บททั้งหมดของ พ่อบัณฑิตหน้าขาว ข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง: บทที่ 61 - บทที่ 70

ทั้งสองรีบกลับจวนตระกูลเซี่ยให้ทันมื้ออาหารเย็น เพราะได้รับปากสุ่ยซื่อไว้แล้ว ว่าจะกลับมาร่วมโต๊ะกับพวกนาง นางอยากให้หลินเยว่ได้เจอเซี่ยตงเจี้ยหลินเยว่ก็อยากจะเจอเขาเช่นกัน นางอยากจะถามเขาเรื่องให้เลี่ยงรุ่ยไปเข้าสำนักศึกษา แม้เว่ยอ๋องจะจัดการเรื่องนี้ให้ได้ แต่นางก็ไม่อยากให้เลี่ยงรุ่ยถูกผู้อื่นว่าเป็นเด็กเส้น“ท่านคือพี่หญิงคนใหม่ของข้าใช่หรือไม่ขอรับ” เซี่ยตงเจี้ย รอรับหลินเยว่อยู่ที่หน้าจวนเขากลับมาจากสำนักศึกษาและได้เห็นข้าวของที่อยู่ในเรือนแล้ว มารดาบอกกล่าวเขาว่าเป็นสิ่งที่พี่สาวคนใหม่นำมามอบให้แก่เขา“ใช่แล้ว เจ้าคือเจี้ยเออร์สินะ”“ขอรับ ขอบคุณพี่หญิงเยว่ ของที่ท่านมอบให้ข้า ข้าชอบมากเลยขอรับ”หลินเยว่ยิ้มหวานให้ตงเจี้ย นางยังมอบโต๊ะเขียนหนังสือ ที่มีลิ้นชักไว้เก็บสิ่งของอยู่ด้านข้างให้เขาอีกด้วย“เอ่อ เจี้ยเออร์ สำนักศึกษาของเจ้าเปิดรับบัณฑิตหรือไม่”“อืม ข้าก็ไม่แน่ใจขอรับ พี่เขยจะเข้าไปเรียนใช่หรือไม่ พรุ่งนี้ข้าจะได้สอบถามอาจารย์ให้ท่าน”“ขอบใจเจ้ามาก” เลี่ยงรุ่ยยังบอกเรื่องที่เขาสอบผ่านซิ่วไฉแล้วกับตงเจี้ย เพื่อที่เขาจะได้ไปบอกท่านอาจารย์วันต่อมาตงเจี้ยนำความเรื่องเรี

เซี่ยเหลี่ยงเดิมที เขาไม่ควรเข้ามายุ่งเรื่องในเรือนหลัง สมควรให้เป็นไป๋ซื่อหรือสุ่ยซื่อจัดการ ตอนที่อวี่หรันนางวางแผนกลั่นแกล้งเซียว ทั้งยังคิดจะให้เว่ยอ๋องแต่งนางเข้าตำหนักไปด้วยอีกคน เขาได้แต่หลับตาข้างมาโดยตลอดแต่ครั้งนี้ ยังมิยอมหยุด ทำหน้าหนามาก่อเรื่องถึงจวนหลังใหม่ของหลินเยว่ หลานสาวที่ได้รับความทุกข์ใจมาหลายปี เขาไม่มีทางยอมให้นางโดนรังแกอีกแน่นอนเซี่ยเหว่ยกับจงซื่อจำต้องลากตัวอวี่หรันกลับไปที่เรือน“มาหาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ” หลินเยว่ส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจให้กับคนบ้านรอง“เห็นตากับยายเจ้าไม่ตำหนิอันใด ก็ทำตัวเละเทะใหญ่ ดีแล้วที่ตาเฒ่าเอาจริงเสียบ้าง จะได้อยู่สงบๆ กันเสียที” ไป๋ซื่ออดคิดถึงเมื่อก่อนไม่ได้ นางมัวแต่เศร้าใจเรื่องของซูหลานจนไม่คิดอยากจะทำสิ่งใด บ้านรองก็ทำตัวหน้าหนา เข้ามาหาผลประโยชน์กับสายหลักไม่เว้นวัน ไม่อ้างเรื่องแซ่เซี่ย ฝากบุตรหลานเข้าตำแหน่งการงาน ก็อ้างเรื่องเงินที่ไม่พอใจ บีบบังคับสุ่ยซื่อจนนางต้องยอมควักเงินกองกลางให้ไม่รู้กี่หน“เอาเถิด เมื่อก่อนเป็นข้าที่ไม่ดีเอง” เซี่ยเหลี่ยงหันมาขอโทษภรรยา ที่เห็นใจเซี่ยเหว่ยที่ตัวเขามักจะเอาความน่าสงสารเรื่องที่ตนเป็น

