All Chapters of รักนะยายจอมแก่น: Chapter 161 - Chapter 170

"แคทไม่ชอบความวุ่นวายก็เลยเลี่ยงที่จะไม่ไปค่ะ"แคทบอก "มันก็เป็นเรื่องธรรมดานะ...นานๆจะเจอเพื่อนที"เอกพูด "แต่สำหรับยายแคทไม่ธรรมดาหรอกค่ะ...ถ้าแคทตกลงไปจริงๆพวกพี่ๆกับปรางก็ไปด้วยสิคะแล้วจะรู้ว่ามันไม่ธรรมดายังไง"มายด์ยิ้ม "เขาให้คนนอกไปด้วยเหรอ"ชยาถาม "ค่ะ..ไปได้เขาไม่ห้าม"มายด์บอก "ปรางไปด้วย แคทไปเถอะนะ...เราอยากไปเห็นว่างานมันจะเป็นยังไงอ่ะ นะ นะ"ปรางกอดเอวของแคท "เราว่า...อย่าดีกว่ามั้ง ไม่สนุกแน่ๆ"แคทพูด "เรากลัวอะไรหรือไงถึงไม่อยากไป"ปรินถาม "ไม่ได้กลัวค่ะ"แคทพูด พลางถอนหายใจ "ไม่ได้กลัวก็ไปสิ..จะได้ไปเยี่ยมพ่อกับแม่ด้วย"ปรินพูด "เดี๋ยว!นะคะ...อย่าบอกนะว่าพี่ปรินจะไปด้วย"แคทถามทำหน้าตกใจ "ไม่ใช่แค่ปรินนะ พี่กับเอกและปรางก็จะไปด้วย"ชยาพูด "งั้น..มายด์จะโทรไปบอกอาจารย์และจะได้จองโต๊ะด้วยค่ะ"มายด์บอก "เดี๋ยวๆชั้นยังไม่ได้ตกลงว่าจะไปเลยนะ"แคทท้วง "มายด์โทรไปเลย..ส่วนเราบอกมาว่าทำไมไม่อยากไปหรือมีอะไรปิดบังพี่"ปรินถามหน้าเครียดๆ "ไม่ได้มีอะไรปิดบังค่ะ..ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นเลย ก็ได้ค่ะไปก็ไป"แคทพูด "ก็แค่นั้น งั้นวันเสาร์หน้าก็ออกจากที่นี่แต่เช้า...ไปบ้านพ่อแม่แคทก่

"เออ!กูรู้ กูก็เห็นเหมือนพวกมึงนั่นแหละแต่กูจะไม่มีวันทำให้แคทไม่พอใจแน่ๆ"ปรินพูด "ถอนหมั้นตอนนี้ยังทันนะคะ ให้โอกาสพี่ปรินได้เลือกใหม่ค่ะ"แคทพูดสีหน้าเรียบเฉย "พี่ไม่มีวันเปลี่ยนใจแน่นอนไม่ว่าเมื่อไหร่ อย่าทำหน้าอย่างนั้น พี่กลัวนะคับ"ปรินพูด ปราง ชยา มายด์กับเอกพากันขำ แคทแค่ยิ้มๆ "แคทก็เป็นอย่างนี้ตั้งแต่ตอนที่เรียนแล้ว ในห้องทุกคนจะรู้ว่าถ้าแคทดุจะน่ากลัวมากเพราะรู้ว่าจะโดนอะไรถ้าทำผิด"มายด์บอก "ตอนที่มองเมื่อกี้นะ ปรางยังกลัวเลยอ่ะ แต่ว่าผู้ชายทั้งหมดนั่นสู้แคทไม่ได้เลยสักคนเหรอ"ปรางถาม "ถ้าตัวต่อตัวน่ะโดนกันมาแทบทุกคนแล้วล่ะปราง เลยไม่มีใครกล้าไง ตอนนั้นแคทใจร้อนถ้าพูดไม่ดีอาจปากแตกได้ แล้วถ้ากำมือปุ๊บก็ต่อยปั๊บเลย ไม่ได้มานับ1-100แบบตอนนี้หรอกนะ อย่างที่จืดพูดเมื่อกี้ถ้าเป็นตอนนั้นโดนไปแล้ว ไม่ใช่แค่มองหรอก"มายด์บอก "ที่เราไม่อยากมาเพราะไม่อยากเป็นที่สนใจของใครๆสินะ ใช่มั้ย"ปรินถามแคท "ใช่ค่ะ...นี่แค่เดินเข้ามาก็มีแต่คนมองทั้งงาน ดีนะแค่รุ่นแคทถ้ารวมหลายๆรุ่นคงจะไม่มาอย่างเด็ดขาด"แคทพูด "แคท นั่นใช่ยายจิ๊บห้อง1ที่ชอบซันหรือป่าว"มายด์ถาม เธอชี้มือไปที่ผู้หญิงที่หน้าตา

