Semua Bab Stumble Love รักสะดุดใจ: Bab 91 - Bab 100

เฮียเฉินยังโหวกเหวกเสียงดังด้วยอารมณ์โมโห และไม่ยอมท่าเดียว ให้เตี่ยยกเลิกงานแต่งงาน หลินได้แต่นั่งหน้าเสียและเริ่มหน้าซีดลงเรื่อย ๆ “ถ้าบ่เกิดเรื่อง ถ้าหลินมันบ่ต๊อง ก็คืออะหยัง ให้มันจบไปเลยกะ ฝ่ายเฮามีแต่เสียหาย ไผบ่ต้องอู้นักนะ แล้วหลิน... เฮามันก็ใจง่าย เป็นลูกบ่มีป้อมีแม่กะถึงทำตัวจะอี้” เขาด่าทอเธอ และด้วยที่เขากำลังโมโห อารมณ์ร้อน ห้ามไม่ให้ใครพูดใด ๆ ออกมา ถ้าใครเข้าไปขวางตอนนี้ คิดว่าคงไม่ดีแน่ ๆ ทุกคนจึงเลือกที่จะนั่งกันอยู่เงียบ ๆ เฮียเฉินเดินไปเดินมาด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะเอ่ยออกมาดัง ๆ “อาเล็ก ไปเก็บของหลิน เต่าตี่จำเป็น เอาตี่จำเป็นน่ะ บ่าเดี๋ยวนี้เลย แล้วก็เอาไปใส่ที่หลังรถผม” อาเล็กลนลานกับคำสั่งที่ได้รับ รีบวิ่งขึ้นไปเก็บของที่บนห้องหลินไม่ถึงสิบนาทีก็ลากกระเป๋าลงมาจากชั้นสอง และลากกระเป๋าออกประตูบ้านไป เอาขึ้นไปใส่ที่ท้ายรถ “หลินไปขึ้นรถ ถ้ามันจะเป็นจะอี้ เฮาก็เป็นคนเลือกเองน่ะ แทนที่จะบอกจะโวยวายตั้งแต่แรก บ่มีปากกะว่าจะใด หลานคนเดียวอ้ายเลี้ยงใด ไป๊ขึ้นรถตอนนี้เลย” เขาต่อว่าเธอทำไมไม่ประท้วง หรือพูดอะไรเมื่อวั

“พี่พีคคะ จอดให้มี่กับลีโอลงตรงนี้แหละคะ” มีมี่บอกพีคหลังจากขับรถออกมาจากที่กินข้าวมาได้สักพักหนึ่ง แล้วเขากำลังพาหลินไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจเช็กร่างกาย “อ้าว .. ทำไมไม่ไปด้วยกัน” หลินหันมาถามเธอ “หนูกับลีโอ จะเดินเที่ยวห้างตรงนี้คะ ขี้เกียจไปนั่งรอ และอีกอย่าง ไม่อยากเห็นอะไรที่เด็กไม่ควรเห็น กลัวตาจะเป็นกุ้งยิง… เนอะ” เธอพูดหันไปพยักพเยิดกับลีโอ เขาพยักหน้าเห็นด้วย พีคชะลอรถ ก่อนจะจอดสนิท และหยิบกระเป๋าตังค์ ส่งเงินให้มีมี่สองพัน “เอาไปกินขนม หรือจะซื้ออะไรกันก็ได้ พอพี่หลินตรวจร่างกายเสร็จแล้ว พี่จะโทรหาเราสองคน อย่าเถลไถลไปไหนไกลจากตรงนี้ล่ะ เข้าใจไหม เออ… โรงพยาบาล ตรงไปจากนี้ไม่ไกลใช่ไหม” เขาถามสองคนก่อนที่ทั้งสองจะลงรถ สองคนพยักหน้าให้ เมื่อสองคนลงรถเรียบร้อยแล้ว เขาก็เหยียบคันเร่งออกรถไปข้างหน้าทันที เพราะโรงพยาบาลอยู่ไปอีกไม่ไกลจากนี่แล้ว เขาขับรถเลี้ยวเข้าไปในโรงพยาบาล “พี่พีคคะ เอารถไปจอดแล้วเราค่อยเดินมาด้วยกันก็ได้” หลินบอกเมื่อเห็นเขาจะเอารถขึ้นไปส่งที่ด้านหน้าประตูทางเข้าฉุกเฉิน “ทำไมคะ” เขาถาม “หลิน

