All Chapters of รักนะยายจอมแก่น: Chapter 151 - Chapter 160

ปรินลุกมานั่งข้างๆแคทที่ยังนอนหลับตาอยู่ พอแคทรู้ว่าเขาลุกนั่งแล้วเธอจึงลุกขึ้นนั่งเหมือนกันแต่ไม่มองเขา “ไปกินข้าวกันดีกว่านะ”ปรินบอกหลังจากที่นิ่งไป “พี่ปรินหิวข้าวแล้วเหรอคะ”แคทหันไปมอง หน้าเธอหายแดงแล้ว “พี่ยังไม่หิวข้าวหรอก หิวอย่างอื่นมากกว่าแต่ยังกินไม่ได้”ปรินยิ้ม “งั้นก็ไปกินข้าวกันค่ะ”แคทลุกขึ้นยืน เธอรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร ปรินลุกขึ้นจับมือแคทแล้วเดินไปที่ประตู เขาเดินไปเคาะห้องของชยากับเอก แล้วก็พากันลงไปกินข้าวที่ห้องอาหารของโรงแรม หลังจากที่ทุกคนมาถึงที่ห้องอาหารก็เลือกโต๊ะแล้วนั่งสั่งอาหาร ตอนที่รออาหารปรินมองไปรอบๆเห็นมีผู้ชายหลายคนมองมาที่โต๊ะของเขา ชยากับเอกมองตามสายตาของปรินก็พอจะเข้าใจ แคทไม่ได้สนใจอะไรเพราะเธอกำลังอ่านข้อความในบล็อคจากมือถือที่ปรีชาส่งเข้ามา ปรีชาส่งภาพโรงแรมที่อังกฤษของไมเคิลที่ออกแบบตกแต่งตามที่ประชุมกันไว้มาให้ดู พอตอบข้อความแล้วแคทก็มองเห็นปรินกำลังทำหน้าเครียดๆ จึงมองไปรอบๆเพื่อหาสาเหตุ แล้วเธอก็รู้ว่าเกิดจากสายตาของผู้ชายที่อยู่ที่สระว่ายน้ำวันนี้หลายคนที่มองมาที่โต๊ะของเธอ แคทจึงลุกขึ้นแล้วยกเก้าอี้ไปวางจนเกือบติดปริน

แคท ปรางกับมายด์จึงให้เอาเข้ามาวางในห้อง พอพนักงานออกไปแล้วแคทก็ไลน์ไปหาปรินทันที แคท: พี่ปรินสั่งอาหารมาให้เหรอคะ ปริน:ใช่คับ แคท:พี่ปรินสั่งอะไรมาบ้างคะ ปริน:มี ต้มยำกุ้ง ผัดผักรวมกุ้ง กุ้งชุบแป้งทอด แคท:ขอบคุณค่ะ แคทไม่กวนแล้ว ปริน:คิดถึงนะคับ แคท:เหมือนกันค่ะ แคทวางมือถือลงแล้วยักไหล่ “ตกลงพี่ปรินสั่งมาจริงๆใช่มั้ย”ปรางถาม “ใช่จ้า กินกันได้เลย”แคทบอก “ถึงว่ามีแต่ของโปรดแคททั้งนั้น”มายด์แซวยิ้มๆ “ไม่ต้องมาแซวเลย รีบกินจะได้อ่านหนังสือต่อ”แคทพูด แคทนั่งมองกับข้าวที่ปรินสั่งมาแล้วส่ายหัวยิ้มๆ เขาสนใจรายละเอียดต่างๆที่เกี่ยวกับเธอทุกอย่าง ปรินรู้ว่าเธอชอบหรือไม่ชอบอะไรไม่ว่าจะเป็นของกินหรือของใช้ มีแฟนที่ดีขนาดนี้เธอจะหนีไปไหนได้ สามสาวไม่ได้ออกไปนอกห้องกันเลย ต่างคนต่างก็อ่านหนังสือและช่วยกันติว ปริน ชยากับเอกกลับมาจากสัมมนา ทั้งสามหนุ่มตรงมาที่ห้องของปรินทันที โดยแวะสั่งอาหารที่ห้องอาหารของโรงแรมแล้วบอกให้เอาไปส่งที่ห้อง “เป็นไงกันบ้าง อ่านไปถึงไหนกันแล้ว”ชยาถาม เขาเดินเข้ามาเป็นคนแรก ตามมาด้วยเอกและปริน “ปรางกับมายด์ใกล้จะหมดพลังแล้วค่ะ แต่แคทยังไ