แคท ปรินกับมายด๋จึงเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ "เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นวะ? ปริน"เอกถาม ปรินนั่งมองหน้าแคท เขาไม่ได้ยินที่เอกถามเพราะกำลังคิดอะไรอยู่นิดหน่อย "เดี๋ยวมายด์เล่าให้ฟังค่ะ..แต่ตอนนี้มายด์ว่าพี่ปรินคงมีคำถามจะถามแคทมากกว่าค่ะ"มายด์พูด "พี่ปรินมีอะไรก็ถามมาสิคะ"แคทบอก "แคทกินเหล้าเป็นด้วยเหรอ"ปรินถาม เขาจ้องหน้าแคทด้วยสายตาดุๆ แคทถึงกับยิ้มเมื่อได้ยินที่ปรินถาม ส่วนมายด์ขำออกมาเลย "แคทกินไม่เป็นหรอกค่ะ..และก็ไม่ชอบด้วย"แคทยิ้ม "แล้วทำไมจืดบอกว่าเราดื่มเหล้าทีเดียว3ขวดแถมดื่มเหมือนดื่มน้ำด้วย แถมยังไปพนันกันอีก"ปรินยังไม่ค่อยพอใจ "คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ค่ะ ตอนที่เรียนอยู่พวกจืดกับซันเลิกได้หมดทุกอย่างยกเว้นดื่มเหล้า แคทเห็นว่ามันไม่มีประโยชน์ก็อยากให้เลิกแต่ไม่ว่าจะบังคับยังไงก็ไม่มีใครเลิกได้ ก็เลยพนันกันว่าระหว่างแคทกับพวกของจืดกับซันใครจะคอแข็งกว่ากัน ถ้าแคทชนะพวกจืดกับซันจะต้องเลิกดื่มเหล้า แต่ถ้าพวกจืดกับซันชนะก็ดื่มกันต่อไป พอถึงวันที่พนันกันจืดกับซันก็ให้เพื่อนไปซื้อเหล้ามา4ขวด แล้วจืดกับซันก็เปิดขวดแล้วรินเหล้าใส่แก้วให้กับทุกคนในกลุ่มจนหมด1ขวด แคทก็เลยเปิดที่เหลืออี

