Semua Bab นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง: Bab 1 - Bab 10

บทที่ 1 มู่หนิงชิงทะลุมิติ “ท่านแม่ เมื่อไหร่พี่ใหญ่จะตื่นหรือเจ้าคะ ฮึก อันเอ๋อร์เป็นห่วงพี่ใหญ่เจ้าค่ะ พี่ใหญ่หลับไปสองวันแล้วนะเจ้าคะ ฮืออ” "เดี๋ยวพี่ใหญ่ก็ตื่น หยุดร้องไห้เถิดนะเด็กดี แม่จะไปตักน้ำเสียหน่อย ลูกอยู่เฝ้าพี่ใหญ่ดีๆ นะ" เสียงสะอึกสะอื้นของเด็กผู้หญิง และเสียงตอบรับจากผู้เป็นมารดา ปลุกให้มู่หนิงชิงตื่นจากห้วงนิทราแสนหวาน เธอจำได้ว่าไม่ได้เปิดทีวีหรือคอมพิวเตอร์ทิ้งไว้ก่อนเข้านอน แล้วเสียงเด็กมาจากไหนกัน หรือว่าแม่บ้านของเธอแอบพาหลานมาด้วยเพราะคิดว่าเธอไม่อยู่ห้องวันนี้ ใช้ไม่ได้จริงๆ เห็นทีต้องคุยกับป้าฮงให้รู้เรื่อง มู่หนิงชิงมุ่นคิ้วอย่างหงุดหงิด เพราะถูกรบกวนจนตื่นก่อนเสียงนาฬิกาปลุก เธอต้องการจะลืมตา ทว่ากลับเปิดเปลือกตาไม่ขึ้น จู่ๆ อาการปวดศีรษะรุนแรงจนแทบหมดสติเข้าจู่โจมในฉับพลัน ภาพความทรงจำของหญิงสาวอายุราวสิบห้าปีปรากฏขึ้นในหัว เรื่องราวและเหตุการณ์ต่างๆ ในชีวิตหลั่งไหลต่อเนื่องยาวนาน เปรียบได้ดั่งซีรีส์เรื่องหนึ่ง การถ่ายทอดเรื่องราวและอาการปวดศีรษะของมู่หนิงชิง กินเวลากว่าสองชั่วโมง ท้ายที่สุดความรู้สึกทรมานแสนสาหัสก็หยุดลง มู่หนิงชิงหอบหายใจถี่ เห

บทที่ 2 มิติของมู่หนิงชิง ครู่ต่อมาซูซื่อก็ถือถ้วยยาต้มมาให้บุตรสาว ประสบการณ์ลิ้มลองยาต้มครั้งแรกของมู่หนิงชิง กล่าวได้ว่าเลวร้ายสุดๆ ทั้งขมกลิ่นก็แรงแถมฝาดติดลิ้นไม่หายไปง่ายๆ ขนาดว่าดื่มน้ำกลั้วปากไปตั้งหลายรอบแล้ว ซูซื่อบอกว่านางยังต้องดื่มยาไปอีกเจ็ดวัน ฮือออ…สวรรค์ท่านโกรธเกลียดอะไรนางนักหนา ถึงได้ส่งยาต้มมาลงโทษนางเยี่ยงนี้! จนถึงตอนนี้ มู่หนิงชิงรับรู้แล้วว่า ตัวนางและครอบครัวสกุลมู่บ้านรอง ตั้งรกรากอยู่ที่หมู่บ้านชื่อว่าเต๋อถัง อำเภอเวินเก๋อ เมืองอี้เฉิง ซึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของแคว้นต้าซวิน หากเดินทางไปกลับตัวเมืองด้วยเท้า จะใช้เวลาราวสามชั่วยาม แต่หากเดินทางด้วยเกวียนก็จะย่นเวลาได้ครึ่งหนึ่ง ครอบครัวของมู่หนิงชิงคือสกุลมู่บ้านรอง ส่วนสกุลมู่บ้านใหญ่ก็อาศัยอยู่ในละแวกเดียวกัน บ้านของพวกเขาห่างไปราวยี่สิบจั้ง สมาชิกของบ้านใหญ่มีด้วยกันเจ็ดคน ได้แก่มู่ซานและหลัวอวี๋ ซึ่งเป็นท่านปู่และท่านย่าของมู่หนิงชิงและน้องๆ ท่านลุงใหญ่มู่อวิ๋น ภรรยาชื่อฉวนเหยา มีบุตรชายและบุตรสาวอีกสามคน ชีวิตความเป็นอยู่ของบ้านใหญ่ คงดีกว่าบ้านรองเป็นแน่หากนางคาดไม่ผิด...อนุมานเอ

