All Chapters of รักหวานของนายเย็นชา: Chapter 31 - Chapter 40

สายฟ้าที่นอนมองคนในอ้อมแขนที่หลับอยู่ ไม่เจอกันเกือบปีเธอสวยมากขึ้นกว่าเดิมจนไม่อยากให้ห่างกายดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นจากเมื่อก่อน เขาอดไม่ได้ที่จะก้มลงจูบปากเธอเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นอน เพราะได้ยินเสียงเพื่อนของเขาที่ดังมาจากข้างนอกห้อง จนเขาต้องเดินออกไปด้านนอกสายฟ้าเปิดประตูห้องเดินออกไปหาเพื่อน ๆ ที่นั่งคุยกันอยู่ พอกายเห็นสายฟ้าเดินออกมาก็เอ่ยถามขึ้นทันที“อ้าว!!! ออกจากห้องได้แล้วเหรอวะ”“เออ”“กูได้ยินว่ามึงพาผู้หญิงเข้าห้องเหรอวะ” กายหรี่ตามองสายฟ้าอย่างจับผิดเพราะเคทเพิ่งบอกเขาว่าสายฟ้าพาผู้หญิงเข้าไปในห้อง“อืม”“เชี้ย!!! ใครวะ กูจะบอกน้องรินมึงเอาผู้หญิงมานอนที่ห้อง ฮ่า ๆ ๆ ๆ”“ตุ๊บ!!! โอ๊ย!!!! มึงถีบกูทำไมวะ เจ็บนะโว้ย” สายฟ้าถีบกายจนตกจากโซฟาพร้อมกับกายที่ร้องโวยวายออกมาเสียงดัง“ไอ้สัสส... สมน้ำหน้าปากหาเรื่องดีนักนะมึง” เสียงพายุเอ่ยบอกกาย“กายเป็นไงบ้าง” เคทรีบเข้าประคองกายให้ลุกขึ้น“ไม่เป็นไร ว่าแต่มึงพาใครเข้าห้องวะ”“ริน”“ห๊า!!! จริงดิ/จริงเหรอวะ”“อืม หลับอยู่”“มาได้ไง มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”“เพิ่งถึง มากับพ่อแม่กู”“รินนี่แฟนสายฟ้าใช่ไหม เธอสวยมาก ๆ เลยนะแล้วเธอจะ

ผ่านมาหลายวันแล้วที่รรินมาอยู่กับสายฟ้า ทั้งสองตัวติดกันตลอดที่ไหนมีรรินที่นั่นต้องมีสายฟ้า จนเป็นที่ชินตาของคนทั้งมหาลัย พวกเขาพยายามใช้เวลาด้วยกันให้มากที่สุด วันหยุดก็จะพากันไปเที่ยวตามสถานที่ท่องเที่ยวต่าง ๆ โดยจะมีกายและพายุไปด้วยเป็นบางครั้งเท่านั้น เพื่อปล่อยให้ทั้งสองมีเวลาส่วนตัวด้วยกัน พ่อกับแม่ของสายฟ้าบินกลับไปแล้วหลังจากที่ท่านมาพบพวกของสายฟ้าและอยู่อีกไปเที่ยวตามลำพังต่ออีกสองสามวัน ยิ่งใกล้ถึงเวลากลับของรรินสายฟ้ายิ่งใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในห้องกับเธอ“เฮ้อ... พรุ่งนี้รินก็จะกลับแล้ว พี่ไม่อยากให้รินกลับเลย”“อย่าทำแบบนี้สิคะ”“พี่คิดถึงรินนี่ครับ ไม่อยากอยู่ห่างเลยเป็นห่วงและหวงมากด้วย”“รินจะดูแลตัวเองอย่างดีเลยค่ะ”“พี่รู้ครับ”“ค่ะ” รรินยิ้มหวานและส่งสายตาอ้อนๆ ให้สายฟ้า“อย่ายิ้มแบบนี้สิครับ เดียวคืนนี้จะไม่ได้นอนอีกนะครับ”“พี่สายฟ้า หื่นเกินไปแล้วนะคะ”“ก็พี่จะทำเก็บไว้เผื่อตอนที่เราห่างกันไงครับ”“พี่ไม่เหนื่อยบ้างเหรอคะ รังแกรินทุกคืนแบบนี้”“ไม่ครับ ยิ่งทำพี่ยิ่งมีแรง”“พี่สายฟ้าบ้า”“พี่บ้า เพราะพี่รักรินนะครับ”พอสิ้นสุดคำพูดของสายฟ้า ห้องทั้งห้องก็ดังไปด้วยเสี

