All Chapters of เมียรัก ยอดเสน่หา: Chapter 1 - Chapter 10

ร่างสูงสง่าตามแบบฉบับชายหนุ่มลูกครึ่งยืนกอดอกทอดมองออกไปยังสวนร่มรื่น ที่มีต้นไม้นานาพันธุ์ทั้งน้อยใหญ่ปลูกอยู่ทั่วอาณาบริเวณคฤหาสน์หรู ห้องทำงานส่วนตัวเงียบสงบ ไม่มีเสียงใดรบกวนนอกจากเสียงเครื่องปรับอากาศที่ดังขึ้นริบหรี่บ่งบอกให้รู้ว่ากำลังถูกเปิดใช้งานอยู่ ใบหน้าหล่อรูปหัวใจนิ่งเรียบตามสไตล์ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มดุจพญาเหยี่ยวแลดูน่าเกรงขาม รับกับจมูกโด่งที่บ่งบอกถึงความเป็นฝรั่ง ปากหยักเรียวสีชมพูราวกับผู้หญิง โดยรวมแล้วราฟาเอล บารานอฟ หล่อแบบดิบๆ ออกแนวดุดัน รอยยิ้มของเขาไม่เคยจะมีใครได้เห็นง่ายๆ นอกเสียจากเป็นรอยยิ้มเย้ยหยันที่มักจะได้เห็นอยู่เสมอหลังจากที่บิดามารดาได้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุเครื่องบินตก ชีวิตวัยหนุ่มของเขาก็ได้จบลงด้วย ในตอนนั้นเขามีอายุเพียงแค่ยี่สิบปี อยู่กับความเศร้าโศกได้ไม่นานก็ต้องรับช่วงต่อกิจการทั้งหมดของครอบครัว ที่มีทั้งอสังหาริมทรัพย์ตามหัวเมืองใหญ่ๆ ของประเทศต่างๆ เป็นรายใหญ่ในการนำเข้าส่งออกสินค้าจากประเทศนั้นไปประเทศนี้ รวมถึงยิบย่อยอีกหลายอย่าง ด้วยความที่เป็นลูกชายคนเดียว ทำให้เขาต้องทำงานอย่างหนักพร้อมกับเรียนหนังสือไปด้วย เทียวไปเทียวมาระหว่างมหาว

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านอีกครั้งนะคะคนดีของป้า” รอยยิ้มประดับบนใบหน้าที่มีริ้วรอยตามกาลเวลา“ค่ะ คราวนี้จะอยู่ที่นี่ไม่ไปไหนเลย ถ้าป้านุ่มมีอะไรให้ช่วยบอกเลยนะคะ แพรวทำได้ทุกอย่าง ไม่ได้โม้นะคะ ค่าแรงขอแค่ของอร่อยๆ ฝีมือป้านุ่มรับรองได้อย่างสั่ง” คนขยันเอ่ยประจบคนแก่ ทำเอาราฟาเอลต้องอมยิ้มให้กับความช่างพูดของนอกสาวนอกไส้คนนี้“ช่างพูดเสียจริงแม่คุณ ขึ้นไปพักได้แล้วค่ะเดินทางมาตั้งไกล ตื่นมาจะได้สดชื่น และทานของอร่อยๆ ฝีมือป้า” ป้านุ่มลูบแก้มใสของคุณหนูขวัญใจคนทั้งบ้าน โดยเฉพาะร่างสูงของเจ้านายรูปหล่อที่ยืนคุมอยู่ทางด้านหลัง“สัญญาแล้วนะคะ พี่ราล์ฟเป็นพยานให้แพรวแล้วนะ ถ้าลงมาทานมื้อเย็นแล้วไม่ได้กินแพรวจะงอนป้านุ่มจริงๆ ด้วย” เสียงใสเจื้อยแจ้ว ก่อนจะดึงแขนพี่ชายมาคล้องไว้เหมือนเดิม“ค่ะ ป้าจะทำให้สุดฝีมือของป้าเลย รับรองว่าวันนี้คุณหนูเจริญอาหารแน่ๆ”“ไปพักผ่อนได้แล้วเราน่ะ ไม่เหนื่อยหรือไง” ราฟาเอลดันหลังบางให้เดินขึ้นบันไดป้านุ่มยืนมองเจ้านายทั้งสองคนที่เดินคุยกันขึ้นไป ด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินแยกออกไปบ้างแพรวพิชชาเปิดประตูห้องนอนเข้ามา ก็ต้องตาโตอย่างชอบใจ เมื่อในห้องถูกตกแต่งใหม่ทั้งห

