Semua Bab ทะลุมิติสวมรอยเป็นแม่เลี้ยง: Bab 11 - Bab 20

หลังจากเหตุการณ์ลอบสังหารในสวน ลู่เหรินเจ๋อพาหลี่อวี้จิงกลับมายังตำหนักของนางด้วยท่าทีเคร่งขรึม แม้จะไม่ได้แสดงออกมากนัก แต่ทุกคนในจวนต่างสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่ปกคลุมอยู่รอบตัวเขาเมื่อกลับถึงตำหนัก หลี่อวี้จิงรีบจัดการกับบาดแผลของเขา แม้ว่าเขาจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่เลือดที่ซึมออกจากบาดแผลกลับบ่งบอกว่าไม่ได้เล็กน้อยเลยแม้แต่น้อย"ท่านแน่ใจหรือว่าบาดแผลนี้ไม่ร้ายแรง?" นางเอ่ยถามขณะใช้ผ้าพันแผลห้ามเลือดให้ลู่เหรินเจ๋อมองนางด้วยสายตานิ่งสงบ ก่อนจะตอบเสียงเรียบ "ข้าทนได้"นางเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจ "หากท่านเจ็บก็จงบอก ไม่ใช่ฝืนตนเองจนล้มไป ข้าไม่ได้ต้องการให้ท่านบาดเจ็บเพราะข้า"ชายหนุ่มมองนางครู่หนึ่ง ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง แต่ไม่ได้เอ่ยอะไรเพิ่มเติมเงื่อนงำของมือสังหารคืนนั้น หลังจากที่หลี่อวี้จิงพักผ่อนแล้ว ลู่เหรินเจ๋อเรียก "เงา" หรือสายลับคนสนิทของเขาเข้าพบในห้องหนังสือ"สืบหาตัวผู้อยู่เบื้องหลังการลอบสังหารครั้งนี้" เสียงของเขาเย็นเยียบชายในชุดดำคุกเข่าลง "ขอรับคุณชาย ข้าจะรีบดำเนินการ""มือสังหารพวกนั้นมิใช่มือใหม่ พวกมันได้รับการฝึกมาอย่างดี" ลู่เหรินเจ๋อพูดต่อ "ข้า

การช่วยเหลือในยามคับขันความมืดในค่ำคืนนี้เต็มไปด้วยบรรยากาศที่เคลื่อนไหวแปลกประหลาด เสียงฝีเท้าที่หนักหน่วงดังขึ้นจากด้านนอกตำหนักฮูยินผู้เฒ่า มันทำให้ฮูยินผู้เฒ่ารู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของสิ่งที่ไม่ดี เสียงเหยียบหญ้าของผู้คนที่ลอบมาหมายจะทำร้ายท่าน"ท่าน... ท่านทำเช่นนี้ทำไม?" ฮูยินผู้เฒ่าได้ยินเสียงคันธนูอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับสัมผัสถึงความหนาวเย็นที่มากขึ้นในขณะที่ผู้เฒ่าหมดหนทางป้องกันตัวเอง เสียงฝีเท้าของคนร้ายก็เริ่มเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ หนึ่งในนั้นพยายามใช้ดาบฟันเข้าไปที่ตัวฮูยินผู้เฒ่า ด้วยความรวดเร็วและอันตรายอย่างยิ่งแต่นั่นก็เป็นจังหวะที่นางเอกเข้ามาช่วยเหลือทันเวลา แม้จะรู้ว่าการเข้าไปช่วยอาจทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตราย แต่ก็ไม่สามารถทนเห็นคนอื่นถูกทำร้ายได้"หยุด!" เสียงของนางเอกดังขึ้นกึกก้อง ทำให้คนร้ายหยุดชะงักนางเอกยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าฮูยินผู้เฒ่า ร่างกายของนางบังตัวผู้เฒ่าไว้เพื่อให้รอดพ้นจากการโจมตีของศัตรู ขณะที่ดาบฟันมาที่นางอย่างรุนแรง นางหลบหลีกไปได้เพียงเสี้ยววินาที แต่ดาบนั้นก็ปักลงที่ต้นขาของนางจนเกิดเลือดไหลออกมา"ท่าน... ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?" นางเอกหันไปมองฮูย

