Semua Bab Stumble Love รักสะดุดใจ: Bab 101 - Bab 110

เสียงเคาะประตู และเสียงเรียกชื่อเธอจากเด็กสาว "ปี่หลินเจ้า ออกมาตั้งนอกได้แล้วเจ้า เฮียจะปาพี่หลินปิ๊กบ้าน" น้องหนิงถูกเฮียเฉินใช้ให้มาตามทั้งสองคนไปคุยกัน โดยที่มีบุญชู และบานชื่นนั่งเป็นสักขีพยานอยู่ด้วย พีคพยักหน้า จับมือหลินบีบเบา ๆ เหมือนให้กำลังใจซึ่งกันและกัน ทั้งสี่คนได้นั่งรออยู่ก่อนแล้ว หันไปมองตามเสียงเดินที่ออกมาจากห้อง หลินเดินตามพีค จับมือเขาแน่น สายตาจ้องมองไปที่เฮีย เธอมีสีหน้าวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด "เห้อ...." เฮียเฉินถอนหายใจออกมา และจ้องสบสายตากับพีคแบบจริงจัง ก่อนจะพูดออกมา "วันนี้ พวกเรากลับแม่สายกันก่อน พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน เรียกผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายมาตกลงกันอีกครั้ง ผมจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง แต่ถ้าวันไหนคุณทำให้น้องผมเจ็บหรือมีน้ำตา อย่ามาเรียกร้องอะไรใด ๆ อีก คุณจะไม่มีวันได้เจอหลินกับลูกแน่ ๆ” น้ำเสียงของเฉินจริงจัง พีคพยักหน้ายิ้มออกมาได้ หลินน้ำตาคลอ เธอปล่อยมือพีค ก่อนที่จะยกมือไหว้เฮียเฉิน และขยับเข้าไปใกล้พี่ชาย ยกมือไหว้กราบไปที่อกของเขา "หลินขอสุมาเฮีย ที่ทำให้เฮียเสียใจ๋" เธอพูดได้แค่นั้น มันเห

“ก็ลงมาแหละ จะเอายังก็หยิบเอา เฮาจะบ่ได้ลงมาหลายวันนะ” เขาบอกพลางพาเธอเดินไปยังมินิมาร์ตในปั๊ม ให้เธอเลือกของใช้ส่วนตัวที่จำเป็น หนิงไม่ลืมหยิบผ้าอนามัยมาด้วย เพราะไม่มีติดตัวมาเลย ตอนมาจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ เฉินยืนรอจ่ายตังค์ให้ พนักงานในร้านมองเธอเป็นตาเดียวกัน เพราะเห็นมากับเจ้านายหนุ่ม หนิงอายหน้าแดง แต่ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แล้วรีบรวบถุงหิ้วที่พนักงานใส่ของให้ เดินนำเขาออกมาจากร้าน ไม่รอเขาจ่ายเงินให้เสร็จก่อน เธอก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ มองตามเฉินที่เดินไปคุยกับคนนั้นคนนี้เหมือนสั่งงาน ก่อนที่เขาจะขึ้นมาบนรถ ไม่พูดไม่จา แล้วขับรถมุ่งหน้าขึ้นไร่ชาที่ดอยแม่สลองทันที หลังจากได้อ้วกแล้ว หนิงก็อาการดีขึ้น แต่ทางขึ้นบนไร่ชา มุ่งหน้าสู่ดอยแม่สลองที่มีโค้งเยอะแยะไปหมด ก็ทำเอาเธอแทบแย่ไปอีกรอบเหมือนกัน เวียนหัวอย่างบอกไม่ถูก กว่าจะมาถึงที่ไร่ชาได้หนิงถึงกับหน้าซีด “โคะ...จะอี้น้องหนิงบ่ไปไหนละเน้อ บ่ต้องจวนไปไหนน่ะ เมาหัวขนาด” เธอบ่นกระปอดกระแปด “เออ ถึงล่ะ ลงได้แล้ว” เขาบอกเธอ และเดินไปยกกระเป๋าลงมาถือให้ เดินนำหน้าลิ่ว ๆ เด็กสาวรีบวิ่งตามแทบไม่ทัน

เสียงครางหยาบโลน ผสมปนกับเสียงครางหวานกระเส่าของเด็กสาวดังระงมไปทั้งห้อง ก่อนที่เขาจะส่งตัวเข้าไปอย่างแรง เกร็งกระตุกปลดปล่อยความกำหนัดที่ขังแน่นออกมาจนเอ่อล้น เฉินทาบทับไปบนร่างบาง ที่ตอนนี้ทิ้งตัวลงบนที่นอนหายใจหอบเหนื่อย ก่อนจะพลิกตัวนอนหงาย คว้าร่างบางติดมือมาแนบอก “ยั่วเฮียดีนัก” เขากระซิบข้างหูเธอเบา ๆ ยังหายใจหอบ “คนเฒ่า ผีบ้า นิสัยบ่ดี” เธอยังไม่วายว่าเขาอีก ชายหนุ่มกระชับอ้อมแขน ก่อนจะไซ้ไปที่ซอกคอด้วยหนวดที่รกรุงรัง “ปล่อยน้องหนิงเลยนะ” เธอร้องให้เขาปล่อย “ปล่อยไปตอนนี้ก็ง่าวแล้ว” เขาพูดพลางยั่วเย้าไปกับร่างบาง คืนนี้คงต้องโดนกระทำไปทั้งคืนแน่ ๆ หลังจากที่กำศึกหนักมาหลายรอบ สองคนนอนก่ายกอดกันกลม เฉินรู้ว่าเขานะถึงสวรรค์สามครั้ง แต่เขาไม่รู้เธอถึงสวรรค์ไปเท่าไร แต่เธอทิ้งตัวหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย หายใจโรยระริน ก่อนที่จะหลับสนิท เขาเองต้องเป็นฝ่ายดูแลเธอ ทำความสะอาดและแต่งตัวให้ "เวรแล้วกู เฮ้อ..." เขาสบถเหมือนได้สติ เมื่อเห็นเธอนอนหลับไปอย่างน่าเอ็นดู จ้องมองดวงหน้าเด็กสาวที่ตอนนี้มีแต่รอยแดงเป็นจุด ๆ จ้ำ ๆ เพราะหนวดเครา

