Share

ทดสอบ

last update Dernière mise à jour: 2025-05-17 20:37:08

บทที่ 12

เช้าในวันถัดมา 6.30

เสียงขบวนม้าแต่ละครอบครัวเริ่มออกเดินทางไปยังวังหลวงกันแต่เช้า ตงหยางพี่คนโตกำลังรู้สึกตื่นตัวขึ้นมาอย่างงัวเงียนั่งไปสักพักจึงนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ต้องเข้าทดสอบขั้นพื้นฐานหากผู้ใดไม่ผ่านก็ไม่มีสิทธิ์ได้ฝึกต่อส่วนคนที่ผ่านขั้นพื้นฐานต้องพาผู้เป็นแม่เข้ามาอยู่ในวัง หากฝึกผ่านหนึ่งเดือนขึ้นไปแสดงว่าผู้แม่ๆ ของเด็กๆ ได้อยู่ต่ออีกประมาณสองปี และหลังจากนั้นเมื่อครบสองปี จะเป็นการฝึกที่โหดขึ้น และไม่มีคำปลอบใจใด ๆ จากคนรอบข้างเพราะแต่ละคนต้องดิ้นรนเอง

ตงหยาง " น้อง ๆ ทั้งสี่ตื่นได้แล้ว "

ตงหยางเขย่าตัวทุกคนให้ลืมตาอย่างเร่งรีบ จนน้อง ๆ ตื่นขึ้นมาทุกคนรู้หน้าที่จึงรีบไปอาบน้ำแต่งตัว ส่วนเสื้อผ้าได้เก็บไว้เรียบร้อยตั้งแต่เมื่อวาน ในขณะนั้นอาสิบได้เดินทางมาถึงหน้าเรือนซูซ่านพอดี ประจวบจังหวะที่ซูซ่านกำลังตื่นนอนเนื่องจากเหตุการณ์เมื่อวานทำให้นางหลับไม่สนิทเลยตื่นสาย เมื่อรู้สึกตัวแล้วซูซ่านและเฟยเถารีบเข้ามาปลุกลูก ๆ พร้อมกัน แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปแล้วก็เห็นป๋อเหวินลูกคนที่สามกำลังแต่งตัวพร้อมพี่ชายทั้งสอง ส่วนซูฮวานั้นอยู่อีกห้องกับซูเซียว

ซูซ่าน " ท่านแม่ท่
Continuez à lire ce livre gratuitement
Scanner le code pour télécharger l'application
Chapitre verrouillé

Latest chapter

  • แม่เลี้ยงเดี่ยวกับอัจฉริยะแฝดทั้งห้า   ทดสอบ

    บทที่ 12เช้าในวันถัดมา 6.30เสียงขบวนม้าแต่ละครอบครัวเริ่มออกเดินทางไปยังวังหลวงกันแต่เช้า ตงหยางพี่คนโตกำลังรู้สึกตื่นตัวขึ้นมาอย่างงัวเงียนั่งไปสักพักจึงนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ต้องเข้าทดสอบขั้นพื้นฐานหากผู้ใดไม่ผ่านก็ไม่มีสิทธิ์ได้ฝึกต่อส่วนคนที่ผ่านขั้นพื้นฐานต้องพาผู้เป็นแม่เข้ามาอยู่ในวัง หากฝึกผ่านหนึ่งเดือนขึ้นไปแสดงว่าผู้แม่ๆ ของเด็กๆ ได้อยู่ต่ออีกประมาณสองปี และหลังจากนั้นเมื่อครบสองปี จะเป็นการฝึกที่โหดขึ้น และไม่มีคำปลอบใจใด ๆ จากคนรอบข้างเพราะแต่ละคนต้องดิ้นรนเอง ตงหยาง " น้อง ๆ ทั้งสี่ตื่นได้แล้ว " ตงหยางเขย่าตัวทุกคนให้ลืมตาอย่างเร่งรีบ จนน้อง ๆ ตื่นขึ้นมาทุกคนรู้หน้าที่จึงรีบไปอาบน้ำแต่งตัว ส่วนเสื้อผ้าได้เก็บไว้เรียบร้อยตั้งแต่เมื่อวาน ในขณะนั้นอาสิบได้เดินทางมาถึงหน้าเรือนซูซ่านพอดี ประจวบจังหวะที่ซูซ่านกำลังตื่นนอนเนื่องจากเหตุการณ์เมื่อวานทำให้นางหลับไม่สนิทเลยตื่นสาย เมื่อรู้สึกตัวแล้วซูซ่านและเฟยเถารีบเข้ามาปลุกลูก ๆ พร้อมกัน แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปแล้วก็เห็นป๋อเหวินลูกคนที่สามกำลังแต่งตัวพร้อมพี่ชายทั้งสอง ส่วนซูฮวานั้นอยู่อีกห้องกับซูเซียว ซูซ่าน " ท่านแม่ท่

