All Chapters of รักนะยายจอมแก่น: Chapter 141 - Chapter 150

ปรินเดินตามแคทไปหาปรางกับมายด์ที่ซุ้มกลางสนาม เมื่อเดินไปถึงปรินก็ไปนั่งลงข้างๆแคท “ทำไมกลับมาเร็วล่ะคะพี่ปริน ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานเลยนี่คะ”ปรางแกล้งถาม “มีคนทำให้คิดถึง เลยรีบกลับ”ปรินบอกเสียงเรียบๆ เขามองหน้าแคท “ปรางว่าพี่ปรินเปลี่ยนไปมากนะคะเนี่ย” “พี่เปลี่ยนไปยังไงล่ะ ยายปราง” “ก็แต่ก่อนนะ พี่ปรินไม่เคยจะว่างเลยไม่ว่าวันไหน ไม่เคยเลิกงานก่อนเวลา วันๆไม่เคยจะพูดจากับใคร หน้าก็ไม่เคยจะยิ้ม ใจเย็นเป็นน้ำแข็ง แต่ตอนนี้ตรงข้ามเลย” “แล้วปรางว่าแบบไหนดีล่ะ” “ปรางชอบให้พี่ปรินเป็นแบบนี้ล่ะค่ะ” “ถ้าอย่างนั้น ปรางก็ต้องขอบใจว่าที่พี่สะใภ้ของเรานะ ที่ทำให้พี่เปลี่ยนไปได้” ปรินจ้องหน้าแคทที่นั่งเฉยๆ ทำเหมือนไม่ได้ยินที่เขาพูด “จริงค่ะ ขอบใจมากนะจ๊ะคุณว่าที่พี่สะใภ้คนสวย”ปรางหันไปหาแคท “พอกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะคะ คุณปรางคะตั้งใจอ่านหนังสือด้วยค่ะ ส่วนพี่ปรินไหนบอกจะไม่รบกวนไงคะ”แคทบ่นยิ้มๆ “พี่ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ใช่มั้ยปราง”ปรินยิ้ม “เอาล่ะค่ะ ไม่เถียงด้วยแล้ว ปราง มายด์อ่านหนังสือ ส่วนพี่ปรินนั่งกินขนมกับผลไม้ไปเงียบๆเลยค่ะ”แคทบอก “แขนพี่เจ็บนะ จะกินได้ยังไง เนี

ปรินแต่งตัวแล้วก็เดินออกไปที่ระเบียง เขาเข้าไปกอดแคทที่ยืนหันหลังอยู่ ปรินดึงตัวเธอให้พิงกับตัวของเขา ตอนแรกแคทพยายามขืนตัวไว้แต่ปรินไม่ยอม ในที่สุดแคทก็ต้องยอมให้ตัวเองพิงกับหน้าอกและตัวของเขา ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกัน ต่างก็มองออกไปในความมืด “เห็นไมเคิลแต่งงานแล้ว พี่ก็อยากจะแต่งงานเร็วๆจัง หรือเราจะว่าไง”ปรินก้มมองคนในออ้มแขน “พี่ปรินก็แต่งกับคนอื่นได้นี่คะ จะได้ไม่ต้องรอนาน”แคทเงยหน้ามองเขา “จะบ้าเหรอ พี่บอกแล้วว่าจะแต่งกับเราคนเดียว นานแค่ไหนก็รอได้” “ก็ไม่รู้นี่คะ เห็นบอกว่าอยากแต่งงานเร็วๆ” “ที่พี่พูดหมายถึงแต่งกับเรา ชอบแถไปเรื่อยเราอ่ะ” “ป่าวแถค่ะ พูดเรื่องจริงถ้าพี่ปรินคอยไม่ไหวก็ไปแต่งงานกับคนที่เขาพร้อมกว่าแคทก็ได้” “เรื่องแต่งงานนานแค่ไหนพี่ก็รอเราได้ แต่เรื่องอื่นพี่อาจอดใจรอไม่ไหว เราก็ห้ามโกรธพี่นะถ้าพี่อดใจไม่ได้จริงๆ” ปรินยิ้มก้มมองเธออย่างมีความหมาย “เรื่องอะไรคะ ที่บอกว่าอดใจไม่ไหว”แคทงง เธอเงยหน้าไปมองเขา “ก็….เรื่องนี้ไง” ปรินก้มหน้ามาจูบปากเธอ จนแคทหายใจไม่ทันต้องเผยอปากเพื่อหายใจ ปรินจึงใช้โอกาสนั้นสอดลิ้นเข้าไปในปากเธอ เขาเอาลิ้นหยุ่

“นี่ก็เรื่องจริงนะ ทำไมเราไม่เชื่อเหรอ พี่พูดจริงๆนะถ้าเราไม่ไปด้วย พี่ก็ต้องเป็นห่วงเราและคิดถึงมากด้วย”ปรินยิ้มใส่ตาเธอ “ถ้ามีเหตุผลแค่นี้ แคทไม่ไปนะคะ เดี๋ยวแคทไปบอกพ่อเองค่ะ”แคททำหน้าจริงจัง “โอเคคับ จริงๆคือพี่อยากพาพวกเราไปเที่ยวด้วยกัน เพราะสัมมนาจริงๆแค่ครึ่งวันเช้า ตอนบ่ายก็ว่างแล้ว นะไปด้วยกันนะคับ”ปรินออ้น “ก็ได้ค่ะ พี่ปรินชอบพูดเล่นอยู่เรื่อยเลย โตแล้วนะคะ”แคทพูดดุๆ “แต่นั่นก็เรื่องจริงนะพี่ไม่ได้พูดเล่นๆ พี่ไม่อยากห่างจากเราเลย แค่ห่างตอนที่เราไปเรียนแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็คิดถึงจะแย่แล้ว”ปรินจ้องหน้าเธอ “พี่ปรินจะเป็นแบบนี้ไปได้สักเท่าไหร่คะ ไม่นานพี่ก็จะเบื่อจนไม่อยากเห็นหน้ามากกว่า”แคทบอก เธอมองหน้าเขาบ้าง “พี่จะเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิตพี่ พี่จะไม่มีวันเบื่อเราไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม คนดีของพี่” ปรินก้มมาจูบหน้าผากของเธอนิ่งๆ “ขอบคุณนะคะ แคทจะรอดูค่ะ”แคทยิ้ม “ถ้าเราจะรอดู ก็ต้องอยู่กับพี่ไปตลอดชีวิตนะ เข้าใจมั้ยคับ” “เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันมั้ยล่ะคะ” “ไม่ทันแล้วคับ ถึงทันก็ไม่ให้เปลี่ยนหรอก อ้อ!แล้วเย็นนี้ไปบ้านพี่ก่อนนะ แม่พี่สั่งมาว่าอยากเจอเรา”