ปรินจูบและพยายามสอดลิ้นเข้าไปในปากเธอ แคทหายใจไม่ทันพอเธอจะหายใจทางปากก็ถูกปรินสอดลิ้นเข้าไปหาความหวานในปากของเธอ แคทเหมือนคนจะจมน้ำเธอหายใจแรง แต่ไม่ว่าจะหายใจแรงแค่ไหนก็เหมือนไม่พอ ปรินจูบเธอไม่ปล่อยจนแคทตัวออ่นไปหมด เขาค่อยๆเอนตัวของเธอให้ลงไปนอนที่โซฟา แล้วก็เอนตัวเขาตามเธอลงไปด้วย ปากก็จูบส่วนมือก็ลูบไล้ที่หลังของเธอเบาๆ เขาค่อยๆลากปากไปตามแก้ม จมูก ตา หน้าผาก ใบหู หลังใบหูและซอกคอที่ขาวเนียน แคทควบคุมตัวเองให้ปฏิเสธเขาไม่ได้ เธอเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของเขา มือของเธอที่โอบรอบคอเขาได้เลื่อนไปลูบหลังของเขาอย่างหวาบหวาม เธอพยายามที่จะไม่ส่งเสียงครางออกมาแต่มันก็กลั้นไม่ได้ จึงครางออกมาเบาๆ ปรินใช้ปากกับจมูกไซร้ซอกคอแคทอย่างอดใจไม่ได้และเลยมาจนถึงกระดุมเสื้อของเธอเม็ดบน แล้วก็กดหน้าไว้ตรงนั้นก่อนจะค่อยๆผ่อนปรนลมหายใจเข้าออกให้เป็นปกติ แคทหลุบตามองหัวของปรินที่ตอนนี้กดหน้าอยู่เกือบถึงหน้าอกของเธอ เธอเห็นจึงค่อยๆเอามือลูบผมของเขาเบาๆ เธอรู้ว่าเขาต้องใช้ความพยายามในการระงับอารมณ์ความใคร่มากทีเดียว ปรินซบหน้าอยู่สักพักก็เงยหน้ามองแคท ตาของเขาที่มองเธอมีความรัก ความเสน่ห์หาอยู่อย

ปรินยิ้มเมื่อเห็นแคทไม่ลืมตาแต่หน้าออกสีแดงนิดๆ ใครบอกว่าเธอดื้อไม่ได้ดื้อสักหน่อย แคทไม่เคยที่จะยกยอตัวเองเลยสักครั้ง ทั้งๆที่เธอเก่งแทบจะทุกอย่าง เก่งแบบหายากทั้งเรื่องเรียน เล่นกีฬา การทำงาน การเอาตัวรอด ทุกอย่างที่เธอแสดงออกมามันบอกว่าเธอสุดยอด แคทเป็นผู้หญิงที่สวยมาก หุ่นดี แต่เธอก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองสวย เธอแต่งตัวมิดชิดไม่หวือหวาแบบที่สาวๆสมัยนี้ชอบแต่ง เธอระมัดระวังตัวในทุกเรื่องที่จะต้องมีกับเพศตรงข้าม เธอไม่ต้องแต่งตัวไปออ่ยใครก็มีแต่คนจะมาออ่ยเธอเอง เพราะเธอเป็นแบบนี้เขาถึงได้รักและหวงเธอมากและจะไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้เธอเดินจากไปแน่นอน มหาลัยเปิดแล้วแคท ปราง มายด์กลายเป็นรุ่นพี่ปี4แล้วตอนนี้ แต่พวกเธอก็ไม่มีเวลามายินดีกับมันมากมายนัก เพราะต้องรีบทำวิทยานิพนธ์ให้เสร็จ แคทเริ่มทำไปบ้างแล้ว ปรางกับมายด์ก็เช่นกันเพราะแคทเตือนตั้งแต่ตอนที่มหาลัยปิด แต่พวกเธอก็ยังต้องหาข้อมูลกันอย่างหนัก ดังนั้นตอนนี้หลังเลิกเรียนแล้วพวกเธอทั้งสามคนจึงไปอยู่ที่ห้องสมุดและมักจะหอบหนังสือกลับไปบ้านมากมาย ดีที่ตอนนี้งานที่บริษัทไม่ยุ่งมากแคทจึงเทเวลาให้กับการทำวิทยานิพนธ์อย่างมาก “โอ้โห!น

“พี่ปริน ทำอะไรเนี่ยอายเขานะคะ” แคทก้มหน้าหลบสายตา “ถ้าไม่อยากอายใครก็ตามพี่มานี่”ปรินจูงมือเธอเดินมาที่รถของเขา ปรินเปิดประตูรถด้านหลังให้แคทขึ้นไปนั่งแล้วเขาก็ตามขึ้นไปด้วย เขาปิดประตูรถแล้วกดรีโมทสตาร์ทรถให้แอร์ทำงาน ปรินหันไปมองหน้าแคทตรงๆ “หายโกรธพี่แล้วจริงๆนะ” “แคทไม่ได้โกรธพี่ปรินค่ะ แค่น้อยใจเฉยๆ” “พี่ขอโทษที่คำพูดของพี่ทำให้เราน้อยใจ พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆก็อย่างที่พี่บอก พี่แค่หึงน่ะที่มีคนมายุ่งกับหัวใจของพี่” “แคทนึกว่าพี่ปรินรำคาญเสียอีกที่ต้องมารับรู้เรื่องแบบนี้อยู่เรื่อยๆ” “เด็กโง่ พี่ไม่เคยรำคาญ แต่พี่หึงมากต่างหาก คู่หมั้นของพี่สวยมากก็ย่อมต้องมีคนมาสนใจมากแต่พี่ก็อดหึงไม่ได้นี่นา”ปรินยิ้ม แคทไม่พูดอะไร เธอเขินกับคำพูดของปรินจึงก้มหน้าไม่มองเขา “แล้วเราก็ห้ามถอนหมั้นกับพี่นะ เพราะไม่ว่ายังไงพี่ก็ไม่ยอม รู้มั้ยคับ”ปรินยิ้ม เขาเห็นเธอหน้าแดงหลบหน้าหลบตาเขา “ค่ะ”แคทบอกทั้งๆที่ก้มหน้าอยู่ ปรินเอามือยกหน้าแคทให้มองเขา แคทเงยหน้ามาตามแรงที่มือของเขาดันขึ้น สายตาของเขาที่มองมายิ่งทำให้เธอเขินหนักขึ้นไปอีก ปรินอดใจไม่ได้เขาก้มมาจูบปากเธออย่างนุ่มน