  • แม่เลี้ยงเดี่ยวกับอัจฉริยะแฝดทั้งห้า   11

    บทที่11ท่าทางท่านเศรษฐีไม่พอใจเป็นอย่างมากอยากจะเดินเข้าไปหาเรื่องอยากให้ซูซ่านนั้นอับอายขายขี้หน้าแต่เพลานี่คงไม่เหมาะเพราะมีผู้คนเยอะแยะมากมาย ซูซ่านเองก็รู้ว่าท่านเศรษฐ์มองมาอย่างจงใจแต่นางนั้นปล่อยวางไม่อยากมีเรื่องให้มันมากความตงหยาง “ท่านแม่ท่านเศรษฐีผู้นั้นคงโกรธแค้นมาก สีหน้าเหมือนลิงร้องอดอยากอาหาร “ ตงหยางตั้งใจพูดให้ท่านเศรษฐีได้ยินชัด ๆซูซ่าน “ลูกอย่าพูดจากับผู้ใหญ่เช่นนี้ “ ซูซ่านตำหนิลูกชายเพราะว่าหวังดี นางเหลือบไปมองท่านเศรษฐีแล้วรีบพาลูก ๆ ขึ้นรถม้าทันที เมื่อซูซ่านออกไปพ้นหน้าวังหลวงแล้ว ท่านเศรษฐีจึงจ้างให้คนวิ่งขี่ม้าตามไปเพื่อหวังจะให้ชนตกคลองท่านเศรษฐี “ อย่าให้มันถึงตายเอาแต่ได้นอนปูเสื่อ สัก หนึ่ง เดือน ““ขอรับ “ชายที่ถูกหวานจ้างทั้งสองได้วิ่งม้าตามซูว่าน จนถึงทางทั้งสองฝั่งที่มีคลองอยู่ทันใดนั้นพวกมันจึงกระโจนเข้าใส่ บังคับม้าให้เร็วโดยไม่มีหยุดซูซ่าน “ท่านอาสิบ มีม้าวิ่งตามมาด้านหลัง “ อาสิบเห็นเช่นนั้นจึงเบี่ยงม้าไปฝั่งขวาอย่างชำนาญสุดท้ายเป็นพวกมันเองที่พลัดตกคลองจนได้รับบาดเจ็บ เสียงชายทั้งสองร้องตะโกนข้อร้องให้คนช่วยแต่ไม่มีผู้ใดวิ่งผ่านไปมา ณ . เว

