Semua Bab บุตรชายข้าเป็นประมุขพรรคมาร: Bab 71 - Bab 80

๗๐ทำตามใจ ผ้าห่มผืนบางปกคลุมร่างกายของทั้งสองเพื่อซ่อนสายตาจากคนที่อยากหลบซ่อน แต่การกระทำนี้ก็ส่งผลให้คนทั้งสองอยู่ในโลกที่มีเพียงกันแค่สองคน ภายใต้ผ้าห่มชุนเอ๋อร์มองเห็นอี้เฟยไม่ชัดเจนนัก แต่อี้เฟยกลับเห็นนางชัดเจนยิ่งกว่าอยู่ท่ามกลางแสงเจิดจ้า กลิ่นกายหอมละมุน ลมหายใจอุ่นร้อนที่ตกกระทบอยู่ตรงต้นคอหนา ยิ่งทำให้อี้เฟยเหมือนเดิมทุบศีรษะ มึนงงไปหมด ลืมสิ้นแล้วว่าตัวเองกำลังเผชิญอยู่กับสถานการณ์ใด “ท่านเกร็งถึงเพียงนั้นเชียวหรือ” เสียงทุ้มกระซิบข้างหูเล็ก นางสะดุ้งเบา ๆ ไม่คิดว่าตัวนางและเขาจะมีโอกาสได้ใกล้ชิดกันถึงเพียงนี้ ดวงตารูปกวางพยายามเพ่งสายตามองเขาในความมืด แม้จะดูเลือนรางแต่ชุนเอ๋อร์ยังรับรู้ได้ว่าเขากำลังจดจ้องนางไม่วางตา เมื่อนั้นนางถึงตระหนักได้ว่าสถานการณ์เช่นนี้อาจพาให้เด็กหนุ่มเกิดอารมณ์ตามประสาหนุ่มสาวได้ “เจ้าคงไม่ได้กำลังหวั่นไหวอยู่ใช่หรือไม่” ชุนเอ๋อร์ถามออกไปอย่างที่ใจคิด “ข้าเปล่า” อี้เฟยก็ปฏิเสธออกมาทันควัน ทว่ากลับยกมือขึ้นจับกรอบหน้าเรียวเล็กไว้เบา ๆ คนถูกแตะต้องเม้มปากแน

๗๒ถือสิทธิ์อันใด เช้าวันต่อมาชุนเอ๋อร์ตื่นขึ้นมาด้วยความอ่อนเพลียอ่อนล้าไปทั้งตัว สวนทางกับอี้เฟยที่กระปรี้กระเปร่า ใบหน้าอิ่มเอิบดั่งได้ยาดี ทั้งคู่ลงมานั่งโรงเตี๊ยมด้านล่าง ชุนเอ๋อร์สั่งข้าวต้มมาหนึ่งถ้วย ซาลาเปาไส้ถั่วแดงสามชิ้น อี้เฟยสั่งอาหารหลากหลายทั้งยังเพิ่มไข่ลวกอีกหลายฟอง “มองข้าแบบนี้อยากจะสื่ออะไร” อี้เฟยถามเมื่อเห็นชุนเอ๋อร์มองเช่นนั้น นางกำลังเป่าข้าวต้มในช้อนอยู่ แต่ในเวลาเดียวกันสายตาก็จับจ้องไปยังเขาด้วย เมื่อโดนถามชุนเอ๋อร์ก็วางช้อนลงในถ้วย กอดอกถามเขาอย่างข้องใจจริง ๆ “จะทานเผิื่อชาติหน้าเลยหรือ” คนถูกถามปนแซะยักไหล่ “คนมันหิว” ไม่นำพาคำพูดของนางมาเป็นอารมณ์ใด ยังคงเคี้ยวเนื้ออกไก่ต่อไปด้วยความเอร็ดอร่อย ในตอนที่ชุนเอ๋อร์ทานข้าวต้มหมดถ้วย อาหารหลายอย่างที่อี้เฟยสั่งก็พร่องลงจนเกือบหมด มาตอนนี้ชุนเอ๋อร์ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมเขาถึงเรี่ยวแรงเยอะนัก “ข้ารู้ว่าเจ้าใช้แรงเยอะ…” ชุนเอ๋อร์ทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง แต่แล้วก็เปลี่ยนใจไม่พูด หันไปยกมือเรียกเสี่ยวเอ้อร์สั่งอาหารเพิ่ม