"คุณพักตร์ได้ฤกษ์แล้วหรือคะ" แพรหันมาถามสีหน้าแสดงความดีใจไปด้วย "ค่ะ คุณยายเพิ่งบอกมาเมื่อสองสามวันนี้เองจ้ะ วันที่ยี่สิบสี่มกราคมค่ะ" สีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสฉาบบนใบหน้า ภุชงค์เงยหน้าจากโทรศัพท์ พูดออกมาน้ำเสียงเคืองนิด ๆ "อะไรกันเนี่ย โธ่เอ๊ย โดนนายพีคตัดหน้าไปซะอย่างนั้น" ก่อนจะหันไปหาศิริพักตร์ "เพราะคุณพักตร์คนเดียวเลย ไม่ยอมเอาฤกษ์สะดวกของผม" ทำน้ำเสียงงอนก็จริง แต่กิริยาไม่ใช่ พิงหัวไปซบตรงไหล่เธอเหมือนแมวหง่าวที่อยากให้เจ้าของลูบหัว "คุณภุชงค์นี่จริง ๆ เลย พักตร์อายน้อง ๆ ในร้านนะคะ เดี๋ยวเถอะ จะปรินต์รูป ติดหน้าร้านห้ามเข้าซะดีไหม" เธอขู่เอาแบบทีเล่นทีจริง หน้าแดงระเรื่อ เพราะอายกฤษกับแพรวาที่นั่งจ้องอยู่มากกว่า สองคนหนุ่มสาวที่นั่งตรงหน้า หัวเราะออกมาเบา ๆ "ยังไม่ชินอีกหรือครับคุณพักตร์" กฤษแกล้งเย้าหญิงสาวด้วยคำพูด เธอเขินจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง "อะไรคะที่ว่าคุณพีคตัดหน้า" เธอใช้มือผลักศีรษะภุชงค์ให้ออกจากไหล่ของเธอ และก่อนจะตีไปที่แขนเขาเบา ๆ จ้องหน้าถามคำถาม "ก็นายพีค ส่งการ์ดแต่งงานมานี่สิ ดูสิครับ" เขายื่นโทรศัพท์ให้แฟนสาวดู "อ้าว... บอ

"อ้าวถึงที่พักกันแล้วครับ" พีคพาทั้งสี่คนเข้าไปตามนัดกับคุณใจ๋ สรุปเรื่องเวลาและคอนเซปต์ต่าง ๆ เรียบร้อย เขาก็พาทั้งสี่คนมาพักที่ไร่ชาอาเฉิน "สวยมากเลยนะคะ พรุ่งนี้เช้าเราตื่นเช้า ๆ นะคะพี่กฤษ มาเดินเล่นกัน คงจะสวยน่าดู" เสียงแพรวาเอ่ยชวนสามี "เลือกชั้นได้นะจะนอนชั้นไหน มีสามชั้น แต่ผมต้องขอตัวนะ จะกลับไปนอนที่บ้าน" พีคหันไปบอกทั้งสี่คน "เฮ้ย ไม่อยู่กรึ๊บกันต่อสักหน่อยเหรอ" ภุชงค์เอ่ยชวนพีคดื่มต่อด้วยกัน "ไม่ได้ ช่วงนี้เก็บตัว ต้องขอตัวก่อนนะครับ คุณพักตร์ แพร พรุ่งนี้ก็ตามสบายนะ กันจะส่งรถพร้อมคนขับมาให้ตามเวลานัด ได้เบอร์คนขับรถไปแล้วนิ ถ้ามีปัญหาอะไรโทรหาได้ แต่พรุ่งนี้งานคงยุ่งมาก เจอกันอีกทีวันแต่งนะ" เขาหันมาบอกสองหนุ่ม "เอายังงั้นเลยนะ ได้เลย ไม่ต้องห่วงทางนี้เลย จะใช้เวลาให้คุ้มค่ากับการมาพักผ่อนซะหน่อย" ภุชงค์ตบไหล่พีคเบา ๆ "ไป กลับได้แล้ว เดี๋ยวเราสองคู่ต้องใช้เวลาที่มีให้คุ้มที่สุด" เสียงกฤษกระซิบกับพีคเบา ๆ มองตาแบบรู้กัน "ตามสบายนะครับ ขอให้ Happy กันให้เต็มที่ ไม่อยู่เป็นก้างแล้ว" ชายหนุ่มรีบโบกไม้โบกมือก่อนจะเดินไปขึ้นรถ กลับบ้านของหล