  • แม่เลี้ยงเดี่ยวกับอัจฉริยะแฝดทั้งห้า   ท่านเศรษฐีแค้นใจมาก

    บทที่10 ท่านเศรษฐีแค้นใจมาก ตงหยาง “เจ้าโตเป็นผู้ใหญ่มาได้อย่างไรกัน หรือว่ามารดาเจ้าไม่เคยสั่งสอน “ ตงหยางใช้คำพูดที่ทิ่มแทงดังเข็มร้อยเล่มมาอุดปากไว้ เมื่อเศรษฐีได้ยินคำนี้ตนพยายามลุกขึ้นยืนทอดสายตาที่โกรธเกรี้ยวมาที่ตงหยาง ด้านหลังตงหยางเต็มไปด้วยสายตารังเกียจทุกคนมองตาไม่กระพริบจนท่านเศรษฐีต้องหลบหน้าหนีขึ้นไปยังรถม้าดังเดิม ซูซ่าน “ ไม่มีอะไรแล้ว ทุกคนแยกย้ายกลับขึ้นรถม้าของตนเถิด “ ทุกอย่างกลับมาปกติทุกคนแยกย้ายพร้อมเอ่ยสะใจ ระหว่างทางเดิน ชาวบ้าน “หึ โดนเสียก็ดี ข้าสะใจยิ่งนัก “ ชาวบ้าน “ใช่ เกิดมามีฐานะแต่นิสัยลูกแง่ ไม่สมกับเป็นผู้ใหญ่ให้เด็กนับหน้าถือตา“ ชาวบ้าน “จะว่าไปหนึ่งในแฝดทั้งห้า ที่ชื่อว่าตงหยาง เก่งวรยุธรไม่เบาเลย “ ชาวบ้าน “นั้นสิแม่นางซูซ่านโชคดีเหลือเกินได้ลูกแต่ละคน รู้ความมากกว่าผู้ใหญ่เสียอีก “ ซูซ่านเร่งพาลูก ๆ ขึ้นรถม้าให้ครบหมดทุนคนตนนั้นเข้าเป็นคนสุดท้าย ทันใดนั้นขาบาง ๆ กำลังก้าวขึ้น จู่ ๆ นางก็เพิ่งนึกได้ว่านางนั้นยั

  • แม่เลี้ยงเดี่ยวกับอัจฉริยะแฝดทั้งห้า   ถูกลัดคิวลงนาม

    บทที่9 ถูกลัดคิวลงนาม ซูซ่านรีบพาลูก ๆ กลับเรือนไปอาบน้ำแต่งตัวให้สะอาดจะได้ไม่ถูกดูหมิ่นจากเด็กที่เป็นลูกเหล่าขุนนางและผู้ที่มีฐานะร่ำรวย แต่เรื่องเช่นนี้ยังไงมันก็ต้องเกิด นี่เป็นครั้งแรกที่จะพาลูกเข้าสู่แห่งโลกความเป็นจริงเพื่อให้ประสบการณ์สอนจะได้รู้ว่าความจริงนั้นมันไม่ได้ดีเสียทุกอย่างการเอาตัวรอดคนเดียวนั้นถือว่าเป็นเรื่องสำคัญ ในเวลาถัดมาซูซ่านเตรียมพร้อมแล้วที่จะพาลูก ๆ ออกเดินทางแต่เพลานี่จะทันหรือไม่กลัวว่าม้าเช่าจะเต็มแล้ว ก่อนจะก้าวขาออกจากเรือนทุกคนหลับตาอธิฐานขอให้วันนี่ผ่านไปด้วยดี ชาวบ้าน “ ลูกข้าจะได้ไปหรือไม่ ม้าเช่าหมดแล้วจะทำเช่นไรดี “ .ในขณะนั้นชายแปลกหน้าก็ปรากฏตัวอีกครั้งพร้อมกับม้าห้าเชือกมุ่งหน้ามาที่เรือนซูว่านอย่างจงใจ “แม่หญิง เช่ารถม้าข้าก็ได้ข้าคิดไม่แพง “ ซูซ่านสังเกตท่าทางชายผู้นี่คงต้องการเงินมาก ๆ จึงตอบตกลงทันที ซูซ่าน “ได้งั้นรีบพาลูก ๆ ข้าไปหน้าวังหลวง “ ตงหยางแหงนหน้ามองดูชายหนุ่มแล้วพาน้อง ๆ ขึ้นรถม้า บ่นในใจเล็กน้อยในระหว่างการเดินทาง ตง

