Semua Bab Stumble Love รักสะดุดใจ: Bab 111 - Bab 120

"ดื่มต่อไหมคะ พักตร์ว่าอากาศจะเริ่มเย็นขึ้นมาแล้ว" ว่าพลางส่งแก้วของเธอให้กฤษ เพื่อเติมเครื่องดื่มใหม่ แพรวาหัวเราะออกมาเบา ๆ "คืนนี้ ขอดื่มแค่กรึ่ม ๆ นะ พอเรียกอารมณ์" ภุชงค์พูดออกมาส่งสายตามีเลศนัยให้แฟนสาว "เซี้ยวใหญ่แล้ว อายคุณกฤษกับแพรมั่งสิ" เธอพูดออกมา ทั้งแพรและกฤษก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ หันมาสบตาหวานใส่กันอย่างรู้ใจ กฤษยกแก้วไวน์พรวดเดียวเหมือนจะเร่งให้ไวน์ในขวดหมดเร็ว ๆ ภุชงค์ไม่น้อยหน้า คว้าขวดไวน์มาเทเอง ยกขึ้นแบบรวดเดียวหมดเช่นกัน สองหนุ่มหันมองหน้ากันแบบรู้ใจ กฤษพยักหน้าส่งซิก แกล้งหาวยกมือขึ้นปิดปาก แพรวาหันไปเห็น "เพิ่งสองทุ่มครึ่งเองค่ะพี่กฤษ" เธอบอกเวลาออกมาเมื่อหันไปมองนาฬิกาที่ติดด้านในผนังห้อง "ก็พี่เหนื่อยนี่ครับ เมื่อวานกว่าจะเขียนแบบเสร็จก็เกือบเที่ยงคืน แล้ววันนี้ต้องตื่นแต่เช้า รีบส่งเคลียร์งานก่อนมาอีก ไหนจะนั่งเครื่อง เนี่ยพี่ชักมึน ๆ แล้วนะ" เขาหันไปอธิบาย ภุชงค์มองมาแบบรู้กัน ก่อนจะลุกขึ้นฉุดแขนศิริพักตร์ให้ลุกขึ้นตาม "เรากลับห้องเราดีกว่านะครับ แพรกับกฤษจะได้พัก แล้วเราจะได้ต่อเรื่องที่เราทำค้าง ๆ กันไว้ด้วย" เขาพูดให้ได้

สามหนุ่มเดินเข้ามาสวมกอดกัน “เฮ้ย สีหน้าดีขึ้นนะเนี่ย ถามคนขับรถ ได้ข่าวไม่กลับบ้านกลับช่อง แอบเข้าหอก่อนแต่งเลยเหรอ” เสียงกฤษแซว เพราะได้รู้จากคนขับรถว่า เขานอนที่บ้านของเจ้าสาว “ธรรมดา มันก็ต้องมีแบบซัมติงรองกันสักนิด กันพลาด” เขาแกล้งพูดตอบกลับไปสีหน้ายียวน “สรุปว่า เทกกันแล้ว โอเคหรือเปล่า” ภุชงค์ถามด้วยความอยากรู้ กฤษชะโงกหน้ามาใกล้แสดงความอยากรู้ด้วยอีกคน “เฮ้ย... เดี๋ยวพวกนายก็ไปดูเองสิครับ เข้าไปข้างในดีกว่า พี่พีซรอเจอพวกนายอยู่” พีคเอ่ยปากชวน ก่อนเดินนำทั้งสี่เข้าข้างในบ้าน “อ้าวมากันแล้วค่ะ” เสียงพีซบอกขึ้นเมื่อเห็นพีคเดินเข้ามา “แหม...นี่ไม่ยอมมาให้พ่อแม่เห็นหน้าเลยนะ” เสียงคุณพรพรรณเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นหน้าลูกชาย พีคเดินเข้ามากอดเอวแม่ไว้หลวม ๆ ก่อนจะหอมไปที่แก้มเบา ๆ คุณพ่อเดินเข้ามาตบหัวลูกชาย ทั้งสี่คนเดินเข้ามาสมทบก่อนจะยกมือไหว้ ทักทายแนะนำตัวกันอยู่พักใหญ่ ๆ ก่อนจะช่วยเจ้าบ่าวแต่งตัวเพิ่มเติมให้ดูหล่อที่สุด พีคใส่ผ้านุ่งโจงกระเบนผ้าไหมสีทองแดง เสื้อเป็นสีทองอ่อน ๆ ใส่เครื่องประดับเต็มยศ ดูสง่างาม เข

