All Chapters of แม่เลี้ยงเดี่ยวกับอัจฉริยะแฝดทั้งห้า: Chapter 11 - Chapter 19

บทที่ 12เช้าในวันถัดมา 6.30เสียงขบวนม้าแต่ละครอบครัวเริ่มออกเดินทางไปยังวังหลวงกันแต่เช้า ตงหยางพี่คนโตกำลังรู้สึกตื่นตัวขึ้นมาอย่างงัวเงียนั่งไปสักพักจึงนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ต้องเข้าทดสอบขั้นพื้นฐานหากผู้ใดไม่ผ่านก็ไม่มีสิทธิ์ได้ฝึกต่อส่วนคนที่ผ่านขั้นพื้นฐานต้องพาผู้เป็นแม่เข้ามาอยู่ในวัง หากฝึกผ่านหนึ่งเดือนขึ้นไปแสดงว่าผู้แม่ๆ ของเด็กๆ ได้อยู่ต่ออีกประมาณสองปี และหลังจากนั้นเมื่อครบสองปี จะเป็นการฝึกที่โหดขึ้น และไม่มีคำปลอบใจใด ๆ จากคนรอบข้างเพราะแต่ละคนต้องดิ้นรนเอง ตงหยาง " น้อง ๆ ทั้งสี่ตื่นได้แล้ว " ตงหยางเขย่าตัวทุกคนให้ลืมตาอย่างเร่งรีบ จนน้อง ๆ ตื่นขึ้นมาทุกคนรู้หน้าที่จึงรีบไปอาบน้ำแต่งตัว ส่วนเสื้อผ้าได้เก็บไว้เรียบร้อยตั้งแต่เมื่อวาน ในขณะนั้นอาสิบได้เดินทางมาถึงหน้าเรือนซูซ่านพอดี ประจวบจังหวะที่ซูซ่านกำลังตื่นนอนเนื่องจากเหตุการณ์เมื่อวานทำให้นางหลับไม่สนิทเลยตื่นสาย เมื่อรู้สึกตัวแล้วซูซ่านและเฟยเถารีบเข้ามาปลุกลูก ๆ พร้อมกัน แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปแล้วก็เห็นป๋อเหวินลูกคนที่สามกำลังแต่งตัวพร้อมพี่ชายทั้งสอง ส่วนซูฮวานั้นอยู่อีกห้องกับซูเซียว ซูซ่าน " ท่านแม่ท่

บทที่14โหย่วเฉา " ลูกเจ้าช่างรู้ความยิ่งนัก " เด็ก ๆห้าคนคำนับฮ่องเต้และองค์ชชายทันทีที่มาถึงหน้าตำหนัก ตงหยางพี่ชายคนโตไม่รู้ว่าชายทั้งสองที่ยืนอยู่ข้างหน้าตนนั้นคือฮ้องเต้ ตงหยางคิดว่าเป็นเพียงผู้ดูแลเรื่องการแข่งขันเลยไม่ได้สงสัยอะไร ตงหยาง " ท่านลุงทั้งสองหิวน้ำหรือไม่เข้ามานั่งข้างในก่อนเถิด ยืนนาน ๆ คงไม่เหมาะนัก "ซูซ่าน " ตงหยางลูก "ซูซ่านไม่กล้าสบตาเจี้ยวจ้านและฮ้องเต้ในขณะนั้นเฟยเถาได้เดินออกมาจากตำหนักพอดี เฟยเถาเกิดอาการตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นฮ้องเต้ แต่นางก็พยายามเก็บท่าทีไม่ให้ผู้ใดรับรู้แม้กระทั่งซูซ่าน เฟยเถา " ถวายบังคมฝ่าบาท " ทุกอิริยาบถทุกฮ้องเต้มองจนไม่อาจละสายตาแม้กระทัั่งกลิ่นกายของนางยังคุ้นเคยจนอยากจะกระชากผ้าที่ผิดบังหน้าเฟยเถาออกมาฮ้องเต้ " เจ้าคือแม่ของซูซ่านใช่หรือไม่"เฟยเถาไม่สบตาก้มหน้าลงเล็กน้อยคล้ายเหมือนคนมีความลับบางอย่าง นางจึงได้แต่รีบตอบคำถามจากนั้นเฟยเถาก็ทำทีเหมือนมีเรื่องต้องทำอีกมากมายจึงกล่าวขออภัยฮ้องเต้ที่ไม่ได้อยู่สนธนาด้วย แต่ก่อนที่นางกำลังจะหันหลังจากไป เจี้ยวจ้านได้เรียกเฟยเถากะทันหัน เจี้ยวจ้าน " ท่านน้า ท่านทำปิ่นปักผมหล่นลง

