Semua Bab นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง: Bab 181 - Bab 190

บทที่ 4 รวี่เยว่/1 "คุณหนูคิดถึงท่านเสนาธิการมากเลยหรือเจ้าคะ" เสียงของแม่นมชุนราบเรียบทว่าแฝงความขุ่นมัวอยู่ในนั้น หวังลี่ถิงเป็นเด็กไวต่อความรู้สึกและอ่อนไหว นางจึงจับสังเกตได้จากน้ำเสียงของแม่นม ริมฝีปากจิ้มลิ้มเม้มเข้ากันจนเป็นเส้นตรง ก้มหน้าลงเล็กน้อย หลังจากผ่านไปราวสามอึดใจจึงตัดสินใจเอ่ยปากออกมา "ถิงเอ๋อร์คิดถึงท่านพ่อเจ้าค่ะแม่นม แต่ทำไมแม่นมถึงดูไม่ค่อยพอใจหรือเจ้าคะ ท่านพ่อ…ทำอะไรผิดหรือเจ้าคะ" ชุนอิ่งหันไปสบตาท่านป้าของนาง ส่ายศีรษะเล็กน้อยอย่างไม่เห็นด้วย คุณหนูยังเด็กเกินไปที่จะมารับรู้เรื่องราวน่าอดสูที่กำลังเผชิญ "ช้าเร็วก็ต้องบอกอยู่ดี ไม่บอกวันนี้จะรอให้ข้าบอกวันไหนอาอิ่ง" ท่าทีของแม่นมชุนดูเคร่งเครียด ปฏิเสธความเห็นของหลานสาว จริงอยู่ที่หวังลี่ถิงยังเด็ก ทว่ากลับฉลาดหลักแหลมและรู้ความไม่น้อยไปกว่าผู้ใหญ่ นางมีค่าเกินกว่าจะมีบุรุษไร้ใจเห็นแก่ตัวอย่างหวังเหลียงเป็นบิดา หากเขาทราบว่าบัดนี้บุตรสาวพลังธาตุตื่นขึ้นแล้ว ทั้งยังเป็นมหาธาตุหยินหยาง คงไม่แคล้วจะมาพาตัวกลับไปและฉกฉวยหาผลประโยชน์จากนางเป็นแน่ "คุณหนูรอสักครู่นะเจ้าคะ เดี๋ยวแม่นมกลับมา" ร่างท้วมข

บทที่ 5 อาจารย์ของรวี่เยว่/1 หมู่บ้านซีซาน เป็นหนึ่งในหมู่บ้านของเขตเมืองลวี่เฟิง ตั้งอยู่บนพื้นที่ห่างไกลอันแสนสงบสุข ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของอาณาจักรอู๋ซาง ทิวทัศน์งดงามของเทือกเขาเขียวขจีสูงใหญ่ทอดยาวสุดสายตา ดูละม้ายคล้ายมังกรสีเขียวตัวมหึมากำลังหลับใหล ความอุดมสมบูรณ์ของผืนป่า กอปรกับแม่น้ำสายใหญ่ที่ไหลลงมาจากเทือกเขาสูง มุ่งลงทิศใต้ผ่านป่าเขาลำเนาไพร มอบความชุ่มชื้นและชีวิตให้สรรพสิ่ง รวี่เยว่น้อยเปิดม่านหน้าต่างรถม้า หลับตาสูดหายใจรับพลังปราณบริสุทธิ์จากธรรมชาติ ตามที่แม่นมชุนให้คำแนะนำ และเมื่อกลับถึงบ้านนางก็ตรงเข้าห้อง ฝึกเดินลมปราณต่อทันทีจนถึงเวลาอาหารเย็น หลังกินอาหารเย็นเรียบร้อย ร่างเล็กจึงมานอนเล่นบนกองฟางเหม่อมองท้องฟ้าและดวงดารา อย่างที่ชอบทำอยู่เป็นประจำก่อนเข้านอน โดยมีแมวส้มจวี๋จื่ออยู่เป็นเพื่อน เสี่ยวหลานกลับรังของมันไปตั้งแต่ก่อนพระอาทิตย์ตก ตามธรรมชาติของนกน้อย ท้องฟ้ายามราตรีในคืนนี้ สว่างไสวจากแสงแห่งจันทรา มือเล็กเรียกไฟธาตุกำเนิดในมือข้างซ้ายออกมารับแสงจันทร์ "ถิงเอ๋อร์ ไม่สิ รวี่เยว่ เจ้าจะลงประลองในอีกสามเดือนจริงๆ อย่างนั้นหรือ" จวี๋จ

