๘๐ข้าว่าสองคนนี้ไม่ปรกติ ช่วงค่ำอี้เฟยชวนชุนเอ๋อร์ไปหาเผือกมันด้วยกันในป่าอีกครั้ง ไม่สิ! อย่าเรียกว่า ‘ชวน’ เลยดีกว่า เรียกว่า ‘ขุด’ ขึ้นมาจากเตียงก็ไม่เกินจริง เพราะชุนเอ๋อร์ทานอาหารไปเพียงนิดเดียวเหมือนแมวดม จากนั้นก็เอาแต่นอนยาวไปจนตะวันเลยกลางศีรษะไปแล้ว ถ้าไม่ปลุกก็คงไม่ตื่นมาทานมื้อค่ำแน่ อี้เฟยจึงมีความคิดว่าก่อนที่ตะวันจะตกดิน เขาต้องชวนนางเข้าป่าใกล้ ๆ หาอะไรทานที่นั่น “นี่หรืออาหารที่เจ้าภูมิใจนำเสนอ ชุนเอ๋อร์ลอบถอนหายใจ หากไม่ติดว่ายังอยากรักษาน้ำใจผู้คนไว้อยู่ นางคงปาหัวมันดิบในมือเข้ากองไฟไปแล้ว “อันที่จริงในครัวก็ยังเหลืออีกหลายหัว เหตุใดเจ้าต้องลากสังขารข้ามาที่นี่ด้วย” อี้เฟยเงยหน้าขึ้นมาจากการเขี่ยไม้เข้ากองไฟแล้วยิ้มเจื่อน “ข้าก็พกมาจากเรือนด้วยนั่นแหละ ไม่ได้ออกแรงหาหรอก” “ฮ่า ๆ ๆ” อี้เฟยเห็นชุนเอ๋อร์ฝืนหัวเราะอย่างตั้งใจให้กับคำตอบของเขา รู้ตัวแล้วว่านางไม่ใคร่สบอารมณ์เท่าไรจึงเริ่มปฏิบัติการ ‘อ้อน’ ในทันที “ก็ข้าไม่อยากให้ท่านนอนหลังแข็งอย่างคนขี้เกียจสันห
Terakhir Diperbarui : 2025-05-13 Baca selengkapnya