  • แม่เลี้ยงเดี่ยวกับอัจฉริยะแฝดทั้งห้า   ทุกคนยอมรับ

    บทที่8ทุกคนยอมรับในฝีมือป๋อหลินทันใดนั้นป๋อหลินก็นำเข็มจี้ตามจุดร่างกาย ไม่นานนักเด็กทารกก็กลับมาหัวใจเต้นอีกครั้งพร้อมส่งเสียงร้องให้ทุกคนได้ยิน ผู้เป็นแม่ดีใจโอบอุ้มลูกขึ้นสู่อ้อมกอดอีกครัง ทุกคนต่างอวยพรให้เด็กคนนี่มีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงไม่เจ็บไม่ป่วย นำด้ายสีขาวมาผูกข้อมือให้ทารกเพื่อเรียกขวัญกลับมาชาวบ้าน “รอดตายแล้วเจ้าเด็กน้อย ““ ข้าขอบใจเจ้ามากที่ช่วยชีวิตลูกข้าไว้ ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะเก่งถึงเพียงนี่ “ป๋อหลิน" นี่เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ขอแค่ข้าได้ช่วยคนข้าก็ดีใจแล้ว "หลังจากนั้นซูซ่านกัยเฟยเถาได้พาป๋อหลินออกจากที่นี่เพื่อกลับเรือน ซูซ่านสงสัยว่าเหตุใดวันนี้ลูก ๆ ของนางถึงเงียบผิดปกติ จึงเร่งเปิดประตูเข้าไปดูในห้องไม่พบใครสักคนอยู่ข้างในเลย ซูซ่าน " ลูก ๆ ทั้งสี่คนของข้าหายไปไหน "ป๋อหลิน " ท่านแม่ พวกพี่ชายกับน้องหญิงคงออกไปดูป้ายประกาศรับสมัคผู้เข้าแข่งขัน วัยเจ็ดปี ที่ลานประชุมหมู่บ้านเป็นแน่ "ซูซ่าน " งั้นแม่จะออกไปดู " ป๋อหลิน " ข้าอยากไปด้วยท่านแม่ให้ข้าไปด้วยได้หรือไม่ " ซูซ่าน " ก็ได้ ๆ " ลานประชุมหมู่บ้านเหล่าแม่ ๆ ในหมู่บ้านได้พร้อมใจหันออกมาดูป้ายสมัค

  • แม่เลี้ยงเดี่ยวกับอัจฉริยะแฝดทั้งห้า   เฟยเถา

    บทที่6 องค์ชชายเจียวจ้าน องค์ชายเจียวจ้านบุตรชายคนเดียวผู้สืบทอดการครองบัลลังก์จากฮ้องเต้ ปกติแล้วองค์ชายนั้นชอบออกจากวังเป็นประจำเช่นนี้ทุกวันเพื่อเข้าไปในแต่ละหมู่อยากรู้เรื่องการเป็นอยู่ในแต่ละเดือนมีปัญหาขาดอะไรตรงไหนองค์ชายจะได้นำไปปรับปรุงให้ดีขึ้น วันนี้ก็เช่นกันท่านทรงเลือกมาดูที่แค้วเซี่ย แค่ได้ยินเสียงขบวนม้าทางเข้าแคว้นเซี่ยชาวบ้านส่วนใหญ่จะออกไปรอต้อนรับชายที่มีดวงตากลมโตสันกรามเห็นชัดเจนลำตัวสูงโปร่งหน้าตาดุ ๆ แต่ความจริงไม่ดุแค่เป็นคนไม่ค่อยพูดเยอะ นิสัยอกจะเย็นชาแต่ก็รับฟังทุกปัญหา ชาวบ้าน “องค์ชายทรงเดินทางอยากจะนั่งพักก่อนหรือไม่เพคะ “ เจียวจ้าน “ไม่ต้อง “ สิ้นสุดบทสนทนาเจียวจ้านนั้นได้ขึ้นหลังม้าเพื่อสำรวจทุก ๆ บ้านเรือนและมีทหารคอยติดตามตลอดเวลา ทหาร “องค์ชายขอรับ ที่นี่มีร้านขายของเก่าพวกของชิ้นโบราณทั้งหลายตรงไปอีก เลยไปสิบหลังคาเรือนก็จะเจอขอรับ” เจียวจ้าน “เจ้าเคยมาชื้อของที่นี่รึ “ ทหาร “ใช่ขอรับ ข้าชื้อมาแล้วนำไปขายต่อให้คนชั้นสูงได้ราคาสูงนัก “ เจียวจ้าน “หยุด “ เจียวจ้านเกือบชนเด็กแฝดทั้งห้า ยังดีนะที่หันกลับไปมองได้ทันการณ์ เจียวจ้าน “พวกเจ้าเป็นแ

