All Chapters of รักหวานของนายเย็นชา: Chapter 11 - Chapter 20

รรินที่แยกกับสายฟ้ากำลังเดินเข้าไปหานัทและคนอื่น ๆ ที่โต๊ะด้านใน ถึงแม้จะไม่ใช่โซน VIP แต่ก็แยกออกเป็นสัดส่วนไม่ได้เบียดกับคนอื่น ๆ จนเกินไป“น้องรินทางนี้ครับ” เมื่อนัทเห็นรรินเดินมาก็ตะโกนเสียงดังแข่งกับเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มพร้อมกับโบกมือเรียก“สวัสดีค่ะพี่ ๆ” รรินยกมือไหว้ทุกคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะจนทุกคนที่เห็นเธอถึงกับตะลึงในความสวยของเธอ“สวัสดีครับน้องรินพี่ชื่อก้องครับ ไอ้นี่บอสแล้วคนนั้นตาลแฟนไอ้บอสมันทุกคนยินดีต้อนรับน้องรินเข้าสายรหัสนะครับ”“ขอบคุณค่ะ”“น้องรินสวยขนาดนี้ไม่ทราบว่ามีแฟนหรือยังครับ”“มีแล้วค่ะ” รรินตอบพร้อมกับยิ้มให้คนถาม“น้องรินอย่ายิ้มบ่อยครับเดี๋ยวพี่หาทางกลับไม่เจอ”“ทำไมคะ??”“พี่หลงน้องจนหาทางออกไม่เจอไงครับ”“มุขเชย ๆ ยังจะกล้าเล่นนะมึงไอ้บอส เดี๋ยวตาลก็เอาตายหรอก”“ฮ่า ๆ ๆ ๆ/ฮ่า ๆ ๆ ๆ” ทุกคนที่อยู่บนโต๊ะต่างหัวเราะกันอย่างสนุกสนานและพูดคุยกันอย่างสนิทสนม จนนัทที่ฟังอยู่ถามรรินเพื่อจะสั่งเครื่องดื่มให้เธอ“ริน ดื่มอะไรดีครับ”“น้ำอัดลมค่ะ รินไม่ดื่มแอลกอฮอล์”

เมื่อคืนรรินไม่รู้ว่าสายฟ้าหยุดไปตอนไหน เพราะเธอสลบไปตั้งแต่ยังไม่ทันจบเกมส์ที่สาม เขาทั้งอึดและหื่นเป็นที่สุด ไม่รู้เป็นเพราะฤทธิ์ยาหรือเพราะเขาเป็นแบบนี้อยู่แล้ว ตื่นมากับความรู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัว แทบขยับร่างกายไม่ได้เธอที่อยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มที่เป็นเจ้าของเธออย่างสมบูรณ์ทั้งตัวและหัวใจ เธอยอมรับว่ารักเขามาก ก่อนจะพลิกตัวหันมามองหน้าหล่อ ๆ ที่ใครเห็นก็หลงเสน่ห์ แต่ก็ต้องถอยห่างเพราะความเย็นชาของเขา รรินอดใจไม่ได้ที่ยื่นมาไปสัมผัสใบหน้าที่มีเครื่องหน้าทุกอย่างเข้ากันอย่างลงตัวที่สุด ไม่ว่าจะเป็นปากแดงจนผู้หญิงบางคนยังอิจฉา จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเข้มและตาดุ ๆ คู่นั้นที่เวลามองสบตาใครต้องหนีเกือบทุกคน แต่แล้วเธอก็ต้องสะดุ้งเมื่ออยู่ ๆ คนที่เธอกำลังสำรวจใบหน้าเขาลืมตาขึ้นมามองเธอ พร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็นมากนัก“แอบทำอะไรพี่เหรอครับ” สายฟ้าถามคนในอ้อมกอดพร้อมกระชับอ้อมแขนให้แน่นมากขึ้นจนอีกคนร้องออกมา“เปล่าค่ะ ไม่ได้ทำอะไร แต่พี่สายฟ้ากอดแน่นไปแล้วค่ะรินหายใจไม่ออกปล่อยก่อนค่ะจะลุกแล้ว รินหิว”เธอเหลือบมองนาฬิกาก็เห็นว่าเที่ยงแล้ว นี่เ

สองร่างเปลือยเปล่านอนกอดกันอยู่บนเตียงกว้าง เมื่อคืนสายฟ้าทำตามคำที่เขาพูดไว้ตอนอยู่ผับจริง ๆ หลังจากถึงห้องสายฟ้าจู่โจมรรินทันทีพร้อมพาเธอทัวร์รอบห้องไม่ว่าจะเป็นห้องนั่งเล่น ห้องครัว ระเบียง แม้กระทั่งห้องน้ำจนสุดท้ายจบลงที่เตียงในห้องนอน เธอไม่รู้ว่าเขาหยุดไปตอนไหนแค่รู้ว่าเธอหมดแรงชิงหลับไปก่อนตอนฟ้าสางรรินลืมตาตื่นนอนก่อนจะมองหน้าคนที่กอดตัวเองไว้ที่ยังหลับสนิทอยู่ เธอค่อย ๆ ยกแขนที่กอดเธอออกเพื่อลุกไปอาบน้ำแต่งตัวและเก็บข้าวของที่กระจัดกระจายจากฝีมือคนตัวโต เมื่อเก็บกวาดเสร็จก็ทำอาหารรออีกคนตื่นมากินพร้อมกันสายฟ้าที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วเดินเข้ามากอดรรินทางด้านหลังพร้อมขโมยหอมแก้มฟอดใหญ่“ทำอะไรครับหอมเชียว”“สเต๊กปลาค่ะ ไปนั่งรอที่โต๊ะเลยค่ะเสร็จพอดี”“ครับ”เมื่อทานอาหารเสร็จแล้วสายฟ้าเป็นคนรับอาสาเป็นคนล้างจานเอง ทั้งคู่ช่วยกันล้างจานจนเสร็จก็พากันมานอนดูทีวีที่โซฟา“ริน ตั้งแต่พรุ่งนี้พี่ต้องเข้าไปทำงานที่บริษัทแล้วนะ”“ค่ะ”“พี่อยากให้รินไปทำงานกับพี่ด้วย”“รินไปก็ช่วยอะไรพี่ไม่ได้หรอกค่ะ ไปรบกวนเวลาทำงานของพี่เปล่า ๆ”“แต่...”“ไม่มีแต่ค่ะ”“ครับเมีย”“พี่สายฟ้า!! พูดอะ

