Semua Bab Stumble Love รักสะดุดใจ: Bab 71 - Bab 80

เมื่อคืนหลินแทบนอนไม่หลับเลย เธอเอาหนังสือนิตยสารที่ซื้อมาจากสนามบินออกมาอ่าน แค่เห็นเรื่องราวของชายหนุ่ม และรูปของเขาที่ลงในหนังสือ รูปที่ลงซะเต็มใบหน้านั้น น้ำตาของหญิงสาวก็ค่อย ๆ ไหลรินลงมาอาบแก้มนวลอย่างไม่ขาดสาย “พี่พีคคะ หลินรักพี่พีคนะคะ” เสียงบอกรักเขาดังก้องอยู่ข้างในหัวใจ "ฉันรักเขา แต่เขาไม่ได้รักฉันเลย" เธอรู้สึกน้อยใจชายหนุ่มเอามาก ๆ "อย่างน้อยถ้าพี่พีคจะทิ้งกันไป บอกหลินสักคำก็ได้ค่ะ ทำไมทำกับหลินอย่างนี้" เธอสะอื้นในอก ตัวสั่นสะท้าน หญิงสาวรู้สึกว่ามันหนาวใจจนบอกไม่ถูก เข้าใจหัวอกคนที่โดนทิ้งเลยว่ามันเป็นอย่างไร "เธอมันช่างไร้ค่านัก ยายหลิน โง่ด้วยนะ ที่ไปหลงรักเขาเข้าไปได้ยังไง ทั้ง ๆ ที่เธอก็รู้อยู่แก่ใจ ว่าเขาไม่ได้รักเธอ มันเป็นแค่ความใคร่ เธอมันก็แค่นางบำเรอในยามที่เขาต้องการเท่านั้น" ความคิดตอกย้ำตัวเองผุดขึ้นมาเรื่อย ๆ เธอได้แต่เอานิ้วลูบไล้ไปตามรูปถ่ายของพีคที่อยู่ในนิตยสาร เธอมองจ้องใบหน้านั้น จูบลงไปบนรูปภาพนั้นเบา ๆ นึกถึงรอยสัมผัสที่เคยได้รับจากชายหนุ่ม ความรู้สึกตอนนี้คือ รักมาก เธอเฝ้าถามตัวเองว่า "โกรธเขาไห

หลินดูจะตื่นเต้นที่สุด ที่ตื่นเต้นไม่ใช่อยากแต่งงาน แต่เธอยังทำใจไม่ได้ต่างหาก หญิงสาวนั่งเหงื่อซึมออกตามมือทั้งที่อากาศเย็น เสียงรถท่านพินิจแล่นเข้ามา เตี่ยสะกิดให้ทุกคนรีบเดินตามออกไปต้อนรับ รถตู้คันใหญ่สีดำเลื่อนเข้ามาจอดตรงหน้าเตี่ย หลินยืนหลบ ๆ หลังพี่ชายแอบมองคนที่อยู่ในรถ แต่ทว่ารถติดฟิล์มดำทึบจึงมองไม่เห็นข้างใน มีมี่มีท่าทางลิงโลดอยากรู้อยากเห็นไปเสียหมด เธอรีบเดินเข้าไปเกาะแขนเตี่ยเสนอตัวอยู่ด้านหน้า ประตูรถตู้เลื่อนสไลด์ไปด้านข้าง ท่านพินิจก้าวลงมาเป็นคนแรก และตามด้วยชายหนุ่มรูปงาม ทั้งสี่รีบยกมือไหว้สวัสดีท่าน หลินเงยหน้าขึ้นชะงักตัวชา เมื่อเห็นคนที่ลงมาตามหลังท่านพินิจ "พี่พีค" เขาหันหน้ามาทางเธอ สองคนสบสายตากัน พีครู้สึกใจเต้นแรง เขาดีใจที่ได้เห็นเธอที่นี่ แต่ความคิดอยากจะเอาชนะก็ผุดขึ้นมา ‘หลิน หลิน หลิน ฉันไม่ต้องออกแรงหานะ มาเจอเอาซะง่าย ๆ’ เขาคิดในใจ สายตาของชายหนุ่มที่มองมายังเธอมันช่างเย็นชานัก หลินรู้สึกหน้าชา เขาสะบัดหน้าหันกลับไปทางเตี่ย ยกมือไหว้ทักทาย เตี่ยของหลินยิ้มอย่างพึงใจในตัวลูกเขย เชื้อเชิญให้ทุก

