All Chapters of ทะลุมิติสวมรอยเป็นแม่เลี้ยง: Chapter 31 - Chapter 40

รุ่งเช้า ข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวงว่าการตายของคุณหนูซ่งเกี่ยวข้องกับจวนอ๋อง"เจ้ารู้หรือไม่? มีคนกล่าวว่าท่านอ๋องสั่งเก็บนางเพราะนางพยายามใช้ยาปลุกกำหนัดกับพระชายา!""จริงหรือ!? ข้าได้ยินมาว่าเป็นพระชายาต่างหากที่ลงมือฆ่านาง!""เช่นนั้นแล้วเหตุใดนางถึงถูกพบในสระน้ำ? หรือว่ามีมือที่สามแอบกระทำ?""ข้าก็ไม่รู้แน่ชัด แต่ตระกูลซ่งไม่ยอมอยู่เฉยแน่!"จวนอ๋อง"นายน้อยพ่ะย่ะค่ะ!" องครักษ์รีบร้อนเข้ามารายงาน ลู่เหรินเจ๋อวางถ้วยชาลง ดวงตาเยือกเย็นจ้องมองอีกฝ่าย"มีอะไร?""ท่านแม่ทัพซ่งขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ ดูจากท่าทางแล้ว คงไม่ใช่เรื่องดีแน่""หึ...มาเร็วกว่าที่ข้าคิด" ลู่เหรินเจ๋อเหยียดยิ้มบางๆ ก่อนจะปรายตามองหลี่เหมยหยุนที่นั่งสงบนิ่งอยู่ข้างๆ"เจ้าว่าอย่างไร ภรรยา?""ข้าคิดว่าหากเขามาด้วยเจตนาดี ฟ้าคงไม่เปลี่ยนเป็นสีแดงกระมัง" หลี่เหมยหยุนกล่าวเสียงเรียบ"เจ้าช่างหลักแหลมนัก" ลู่เหรินเจ๋อยิ้มกริ่ม ก่อนจะออกคำสั่ง "ให้เขาเข้ามา"ไม่นาน ซ่งเจิ้งหยางเดินเข้ามาในห้องโถง ใบหน้าเต็มไปด้วยโทสะ"ท่านอ๋อง! ท่านต้องให้ความกระจ่างกับข้า!""เรื่องอันใดหรือ?" ลู่เหรินเจ๋อเอนกายพิงพนักเก้าอี้ สีหน้าสงบ

ช่วงหลายวันต่อมาหลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องรับรอง ซ่งเจิ้งหยางกลับไปยังตำหนักของตระกูลซ่งด้วยท่าทางที่หงุดหงิดและไม่พอใจ ภายในห้องนั่งเล่นของตระกูลซ่ง พี่ชายของคุณหนูซ่ง ซ่งเยว่หรง นั่งรออยู่ก่อนแล้ว ภาพลักษณ์ของเขาคือชายหนุ่มที่ดูเคร่งขรึมและสง่างาม ด้วยรูปร่างที่สูงโปร่งและดวงตาที่ฉายแววของนักยุทธศาสตร์ผู้ชำนาญ เขามองเห็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในครอบครัวและรู้ดีว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังการเคลื่อนไหวของคุณหนูซ่งนั้นต้องไม่ใช่ใครอื่น นอกจากท่านแม่ทัพซ่งเองเมื่อซ่งเจิ้งหยางเดินเข้ามาในห้องและเห็นลูกชายของตัวเอง เขาก็เริ่มรู้สึกถึงความกดดันในอากาศ สายตาของซ่งเซียนเซียงดูเหมือนจะคอยจับตามองทุกการเคลื่อนไหวของเขา"ลูกท่านคงรู้แล้วสินะว่าเรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นอย่างไร" ซ่งเจิ้งหยางกล่าวพร้อมกับถอนหายใจหนัก ๆ ขณะที่เขานั่งลงข้าง ๆ ลูกชายชาย"ข้ารู้" ตอบเสียงนิ่ง ขณะที่มือของเขาหยิบปากกาขึ้นมาเขียนอะไรบางอย่างลงบนกระดาษ "แต่ข้าก็ไม่คิดว่าจะต้องมาเผชิญกับสถานการณ์แบบนี้หรอกนะ ลูกชาย""นั่นสิ... ข้าก็ไม่คิดเหมือนกันว่าคุณหนูซ่งจะกล้าทำอะไรถึงขนาดนั้น" ซ่งเจิ้งหยางตอบ เสียงยังคงติดไปด้วยความ

