All Chapters of รักนะยายจอมแก่น: Chapter 131 - Chapter 140

มหาลัยเปิดเรียนแล้ว แคทกำลังยุ่งกับเรื่องที่ต้องไปเวียนนากับพี่ปี4 เธอต้องติวภาษาให้กับพี่ๆที่จะไปด้วยกันในช่วงพักเที่ยง ตอนแรกพี่ๆจะให้ติวตอนเย็นหลังเลิกเรียนแต่แคทบอกว่าเธอไม่สะดวกเลยขอให้เป็นตอนพักเที่ยงแทน ก็ตอนเย็นเธอไม่อยากให้ปราง มายด์ ปริน ชยากับเอกต้องมานั่งรอเธอคนเดียว ส่วนงานที่บริษัทก็ไม่มีอะไรน่าห่วง งานออกแบบของไบรอันเรียบร้อยแล้ว ส่วนที่ลาวโมทกับบีมก็ดูแลเรียบร้อยดีทุกอย่าง งานที่ สิงคโปร์ก็มีอามกับแจ๊คคุมอยู่งานกำลังไปได้ดี และถ้ามีปัญหาอะไรก็ติดต่อกันทางบล๊อคได้ตลอดเวลา วันนี้เป็นวันอาทิตย์แม่ของปรางบอกให้สาวๆหนุ่มๆไปลองชุดที่ตัดเสร็จแล้วที่ร้าน ทุกคนจึงไปที่ร้านเพื่อลองชุดกัน ชุดที่จะใส่ในงานหมั้นเป็นชุดไทยออกโทนสีทองทั้งหมด แคทเลือกเป็นชุดไทยจักกรี สไบเฉียงชุดเป็นสีทองขับผิวให้ดูขาวมากขึ้นไปอีก ปรางกับมายด์ก็เป็นชุดไทยเหมือนกันแต่ไม่ใช่สไบเฉียง ส่วนของปริน ชยากับเอกเป็นชุดราชปแตนกับโจงกระเบนสีทองเหมือนกัน ปรางกับมายด์ชมว่าแคทแต่งแบบนี้แล้วเหมือนนางฟ้ามาก ปรินอยากเห็นแต่ปรางบอกว่าเอาไว้ดูวันงานทีเดียวไม่อย่างนั้นจะไม่ตื่นเต้น อีกสองอาทิตย์ก็จะถึงวันหม

หลังจากทักทายแขกแล้วปรินก็พาแคทมานั่งที่โต๊ะที่ปราง มายด์ ชยากับเอกนั่งอยู่ก่อนแล้ว “ดื่มน้ำหน่อยนะ เหนื่อยมั้ย”ปรินส่งแก้วน้ำส้มให้เธอ “ขอบคุณค่ะ ไม่เหนื่อยหรอก แต่คงใส่รองเท้าคู่นี้ไม่ไหวแล้ว เริ่มจะปวดข้อเท้าแล้วค่ะ”แคทดื่มน้ำส้มแล้วก้มมองข้อเท้าของเธอ “พี่ขอโทษ พี่ลืมไปเลยว่าแคทใส่ส้นสูง เลยพาเดินมากไป เดี๋ยวพี่ไปเอารองเท้ามาให้เปลี่ยนนะ”ปรินก้มมองเท้าของแคท เขาลุกขึ้นยืนจะไปหารองเท้าให้เธอ “พี่ปรินไม่ต้องไปหรอกค่ะ เดี๋ยวปรางไปหยิบให้แคทเอง แคทเตรียมไว้แล้ว”ปรางลุกขึ้นเดินออกไป “ปวดมากหรือป่าว”ปรินเป็นห่วง “ไม่มากหรอกค่ะ แค่รู้สึกเจ็บนิดๆไม่ต้องห่วงค่ะยังไหว”แคทยิ้มให้เขา “พี่ไม่ค่อยอยากจะเชื่อเราหรอก เคยบอกไม่ไหวด้วยเหรอเราน่ะ”ปรินยิ้ม “พี่ปรินอ่ะ ชอบรู้ทัน”แคทยิ้ม ชยา มายด์กับเอกพากันขำ “กินข้าวได้แล้ว ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่เหรอ”ปรินตักข้าวให้แคท “พี่ปรินก็กินด้วยสิคะ แล้วเมื่อเช้าแม่เอานมกับขนมไปให้กินรองท้องบ้างแล้วค่ะ” “แคท นี่รองเท้า แล้วเดินไหวมั้ย”ปรางเอารองเท้ามาให้แคท “ไหวจ้า ขอบใจนะปราง ว่าแต่จะไปเปลี่ยนชุดได้เมื่อไหร่ล่ะนี่ เดิน

