Semua Bab Stumble Love รักสะดุดใจ: Bab 1 - Bab 10

ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ตั้งอยู่ในย่านโรงเรียนดังในกรุงเทพฯ เจ้าของร้านแต่งเอาใจวัยทีนด้วยสไตล์โมเดิร์นสไตล์สดใส ตกแต่งร้านน่ารัก กระจุ๋มกระจิ๋ม มุ้งมิ้ง แบบชิค ๆ ชิลล์ ๆ แต่ชื่อร้านสุดติ่ง "ร้านคุณบังอร" ที่นี่มีเค้กมะพร้าวอ่อนรสชาติอร่อยมาก ๆ อาหารไทยที่หากินที่อื่นได้ยาก และขนมไทยหน้าตาแปลก ๆ ชื่อเป็นมงคลมีทั้งที่ทำออกมาใหม่ ๆ สด ๆ และขนมบางอย่างที่สามารถเก็บไว้กินยาว ๆ มากมายหลากเมนู อีกทั้งอาหารรสชาติก็ดี ราคาย่อมเยาไม่แพงอย่างที่คิด "Hi หลิน ยังไม่กลับอีกเหรอ" เสียงใส ๆ ของ แพรวาสาวสวย ตากลมโตหุ่นกะทัดรัดสมวัย ผมดำขลับ และยาวสลวยถึงเอว แพรวาเป็นเพื่อนร่วมงานที่น่ารัก ใจดี และเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของหลิน ที่คอยเป็นห่วงเป็นใยกันเสมอ เธอเพิ่งจะกลับมาทำงานวันแรก หลังจากลาพักไปเที่ยวกับแฟนและกลุ่มเพื่อน ของเขาที่จังหวัดภูเก็ต รีบเดินกึ่งวิ่งเข้ามาในร้านเพื่อแลกเปลี่ยนกะสลับกันกับหลิน "จะรีบไปไหนได้ล่ะ แฟนก็ไม่มี" หลินพูดปนเสียงหัวเราะเบา ๆ "ที่ฉันรอนี่นะ ไหนละของฝากจากภูเก็ตคะคุณแพรวา อิจฉาเธอจัง ได้ไปเที่ยวกับแฟน ลงรูปอั

“หลิน โรงแรมของพี่พีค จะเปิด Grand Opening วันมะรืน เธอจะไปด้วยกันไหม” แพรวาเอ่ยชวน “ชื่อโรงแรมอะไรเหรอ” หลินถามด้วยสายตาอยากรู้ “PS Grand Suriwong แถวสุริวงค์นี่เอง และวันเสาร์นี้ ก็จะมีงานเลี้ยงพี่พีคจะขึ้นรับตำแหน่ง MD ด้วยนะ” แพรวาให้ข้อมูลเพิ่ม "เฮ้ย... แพร เธอจะบ้าหรือฉันไม่ได้สนิทกับพวกพี่เขาเหมือนเธอนะ จะไปได้ไง" หลินโต้แย้ง "หลินก็หยุดไม่ใช่หรือ เสาร์อาทิตย์นี้ ฉันขออนุญาตพี่พีคแล้ว พี่เขาโอเคนะ บอกไม่มีปัญหา" แพรวาพยักพเยิด "อย่างน้อยฉันได้มีเพื่อนคุย ในนั้นมีแต่พวกสาว ๆ ไฮโซ ฉันคุยกับเขาไม่เข้าเรื่องกันหรอก" แพรวาพูดพลางทำตาเล็กตาน้อยขอความเห็นใจ "นะ นะ น้า" แพรวาคะยั้นคะยอ “อีกอย่างเราไม่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันนอกรอบเลย เดี๋ยวเธอเรียนจบ ฉันก็คิดถึงเธอแน่ ๆ แล้วถ้าเธอกลับไปเชียงรายอีก” แพรวาทำหน้าเศร้า "ก็ได้ ๆ ตกลงคอนเฟิร์ม ว่าแต่ว่าพี่พีคกับทุกคนเขาโอเคแน่นะ แล้วฉันต้องเตรียมชุดอะไรยังไงบ้างเนี่ย" "คืนนี้ไลน์บอกนะ" “จ้ะ” หลินยิ้มรับ พร้อมหิ้วกระเป๋า ยกมือโบ