๗๔เข้าข้างตัวเองได้น่ารักมาก นี่เป็นครั้งแรกในรอบสองทศวรรษที่ลู่จิ่งชิงได้นอนมองใบหน้างามใกล้ ๆ สำรวจใบหน้างามที่มีขนตางอนยาวเป็นแพ จมูก ริมฝีปาก ทุกอย่างน่าหลงใหลดึงดูดใจคนมอง ยิ่งนางเป็นคนที่อยู่ในใจเขาด้วยแล้วก็แทบอยากกอดรัดฟัดเหวี่ยงร่างบางให้จมหายเข้าไปในอ้อมกอด หลอมรวมเป็นร่างเดียวกัน “ชุนเอ๋อร์ ข้าคิดถึงเจ้า” ลู่จิ่งชิงก้มหน้าต่ำลงกระซิบข้างหูชุนเอ๋อร์ที่ยังคงหลับใหลไม่ได้สติ ริมฝีปากหนาประทับลงบนหน้าผากใส ลากไล้ลงมาถึงจมูก แก้มเนียนทั้งสองข้าง สุดท้ายนาบบนริมฝีปากอวบอิ่มนิ่งนาน เขาตัดใจผละริมฝีปาก มือหนาช้อนใต้้ท้ายทอยนางขึ้นแล้วสอดแขนรองไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งวางพาดทับตัวนางไว้ โดยที่ไม่ละสายตาไปจากนางเลยสักชั่วลมหายใจ ณ ช่วงเวลานั้นเขาคิดว่าเวลาได้หยุดเดินไปแล้ว ลืมเลือนไปแล้วว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร จนกระทั่งมือบางกระตุกเบา ๆ เปลือกตาเริ่มขยับ ปรือตาจากกะพริบถี่เป็นกะพริบรวดเร็วขึ้น ในตอนนั้นเองที่นางรู้สึกร่างกายคล้ายถูกของหนักทับ จนกระทั่งเห็นสิ่งที่พาดเอวตน นางถึงกับสะดุ้งเมื่อเห็นใบหน้าของเขาชัดเจน

๗๖ไม่สนใจเลยสักนิด ชุนเอ๋อร์และอี้เฟยถูกมู่เปียวและคนในสำนักพาตัวมายังคุกใต้ดินที่ภายในมืดมิด อากาศหายใจน้อย กลิ่นสาปคาวเลือดเด่นชัด บรรยากาศของคุกใต้ดินทำให้ชุนเอ๋อร์หวนคิดถึงความทรงจำเก่าในช่วงเวลาเด็ก ตอนนั้นนางถูกสั่งอดข้าวอดน้ำ ถูกขังอยู่ในห้องเก็บฟืนมืด ๆ เพียงลำพัง “รู้สึกเสียใจขึ้นมาแล้วใช่หรือไม่” ลู่จั๋วหรานไม่วางใจจึงได้เดินมาควบคุมคนในสำนักด้วยตนเอง เขากลัวว่าคนในสำนักจะเผลอทำชุนเอ๋อร์ช้ำเนื้อดำเขียวด้วยความไม่ระมัดระวัง ทั้งยังสั่งห้ามไม่ให้คนมัดมือมัดเท้าชุนเอ๋อร์แบบที่ทำกับอี้เฟย “นิดหน่อย ก็แค่กลัวเท่านั้น แต่ข้าไม่เป็นไร อย่างไรก็ดีกว่าต้องมานั่งเสียใจตลอดชีวิต” “เหตุใดท่านต้องทำเพื่อเขาถึงเพียงนี้ ท่านพ่อรักท่านแค่ไหน ลองท่านพูดกับท่านพ่อดี ๆ ต่อให้ไม่ต้องคุกเข่า ท่านพ่อก็พร้อมมองข้ามความหัวแข็งของท่านอยู่แล้ว” ชุนเอ๋อร์เงียบไป ไร้คำพูดใดจะกล่าว จนกระทั่งมู่เปียวเปิดห้องขังแล้วผายมือเชิญนางเข้าไปด้านในนางถึงได้เอ่ยขึ้น “ถ้าข้าขอร้องอย่างจริงใจ เขาจะปล่อยอี้เฟยไปหรือไม่” ลู่จั๋วหรานทำสีห

๗๘ความสัมพันธ์ของสองเรา คนที่ร่ำร้องในใจว่าจะไม่ใส่ชุดของชนเผ่าเด็ดขาด สุดท้ายก็ต้องใส่จนได้ เพราะชุดเดิมสกปรกและไม่มีชุดของสี่แผ่นดินใหญ่ขายเลย ตอนแรกอี้เฟยรู้สึกขำขันที่แกล้งนางให้ทำตัวไม่ถูกได้ แต่พอนางใส่ชุดนั้นเข้าจริง ๆ กลายเป็นเขาที่อยากย้อนเวลากลับไป เสื้อตัวเล็กรัดช่วงอก เอว เน้นสัดส่วน เสื้อแขนกุดเผยไหล่ใส กระโปรงยาวคลุมแค่ปลีน่องเห็นขาเรียวเล็ก มันมีจริงสินะ ที่เรียกว่าตกหลุมรักซ้ำ ๆ อี้เฟยคิดในใจก่อนจะเร่งชุนเอ๋อร์กลับเรือน “รีบกลับเถอะ ข้ารำคาญสายตาของบุรุษที่นี่เหลือเกิน” ชุนเอ๋อร์เริ่มรู้สึกเขินอายน้อยลง ร้านเสื้อผ้าที่นี่มีสตรีอยู่หลายคน พวกนางแต่งตัวต่างกันไม่มาก บางคนดูเปิดเผยกว่านางด้วยซ้ำ! “ไหนบอกว่าจะพาข้าไปทักทายท่านผู้นำ” อี้เฟยถอนหายใจ เมื่อจ่ายค่าเสื้อผ้าและยาให้เถ้าแก่แล้วก็รีบจูงมือนางกลับทันที “ตอนนี้ได้เวลาที่ท่านต้องเปลี่ยนผ้าพันแผลใส่ยาใหม่แล้ว เดี๋ยวข้าไปทักทายเขาวันหลัง วันนี้ไม่รีบ” ระหว่างทางมีหญิงชราคนหนึ่งเอาของป่ามาขายให้ อี้เฟยขอเหมาหมด ม