เฮียเฉินลงมาจากเรือน สองผัวเมียเดินตามลงมาด้วย เขาส่งเงินให้พี่บุญชูไว้จำนวนหนึ่ง ซึ่งก็เยอะพอดู ก่อนที่จะสั่งกำชับให้พี่บุญชูทำตามที่เขาสั่งไว้ ก่อนจะขึ้นรถ แล้วขับออกไปด้วยความรวดเร็ว ถนนที่เป็นลูกรัง ทำให้ฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่ว หนิงขับรถมาจากในตลาดเกือบวิ่งตกท้องร่อง เพราะความที่เขามองไม่เห็นเธอตรงทางโค้งของถนน เนื่องจากต้นใบยาสูบที่สูงเกือบสองเมตรท่วมหัว “ไอ้บ้าเอ้ย บ่หันคนกะว่าจะใด... แค่ก แค่ก แค่ก” เสียงหนิงด่าทอ และไอแค่ก ๆ เพราะสำลักฝุ่น เธอรีบจอดมอเตอร์ไซค์ปิดหน้าปิดตา จนควันฝุ่นที่คลุ้งเริ่มจางหาย ก่อนจะสตาร์ตเครื่องรถใหม่ และขี่ตรงเข้าไปที่บ้าน เห็นพ่อกับแม่กำลังนั่งคุยกันอยู่เบา ๆ ที่ใต้ถุนเรือน สีหน้าเคร่งเครียด “อ้าว ... ได้ของมาครบ บ่ขาดแม้แต่อย่างเดียว” เธอหิ้วของพะรุงพะรังเดินเข้ามาตรงที่สองคนนั่งอยู่ “เอ่อ... เอาวางไว้ก่อน” เสียงแม่ที่พูดออกมาดูสีหน้าหนักใจ และเหมือนคนไม่มีแรง “อะหยัง เป็นอะหยังกันนิ ตะกี้ก็ยังดี ๆ กันอยู่ บ่สบายกะ” เธอทำท่าจะเอามือมาจับหน้าผากของแม่ ดูว่าตัวแม่ร้อนหรือเปล่า “บ่ได้เป็นอะหยัง” บาน

“ปี่หลินจะลงไปต่างลุ้มนักบ่ได้นะ ถ้าป้อปิ๊กมาต้องอยู่แต่ในห้องเน้อ บ่อั้น น้องหนิงโดนด่าแน่ ๆ” เธอบอก “ป้อน้องหนิงไปไหนเจ้า” เธอถามออกมาบ้าง “ไป ธกส. เจ้า คนนักคนหลาย ท่าจะปิ๊กบ่ายปู้นนะ” เธอเล่า ก่อนที่จะไปหยิบนมในตู้เย็นออกมาให้เธอ และไปยกสำรับอาหารออกมาให้เธอกินที่ชานเรือนอีกฝั่งหนึ่งซึ่งมองเห็นบรรยากาศโดยรอบ “อากาศที่นี่ดีมากเลยเนอะ น่าอยู่จัง” หลินบอก เพราะมันสวยเกินคำบรรยายจริง ๆ เธอนั่งมองไปข้างหน้าสูดลมหายใจเย็น ๆ เข้าเต็มปอด นึกถึงคำพูดของพีคที่เคยบอก ต้องกินอาหารก่อนกินนม ไม่งั้นท้องอาจจะอืดได้ เธอจึงตักอาหารตรงหน้าเข้าปาก “กินเพื่อเจ้าตัวน้อยในท้องนี่แหละ” เธอนึกถึงลูกแล้วก็เกิดความหวังขึ้นในใจ มีความสุขเล็ก ๆ ที่ได้มีทายาทของพี่พีคตัวน้อยอยู่ในท้อง “พี่พีคจะเป็นยังไงบ้างนะ เตี่ยล่ะ มีมี่ล่ะ” ในหัวเธอคิดไปสารพัด เสียงเล็กของเด็กสาวทำให้เธอตื่นจากภวังค์ “ลำก่อเจ้า” เธอเอ่ยถามขึ้น “เจ้า ลำอยู่” หลินหันไปยิ้มให้ “กินนัก ๆ ถ้าบ่ปอบอกน้องหนิงนะ จะไปตักมาเพิ่มหื้อแหม” “ขอบใจจ๊าดนักเจ้า” สองคนยิ้มให้แก่กัน แล้

จริง ๆ เขาแทบไม่ได้แตะต้องสาว ๆ ด้วยซ้ำในปี ๆ หนึ่งแค่หนสองหน นอกนั้นบ้าแต่งาน หัวถึงหมอนก็หลับไป เด็กสาวลุกขึ้นนั่ง ขยี้ปากที่โดนเขาจูบไปเมื่อกี้แรง ๆ เธอรีบลุกขึ้นยืนผลักไปที่ร่างเขาอย่างแรง “ไอ้ลุงผีบ้า” เธอกำลังจะส่งเสียงด่าทอเขา ชายหนุ่มจึงดึงร่างเธอเข้ามากอดด้วยมือเดียว แล้วอีกมือหนึ่งอุดปากเธอไว้ “อย่าเสียงดัง เหมือนมีคนอยู่ข้างล่าง” เขาบอกเธอ และอุ้มเธอติดมือไปด้วย เดินไปดูที่ระเบียง แต่ก็ไม่เห็นมีแสง หรือเงาอะไร “อย่าเสียงดังนะ แล้วเฮียจะปล่อย” เขาบอกเธอ เธอพยักหน้าตอบรับเขาจึงปล่อยตัวเธอ เธอรีบขยับออกห่างเขาทันที เขาเดินลงไปข้างล่าง และตรงดิ่งไปที่รถเพื่อหยิบปืนของเขาที่มีอยู่ในรถ ด้วยความมืดทำให้พีคเตะเข้าไปที่กองฟืนที่พี่บุญชูเพิ่งตัดและกองไว้กับพื้น เขาเห็นเฮียเฉินเดินลงบันไดมา จึงหาที่หลบ ข้างกองฟืนใหญ่ที่ถูกวางเป็นชั้น เหมือนเป็นกำแพงใกล้ตรงนั้น หนิงรีบวิ่งไปเปิดกุญแจห้องให้หลิน เพราะกลัวว่าเกิดอะไรขึ้น จะวิ่งหนีกันไม่ทัน “มีอะหยังน้องหนิง” เธอถามเมื่อเห็นหนิงเปิดประตูเข้ามา “เฮียว่ามีเสียงดังข้างล่าง” เธอ