บทที่ 3 บะหมี่เนื้อตุ๋น ราวยามโหยว่ (17:00-18:59) มู่เฟิงและมู่หนิงเฉิง หิ้วปลาที่ตกมาได้กลับมาบ้าน มู่หนิงชิงเห็นแล้วเวทนาทั้งคู่จับใจ โดยเฉพาะน้องชายที่มีอายุเพียงเก้าหนาว แต่กลับต้องทำงานหนักมิต่างจากผู้ใหญ่ เด็กวัยนี้สมควรที่จะได้เริ่มเรียนหนังสือ และวิ่งเล่นกับเพื่อนๆ ด้วยความสนุกสนานมากกว่า “วันนี้ตกปลาได้สามตัวเลยหรือเจ้าคะท่านพ่อ พี่รอง” เจ้าตัวเล็กเพิ่งช่วยมารดาล้างถ้วยชามเสร็จ วิ่งตัวปลิวไปหาบิดาและพี่ชาย ที่เพิ่งก้าวเข้ามาในบ้านอย่างร่าเริง ถึงจะผอมบางตัวเล็กเพราะขาดสารอาหาร แต่กลับมีชีวิตชีวาราวลูกกวางน้อยในทุ่งกว้าง ช่างน่าเอ็นดูโดยแท้ “ฝีมือของเฉิงเอ๋อร์ล้วนๆเลยนะวันนี้ พ่อเพียงแค่ช่วยแกะปลาออกจากเบ็ดเท่านั้น” ผู้เป็นบิดาเอ่ยชมบุตรชายด้วยความภาคภูมิใจ “เฉิงเอ๋อร์เก่งจริงๆ” มู่หนิงชิงเอ่ยสมทบ คนถูกชมใบหูเป็นสีแดง ยกมือเกาท้ายทอยอย่างเก้อเขิน ดวงตาของเด็กชายทอประกายสดใส ตัวเขาเองก็ดีใจที่วันนี้จับปลาได้ อย่างน้อยทุกคนจะได้มีเนื้อปลาไว้กินไม่ใช่กินแต่ผัก… “ข้าแค่ดวงดีขอรับ ไม่ได้เก่งกาจอะไร” “พี่รองเก่งที่สุดต่างหาก อันเอ๋อร์อยากตกปลาได้อย่างพี่รองบ้าง ท่านพ่อ

บทที่ 4 วิธีหาเงินในตำนาน “แม่สัญญาว่าจะไม่แพร่งพรายความลับสำคัญนี้เด็ดขาด ลูกสบายใจได้" “อันเอ๋อร์ก็สัญญาเจ้าค่ะ” “ข้าก็เหมือนกันขอรับ พี่ใหญ่วางใจได้” สีหน้าของมู่หนิงชิงกลับมาผ่อนคลายอีกครั้ง หลังจากได้ยินทุกคนรับปากเป็นมั่นเหมาะ มือผอมบางเตรียมฉวยชามบะหมี่ของมารดาและบิดาไปล้าง ทว่ากลับต้องชะงักเพราะเสียงอุทานของซูซื่อ “โอ้ แม่เพิ่งเห็นว่าชามใส่บะหมี่ช่างงดงามเหลือเกิน เนื้อกระเบื้องก็ดีมาก นี่คือชามที่ใช้ในสวรรค์เช่นนั้นหรือ พวกเราควรล้างแล้วเก็บไว้บูชา หรือท่านเทพที่มอบอาหารให้จะนำกลับคืนไป ชิงเอ๋อร์ลูกพอรู้หรือไม่ว่าพวกเราควรทำอย่างไรกับชามเหล่านี้ดี” “…” มู่หนิงชิง ‘เอ่อ ไม่ใช่ชามจากสวรรค์ แต่เป็นชามที่ข้าสั่งทำขึ้นพิเศษ สำหรับใช้ในภัตตาคารของข้าต่างหากเจ้าคะ ยังมีเหลืออีกเพียบในมิติแห่งความอิ่มหนำ’ “ลูกคิดว่าพวกเราควรล้างให้สะอาด แล้วนำไปวางไว้บนโต๊ะในห้องของลูกก็ดีนะเจ้าคะ ท่านเทพจะได้นำชามทั้งห้าใบนี้กลับไป เผื่อได้ใช้ต่อคราวหน้า..” มู่หนิงชิงจำต้องหาข้ออ้างที่ฟังดูแล้วมีความเป็นไปได้ขึ้นมากล่าว “ถ้าเช่นนั้นแม่ล้างเองดีกว่า ลูกๆไปนอนกันเถิด โดยเฉพาะชิงเอ๋อร์ห

บทที่ 5 ท่านย่าจากบ้านใหญ่ "ใช่แล้วเจ้าค่ะท่านแม่ ข้าพบมันขึ้นอยู่ที่โคนต้นเกาลัดใหญ่ ลึกเข้าไปราวสองลี้ ต้องเป็นความเมตตาจากท่านเทพ ที่ดลใจให้ลูกอยากมาหาสมุนไพรในวันนี้แน่ๆเลยเจ้าค่ะ ลูกถึงได้พบเห็ดหลินจือสองดอกนี้เข้า" คำกล่าวอ้างที่อาจฟังดูเกินจริง หากแต่ไม่เกินจริงสำหรับครอบครัวสกุลมู่บ้านรอง ด้วยเพราะพวกเขา พบเจอปาฏิหาริย์อันเลิศรสมาหลายคืนติดกันแล้ว! ซูซื่อพนมมือขึ้น เงยหน้ากล่าวขอบคุณท่านเทพทั้งน้ำตา นางซาบซึ้งใจจนมิอาจบรรยายออกมาเป็นคำพูด เห็ดหลินจือทั้งสองดอกนี้ มีความหมายสำหรับครอบครัวของนางมากจริงๆ สามคนแม่ลูกสะพายตะกร้าขึ้นหลัง เดินลงเขาด้วยสีหน้าแช่มชื่น จนกระทั่ง… "พวกเจ้ากลับกันมาได้เสียทีนะ! ปล่อยให้ข้ารออยู่ตั้งนาน น่าโมโหจริงๆ!" เสียงแหลมสูงของ หลัวซื่อหรือหลัวอวี๋ ผู้ซึ่งเป็นมารดาของมู่เฟิงดังขึ้น หญิงชราหน้าตาท่าทางร้ายกาจ ยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าบ้านรอง ข้างกายมีหลานสาวคนโปรดนาม มู่อวี๋โหรว ยืนหน้าขาวโบกพัดกลมเหยียดยิ้มหยัน ซูซื่อชะงักเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าหลัวซื่อยืนอยู่หน้าบ้าน ลักษณะท่าทางเหมือนตั้งใจมาหาเรื่อง "ท่านแม่ ข้ากับลูกๆไปเก็บผักป่า กับสม