“มีความสุขมาก ๆ นะจ๊ะ หลิน” เสียงศิริพักตร์อวยพร “เล่นแซงหน้ากันไปแบบนี้ เราต้องรีบแล้วนะครับคุณพักตร์” เขาพูดแล้วหันไปเย้าศิริพักตร์ เธอได้แต่ยิ้มหวานให้ “ขอให้เพื่อนมีความสุขมาก ๆ นะครับ สุขภาพแข็งแรงทั้งคู่” พร้อมส่งสายตาหยอกล้อกับพีค หลินได้แต่ยิ้มก่อนที่จะยกมือไหว้ขอบคุณเอ่ยขอบคุณจากใจจริงให้กับคนทั้งคู่ กฤษและแพรวาเดินตามกล่าวอวยพรให้เช่นกัน “ขอให้หลินมีความสุขมาก ๆ นะ พี่พีคดูแลเพื่อนแพรดี ๆ นะคะ รักกันให้มาก ๆ” แพรวาจับมือหลินแน่นให้กำลังใจ “เช่นกันครับ มีความสุขรักกันไปนาน ๆ นาน ๆ” กฤษย้ำคำว่านานหลาย ๆ ครั้ง หลินยกมือไหว้ขอบคุณกฤษ ทั้งคู่ไม่มีโอกาสได้พูดคุยกันมาก เพราะแขกเหรื่อเยอะเหลือเกิน พีคขยับกาย หลินหันไปถามเขา “เมื่อยหรือคะพี่พีค” เขาหันหน้ามายิ้มให้ “ไม่จ้ะ ว่าแต่หลินเมื่อยไหม” เขาถามด้วยความห่วงใย เพราะมีเจ้าตัวเล็กอยู่ในท้องด้วย “ทนได้ค่ะ” ตอบพร้อมส่งยิ้มให้แก่กันด้วยความสุขใจที่ทั้งสองได้สมหวังในรัก เมื่อเสร็จพิธี เสียงขานรับโห่ร้องก็ดังไปทั่ว อาเล็กพาสองคนเดินนำไปที่ห้องหอ ผู้ใ

น้องหนิงเคยไปเดินเล่นคนเดียวในไร่ชา ก็เจอพวกพนักงานสาว ๆ และได้ยินที่พวกนั้นจับกลุ่มคุยกันว่า "....เอ่อเป็นแค่เมียบ่าว ...นางบำเรอ ...เขาก็เห็นเป็นแค่ของเล่น ...เขาคงไม่ได้คิดจริงใจกับละอ่อนแบบนี้หรอก ...ฐานะก็บ่เสมอกัน ...ดูแล้วหาความเหมาะสมบ่มี... ถ้าเขาฮักแต้ป่านนี้ก็คงส่งคนเฒ่าคนแก่ไปสู่ขอ ได้แต่งงานเหมือนคุณหลินไปแล้ว...บลา บลา บลา" เธอกลับมาจากเดินเที่ยวเล่นครั้งนั้น ก็รู้สึกเสียใจ และดูท่าทางจ๋อย ๆ ไปหลายวันทีเดียว แต่เฮียก็ดีกับเธอมาก จนมีวันนี้นี่แหละที่เขาทำกับเธอเกินไป จนเด็กที่ยังไม่มีวุฒิภาวะมากพอไม่เข้าใจในการกระทำของเฮีย เฉินหันหลังพิงประตู ถอนหายใจออกมาแบบหนักใจ เขาก็รู้ว่าทำกับน้องหนิงเกินไป "ก็มันหึงนี่นา ไปอู้เล่นอู้หัวคุยม่วนกันกับป้อจายอยู่หันเนอะ เห็นแล้วก็รำคาญ" เขาสบถอยู่ในใจ อารมณ์ขุ่นมัวปนเสียใจที่ตัวเองทำให้น้องหนิงโกรธ "เออ... ยอมรับก็ได้ ว่าเป็นคนไม่มีเหตุผล ใจ๋ฮ้อน หงุดหงิด ขี้หึง ไผจะไปปอใจ๋ตี่เมียตั๋วเก่าไปนั่งอู้เล่นกับป้อจาย" เขาพ้ออยู่ในใจ เคาะห้องไปแต่ก็ไม่ยอมเอ่ยเสียงใด ๆ ออกมา ก็ทิฐิมันมีมากกว่าอยู่ข้างในเต็มหัวใจ ไม่

ส่วนเฉินตะห้อเหยียบรถมาจากดอยด้วยความเร็วกว่าปกติ มาถึงทางปากทางแม่จัน จอดรถวิ่งลงไปที่ท่ารถโดยสารสองแถวประจำทาง "อ๋ออีน้องคนนั้นกะ หันลงรถ แล้วเดินไปตางเซเว่นปู้นครับ" เขาได้รับคำตอบจากคนแถวนั้น ก่อนจะรีบวิ่งไปถามพนักงานในเซเว่น "อ๋อขึ้นรถไปลงแม่จัน มาถามตางจะไปเจียงแสนครับ เมินก็บ่เมินเต่าได แต่น่าจะขึ้นรถไปถึงแม่จันปู้นละครับ" เขาได้รับคำตอบ แล้วระบายยิ้มออกมาได้ รีบห้อเหยียบรถมุ่งหน้าไปแม่จันทันที ซึ่งก็ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง เสียงโทรศัพท์ของเฉินดังขึ้น "ครับผมอ้ายบุญชู" เขารีบกดรับ ("บ่ใจ้เจ้าเฮียเฉิน น้องหนิงโทรมาตะกี้ว่าอยู่ที่ศาลาไทยแถว ๆ แม่จัน รอรถอยู่จะปิ๊กมาเจียงแสน รบกวนเฮียไปผ่อหื้อปี่กำเน้อ เป็นห่วงน้องหนิงมัน บ่เกยไปตางใดคนเดียวสักเตี้ย แล้วก็ขี้เมารถต๋วย ไปผ่อหื้อกำเน้อ") เสียงบานชื่นส่งมาตามสาย น้ำเสียงเป็นห่วงลูกสาวจริง ๆ เฉินถอนใจออกมารู้สึกผิด ก่อนจะรับปากออกไป "ครับ ถ้าเจอแล้วผมจะโทรหา" เขาบอกก่อนวางสาย เมื่อมาถึงทางแยกก็ชะลอรถเพื่อมองหาศาลาไทยที่อยู่ฝั่งถนนตรงกันข้าม แล้วสายตาก็ไปเจอกับร่างบางที่ยังคงใ