันชอบทำตัวห้าวๆ พูดมาก แถมยังแซวผู้ชายเหมือนไม่จริงจัง แล้วมันก็บ่นว่าจีบใครไม่ติดก็เพราะท่าทางมันเล่นๆ แบบนี้ไงใครเขาจะคิดว่ามันเอาจริง“งั้นก็จัดไป” น้ำค้างว่าแต่ถูกยัยจินสวนกลับ“ไหนแกบอกว่าไม่ดื่ม”“ก็ไปเที่ยวกับพวกแก”“เดี๋ยวไปทำงานร้านเหล้าก็หัดดื่มกับเขาบ้างนะ” จินบอกเพื่อนแล้วก็หันมาหาฉันต่อ “แกต้องติดหนึ่งในสามเท่านั้นงั้นไม่เลี้ยง”“คงไม่ได้เสียเงินแล้วมั้ง คณะอื่นเขามีแต่สวยๆ” ฉันบอกแล้วขำกับตัวเอง“เท่าที่ดูแกก็ไม่แพ้ใครเลยนะ อย่ามาด้อยค่าตัวเอง คนกดไลค์ให้แกเยอะสุดด้วย” ยัยจินเอ่ยแล้วน้ำค้างก็พยักหน้าเห็นด้วย “ถ้าค

หลังจากเกิดเหตุการณ์วันนั้นฉันก็ไม่ได้เจอพี่ไมเนอร์อีกเลย แม้แต่ข้อความที่เราคุยกันทุกวันก็หยุดอยู่ที่บทสนทนาก่อนหน้านั้น จนตอนนี้ฉันก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่าที่ผ่านมาเขาเข้ามาในชีวิตเพื่ออะไรกันแน่“ระริน”“ว่า...” ฉันหันไปหาเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างกัน เมื่ออยู่ๆ มันก็เรียกแถมสะกิดแขนจนฉันรำคาญต้องเลิกสนใจงานตัวเองที่ทำอยู่นั้นตอนนี้เรานั่งอยู่ข้างตึกเรียนวิชาสุดท้าย นั่งทำงานที่อาจารย์สั่งและจะต้องส่งวันศุกร์นี้ แต่เพราะฉันต้องไปเตรียมตัวประกวดในวันศุกร์พอดีฉันถึงต้องรีบทำมันให้เสร็จ พรุ่งนี้รุ่นพี่ก็นัดให้ไปเจอทั้งวันอีก“หล่อ” ยัยจินทำตาค้าง แล้วมองไปอีกฝั่งหนึ่งที่เป็นตึกคู่กันกับตึกนี้ มีจุดที่ให้เดินเชื่อมไปหากันได้ฉันหันไปมองสิ่งที่มันพูดถึงแล้วก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นใครบางคนกำลังเดินมาทางนี้พอดี ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยเห็นหน้าเห็นตาในคณะสักครั้งเหมือนไม่ได้เรียนอยู่คณะเดียวกัน จะเป็นใครไม่ได้หรอกนอกจากพี่ไมเนอร์!หัวใจดวงน้อยๆ ที่มันอยู่อย่างสงบมาตลอดทั้งวันเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เพิ่มจังหวะเร็วขึ้นทุกครั้งที่เท้าของเขาก้าวเข้ามาใกล้จุดที่เรานั่งกันอยู่ โชคดีหน่อยที่

ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่ได้เจอพี่ไมเนอร์อีกเลย แม้แต่ในคณะก็ไม่เคยเจอกัน อีกอย่างช่วงเทอมสองนี้เขาเองก็คงมีเรียนน้อยลงหรือแทบไม่มีเลยก็ว่าได้เพราะเคยได้ยินมาว่าพี่ไมเนอร์เก็บวิชาเรียนไปเกือบหมดแล้วช่วงที่เราคุยกันเหมือนเขาจะหายไปจากชีวิตแล้วโดยสมบูรณ์เอาเข้าจริงๆ ฉันก็ไม่เคยลืมคนอย่างเขาได้เลย ถึงแม้จะไม่ได้เจอกันแต่ก็ยังอยากเจออย่างรู้ว่าเขาเป็นยังไง แต่ก็ไม่ได้อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกแล้ว แค่อยากรู้ความเป็นไปก็เท่านั้น สิ่งที่ทำได้ก็แค่แอบส่องดูชีวิตเขาผ่านทางโซเชียลมีเดียเท่านั้น“ไปดูเขาแข่งบอลกันไหม”“ไม่ได้ไปด้วยนะ วันนี้ต้องทำงาน” ยัยน้ำค้างที่เพิ่งตื่นจากความง่วงงันเอ่ยเสียงแหบพร่า หลังจากที่พวกเราเลิกเรียนแล้วพามันมาแอบงีบอยู่ตรงสวนหย่อมใต้ต้นไม้ใหญ่หลังคณะช่วงนี้มันเพิ่งเริ่มงานร้านเหล้าทำให้ต้องนอนดึกประจำ กลางวันก็เป็นอย่างที่เห็น มีเวลาว่างเมื่อไหร่คือต้องหาเวลางีบตลอด ใครไม่รู้คงคิดว่ามันขี้เกียจหรือเที่ยวดื่มจนดึก ทว่าเพื่อนฉันคนนี้มันกลับดื่มไม่เป็นเลยสักนิดเดียว“ไปก็ได้ เบื่อๆ”วันนี้หลังเลิกเรียนไม่มีกิจกรรมอะไร จะกลับบ้านไปก็คงเบื่อ ไปหาอะไรเจริญหูเจริญตาดูบ้า