Lahat ng Kabanata ng เมียรัก ยอดเสน่หา: Kabanata 81 - Kabanata 90

“พ่อจ๋า แม่จ๋า แพรวแต่งงานแล้วนะคะ และตอนนี้แพรวก็กำลังจะมีหลานให้พ่อกับแม่แล้วด้วย พ่อกับแม่ดีใจไหมจ๊ะ” เสียงสั่นเครือพูดกับหมู่ดาวบนท้องฟ้า เธออยากให้พ่อกับแม่อยู่ด้วย อยากให้ท่านได้เห็นวันที่เธอมีครอบครัวเป็นของตัวเอง อยากให้ท่านได้เห็นหน้าหลาน แต่มันก็ไม่อาจเป็นไปได้ เธอคิดถึง คิดถึงแทบขาดใจ “น้องแพรว” ราฟาเอลสวมกอดจากทางด้านหลัง แล้วก็ต้องชะงักเมื่อร่างบางในอ้อมแขนตัวสั่นระริกอย่างไม่ทราบสาเหตุ “ร้องไห้ทำไมครับ ไม่พอใจอะไรพี่รึเปล่า บอกพี่สิคนดีว่าเป็นอะไร” มือใหญ่จับไหล่มนหมุนให้หันหน้าสบตา คิ้วเข้มขมวด สีหน้าไม่สู้ดีนักเมื่อเห็นน้ำตาไหลออกจากดวงตาคู่สวยเป็นสาย “แพรวคิดถึงพ่อกับแม่ค่ะพี่ราล์ฟ ฮึก คิดถึงจริงๆ นะคะพี่ราล์ฟขา” สองมือกำเสื้อนอนของสามีเอาไว้แน่น ความรู้สึกโหยหามันถาโถมเข้ามาเพียงแค่นึกถึง มันเจ็บหนึบไปทั้งใจเมื่อไม่อาจย้อนเวลาให้พ่อ และแม่กลับมาอยู่ด้วยกันได้อีก แม้จะบอกตัวเองอยู่เสมอยามนึกถึงความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ที่เกิดขึ้นว่าต้องเข้มแข็ง แต่น้ำตามันก็ไม่เคยเชื่อฟัง “พี่รู้จ้ะ” มือใหญ่ประคองแก้มเนียนที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา แนบริมฝีปากกดจูบลงบนหน้าผากมน “

“ต่อจากนี้พี่จะขอชื่นใจเท่านั้น มากกว่านี้พี่จะรอหลังคลอด” เสียงทุ้มงึมงำกับความนุ่มหยุ่น คลุกเคล้าใบหน้ากลางอกอวบ สูดกลิ่นหอมของเนื้อนวลเข้าปอด “พี่ราล์ฟจะทนได้ใช่ไหมคะ จะไม่ไปมีความสุขกับคนอื่นใช่ไหม ถ้าเป็นแบบนั้นแพรวคงรับไม่ได้แน่ๆ” เธอไม่อยากให้เขาไปหาความสุขจากนอกบ้าน สิ่งที่กลัวและกังวลที่สุดสำหรับเธอคงเป็นเรื่องนี้ ร่างกายเธอมีความเปลี่ยนแปลงทำให้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการของเขาได้เต็มที่เหมือนเมื่อก่อน “น้องแพรวเห็นพี่เป็นคนยังไงกันเนี่ย รักเมียออกขนาดนี้ ผู้หญิงคนไหนก็ให้ความสุขกับพี่ไม่ได้ มีแค่น้องแพรวคนเดียวเท่านั้นที่ทำได้ ถ้าน้องแพรวกลัวว่าพี่จะเฉาตายไม่ยากเลย ระหว่างที่พี่อดทนรอน้องแพรวคนดีของพี่ก็ทำรักให้พี่ได้ด้วยการใช้ปากนุ่มๆ และมือนิ่มๆ แค่นี้ก็ต่อชีวิตพี่ให้ยาวออกไปได้” เขายิ้มเจ้าเล่ห์พลางฉวยมือเมียมาวางไว้บนลำกาย ชักนำด้วยการจับมือนุ่มคลึงมันช้าๆ ถึงหมอจะไม่ได้ห้ามการมีเพศสัมพันธ์แต่เขาก็รู้ได้ด้วยตัวเองว่ามันไม่สมควรที่จะหาความสุขจากเมียอีก บางคนอาจจะไม่สนใจแต่ไม่ใช่สำหรับเขา แพรวพิชชารู้ดีว่าสามีมีความต้องการค่อนข้างมาก และเพื่อตอบแทนความน่ารัก แสนดีเธอจะ