คำถามของฮูหยินผู้เฒ่าหลังจากที่คุณหนูซ่งออกไปแล้ว บรรยากาศภายในตำหนักก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง ฮูหยินผู้เฒ่านั่งมองหลี่เหมยหยุนที่ยังคงนั่งพิงหมอนด้วยท่าทางสงบนิ่งนางจิบชาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย "เหมยหยุน ข้าสังเกตว่าเจ้าดูไม่ค่อยชอบพี่ชายของคุณหนูซ่ง"หลี่เหมยหยุนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหันไปสบตาฮูหยินผู้เฒ่า นางนิ่งไปครู่หนึ่งราวกับกำลังไตร่ตรอง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ และตอบกลับไป"ท่านแม่ ข้าไม่เคยมีปัญหากับเขาหรอกเจ้าค่ะ""เช่นนั้นเหตุใดเจ้าถึงดูระแวดระวังเขานัก?" ฮูหยินผู้เฒ่าถามต่อ ดวงตาคมกริบของนางจับจ้องนางเอกอย่างพินิจหลี่เหมยหยุนถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "เพราะเขาเป็นคนอันตรายเจ้าค่ะ"ฮูหยินผู้เฒ่าขมวดคิ้วเล็กน้อย "เหตุใดเจ้าถึงคิดเช่นนั้น? เมื่อก่อนข้าเห็นว่าเจ้าไม่ได้มีท่าทีเป็นศัตรูกับเขา"หลี่เหมยหยุนกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะกล่าว "เมื่อก่อนข้าเพียงแค่ไม่ใส่ใจ แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าเขาไม่ใช่คนที่ควรละเลย"ฮูหยินผู้เฒ่ามองนางอย่างลึกซึ้ง "เจ้ารู้สิ่งใดมาอย่างนั้นหรือ?"หลี่เหมยหยุนเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงความหมายลึ

ลู่เหรินเจ๋ออยู่เคียงข้างนางเอกไม่ห่าง แม้จะมีราชกิจมากเพียงใด แต่เขาก็ยังจัดการทุกอย่างภายในตำหนักของตน เพื่อให้สามารถกลับมาดูแลนางได้ตลอดเวลาเมื่อนางมีไข้สูง เขาก็เฝ้าเปลี่ยนผ้าเย็นให้ นั่งเฝ้าข้างเตียงตลอดคืน แม้จะดูไม่แสดงความรู้สึกมากนัก แต่ในแววตากลับฉายแววกังวลลึก ๆ อยู่เสมอทุกครั้งที่นางกระสับกระส่ายในยามหลับ เขาจะจับมือนางไว้โดยไม่รู้ตัว คอยปรับหมอนให้ และเฝ้าดูนางอย่างเงียบงันซ่งจิ้นหมิงมิอาจปล่อยให้เด็กทั้งสองเติบโตต่อไปได้ เขาสั่งให้มือสังหารลับของตระกูลไปจับตาดูความเคลื่อนไหวของแฝดน้อยตลอดทั้งวันสายสืบเฝ้าติดตามพวกเขา ทั้งยามที่วิ่งเล่นในสวน หรือแม้กระทั่งตอนที่อยู่ในตำหนักของมารดาเลี้ยง“ตรวจสอบทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับพวกมัน เจ้าต้องแน่ใจว่าข้ารู้ทุกฝีก้าวของมัน” ซ่งจิ้นหมิงออกคำสั่งด้วยสายตาเย็นชาสามวันผ่านไป อาการของนางเอกเริ่มดีขึ้น นางสามารถลุกขึ้นเดินได้ แม้จะยังอ่อนแรงอยู่บ้าง แต่สีหน้าก็ดูมีชีวิตชีวามากขึ้นฮูหยินผู้เฒ่าที่เคยตั้งแง่กับนางมาตลอด กลับเริ่มพูดจากับนางดีขึ้น ความเอาใจใส่ของนางต่อลูกแฝดและความกล้าหาญที่ช่วยเหลือนางวันนั้น ทำให้ความรู้สึกของฮูหยิน

เผลอนอนกอดภรรยาค่ำคืนในจวนเงียบสงัด สายลมพัดผ่านม่านบางไหวเบา ๆ ดวงจันทร์ส่องแสงลอดผ่านหน้าต่างลงมายังร่างของชายหนุ่มผู้หนึ่งที่นั่งเฝ้าอิงหลับอยู่ข้างเตียงลู่เหรินเจ๋อมิอาจข่มตาหลับได้ หลังจากที่นางฟื้นตัวขึ้นมา เขากลับรู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาด แต่ก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้ จึงนั่งเฝ้านางอยู่เช่นนั้นแต่เมื่อความเหนื่อยล้าถาโถมเข้าใส่ เปลือกตาหนักอึ้งของเขาก็ปิดลงโดยไม่รู้ตัวร่างสูงที่เอนพิงขอบเตียงขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะพลิกตัวลงมานอนเคียงข้างนางเอกโดยไม่รู้ตัว วงแขนแกร่งโอบกอดร่างบอบบางไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้จากเรือนผมของนางลอยมาปะทะจมูก เขายิ่งซุกหน้าเข้าหากลิ่นหอมหวานนั้นมากขึ้นอุ่นดีจริง ๆ…ในห้วงนิทรา ลู่เหรินเจ๋อเผลอยิ้มออกมาเบา ๆ โดยที่มิรู้เลยว่า การกระทำของตนในยามนี้ จะทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายในเช้าวันรุ่งขึ้น…ตื่นเช้ามาภรรยาตกใจจึงถีบพระเอกตกเตียงรุ่งเช้าตรู่ แสงแดดยามอ่อนโยนลอดผ่านม่านเข้ามา ทาบทับลงบนร่างของสตรีนางหนึ่งที่เริ่มขยับตัวหลี่เหมยหยุยค่อย ๆ ลืมตาขึ้น พลางขยับตัวเล็กน้อย แต่สัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่หนักอึ้งพาดทับอยู่บนร่างของตนวงแขนแกร่ง… กลิ่