ดังนั้นเฟยเถากับซูซ่านก็เข้าไปนำอาหารใส่ชามออกมาเพื่อนั่งกินอยู่ด้านนอก จำต้องปล่อยเด็ก ๆไว้ ข้างนอกเพราะนางคิดว่าที่นี่ในวังคงไม่เกิดเรื่องร้ายแรงอะไรมากมาย ซูซ่าน " ตงหยางลูก พาน้อง ๆไปรอแม่อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ห้ามเดินไปที่อื่นเด็ดขาด " ตงหยาง " ขอรับท่านแม่ ข้าจะดูแลน้องๆ เป็นอย่างดี ซูซ่าน " ดีมาก งั้นแม่เข้าไปด้านในก่อน " เมื่อซูซ่านออกไปพ้นสายตาเด็ก ๆ แล้ว ตงหยางก็ได้ทำหน้าที่อย่างที่แม่ขอไว้แต่ในขณะนั้นเลี่ยงจิง จู่ ๆ ก็มาโผล่หัวมาอยู่ที่นี่หมายตั้งใจเดินเข้ามาหาลูก ๆ ของซูซ่าน ด้วยท่าทางผยิ่งสโยไม่เกรงกลัวผู้ใดเลี่ยงจิง " เจ้าเด็กเหลือขอผู้ใดให้เจ้ามาอยู่ใต้ต้นไม้ เหตุใดไม่เข้าไปในครัว " ลูกของซูซ่าน ไม่พอใจที่แม่นางผู้นี่กล่าวหาว่าทุกคนเป็นเด็กเหลือขอทั้ง ๆ ที่แม่ตัวจริงก็มีอยู่แล้ว " ตงหยาง " นางผู้หญิงปากเน่าช่างไม่ลืมหูลืมตา เด็กเหลือขอที่ไหนจะมาอยู่ในวังหลวง โง่แล้วยังอวดเบ่งใส่พวกข้าอีก " เลี่ยงจิงตกใจในคำพูดของเด็กเจ็ดขวบทำให้นางโกรธจนหน้าสั่นยื่นแขนข้างขวาบีบคอตงหยางแล้วใช้แรงผลักจนล้มหัวเข่ากระแทกพื้น น้องทั้งสี่บุกเข้าไปด่าว่าพร้อมใช้กำปั่นน้อย ๆ ฟาดเข้าไปที่