ร่างบางในชุดเดรสแขนกุดตัวสวยลายดอกกุหลาบสีชมพูสดเดินควงแขนพี่ชายในชุดสูทสีดำสนิทสุดหรูเข้ามาในบริษัท ด้วยเพราะไม่อยากอยู่บ้านเลยขอตามมา โดยมีแบรทกับโรมเดินตามมาห่างๆ พนักงานที่ยกมือขึ้นทำความเคารพราฟาเอลลอบมองแพรวพิชชาอย่างสนใจ จนคนถูกมองอดที่จะประหม่าไม่ได้เลยต้องชวนคนข้างกายคุย“พวกเขาต้องคิดว่าแพรวเป็นแฟนพี่ราล์ฟแน่เลยค่ะ ดูสิมองกันใหญ่เลย สงสัยจะจำแพรวกันไม่ได้” แพรวพิชชาพูดติดตลกอย่างไม่ได้คิดอะไร ต่างกับราฟาเอลที่ใช้หางตามองน้องสาวนอกไส้ยิ้มๆ และปรับสีหน้าเรียบนิ่งเหมือนเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น“จะมองก็ปล่อยให้เขามองไปเถอะ ใครจะคิดอะไรยังไงเราห้ามไม่ได้หรอก และก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมานั่งอธิบายความสัมพันธ์ของเราให้ใครเข้าใจ” ราฟาเอลมองมือที่เกาะแขนเขาเอาไว้ ก่อนจะปลดมือบางออก แล้วเขาฝ่ายเป็นโอบเอวคอดกิ่วแทน แบรทกับโรมที่เดินตามหลังมาต่างมองสบตากัน และยักคิ้วให้กันอย่างรู้ว่าอะไรเป็นอะไร“ค่ะ” แพรวพิชชายิ้มหวานไม่ได้โต้แย้งใดๆ ทั้งสิ้นราฟาเอลพาร่างบางมานั่งที่โซฟาภายในห้องทำงานหรูหรา ที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน และสิ่งที่ทำให้แพรวพิชชาไม่ชอบเอามากๆ ก็คือบาร์เครื่องดื่มขนาดกร

แพรวพิชชาตื่นมาอีกทีก็ราวๆ บ่ายโมงกว่า ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อแสงไฟมันส่องเข้ากระทบนัยน์ตาจังๆ ร่างบางค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างเกียจคร้าน ยกมือขึ้นบิดขี้เกียจ ไม่ทันสังเกตว่าภายในห้องทำงานไม่ได้มีเพียงเธอและราฟาเอลสองคนเท่านั้น“อื้อ! เมื่อยจัง” เสียงใสๆ บ่นงึมงำกับตัวเอง ตาก็ยังไม่ยอมลืมขึ้นมา ยังคงหลับพริ้มอยู่เช่นเดิมราฟาเอลมองเลยคู่สนทนามามองน้องสาวที่นั่งหาวให้หวอดๆ ผมยุ่งๆ มันดูน่ารักปนเซ็กซี่เล็กๆ มองแล้วเพลินตาเป็นบ้า แต่ที่ทำให้ขัดใจก็คือแม่คุณทูนหัวของเขาไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยว่ากำลังถูกจับจ้องอยู่ ถ้าไปนอนในที่ที่ไม่มีเขาอยู่ไม่รู้จะเป็นยังไงไม่อยากจะคิดเลยให้ตาย“น้องแพรว” ราฟาเอลเรียกคนที่กำลังนั่งบิดตัวด้วยเสียงนิ่งๆ เพราะไม่อยากจะให้ใครได้เห็นมุมน่ารักๆ เวลาตื่นนอนของน้องสาวสุดที่รัก แพรวพิชชาหันไปมองตามเสียงเรียกแล้วยิ้มแหยๆ แขนที่ชูขึ้นสูงรีบยกลงในทันที เมื่อเห็นสายตาของผู้สูงวัยที่กำลังนั่งคุยธุระกับราฟาเอลมองเธอยิ้มๆ“ขอโทษค่ะ” แพรวพิชชายิ้มแหย รีบยกมือขึ้นไหว้ขอโทษแขกของพี่ชาย ก่อนจะจัดท่านั่งของตัวเองให้เรียบร้อยขึ้น กิริยาที่แสดงออกไปเมื่อกี้ไม่รู้ว่าจะน่

แพรวพิชชานอนจนเต็มอิ่มแล้วก็เดินลงมาจากบนห้องนอน ภายในบ้านเงียบเชียบไร้วี่แววของพี่ชายที่ทำให้เธอต้องว้าวุ่นใจ ตั้งแต่วันที่ราฟาเอลรับปากว่าจะอธิบายทุกอย่างให้เข้าใจ มาจนวันนี้ได้ครบอาทิตย์แล้ว เธอก็ยังไม่ได้เจอเขาเลย ถามคนในบ้านก็รู้แต่เพียงว่าราฟาเอลต้องบินด่วนไปนิวยอร์ก ฝากบอกเธอว่าจะกลับมาภายในสองอาทิตย์ โทรถามหรือบอกกล่าวกันสักนิดก็ไม่มี ในเมื่อเขาไม่โทรมาเธอก็เลยไม่โทรไป ได้แต่แอบน้อยใจอยู่คนเดียวคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเท้าบอบบางก็เดินมาหยุดที่ห้องครัว มีบรรดาแม่บ้านกำลังจัดเตรียมอาหารเย็นกันให้วุ่นวาย มุมปากพลันยกยิ้มน้อยๆ ยามมองคนที่เป็นเพื่อนเล่นกับเธอตั้งแต่เธอย้ายมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ ทุกคนยังเหมือนเดิมไม่ว่าเลาจะผ่านไปกี่ปีก็ตาม“จ๊ะเอ๋ ทำอะไรกันอยู่คะสาวๆ ทั้งหลาย” แพรวพิชชายื่นหน้าทักทายอย่างอารมณ์ดี“ไม่ต้องจ๊ะเอ๋เลยค่ะ คุณหนูมาทำอะไรที่นี่คะเนี่ย ในครัวร้อนจะตายออกไปรอข้างนอกดีกว่านะคะ” แววแม่บ้านสาววัยสามสิบปลายๆ หันมาเห็นคุณหนูคนสวยที่ยืนยิ้มอยู่ตรงมุมประตู ก็รีบมาจับมือบางเตรียมจะพาออกไปรอด้านนอกทันที แต่คนสวยประจำบ้านขืนตัวเองเอาไว้“ไม่เห็นจะร้อนเลยค่ะพี่แวว แพรวอยากช่