  • แม่เลี้ยงเดี่ยวกับอัจฉริยะแฝดทั้งห้า   7ปีต่อมา

    บทที่5 7ปีต่อมา ณ . แคว้นเซี่ย ดินแดนทางใต้ของวังหลวงอยู่ห่างจากวังหลวงประมาณสองลี้ ซึ่งไม่ใกล้และไม่ไกลมากนัก เวลา 09.00 ณ.ร้านขายของเก่าวัตุโบราณ ตงหยาง “ท่านแม่ของเก่าแก่เหล่านี่ช่างขายดีนักขอรับ “ ซูซ่านย่อลำตัวลงจับแก้มหนุ่มๆ ของลูกชายวัยเจ็ดขวบด้วยความเอ็นดู ซูซ่าน “ แน่นอนสิลูก ต่อไปหากแม่ไม่อยู่ลูกจะต้องสืบทอดต่อจากแม่ เข้าใจหรือไม่ “ ตงหยาง “เข้าใจขอรับ “ ในขณะนั้นเสียงที่วุ่นวายของลูก ๆ ทั้งสี่ได้เข้ามาพร้อมดอกบัวเต็มไม้เต็มมือ ลำตัวเปื้อนโคลนเต็มเสื้อผ้าทั้งหน้าเห็นแค่แววตาใส ๆ เล็ก ๆกำลังแหงนหน้ามองแม่ของตัวเอง ซูซ่าน “ ป๋อหลิน ป๋อเหวิน ซูฮวา ซูเซียว แม่บอกพวกเจ้ากี่ครั้งแล้วว่าอย่าไปเล่นใกล้แม่น้ำ “ “ท่านแม่พวกข้าเห็นดอกใบบัวใกล้ฝั่งเลยเก็บมันมาด้วย แต่หากท่านแม่จะลงโทษลูกก็ยอมรับผิด “ คำพูดเสียงเล็กเสียงน้อยทำให้ซูซ่านใจอ่อนทุกทีเลย ซูซ่าน “ ลูกรู้หรือไม่หากโคลนดูดลงไปแล้วแม่จะอยู่อย่างไร ไม่สงสารแม่บ้างรึ “ ซูซ่านทำหน้างอนใส่ลูก ๆ หันหลังเดินจากไปที่หลังบ้านเพื่อทำของว่างให้ลูก ๆ นั่งกินเล่น ทันใดนั้นเด็กทั้งสี่ก็รู้ว่าแม่นั้นน้อยใจจึงวิ่งเข้าโผกอดเพื่อขอโทษ ป