แคทได้ยินเสียงประตูเปิดแล้วก็ปิด เธอลืมตาขึ้นมามองไปที่ประตูแล้วยิ้ม เขาแค่อยากมาคลอเคลียกับเธอก่อนนอนเท่านั้นไม่ได้คิดจะล่วงเกินอะไร ปรินไม่เคยผิดคำพูดที่บอกจะไม่ล่วงเกินเธอมากกว่ากอดและจูบ จริงๆแคทคิดว่าเขาคงอยากนอนกับเธอที่นี่ แต่คงกลัวว่ามันจะดูไม่ดีนักเพราะยังมีพี่ๆในทีมมาด้วย เขาให้เกียรติเธอเสมอแค่นี้แคทก็มีความสุขที่สุดแล้ว งานที่ลาวเรียบร้อยดี วันเสาร์ต่อมาปริน แคทกับทีมก็ไปสิงคโปร์ต่อ ปรินก็ทำเหมือนตอนที่ไปลาว เขาจะมาคลอเคลียกับแคทก่อนที่จะกลับไปนอนที่ห้องของเขา งานที่สิงคโปร์ก็เรียบร้อยดี ส่วนเรื่องออกแบบตกแต่งโรงแรมของไมเคิลที่อังกฤษ แคทกับทีมก็เริ่มลงมือทำบ้างแล้ว แต่ไม่ได้รีบมากนัก ที่ต้องรีบคือเรื่องติวหนังสือเพื่อเตรียมสอบไฟนอล พี่ๆพอรู้ว่าแคทต้องเตรียมตัวสอบก็บอกให้เธอหยุดการออกแบบโรงแรมไปก่อน เอาไว้หลังสอบแล้วค่อยมาดูกันอีกที ช่วงที่แคทจะต้องสอบพวกพี่ๆจะทำกันไปก่อนเอง วันศุกร์ตอนเช้าปริน ชยา กับเอกขึ้นเครื่องบินไปเชียงใหม่แต่เช้ามืด แม่เลยให้ลุงยอดขับรถมาส่งสาวๆที่มหาลัยและคอยรับไปส่งที่สนามบินในตอนบ่ายด้วย สาวๆเตรียมสัมภาระใส่ไว้ในรถแล้ว พอเลิกเรียนลุงยอดก

“ปรางไม่เคยรู้เลยนะคะ ว่าพี่ปรินจะขี้หึงเหมือนกัน”ปรางยิ้ม “พวกพี่ก็ไม่เคยเห็นนะ แต่หลังๆนี่เห็นบ่อย”เอกแซว “ไม่ต้องมาแซวกันเลย ไม่เจอกับตัวก็ไม่รู้หรอก”ปรินพูด เขายังกอดแคทไม่ปล่อย “แคทเป็นเป้าสายตาใครๆอยู่ตลอดเวลานั่นแหละไม่ว่าที่ไหน และเมื่อไหร่ พี่ปรินต้องทำใจนะ ไม่ต้องระวังยายแคทหรอกแต่ต้องระวังคนที่จะเข้ามาจีบต่างหาก”ปรางว่ายิ้มๆ “ใช่จริงๆค่ะ นี่ขนาดมาด้วยกันเป็นกลุ่มนะ แล้วแคทก็แต่งตัวรัดกุมออกอย่างนี้ยังไม่วาย”มายด์พูดยิ้มๆ “ปรางว่า ถ้าแคทถอดเสื้อคลุมออกสงสัยจะมีคนมาเข้าคิวจีบยาวแน่ๆ”ปรางขำ “พอเลยปราง มายด์ด้วย ไม่ขำนะ เพราะเราพี่ปรินเลยไม่มีความสุขเลย ”แคทบ่น สีหน้าบอกว่าจริงจัง “ใครบอกว่าพี่ไม่มีความสุข แค่ได้นั่งกอดเราอย่างนี้ พี่ก็มีความสุขมากแล้ว”ปรินก้มมาพูดกับแคท “แคทไม่ใช่ความผิดของเธอ ชอบโทษตัวเองอยู่เรื่อย มีคนชอบดีกว่ามีคนเกลียดนะ”มายด์บอก เธอรู้ว่าแคทโทษตัวเอง “ใช่ พี่ว่าดีนะที่มีคนทำให้พี่หึง เพราะไม่อย่างนั้นแคทก็ไม่มีทางมานั่งกับพี่หรอก จริงมั้ยปราง”ปรินยิ้ม “แน่นอนค่ะ แล้วตกลงว่าแคทกับพี่ปรินจะไม่เล่นน้ำกันจริงๆใช่มั้ยคะ”ปรางถาม “พี่ปริ