ราฟาเอลอุ้มลูกสาวเดินพลางชวนคุยไปด้วย ตอนนี้อาจจะยังไม่เข้าใจแต่เขาเชื่อว่าลูกจะซึมซับได้ เขาสื่อสารกับเอลลี่ทั้งภาษาไทย และภาษาอังกฤษ เพราะต้องการให้แข็งแรงทั้งสองภาษา หลังจากทานอาหารเย็นด้วยกันทุกคนก็มารวมตัวกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น มีโรมกับแบรทตามมาสมทบด้วย บทสนทนาส่วนใหญ่เวลานี้จึงผูกไว้ที่เจคอป และสองคู่หูดูโอ้ แบรท โรมที่จ้อไม่หยุดตั้งแต่มาถึง ด้านราฟาเอลกับแพรวพิชชาก็ให้ความสนใจลูกสาวมากกว่าจะร่วมวงคุย มีบ้างที่จะกล่าวเสริมสักสองประโยค “คุณแบรทกับคุณโรมดูสนิทกันมากเลยนะครับ ไม่ทราบว่าทั้งสองคนมีคนรู้ใจกันหรือยังครับ” เจคอปถามพลางจิ้มผลไม้ที่สาวใช้เพิ่งยกมาเสิร์ฟเข้าปาก โรมโบกมือ “ผมสองคนยังโสดสนิทครับคุณเจค ไม่มีเวลาไปจีบสาวที่ไหนหรอกครับ” “โสดแบบไม่ธรรมดาด้วยนะครับ โส๊ดโสด สาวๆ นี่ไม่แลพวกเราเลยล่ะครับ แล้วคุณเจคล่ะครับ แต่ผมว่าหน้าตาหล่อๆ เรียกสาวแบบนี้คงไม่โสดเหมือนพวกพวกผมหรอกใช่ไหมครับ” แบรทยิ้มขณะที่เจคขยิบตาท่าทางขี้เล่น “พี่ว่าไอ้สองตัวนี้ไม่ใครก็ใครที่จะโดนงาบ” ราฟาเอลกระซิบข้างหูเมียเสียงเบา “คงไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ พี่ราล์ฟน่ะพูดอะไรก็ไม่รู้” เท่าที่ได้ยินก็คุย

“เอลลี่จ๋าวันนี้หนูต้องอยู่บ้านกับพ่อสองคนนะครับ คุณแม่เขาจะทิ้งเราพ่อลูกไว้ที่บ้านแล้วตัวเองก็ออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆ หนูอย่างอแงกับพ่อมากนะครับ” ราฟาเอลพูดกับลูกน้อยตัวหอมฟุ้งระหว่างรอเมียบรรจงแต้มเครื่องสำอางบนใบหน้าขาวผ่อง ก่อนหน้านี้เขานอนเล่นกับลูกบนเตียงแต่อยู่ดีๆ หนูน้อยก็แผดเสียงร้องไห้จ้าแบบไร้สาเหตุ พออุ้มพามาหาแม่ก็อารมณ์ดี ไม่รู้ว่าหลังจากนี้ถ้าแม่ไม่อยู่ให้เห็นหน้าจะร้องไห้อีกหรือเปล่า “แม่ไม่ได้ทิ้งหนูจ้ะ คุณพ่อพูดเกินความจริงไปมาก” แพรวพิชชาหันกลับมามองสองพ่อลูกที่นั่งเฝ้าเธอแต่งหน้า พลางค้อนสามีไปหนึ่งที ดูเอาเถอะท่านประธานที่น่ารักของเธอ เมื่อคืนก็นึกว่าจะคุยกันรู้เรื่องแล้ว แต่พอถึงเวลาที่เธอจะไปดันงอแงแข่งกับลูก ขอตีสักทีจะได้ไหม หน้างอใส่เธอตั้งแต่ตื่นนอนจนตอนนี้ “แอ้ๆ” เห็นคุณแม่คนสวยหันมาคุยด้วยเอลลี่น้อยก็ตอบโต้อย่างอารมณ์ดี ดวงตากลมโตจ้องกลับ ส่งเสียงอ้อแอ้ แกว่งแขน แกว่งกำปั้น เจื้อยแจ้วต เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากพ่อและแม่ ยามคุณพ่อเอาไรเคราถูตรงฝ่าเท้าน้อยๆ ก็หัวเราะ เป็นภาพที่น่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกินในสายตาแพรวพิชชา ก่อนรอยยิ้มจะมาสะดุดตรงประโยคคุณพ่อของลูก “ล

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ลูกสาวคนโตซึ่งเป็นโซ่ทองคล้องใจของราฟาเอล และแพรวพิชชามีอายุได้สามขวบแล้ว ความสวยที่ฉายแววมาตั้งแต่เล็กๆ นับวันยิ่งโดดเด่นจึงทำให้คุณพ่อหวงลูกสาวมากกว่าเดิม ส่วนลูกชายคนที่สองก็โตตามพี่สาวมาติดๆ รูปหล่อ น่ารักไม่แพ้พี่สาว ลูกหัวปีท้ายปีทำเอาคนเป็นพ่อแม่หัวหมุนไม่น้อย แต่เมื่อเทียบกับความสุขนั้นย่อมมีมากกว่า เป็นความวุ่นวายที่มีแต่รอยยิ้ม “แม่จ๋าเอลลี่อยากกินเยลลี่ค่ะ” สาวน้อยทำตาปริบๆ ออดอ้อนคุณแม่ท่าทางน่ารักน่าชัง “แต่เอลลี่เพิ่งจะทานขนมไปนะคะคนดี หนูหิวอีกแล้วเหรอคะ” แพรวพิชชาก้มมองลูกสาวที่กำลังยืนซบแก้มกอดขาเธอก่อนจะอุ้มขึ้นมาหอมแก้มยุ้ยๆ ด้วยความรักสุดหัวใจ เอลลี่น้อยของเธอชอบทานขนมเป็นชีวิตจิตใจ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะตามใจทุกครั้งที่เจ้าตัวร้องขอ ที่บอกว่าหิวน่ะบางครั้งก็ไม่ได้หิวจริงๆ แต่อยากทานมากกว่า “หิวค่ะ เอลลี่หิว” แพรวพิชชาอมยิ้ม เขี่ยจมูกน้อยๆ ด้วยจมูกของเธอ “หิวแบบไหนคะ ข้าวหรือขนม” “ขนมค่ะ” ตอบชัดถ้อยชัดคำแล้วใช้จมูกเล็กๆ หอมแก้มเอาใจคุณแม่ “เรานี่น้า” “แม่ค้าบ อุ้มแอรอนด้วย” “ครับลูก” แพรวพิชชาย่อตัวลงอุ้มลูกชาย มือน้อยๆ เกี่ยวคอคุณ