บทที่18 ลานแข่งณ. ลานแข่งด้านการแพทย์ในขณะนี้ลานแข่งด้าน หมอได้เริ่มการแข่งขันขึ้นแล้ว โดยการนำพิษทุกชนิดให้ทุกคนเขียนชื่อลงไปว่าพิษชนิดนี่ชื่ออะไรแล้วอะไรสามารถถอนพิษได้ และที่มาของพืชพิษแหล่งกำเนิดอยู่ที่ใดป๋อหลินส่งงานช้ากว่าเพื่อ ๆ เลยถูกคู่แข่งเยอะเย้ย“ทำเป็นฉลาดไม่รู้เรื่องก็บอกมาเถอะ “ป๋อหลินไม่สนใจได้แต่ก้มหน้าก้มตาตั้งใจเขียนรายละเอียดต่อไป เมื่อคู่แข่งเห็นว่าป๋อหลินเงียบใส่จึงกระชากกระดาษข้อตอบบนโต๊ะจนขาดเป็นชิ้น ๆ ป๋อหลินจึงลุกขึ้นต่อยหน้าคู่แข่งไปหลายทีในระหว่างนั้นอาจารย์หมอก็ได้เข้ามาพบเห็นจึงรีบผลักป๋อหลินออกแล้วต่อว่าป๋อหลินโดยไม่มีเหตุผล“เจ้าเหตุใดถึงได้ทำร้ายร่างกายคู่แข่งเช่นนี้ “ป๋อหลิน “ท่านอย่าเพิ่งตัดสิ้นในสิ่งที่ท่านเพิ่งเห็นมัน ท่านลองถามคู่แข่งสิ ว่าได้ทำอะไรข้าก่อน “อาจารย์จึงถามคู่แข่งว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่คู่แข็งนั้นปากแข็งมากไม่ยอมรับอะไรสักอย่างโทษแต่ป๋อหลินฝ่ายเดียวป๋อหลิน “ท่านอาจารย์ จู่ๆ ชายหน้าด้านก็วิ่งเข่ามาฉีกกระดาษคำตอบของข้า “ท่านอาจารย์จึงหยิบเศษกระดาษที่ขาดออกมาเรียงติดต่อกันแล้วอ่านคำตอบทั้งหมด ซึ่งไม่มีข้อไหนผิดแม้แต่ข้อเดี

บทที่20ปรับความเข้าใจโหย่วเฉา “ฟางเหรินเจ้ารู้หรือไม่ว่าหลายปีที่ผ่านมาข้าตามหาเจ้ามาตลอด ตอนนั้นเมื่อข้ารู้ข่าวว่าเจ้าถูกโจรฆ่าตายข้านั้นก็แทบใจสลาย ได้แต่มองเจี้ยวจ้านเป็นตัวแทนของเจ้า เพราะลูกเจ้าช่างนิสัยเหมือนเจ้าหากไม่มีเจี้ยวจ้านปานนี่ข้าคงตรอมใจตาย “เฟยเถา “เป็นท่านไม่ใช่รึ ที่เบื่อข้าและให้ชายารองมายื่นใบหย่าให้ข้าลงนาม “โหย่วเฉา “เจ้าว่าอะไรนะ ข้ารึขอหย่าเจ้าข้าไม่เคยขอหย่าเจ้าและไม่เคยเบื่อเจ้าเลย “เฟยเถา “แล้วเหตุใดชายารองของท่านถึงบอกข้าเช่นนั้น “โหย่วเฉา “ ‘งั้นเจ้าก็ไม่ได้ถูกโจรฆ่าตาย “เฟยเถา ใช่ข้าถูกผลักตกหน้าผา แล้วนางยังบอกอีกว่าท่านไม่ต้องการข้าแล้ว “ทั้งสองปรับความเข้าใจกันอยู่นานพอสมควร จนในที่สุดก็เข้าใจกันเสียที เรื่องทั้งหมดมันเริ่มต้นมาจากชายารองที่ริษยาอยากขึ้นเป็นชายาเอกเลยทำทุกวิถีทางเพื่อกำจัดเฟยเถาออกไปจากชีวิตโหย่วเฉา ทั้งสองต้องการบอกเรื่องนี่ให้ซูซ่านกับเจี้ยวจ้านนั้นรู้ความจริง เฟยเถาจึงเรียกซูซ่านกับเจี้ยวจ้านเข้ามาด้านในตำหนัก จนเวลาผ่านไปสามชั่วโมง ซูซ่านกับเจี้ยวจ้านจึงเข้าใจทุกอย่างและได้รู้ว่าพ่อของลูกในคืนนั้นคือเจี้ยวจ้าน และเจี้ยวจ้า