ที่หน้างาน แคทยืนถอนหายใจแล้วมองหน้าอิทที่ยืนขวางเธออยู่ "ขอโทษจริงๆค่ะ...แต่ดิชั้นไม่ชอบดื่มค่ะ..ขอตัวนะคะ"แคทบอกแล้วเดินหลบไปข้างๆอีก "ยังไปไม่ได้...ก็บอกให้ดื่มก่อน"อิทพูดแล้วเอามือไปจับข้อมือของแคท แคทถอนหายใจยาวมาก เธอพยายามใจเย็นเพราะรู้ว่าทะเลาะกับคนเมาก็ไม่ได้อะไร "อิท ปล่อยมือแคท เมาแล้วก็ไปนอนอย่าหาเรื่องเจ็บตัว"เอกพูด เขาเดินมาจับตัวของอิท "กูไม่ได้เมา ใครว่ากูเมา แล้วกูก็ไม่ปล่อยใครจะทำไม"อิทพูดเสียงลิ้นพันกัน แคทได้ยินที่อิทพูดแล้วก็ต้องถอนหายใจอีกครั้งแล้วหลับตาลง "ปล่อยมือคู่หมั้นผม เดี๋ยวนี้"ปรินพูด เขาเดินมายืนข้างๆแคท แคทลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของปริน เธอหันไปมองหน้าเขา เห็นปรินทำสีหน้าว่าโมโหมากที่อิทมาจับมือของเธอ "กูไม่ปล่อย เป็นแค่คู่หมั้นไม่ใช่ผัวสักหน่อย"อิทพูดด้วยท่าทางกวนๆ ปรินทำท่าจะเข้าไปต่อยอิท แต่แคทที่ยืนอยู่คว้าแขนของเขาไว้ "พี่ปรินใจเย็นๆค่ะ..เดี๋ยวแคทจัดการเองนะคะ" แคทบอกแล้วยิ้มให้เขา เธอบีบมือที่จับแขนของเขาเบาๆ ปรินมองหน้าแคทแล้วจึงหยุด เมื่อได้ยินที่แคทบอก "ตกลงว่าจะปล่อยมือมั้ยคะ"แคทหันไปถามอิท "พี่ไม่ปล่อย คนสวยต้องดื่มกับพี่ก

“ทำอะไรอยู่คะพี่ปริน”ปรางถาม “อ้าว!สอบเสร็จกันแล้วเหรอ”ปรินเงยหน้ามามอง เขาลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาพวกเธอ “ค่ะพี่ปริน ทำเอาเกือบตายเลย”ปรางบอก เธอนั่งลงที่โซฟาพร้อมกับแคทและมายด์ “แล้วทำกันได้มั้ยล่ะ อุตส่าห์ติวกันตั้งหลายวัน”ปรินเดินมานั่งลงข้างๆแคท “ทำได้ค่ะ ต้องยกความดีความชอบให้แคทคนเดียวเลยค่ะ งานนี้”มายด์ยิ้ม “ใช่เลย ที่แคทติวให้ส่วนใหญ่ออกสอบทั้งนั้นเลย ปรางว่าเราไปเปิดโรงเรียนติวกวดวิชาให้นักเรียนดีกว่านะ เงินดีด้วยไม่ต้องทำงานเป็นเลขาหรอก ดีมั้ยเราสามคนมาเปิดด้วยกันรับรองรุ่งแน่ๆ ไม่ต้องเป็นลูกน้องใครด้วย”ปรางบอก เธอหันไปยิ้มกับแคทและมายด์ “ไม่ได้ ยายปราง ถ้าไปเปิดโรงเรียนแล้วพี่จะเอาเลขาที่ไหนล่ะ”ปรินท้วง เขาเอามือจับผมแคทที่นั่งอยู่ข้างๆ “พี่ปรินก็มีพี่ลินดาแล้วนี่คะ ดีมั้ยแคท เปิดโรงเรียนด้วยกัน บริหารด้วยกัน ไม่ต้องมาเป็นลูกน้องพี่ปรินด้วย”ปรางบอกยิ้มๆ เธอแกล้งพูดไปยังงั้นแหละ เพราะไม่ว่ายังไงปรินก็ไม่มีทางยอมแน่ๆ “ไม่ได้ แคทเป็นเลขาส่วนตัวของพี่ อีกอย่างใครบอกว่าแคทจะมาเป็นลูกน้องพี่ เขามาเป็นเจ้านายพี่ต่างหาก”ปรินยิ้ม เขาก้มมามองหน้าแคท “ใครเป็นเ