  • แม่เลี้ยงเดี่ยวกับอัจฉริยะแฝดทั้งห้า   สามเดือนต่อมา

    บทที่4 สามเดือนต่อมา ซูซ่าน “ เหตุใดกับข้าววันนี้ถึงมีกลิ่นเหม็น ๆ ข้าจะอ้วก “ แม่ซูซ่านเห็นท่าทางลูกสาวมีอาการแปลกไปหรือว่าปลาตัวนั้นมันเหม็นจริง ๆ แม่ซูซ่านจึงเดินไปหาแล้วหยิบปลาย่างมาขึ้นมาชิมดู....ก็ปกติดีไม่มีกลิ่นเหม็นคาวอะไร แม่ “ปลาตัวนี้แม่หาได้ตัวเป็น ๆ เหตุใดเจ้าถึงกินมันไม่ลง มันก็ไม่ได้เหม็นอะไรมาก..” จู่ ๆ แม่นางก็นึกถึงตัวเองในสมัยที่ยังสาวอาการเช่นนี้คืออาการของคนท้อง แม่ซูซ่านเลยเดินทางไปบ้านเฟยเถาเพื่อถามและปรึกษาเรื่องนี้ แม่ “เฟยเถาข้ามีเรื่องจะหาความกับเจ้า “ แม่ซูซ่านร้อนใจอยู่ตลอดเวลาขมวดคิ้วจนหน้าหย่น เฟยเถา “ มีเรื่องอะไรรึ ท่านบอกข้ามาได้เลย “ แม่ “ อยู่ ๆ ซูซ่านก็เกิดอาการเหม็นคาวปลา นางบอกว่านางกินไม่ลงมันเหม็นมาก ข้าสงสัยว่านางอาจจะท้อง “ เฟยเถาพูดอะไรไม่ออกได้แต่หลบหน้าแม่ซูซ่านไม่กล้าจะสบตานาน ๆ เพราะกลัวว่าความจริงจะหลุดออกจากปากนางเอง แม่ซูซ่านก็ผ่านเหตุการณ์มามากมายจึงดูออกว่าเฟยเถานั้นมีเรื่องที่กำลังปิดบังอยู่ แม่ “เจ้ากำลังปิดบังอะไรข้าอยู่ บอกข้ามา “ แม่ซูซ่านชักสีหน้าข่มขู่ให้เฟยเถานั้นพูดความจริงออกมา เฟยเถาที่เห็นว่าความลับจะปิดไม่อยู่

  • แม่เลี้ยงเดี่ยวกับอัจฉริยะแฝดทั้งห้า   ซูซ่านถูกข่มขืน

    บทที่3 ซูซ่านถูกข่มขืน ผ้าสีขาวถูกคาดไว้ที่ปากไม่ให้ส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือมองไปที่ใดก็มีแต่ความมืดมิดแต่หูของซูซ่านนั้นได้ยินแต่เสียงบุรุษทั้งหลายเหมือนกำลังนั่งดื่มเหล้าอย่างสำราญนางจึงตื่นกลัวมากกว่าเดิมพยายามดิ้นสุดแรงเพื่อหนีออกจากที่นี่ ซูซ่าน “ปล่อยข้านะ “ เสียงรำไห่สั่นเครือในลำคอร้องขอความช่วยเหลือที่แผ่วเบาอย่างสิ้นหวัง ทันใดนั้นก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามาด้านในย่องเบาเข้ามาอุ้มซูซ่านไปนอนราบบนเตียง แม่เล้า “ข้าหาสตรีมาทดแทนให้ท่านแล้วหวังว่าท่านจะพอใจ “ ปากสีแดงขยับพูดมาจากด้านหลังเพื่อเอาใจชายผู้มีฐานะ “วันนี่เจ้าทำดีมาก หาสตรีบริสุทธ์ แถมยังสาวหน้าตางดงามมาให้ข้าได้ระเริงเล่นบทรัก ฮ่า ๆ “ แม่เล้า “แค่ท่านพอใจข้าก็ยินดี “ หลังจากพูดจบนางแม่เล้าก็ปิดประตูเดินออกจากห้องไปด้านล่างด้วยความอารมณ์ดี “มาเป็นของข้าเถิด “ ชายผู้นี้กระชากผ้าที่คาดปากออกแล้วให้โอกาสซูซ่านได้เอ่ยออกมาแค่ชั่วคราว ซูซ่าน “ ท่านอย่าทำอะไรข้าเลย ปล่อยข้าไปเสียเถิด “ ซูซ่านอ้อนวอนอย่างน่าสงสารแต่มันก็ไม่เป็นผล “มาเถิด หากเจ้าเป็นของข้า ข้าจะเลี้ยงดูเจ้าอย่างดี “ ทันใดนั้นมันใช้มือกดลำคอซูซ่านแล้

Découvrez et lisez de bons romans gratuitement
Accédez gratuitement à un grand nombre de bons romans sur GoodNovel. Téléchargez les livres que vous aimez et lisez où et quand vous voulez.
Lisez des livres gratuitement sur l'APP
Scanner le code pour lire sur l'application
DMCA.com Protection Status