สายฟ้าที่เดินทางกลับมาได้สองวันแล้วตอนนี้เขาพักอยู่ที่คอนโด หลังเรียนจบก็บินกลับมาทันทีเขาและเพื่อนจบเร็วกว่าคนอื่น ๆ เทอมหนึ่งเพราะลงเรียนในแต่ละเทอมเต็มตาราง จนโดนเพื่อนทั้งสองคนโวยวายบ่นที่เขาพาพวกมันเรียนหนักจนแทบไม่มีเวลาพักแต่ทำไงได้เขาคิดถึงรรินและอยากกลับมาหาเธอเร็ว ๆ และวันนี้เขาก็ทำได้แล้วเขากำลังจะไปหารรินที่โรงพยาบาล เขารู้เธอต้องเป็นห่วงเขามากแน่นอนที่ติดต่อเขาไม่ได้ แต่ทำไงได้เขาอยากเซอร์ไพรส์เธอเขายืนรอรรินอยู่หน้าโรงพยาบาลระหว่างที่รอก็ได้ยินเสียงพูดคุยของนักศึกษาแพทย์กับพยาบาลและคนอื่น ๆ ที่กำลังทยอยเดินออกมา‘นี่เธอรู้ข่าวที่เขาว่าพี่หมอนัทเป็นแฟนกับรรินหรือเปล่า’‘รู้สิ ข่าวออกจะดัง แต่อย่างว่าแหละรรินนะโคตรสวยมีแต่คนรุมจีบ’‘ฉันละอิจฉานางจริง ๆ คนอะไรโคตรสวยแถมยังได้แฟนหล่อดีกรีอดีตเดือนคณะแถมยังแสนดีอย่างพี่นัท’“แต่ฉันรู้มาว่านางแต่งงานแล้วนะ แกเห็นแหวนที่นิ้วไหมล่ะ’‘จริงดิ แต่งกับใคร ทำไมไม่เคยเห็นแฟนนางเลย’‘เท่าที่รู้นะ นางแต่งกับพี่สายฟ้าคณะวิศวะอดีตคนดังของมอเรานะ’‘จริงดิ’‘จริง แต่รู้สึกว่าพี่เขาจะไปเรียนต่อต่างประเทศเลยไม่ค่อยได้เห็น’‘อ๋อ ถึงว่าสิ’เม

“พี่สายฟ้าคะ” รรินที่เปิดประตูห้องนอนเข้ามาดูสายฟ้าที่นอนพักอยู่ในห้อง เนื่องจากเขามีอาการเวียนหัวจนลุกไปไหนไม่ได้ เธอเลยปล่อยให้เขานอนพักและตัวเองลงไปทำอาหารเช้ามาให้เขาทานก่อนที่จะทานยา“ครับ”“เป็นยังไงบ้างคะ ดีขึ้นหรือยัง”“ยังเลยครับ ขอกอดหน่อยได้ไหม” รรินเดินมานั่งลงที่ข้างเตียงนอนพร้อมกับวางถ้วยโจ๊กที่ยกมาไว้บนโต๊ะเล็ก ๆ ข้างเตียง“ค่ะ งั้นทานโจ๊กก่อนนะคะ จะได้ทานยา” สายฟ้าเมื่อเห็นรรินเดินเข้ามาใกล้ก็รีบคว้าเธอเข้ามากอดพร้อมกับสูดดมกลิ่นหอมประจำตัวเธอเข้าจนเต็มปอด“พี่ได้กลิ่นตัวรินแล้วพี่ดีขึ้นเยอะเลยครับ อยู่ใกล้ ๆ พี่นะอย่าห่างไปไหน”“ค่ะ งั้นทานโจ๊กก่อนนะคะ เดี๋ยวรินป้อน”“ครับ”สายฟ้านั่งทานโจ๊กที่รรินป้อนจนเกือบหมดก่อนจะทานยาตาม อาการที่เขาเป็นอยู่นี้เป็นอาการของคนแพ้ท้องแทนเมีย หลังจากที่รู้ว่ารรินท้องเขาก็เริ่มมีอาการ ตอนนี้เธอท้องได้สี่เดือนแล้วและเธอเรียนจบได้เป็นคุณหมอแล้ว เธอขอทำงานจนกว่าจะใกล้คลอดซึ่งเขาอนุญาตให้ทำงานได้แค่อายุครรภ์เข้าเดือนที่ 7 เท่านั้นตอนนี้รรินไม่มีอาการแพ้อะไรเลยนอกจากนอนและกินเก่งขึ้นเท่านั้น ส่วนอาการแพ้ที่เหลือเขารับมาเกือบทั้งหมดทั้งเวีย

“คุณแม่ขา” เสียงของรันลูกสาวคนเล็กของบ้านดังมาก่อนที่เจ้าตัวจะรีบวิ่งเข้ามาหารรินที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น“ว่าไงคะน้องรัน” รรินเอ่ยถามลูกสาวออกมา“พี่สายลมค่ะ ทำผู้หญิงร้องไห้อีกแล้ว” เมื่อมาถึงเธอก็รีบเล่าถึงเรื่องราวที่เธอได้เจอมากับตัวเองทันที“น้องรัน พี่บอกว่าอย่าวิ่งไง” สายลมที่เดินตามเข้ามาทำเสียงดุน้องสาวที่ไม่ยอมฟังคำเตือนของเขา“ก็น้องรันรีบนี่ค่ะ”“ก็ถ้าล้มแล้วได้แผลขึ้นมาจะทำไง”“น้องรันไม่ล้มหรอกค่ะ” รันโต้สายลมกลับทันทีอย่างไม่ยอมแพ้“หยุดเถียงกันก่อนค่ะ บอกแม่มาสิว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นทำไมพี่สายลมถึงทำผู้หญิงร้องไห้”“ก็มีผู้หญิงเอาของขวัญมาให้พี่ลม แต่พี่ลมไม่ยอมรับแถมยังพูดว่าน่ารำคาญใส่เขาไปอีก พี่เขาเลยร้องไห้วิ่งออกไปเลยค่ะ”“แม่เข้าใจละ แล้วทำไมลมไม่พูดกับเขาดี ๆ ละลูก”“น่าเบื่อตามอยู่ได้ ลมรำคาญเลยพูดออกไปตรง ๆ ครับ”สายลมเจ้าของเรื่องพูดขึ้นหลังจากที่รันพูดจบ เป็นเรื่องปกติของสายลมที่มีผู้หญิงมากมายเข้าหาเนื่องจากความหล่อของเจ้าตัวที่ได้มาจากสายฟ้าคนเป็นพ่อมาเต็ม ๆ บวกกับความสุขุมเย็นชาที่เจ้าตัวมี ต่างจากอีกคนสายน้ำคนนั้นหล่อหน้าหวานเพราะหน้าตาได้มาทั้งพ่อและแ