เมื่อได้ฟังคำของซูเซียวหลินเยว่นางก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เพียงไม่นานสาวใช้ก็ยกยาบำรุงที่ต้มไว้ให้หลินเยว่เข้ามาด้านใน“หื้อ/หื้อ” ทั้งสองปิดจมูกร้องออกมาพร้อมกันหลินเยว่หันไปมองที่ซูเซียวอย่างสงสัย หากนางจะได้กลิ่นแล้วเหม็นก็ดูจะไม่แปลก แต่ซูเซียวที่นั่งห่างถ้วยยา นางจะได้กลิ่นจนเหม็นถึงเพียงนั้นเชียวรึ“ข้าว่า เจ้าให้หมอตรวจเสียหน่อยเถิด” หลินเยว่เอ่ยออกมา นางบอกสาวใช้ให้รีบไปตามท่านหมอกลับมาอีกรอบ“เจ้าคิดว่าข้าก็ตั้งครรภ์เช่นนั้นรึ” ซูเซียวชี้ที่หน้าของนางอย่างไม่อยากเชื่อ “อ๊ะ” แต่เมื่อนึกถึงรอบเดือนที่ขาดไป นางก็คิดว่าไม่แน่ก็อาจจะเป็นไปได้ท่านหมอที่เพิ่งกลับไปได้ไม่นาน ก็ต้องรีบร้อนวิ่งกลับมาอีกครั้งอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงจวนตระกูลฟู่ เขาก็ต้องนั่งพักอยู่ครู่ เพราะเหนื่อยหอบอยู่ไม่น้อยท่านหมอเดินเข้าไปหาหลินเยว่ เพื่อจะสอบถามว่านางเป็นอันใด ถึงได้ตามเขากลับมาอีกรอบ ก็ถูกนางห้ามไว้เสียก่อน“มิใช่ข้าเจ้าค่ะ แต่เป็นพระชายา” นางชี้ไปที่ซูเซียวเนื่องจากกฎระเบียบของราชวงศ์ที่มีมาก ท่านหมอจำต้องเรียกสาวใช้ของซูเซียวเข้ามากางผ้าม่านปิดกั้นไว้ก่อนที่จะตรวจท่านหมอที่จับชีพจรมาแล้

คนงานที่ร้านและบ่าวในจวนต่างได้รับเงินรางวัลกันมากถึงคนละห้าสิบตำลึงเงิน หากคิดว่าไม่มากให้เทียบเงินเดือนที่พวกเขาจะได้หากทำงานที่อื่น พวกเขาจะได้ต่อเดือนอยู่ที่สองถึงห้าตำลึงเงินเท่านั้นต่อให้พวกทาสสามารถเก็บเงินไถ่ตัวเองได้ แต่ก็ไม่มีผู้ใดคิดจะทำเช่นนั้น สู้อยู่กับหลินเยว่นางอย่างสุขสบายทั้งยังมีเงินเหลือใช้จ่ายและส่งให้ทางบ้านยังดีเสียกว่าอาจจะเป็นเพราะน้ำในลำธารที่หลินเยว่นางให้แม่ครัวใช้ทำอาหารและต้มน้ำชาให้พวกเขาดื่มทุกวันก็เป็นได้ เพราะคนงานของนางทุกคนล้วนแต่ซื่อสัตย์กับนางทั้งสิ้นมีพ่อค้าบางคนที่ต้องการจะขอซื้อสูตรลับของหลินเยว่ ทุกคนต่างไม่มีใครหลุดปากพูดเรื่องในจวนหรือเรื่องการทำสินค้าออกมาสักคนเดียว แม้จะนำเงินมาวางกองตรงหน้าให้ถึงหนึ่งพันตำลึง ก็ไม่มีผู้ใดคิดจะหักหลังหลินเยว่ตอนนี้อายุครรภ์ของหลินเยว่และซูเซียวเข้าเดือนที่ห้าแล้ว จวนตระกูลเซี่ยสายรองก็จัดงานมงคลของอวี่หรันพอดีทั้งสองต่างพากันไปร่วมงานที่จวนตระกูลเซี่ยสายรอง หลินเยว่และซูเซียวต้องไปเติมสินเดิมให้อวี่หรันหลินเยว่นางให้เป็นเงินหนึ่งพันตำลึงเงิน ไม่ว่าสิ่งใดเงินย่อมสำคัญที่สุด ซูเซียวนางให้เครื่องประดับห

คนทั้งห้องโถงตระกูลเซี่ยล้วนแต่ตกตะลึงกับสิ่งที่อวี่หรันนางพูดออกมา“จะ เจ้า พูดสิ่งใดออกมา เรื่องที่นางพูดไม่เป็นความจริงนะขอรับ” เซี่ยเหว่ยตวาดอวี่หรันเสียงดัง พร้อมกับหันไปบอกผู้อาวุโสคนอื่นอย่างร้อนรน“อาเหว่ย เจ้าทำจริงรึ” เซี่ยเหลี่ยงเอ่ยถามน้องชายเสียงสั่น แม้จะสงสัยในตัวของเซี่ยเหว่ยอยู่ไม่น้อย แต่พอมารับฟังเรื่องราวจริงๆ เช่นนี้ เขาก็ไม่อาจจะทำใจได้เช่นกัน“มะ ไม่ ไม่จริง พี่ใหญ่ นางพูดปด ทะ ท่านอย่าได้เชื่อนาง”นางจงซื่อที่ได้สติกลับมาก็กรีดร้องออกมาอย่างไม่ยินยอม“ใครให้เจ้าพูดเรื่องในปีนั้นออกมา ผู้ใดเป็นคนบอกเจ้า”นางจงซื่อพุ่งเข้าไปทุบตีอวี่หรัน แต่ก็ถูกจินห่าวบังตัวของนางไว้ นางจึงไม่ได้รับบาดเจ็บ คนอื่นก็เข้ามาดึงนางจงซื่อออกไปสงบสติอารมณ์ท่าทางเช่นนี้ของนางจงซื่อราวกับตอกย้ำว่าเรื่องที่อวี่หรันนางพูดออกมาเป็นความจริงทั้งหมด“พอ!!! พอกันที วันนี้ข้าจะตัดพวกเจ้าออกจากตระกูลเซี่ยเสีย หากผู้ใดที่ไม่เห็นด้วยกับข้าก็จงรอรับผลได้เลย” เซี่ยเหลี่ยงหมดความอดทนทันที ดวงตาที่แดงก่ำของเขาไล่มองไปที่ทุกคนที่อยู่ในห้องโถงเสียงร้องคร่ำครวญราวกับจะขาดใจของไป๋ซื่อยิ่งทำให้เซี่ยเหลี่ย