หลังจากที่หลี่เหมยหยุนและเด็กแฝดกลับไปยังตำหนักได้สำเร็จ ความตึงเครียดก็ยังคงอยู่ในอากาศ ในขณะที่พระเอกนั่งอยู่ข้างหลี่เหมยหยุนที่กำลังโอบเด็กทั้งสองในอ้อมกอด เขาสังเกตเห็นสีหน้าของภรรยาที่เต็มไปด้วยความเครียดและความกังวลใจ แม้ว่าเด็กทั้งสองจะปลอดภัยแล้ว แต่เขาก็รู้ดีว่าเรื่องนี้ยังไม่จบลง"เราคงต้องเตรียมตัวให้พร้อมกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป" พระเอกกล่าวเสียงทุ้มหลี่เหมยหยุนพยักหน้าช้า ๆ ดวงตาของเธอยังคงจับจ้องไปที่เด็กแฝดที่นั่งอยู่บนตักของเธอ ทั้งสองคนยังคงรู้สึกไม่ปลอดภัยเท่าที่ควร "ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าไม่ยอมให้เด็กทั้งสองต้องเผชิญกับอันตรายอีกเด็ดขาด"ในช่วงเวลานั้นเอง ขันทีที่เฝ้าประตูเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน "ท่านอ๋อง เจ้าค่ะ มีข่าวจากตระกูลซ่ง ว่าคนลักพาตัวที่ถูกจับไปเมื่อคืนนี้ล้วนมีส่วนเกี่ยวข้องกับคนในตระกูลซ่ง"คำพูดนี้ทำให้หลี่เหมยหยุนถึงกับเงียบไป หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างหนัก "หมายความว่าอย่างไร?" เธอถามออกไปขันทีกราบ "มีข่าวลือว่าคุณหนูซ่งได้รับคำสั่งจากผู้มีอำนาจในตระกูลซ่ง ให้ทำแผนนี้เพื่อแย่งชิงเด็กแฝดไป แต่แผนกลับล้มเหลวเสียก่อน"หลี่เหมยหยุนรู้สึกตกใจ แต่ก็ไม่แปลกใจ

หลังจากเหตุการณ์การลอบสังหารที่เกิดขึ้นในค่ายทหาร และการตรวจสอบที่ไม่พบเบาะแสที่ชัดเจน พระเอกได้เริ่มดำเนินการหาข้อมูลและเชื่อมโยงเงื่อนงำจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอดีตพระเอกยืนอยู่หน้าห้องทำงานส่วนตัวของเขา สีหน้าครุ่นคิดไปในหลายทิศทาง เขาหมายมั่นที่จะเอาความจริงออกมาให้ได้ แม้ว่าเรื่องนี้จะยากเย็นและเต็มไปด้วยอุปสรรคที่อาจทำให้เขาต้องเผชิญหน้ากับคนที่เขาไม่คิดว่าจะต้องเป็นศัตรู"ข้าไม่สามารถปล่อยให้คนที่ฆ่าพี่ชายข้าไปง่าย ๆ ได้" พระเอกพูดเสียงเบา แต่เต็มไปด้วยความแน่วแน่ในใจหลี่เหมยหยุนยืนอยู่ข้าง ๆ รับรู้ถึงความเจ็บปวดในใจของสามี เธอเข้าใจดีว่าเขาต้องการหาความจริง และเธอจะอยู่เคียงข้างเขาเพื่อช่วยสืบหาผู้กระทำ"ท่านสามี ข้าจะช่วยท่านเอง" หลี่เหมยหยุนกล่าวด้วยความมั่นใจพระเอกหันไปมองภรรยา แล้วยิ้มบาง ๆ "ข้ารู้ ข้าจะต้องใช้ความช่วยเหลือของเจ้ามากในการหาข้อมูลครั้งนี้"ทหารที่ได้รับคำสั่งจากพระเอกเริ่มดำเนินการสืบสวนไปในทุกทิศทาง ทั้งจากบันทึกในค่ายทหาร การสนทนาของเจ้าหน้าที่ที่อยู่ในพื้นที่ และการสืบหาความเชื่อมโยงระหว่างเหตุการณ์ต่าง ๆ ในช่วงเวลาที่พี่ชายของพระเอกเสียชีวิตแต่ก็ยั

แสงเช้าที่สาดส่องเข้ามาในตำหนักของพระเอก อากาศเย็นสบายในยามเช้าทำให้ทุกอย่างดูเงียบสงบ แต่ภายในจวนของพระเอกกลับเต็มไปด้วยความเครียดและความตึงเครียดที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้เมื่อข่าวการสังหารตระกูลซ่งแพร่กระจายไปถึงตำหนักต่างๆ และจวนของชนชั้นสูงหลายๆ ตระกูล ทุกคนที่ได้รับข่าวต่างตกใจและหวาดกลัวไปตามๆ กัน ราวกับมีเงื้อมมือของความตายที่แผ่กระจายไปทั่วเมืองหลวง“ท่านอ๋อง...” ขันทีในชุดขาวเดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง พร้อมกับท่าทางที่ไม่มั่นใจ เห็นได้ชัดว่าเขากำลังพยายามไม่ให้เกิดการเคลื่อนไหวที่ผิดพลาด “ข่าวเรื่องตระกูลซ่ง...เริ่มแพร่กระจายไปถึงตระกูลอื่นๆ แล้วขอรับ หลายท่านเริ่มวิตกกังวลและสงสัยว่า...ท่านอ๋องจะลงโทษกับพวกเขาเช่นเดียวกันหรือไม่”พระเอกนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ท่าทางราบเรียบและไม่แสดงอารมณ์มากนัก เมื่อได้ยินคำพูดของขันที เขาก็พยักหน้าเบาๆ ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบ “ทุกคนในราชสำนักต้องรู้ไว้ ว่าผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการกระทำผิดนั้นจะต้องได้รับการลงโทษ ไม่ว่าจะเป็นใคร”ขันทีได้ยินดังนั้น ก็อดที่จะรู้สึกกลัวไม่ได้ แม้ว่าพระเอกจะไม่แสดงท่าทีรุนแรงอะไร แต่คำพูดนั้นก็แฝงไปด้วยความเด็ดขาดท