ชายหนุ่มไม่คิดว่าเธอจะเดินหนีเขาไปแบบนี้ เขารีบเดินมาดักหน้า “ทำไมชอบหนีผมจัง”เขาถามจ้องใบหน้าสวยที่ตอนนี้เริ่มมีสีสันขึ้นมาบ้าง และเขาเห็นว่าเธอปัดแก้มมาอ่อนกับลิปสติกสีจาง ๆ หลินไม่ตอบ เดินเบี่ยงเลี่ยงไปอีกก้าว เมื่อผ่านพ้นตัวเข้าไป เธอก้าวเท้าออกมาไม่ถึงสองก้าว ฝ่ามือใหญ่นั้นก็กระชากแขนเธอเข้าหา หญิงสาวผู้ที่อ่อนแอทั้งร่างกายและจิตใจเซถลาเข้าหาอ้อมอกใหญ่ เขาช้อนร่างเธอเข้าสู่วงแขนทันที อุ้มพาตัวเธอมายังห้องพักของตนเอง หญิงสาวพยายามดิ้นเท่าไร เขายิ่งกอดรัดมากเท่านั้น พีคจ้องมองดวงหน้าที่อยู่ในวงแขนกร้าว รู้ใจตัวเองนะตอนนั้นว่า รักเธอคนนี้มาก และคิดถึงเป็นที่สุด เขาเปิดประตูห้องได้ ใช้เท้าดันประตูห้องพักให้ปิดลง มุ่งพาเธอไปที่เตียงนอน อยากจะกอด และจูบให้หายคิดถึง หลินหลับตาไม่อยากเห็นหน้าชายหนุ่มสักนิด เธอบอกตัวเองขัดแย้งกันอยู่ในใจ หญิงสาวกัดกรามแน่น ทั้ง ๆ ที่ในใจตอนนี้มันกำลังกรีดร้องว่าโหยหาเขามากมายพอหลังเธอติดกับที่นอนเท่านั้น เขาปลดกระเป๋าและกล้องถ่ายรูปที่ติดมากับตัวเธอวางไว้ที่ข้างเตียง เมื่อไม่มีพันธนาการอะไรมาขวางกั้น เขาฉกหน้าและริ

หลินยิ้มตักอาหารที่เห็นอยู่ตรงหน้าใส่จานให้เขา หัวเราะเบา ๆ “หัวเราะอะไรคะ” เขาถามเพราะมองตามทุกอิริยาบถของเธอก็ว่าได้ “พี่พีคกินเป็นหรือคะ อันนี้” เธอถามเขาเมื่อตักข้าวแรมฟืน เป็นอาหารที่ชาวไทใหญ่ที่อาศัยอยู่ที่แม่สาย ทำจากข้าวเจ้า ถั่วพู ถั่วเหลือง และถั่วลิสง มีกรรมวิธีทำให้แข็งตัว และหั่นเป็นลูกเต๋าเล็ก ๆ ราดด้วยน้ำซุปพิเศษ และมีเครื่องปรุงอีกหลายอย่าง “ก็พี่เข้าไปดูในอินเทอร์เน็ต อาหารอะไรที่มาแม่สายแล้วต้องกินให้ได้” เขาเล่าแล้วส่งยิ้มให้ ลองตักเข้าปากดู ทำหน้าแปลก ๆ “รสชาติแปลกดีนะ” และเขาก็ตักเข้าไปในปากอีกคำหนึ่ง “สงสัยพี่พีคจะหิวจริง ๆ นะคะแบบนี้” หลินแซว แล้วหันไปตักอีกสองอย่างที่คิดว่าน่าจะอร่อยกว่าและกินได้ง่ายให้เขา “หลินว่าพี่พีคกินอันนี้ดีกว่าค่ะ” ข้าวแรมฟืนที่หั่นใหญ่กว่าเดิมแล้วนำไปทอดให้กรอบ และเปาะเปี๊ยะไส้เผือกทอดกรอบจนเหลืองสีสวย และยังมีหมูสะเต๊ะอีกที่หอมกรุ่นน่ากินทีเดียว เขาหันไปเปิด Sparkling Wine และรินใส่แก้วให้เธอและตัวเขาด้วย ชายหนุ่มยกแก้วขึ้นชนกับเธอเบา ๆ หลินเพียงแค่จิบ เพราะเธอยัง

ศิริพักตร์นึกถึงใบหน้าของภุชงค์ลอยมา รับเบี่ยงตัวเดินนำหน้าแม่ลงมาที่ชั้นล่าง พ้นเลยทางโค้งบันไดลงมา เห็นชายหนุ่มนั่งหน้าแป้นยิ้มร่า อยู่ที่โซฟาไม้ในห้องรับแขก เธอรีบเดินลงมานั่งประชิดตัวเขา พูดเสียงเบาลอดออกจากไรฟันถามเขาว่า “ใครอนุญาตให้คุณมาที่บ้านของพักตร์คะ” “ผมอนุญาตเอง” ชายหนุ่มทำหน้าทะเล้นตอบ แล้วชี้ไปที่ตัวเอง “ฮะอึ่ม...” เสียงแม่กระแอมมาจากข้างบน ทันเห็นสองคนคุยกันแบบสนิทสนม ศิริพักตร์รีบขยับเพื่อออกมาห่างจากเขา คุณแม่เดินเข้ามาและนั่งลงตรงที่จุดเดิม “พักตร์ไปเอาน้ำท่ามาเสิร์ฟแขกสิลูก” พูดเหมือนเป็นเชิงไล่ หญิงสาวส่งสายตาเขียวออกมาให้ชายหนุ่มเป็นเชิงห้ามไม่ให้เขาพูดมาก แล้วรีบเดินแกมวิ่งไปในครัว เพื่อหาน้ำออกมาเสิร์ฟให้เขา ก่อนจะมาถึงได้ยินเสียงแม่ที่ยิงคำถามถามชายหนุ่มเหมือนสำรวจสำมะโนประชากร “ชื่ออะไรนะเรา” “ภุชงค์ครับ ภุชงค์ ศิริพัฒนยางกูร” เขาบอกชื่อเสียงเรียงนาม คุณแม่ทำหน้าฉงน เมื่อได้ยินนามสกุล และเปรยออก “นามสกุลเหมือนเคยได้ยิน” “ครับ ผมเป็นลูก เอ่อ.. ท่าน ส.ส. สมภพ ศิริพั