ผ่านไปเกือบสามชั่วโมง "สวยมากเลยค่ะ ดูดีจริง ๆ ว่าไหม" เจ้าของร้านหันไปพยักหน้ากับเด็กที่ชื่อฝน "ใสปิ๊งเลยค่ะ ผิวพี่ขาว ๆ นะคะ" เธอยิ้มพลางลูบแขนของหลินอย่างอิจฉา "ขอบคุณมากนะคะ ทั้งสองคนเลย ไว้หลินมีโอกาสจะแวะมาใช้บริการอีกค่ะ" ทั้งสองสาวส่งยิ้มให้ หลินว่าแล้วก็หิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าออกจากร้านไป ระหว่างที่นั่งในรถไฟฟ้า หลินก็ส่งข้อความให้แพรวาไปด้วย “จะถึงแล้วจ้าเจอกันตรงไหน ^_^” สักพักแพรวาตอบกลับ "เจอกันที่ล็อบบี้นะ แพรนั่งรออยู่นะ" หลินส่งสติกเกอร์ยกนิ้วตอบกลับไปให้ พอถึงที่หน้าโรงแรม หลินนึกชมการออกแบบอาคารที่ดูเด่นสะดุดตา และดูทันสมัยเอามาก หันไปมองป้ายชื่อ เธอยืนนิ่ง ยกมือถือมากดชัตเตอร์และรีบลงภาพ เช็กอิน สเตตัสตัวเองในโซเชียลมีเดีย ว่า“อยู่ที่ @PS Grand Suriwong” พอย่างก้าวเข้าไปที่ล็อบบี้ หลินก็สอดส่ายสายตาหาแพรวา แต่ไม่เห็น ไปสะดุดที่ผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์รีเซปชัน ในชุดสูทสีเทาท่าทางภูมิฐาน ผมรองทรง มองจากข้างหลังเห็นไรผม และต้นคอขาว ๆ คิดในใจ ‘คุ้น ๆ’ พอชายหนุ่ม

"สมกับตำแหน่งใหม่จริง ๆ” กฤษออกปากชมเพื่อน "ดูดีมากค่ะ" แพรวาผสมโรง ชายหนุ่มยิ้มกว้าง ก้มมองดูตัวเองอีกครั้ง พร้อมกับยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู "ไปกันได้แล้วมั้ง ได้เวลางานจะเริ่มแล้ว" กฤษยื่นมือไปให้แพรวาจับ ฉุดเธอให้ลุกขึ้น เดินคล้องแขนพากันออกไปจากห้อง หลินเดินตามคนทั้งคู่ไป เมื่อทุกคนเข้ามาอยู่ในลิฟต์ พีคกดลิฟต์ไปที่ชั้นหกสิบหลินยืนชิดฝาผนังลิฟต์ด้านเดียวกับพีค แอบมองเขาด้วยแววตาชื่นชม ได้กลิ่นน้ำหอมแบบแมน ๆ จากชายหนุ่ม เธอสูดหายใจดมกลิ่นน้ำหอมของเขาอย่างจงใจ ยิ้มกรุ้มกริ่ม ^_^ ‘ชื่นใจจริง ๆ มิน่าล่ะ ผู้หญิงพวกนั้น เพียงแค่ได้ควงสักอาทิตย์ ก็คงสุขใจแล้วมั้ง’ เธอเริ่มเห็นด้วยคิดคล้อยตามไปกับผู้หญิงที่เข้ามาใกล้ชิดพีค พวกหล่อนคงเคลิ้มหลงไปกับเสน่ห์ของผู้ชายคนนี้แน่ ๆ ทั้งที่แค่ยืนเฉย ๆ ยังดูดีมากหญิงสาวแอบกรี๊ดเล็ก ๆ อยู่ในใจ ลิฟต์ขึ้นมาถึงที่ชั้นหกสิบ กฤษและแพรวาคล้องแขนกันนำออกไป หลินจะขยับตาม ชายหนุ่มรีบดึงข้อศอกบางไว้ "ช่วยดูสิคะว่า พี่ติดเข็มกลัดนี้ โอเคไหม เข้าที่หรือยัง" หลินหันหน้าเข้าหาพีค ใช้มือขยับผ้าเช็ดหน้าที่

เขาประคองเธอเดินออกจากงาน ตรงไปที่ลิฟต์ทันที พอเข้ามาอยู่ในลิฟต์ หลินรู้สึกหน้ามืดตัวเซ ๆ พีคเข้าประคองไปที่เอวบาง "เป็นยังไงบ้าง" เขาถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย ผู้หญิงทุกคนที่ได้ใกล้ชิดกับพีค พวกเธอบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า พีคเป็นชายหนุ่มที่สุภาพ และการกระทำของเขายังเชิญชวนให้สาว ๆ หลงใหลได้แค่ไหน "หลินรู้สึกมึนน่ะค่ะ พี่พีค" เธอทำหน้าจ๋อย ๆ "หลินขอโทษพี่พีคด้วยนะคะ ที่ทำให้เสียบรรยากาศในงานไปค่ะ" พีคเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วเขายังรู้อีกว่ารุจีจงใจทำและแกล้งหลิน คงอยากจะเอาคืนตนเองแต่ทำไม่ได้มากกว่า "ไม่เป็นไรค่ะ อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เสมอ" เขาพูดปลอบใจ เมื่อลิฟต์ลงมาถึงชั้นสามสิบเก้า ประตูลิฟต์เปิดออก หลินก้าวออกไป แล้วหน้ามืดกะทันหัน พีคตกใจรีบเอื้อมมือไปรับตัวเธอเอาไว้ “ไม่ไหว ทำไมไม่บอกพี่" เขาช้อนวงแขนอุ้มหลินตัวลอย เธอประหม่าออกอาการหน้าแดงขึ้นมาเฉย ๆ ได้กลิ่นน้ำหอมของพีคเข้าจมูก ตอนที่ซบใบหน้าตนเองเข้าแนบอกเอียงหน้าหลบสายตาของเขา ‘เป็นใครจะไม่หวั่นไหวใกล้ชิดซะขนาดนี้’ หลินนึกในใจ เธอพยายามทำตัวลีบ ๆ กลั