"แล้วก็อะไรแคท"ปรางถาม "แล้วก็บอกให้เขาอยู่ให้ห่างคู่หมั้นของแคทถ้าไม่อยากเจ็บตัวมากกว่านี้แค่นั้นค่ะ"แคทบอก หน้ามีสีระเรื่อขึ้น ปริน ชยา เอกกัปรางมองหน้ากันแล้วหันมามองแคททันที "แต่มายด์ว่า...มันขาดไปประโยคหนึ่งนะใช่มั้ยกวาง"มายด์พูดยิ้มๆแล้วหันไปมองกวาง "ใช่คับ..พี่มายด์ ถ้าพี่แคทพูดแบบนั้นมันก็ต้องมีอีกประโยคหนึ่งแน่ๆคับ"กวางยิ้ม "ประโยคไหนเหรอกวาง มายด์ด้วยบอกพี่หน่อย"ปรินถาม "ถ้าไม่เชื่อจะลองดูก็ได้"มายด์กับกวางพูดพร้อมกันแล้วขำ "พอเลย เลิกขำกันได้แล้วทั้งคู่เลย. แหมทั้งน้องทั้งเพื่อนเข้ากันดีจริงๆเลยนะ"แคทบ่น "ถึงว่าตอนที่แคทจับข้อมือของอิม อิมถึงได้หน้าซีดก็ทั้งคำพูด ทั้งสายตา ทั้งการกระทำโคตรน่ากลัว"เอกพูด "พี่ว่านะ ป่านนี้ยายอิมคงตีตั๋วเครื่องบินกลับเกาหลีไปแล้วล่ะ"ชยาบอก "ใช่เลย...ก็โดนขู่ขนาดนั้น"เอกบอก "ผิดแล้วค่ะ...แคทไม่เคยขู่ใครเพราะแคททำจริงแน่ๆถ้าคนนั้นไม่เชื่อ"มายด์บอก "ใช่คับ..พี่แคทเป็นคนที่หวงของมากที่สุด อะไรที่เป็นของพี่แคทถ้าไม่ได้รับอนุญาตก่อนแล้วจะมาเอาล่ะก็ รับรองว่ามีเจ็บแน่ๆ ตอนนี้พี่ปนินกับพี่แคทหมั้นกันแล้วก็เหมือนเป็นเจ้าของซึ่งกันและกันเพรา

“พี่…ขอโทษ”ปรินพูด ขณะที่ยังกอดแคทอยู่ “เสียใจเหรอคะ” “พี่ไม่ได้เสียใจ แต่พี่ไม่อยากให้แคทคิดว่าพี่ไม่ให้เกียรติหรือดูถูก”ปรินดันตัวเธอออกแล้วจ้องตา “ถ้างั้น พี่ปรินก็ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ แคทก็ไม่ได้เสียใจ แต่แคทอยากขอบคุณพี่ปรินที่หยุดแค่นั้น ขอบคุณนะคะ”แคทมองตาเขาเช่นกัน “พี่จะไม่ล่วงเกินเรามากไปกว่าที่ทำนี้ พี่จะรอทำมากกว่านี้ในคืนแต่งงานของเรา”ปรินยิ้มใส่ตาเธอ “บ้า” แคทหน้าแดง ก้มหน้าแล้วเอามือสองข้างทุบหน้าอกเขา “พี่บ้าก็เพราะเราคนเดียวนี่ล่ะ ไปเรากลับไปบ้านป้ามลกันดีกว่า ก่อนที่พี่จะเปลี่ยนใจพาเราไปที่อื่น”ปรินจับมือของเธอที่ทุบเขาเอาไว้ เขาหันกลับไปขับรถต่อ แต่มือก็ยังกุมมือแคทไว้ข้างหนึ่ง วันต่อมาแคท ปราง กับมายด์ไปมหาลัย พี่ๆที่ไปเวียนนาด้วยกันมาขอบใจแคทที่ช่วยเรื่องการสื่อสารกับทางเวียนนา แคทบอกว่าไม่เป็นไรเธอเต็มใจช่วย ตอนนี้ใกล้จะสอบกลางภาคอีกแล้วแคทกำลังยุ่งหลายอย่าง เธอต้องไปตามเก็บวิชาที่เธอไม่ได้เข้าเรียนตอนที่ไปเวียนนา และต้องเตรียมตัวสอบหลังปีใหม่ งานที่บริษัทพี่ๆกลับมาจากลาวกับสิงคโปร์แล้ว งานที่นั่นเรียบร้อยดีรอแค่ส่งมอบงาน แล้วแคทกับลูกทีมก็ต้

แคทยืนคิดอะไรเพลินๆจึงไม่ได้รู้สึกว่ามีใครมายืนอยู่ข้างหลังเธอ คนๆนั้นยืนมองเธอมาสักพักแล้ว เขาเห็นว่าเธอคิดอะไรเพลินๆจนไม่รู้ว่ามีคนมายืนอยู่ข้างหลัง เขาเดินเข้าไปกอดแคทจากข้างหลังทันที “โอ้ย! พี่เจ็บนะ” เสียงร้องนั้น ทำให้แคทรีบปล่อยมือของเธอที่จับมือของเขาบิดไพล่หลังอยู่ “พี่ปริน แคทขอโทษค่ะ เจ็บมากมั้ยคะ”แคทรีบเข้าไปจับแขนของปริน “แขนพี่หักแล้วมั้งเนี่ย ทำไมเราใจร้ายกับพี่แบบนี้ล่ะคับ พี่อุตส่าห์รีบทำงานแล้วก็รีบกลับมาบ้านเพราะอยากเจอเราจะแย่นะ” “แคทขอโทษค่ะ แคทไม่รู้ว่าเป็นพี่ปรินนี่นา เจ็บมากมั้ยขอแคทดูหน่อยนะคะ”แคทถาม เธอจับแขนปรินพลิกไปมา ท่าทางบอกว่าเป็นห่วงเขามาก “แค่เห็นเราเป็นห่วงพี่ พี่ก็ไม่เจ็บแล้วล่ะคับ”ปรินบอก เขาเห็นเธอตกใจจนหน้าซีดตอนจับแขนของเขา “พี่ปรินไม่ต้องมาปากแข็งเลย จะไม่เจ็บได้ยังไงคะ แคทบิดเต็มแรงเลยนะ”แคทบอก เธอพูดเสียงเครือๆ “มานี่เลยเรา พี่บอกว่าไม่เจ็บไงคับ” ปรินดึงตัวแคทให้หมุนเอาหลังมาพิงหน้าอกของเขา แล้วก็กอดเธอไว้จากข้างหลัง “นี่ไง เห็นมั้ย พี่ยังกอดเราได้อยู่เลย”ปรินพูด เขาเห็นเธอพูดเสียงเครือๆเหมือนจะร้องไห้จึงปลอบเธอ