บทที่ 6 พี่ชายคนงาม /1 ภายในหัวเล็กๆ ของรวี่เยว่เต็มไปด้วยคำถาม นางไปทำให้ใครโกรธแค้นถึงได้ถูกทำร้ายด้วยยาพิษร้ายแรงชนิดนี้ ตลอดเวลาที่อยู่ในจวนเสนาธิการ นางก็อยู่อย่างสงบเสงี่ยมไม่ไปวุ่นวายกับใครตามคำสั่งของท่านแม่ แต่กลับถูกน้องชายที่เกิดจากฮูหยินรองหาเรื่องกลั่นแกล้งอยู่เป็นประจำ ท่านย่าของนางก็ถือหางหลานชาย ทั้งที่นางคือผู้ถูกกระทำแท้ๆ หลายปีที่ผ่านมานางต้องกล้ำกลืนความอยุติธรรมที่ถูกหยิบยื่นให้ ทั้งที่น้อยเนื้อต่ำใจแต่ก็เคยไม่ปริปากบ่น แต่การตั้งใจวางยาพิษเพื่อตัดอนาคตนางแบบนี้ นับว่าชั่วร้ายเกินไป นางอภัยให้ไม่ได้เด็ดขาด!ดวงตาของรวี่เยว่เอ่อท้นด้วยน้ำตาแห่งความเคืองแค้น ปากเล็กเอ่ยถามอาจารย์ของตนเสียงสั่น "ท่านอาจารย์เจ้าคะ ท่านบอกศิษย์ได้หรือไม่เจ้าคะ ว่าใครเป็นคนทำ ใครวางยาพิษข้า" มหาเทพหวงหลงมองหน้าลูกศิษย์ตัวน้อยอย่างเห็นใจ ไม่ว่าใครที่ตกอยู่ในสถานะการณ์เช่นเดียวกันกับนาง ย่อมต้องโกรธแค้นเป็นธรรมดา ขนาดว่าตัวเขาเป็นเทพยังขุ่นเคืองใจอยู่ไม่น้อย เมื่อได้รู้เห็นเรื่องราวของเด็กหญิงผ่านกระจกส่องพิภพ แต่กระนั้นเรื่องบางอย่างเขาก็มิอาจเข้ามาก้าวก่าย ต้องปล่อยให้เป็นไปตาม

บทที่ 7 เริ่มต้นหลอมโอสถ /1 ดวงตาของเด็กหนุ่มกลายเป็นสีเงินในขณะที่กล่าวคำว่า “เจ้าต้องกลับไปกับข้า” เรียวคิ้วเล็กของรวี่เยว่มุ่นเข้าหากัน เมื่อได้ยินถ้อยคำจากปากเด็กหนุ่ม ไพล่คิดในใจว่า พี่ชายคนงามจะพานางกลับบ้านไปด้วย ทั้งที่เพิ่งเจอหน้ากันครั้งแรกแท้ๆ ช่างเป็นบุรุษเจ้าชู้ยิ่ง! นางยังเด็กอยู่เลยนะ แม้แต่เด็กก็ไม่ละเว้น ใช้ไม่ได้! ส่วนสาเหตุที่ทำให้นางคิดเช่นนี้ เป็นเพราะเมื่อก่อนนางเคยเห็นบิดา พาหญิงสาวอายุน้อยกว่ากลับมาบ้านอยู่สองสามคน และแต่งตั้งพวกนางเป็นอนุของเขาในเวลาต่อมา "รวี่เยว่ยังไปกับองค์ไท่จื่อไม่ได้เพคะ รวี่เยว่มีธุระที่ต้องทำอีกหลายอย่างเลย องค์ไท่จื่อไม่โกรธรวี่เยว่นะเพคะ" ทุกคน ณ ที่นั้นต่างพากันตกตะลึง ไม่เว้นแม้ราชันย์หมาป่าพระจันทร์เงิน เด็กหญิงตรงหน้าสามารถต้านมนตรามายาจิ้งจอกขององค์ไท่จื่อได้!!! ร่างใหญ่โตสีเงินตัดสินใจก้าวมาหาฮั่วเฮ่อฉี เอ่ยถ้อยคำอย่างใจเย็น เมื่อเห็นสีหน้ามืดครึ้มของเด็กหนุ่ม "ฝ่าบาท ข้าทราบว่าท่านชอบเอาลูกสัตว์ไปเลี้ยงดู แต่กับลูกมนุษย์…เกรงว่าจะไม่เหมาะสมนัก" จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นส่งกระแสจิตไปหาเขาแทน 'แม้ว่านางจะพิเศษกว่

บทที่ 8 คนจากสี่สำนักใหญ่ /1 แม้ว่าเมืองลวี่เฟิงจะเป็นเมืองชายแดน ทว่าเป็นที่ตั้งหอประมูลโอสถสำคัญของอาณจักรอู๋ซาง เจ้าของหอแห่งนี้เป็นคนตำหนักเทพอนันต์ และมักนำโอสถชั้นสูงออกมาทำประมูลอยู่หลายครั้งภายในหนึ่งปี การประมูลโอสถระดับสูงครั้งต่อไปจะมีขึ้นในอีกสามวัน ทำให้เวลานี้ในเมืองลวี่เฟิงจึงคลาคล่ำไปด้วยผู้คนจากทั่วทุกสารทิศ ลานประลองในวันนี้ถูกจัดขึ้น ณ สนามประลองใหญ่ของฝ่ายใน ซึ่งสามารถจุคนได้มากถึงสองหมื่นคน บนเฉลียงใหญ่ของอัฒจันทร์สองด้าน มีธงของสี่สำนักใหญ่แสดงอยู่ ด้านหนึ่งเว้นไว้สำหรับสำนักกระบี่จันทรา ส่วนเฉลียงอีกด้านตระเตรียมที่นั่งพิเศษไว้เช่นกัน ทว่ากลับไม่มีธงหรือสัญลักษณ์ของสำนักใดแสดงไว้ รวี่เยว่มองสนามประลองอย่างตื่นตาตื่นใจ นางประหม่าจนมือเย็นไปหมด "จวี๋จื่อ เสี่ยวหลาน ข้าตื่นเต้นมากเลยทำอย่างไรดี" "สูดหายใจลึกๆ เหมือนกับตอนที่นั่งบำเพ็ญรวี่เยว่ เจ้าชนะแน่นอน เชื่อมั่นในตนเองหน่อย เจ้าทำได้" เสี่ยวหลานที่เกาะอยู่บ่าเล็กส่งเสียงให้กำลังสหายของมัน "ใช่แล้วรวี่เยว่ อย่างที่ท่านอาจารย์ทั้งสองบอกไว้ ในเด็กรุ่นเดียวกันไม่มีใครเอาชนะเจ้าได้แน่นอน" จวี๋จื่อเอาหัวน