ตลอดสองเดือนที่ผ่านมาสายฟ้ายังคงตามหารรินอย่างไม่ยอมแพ้ ทั้งจ้างนักสืบตามหาเธอแต่ก็ยังไม่ได้ความคืบหน้าอะไร เขาก็ยังรออย่างมีความหวังว่าเขาจะเจอคนรักของเขาสักวันศิวัฒน์ เดินเข้ามาหาลูกชายที่ห้องทำงาน เพื่อมาตามลูกชายตัวดีกลับไปบ้านตามคำสั่งของภรรยา“สายฟ้าแม่แกบอกให้แกกลับบ้านบ้าง”“ครับ”“แล้วเมื่อไหร่แกจะพาแฟนแกมาแนะนำให้พ่อกับแม่รู้จักบ้าง”“ผมยังไม่พร้อมครับ” สายฟ้ายังไม่ได้บอกพ่อกับแม่ของเขาเรื่องที่คนรักของเขาหายตัวไป“อย่าลืมกลับบ้านละ แม่แกอยากจะแนะนำให้แกรู้จักกับลูกสาวคนใหม่ของเขา”“ใครครับ!?”“ก็คนที่ช่วยแม่แกไว้จากอุบัติเหตุนั่นแหละเธอความจำเสื่อมแม่แกเลยพามาอยู่ที่บ้าน เห็นว่าถูกชะตาจนอยากได้เป็นลูกสาวนี่ก็ว่าอยากจะรับเป็นบุตรบุญธรรมด้วย”“ครับ”“วันเสาร์นี้กลับบ้านด้วยล่ะ พ่อขี้เกียจฟังแม่แกบ่น”“ครับ” พอศิวัฒน์พูดจบก็เดินออกไปหลังเลิกงานเมื่อกลับมาถึงบ้านศิวัฒน์เดินเข้ามาภายในบ้านก็ได้ยินเสียงพูดคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนานของสองสาวต่างวัยที่ดูจะเข้าขากันได้ดี เมื่อเขาเห็นภรรยามีความสุขเขาก็พลอยมีสุขไปด้วย เนื่องจากเขาทำงานหนักไม่ค่อยมีเวลาให้ภรรยาเท่าไหร่“กลับมาแล้วเห

สายฟ้าจำใจต้องปล่อยรรินออกจากอ้อมแขนแต่ก็ยังจับมือเธอแน่นไม่ยอมปล่อยเหมือนกลัวว่าคนตรงหน้าจะหายไปอีก ทุกคนพากันเดินมาที่ห้องนั่งเล่นเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องราวทั้งหมด“สายฟ้าอธิบายมาให้หมดว่ามันเป็นไงมาไง” ศิวัฒน์เอ่ยขึ้นเป็นคนแรกในฐานะที่เขาเป็นผู้นำของบ้าน“ครับ เธอชื่อรรินเป็นเมียผมเธอหายตัวไปตั้งแต่วันที่คุณแม่เกิดอุบัติเหตุนั่นแหละครับ ผมติดต่อเธอไม่ได้เลย พยายามตามหาเธอมาตลอดสองเดือนที่ผ่านมา ทั้งจ้างนักสืบออกตามหาก็ยังไม่มีความคืบหน้าอะไรจนผมมาเจอเธอที่นี่แหละ” สายฟ้ามองหน้ารรินด้วยสายตาแห่งความคิดถึง โหยหา ห่วงหา ห่วงใยและเป็นห่วง นั่นคือความรู้สึกทั้งหมดที่เขาแสดงออกมาให้เธอได้รับรู้“งั้นที่หนูหายไปก็เพราะสูญเสียความทรงจำ เลยไม่ได้ติดต่อกลับตาสายฟ้า แล้วที่ว่าเป็นเมียนี่ยังไงแน่บอกแม่มาซิ”“ผมกับรินเรารักกันครับ เรามีอะไรกันแล้วและเราก็อยู่ด้วยกันแล้วครับแม่”“เฮ้อ... อย่างว่าเราสองคนก็โต ๆ กันแล้วถ้าจะมีอะไรกันก็คงห้ามไม่ได้ พ่อกับแม่ก็คงจะว่าอะไรไม่ได้เพราะเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว แต่ตอนนี้ลูกจะเอายังไงในเมื่อน้องเขายังจำอะไรไม่ได้เลย ไหนจะครอบครัวอีกหายมานานขนาดนี้ไม่เ