Semua Bab พ่อบัณฑิตหน้าขาว ข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง: Bab 41 - Bab 50

เรื่องที่สาวใช้ของลูกสะใภ้ลงมือทำร้ายคนเมื่อสองวันก่อน เขาเป็นผู้ที่ปล่อยตัวนางให้กลับไปด้วยตนเอง จากคำที่นางบอกเล่าคนที่สาวใช้ของซินเซียนทำร้ายเป็นบ่าวชายของพี่สาวนางเพราะพี่สาวของนางตำหนินางเรื่องที่เปลี่ยนตัวเจ้าสาว สาวใช้ของนางที่มีโทสะแทนจึงได้พลั้งมือทำร้ายเขาลอบปาดเหงื่อไม่หยุด ทั้งยังรับปากว่าจะหาตัวคนร้ายให้ได้ภายในสองวันนี้“เช่นนั้น สองวันเปิ่นหวางจะกลับมาใหม่” เมื่อคนทั้งสี่เดินออกจากที่ว่าการไปแล้ว คนด้านในก็แทบจะยืนไปอยู่ต่างนั่งลงไปที่พื้นอย่างหมดแรงทางด้านนายอำเภอตู้รีบร้อนกลับไปที่เรือน เพื่อไปจัดการเรื่องที่เกิดขึ้นทันทีเขาเรียกตัวซินเซียนมาสอบถามเรื่องที่เกิดขึ้นอีกครั้ง แต่นางยังยืนยันคำเดิม ว่าเป็นพี่สาวของนางที่เอ่ยตำหนิให้นางได้อับอายผู้อื่นก่อน“เจ้ารู้หรือไม่ บุรุษที่เจ้าบอกว่าเป็นทาส แท้จริงแล้ว เขาคือเว่ยอ๋อง พระอนุชายร่วมอุทรของฮ่องเต้”คำพูดของนายอำเภอตู้ทำให้คนภายในห้องโถงเรือนหลักต่างตกใจ จนตัวสั่นไปด้วยความหวาดกลัวซินเซียนนางกลัวเสียจนแข้งขาสั่นไปหมดแล้ว หากนางเอ่ยออกมาตามความจริง ที่นางทำลงไปเพียงเพราะความอิจฉาที่นางมีต่อหลินเยว่ มิเช่นนั้นนางคงได

เมื่อมาถึงจวนตระกูลเกาก็ดูจะวุ่นวายไม่น้อย เพราะเจ้าหน้าที่ทางการต่างพากันเข้ายึดทรัพย์ที่อยู่ภายในจวน บ่าวไพร่ อนุ บุตรชายหญิงของเกาหยวนต่างร้องไห้คร่ำครวญเสียงดังไปทั่วตรอกซอยเว่ยอ๋องให้อาซีและอาซ่ง พาตัวเกาหยวนเข้าไปค้นหาหยกพกมาให้เขาทันทีเพียงไม่นานทั้งสองก็เดินออกมาพร้อมหยกพกสีขาวกลมเกลี้ยงที่สลักอักษรเซี่ยอยู่ตรงกลางเนื้อหยกหลินเยว่นางชะเง้อคอมองอย่างสนใจ แม้แต่เจ้าของร่างเดิมยังไม่เคยเห็นของแทนตัวของผู้เป็นมารดาเลยสักครั้งเขาพยักหน้าอย่างพอใจ “อืม ใช่แล้ว เป็นนาง เซี่ยซูหลาน” พระชายาของเขาก็ได้อักษรซูมาจากชื่อของท่านอาของนาง เพราะบิดาของซูเซียวอยากจะระลึกถึงน้องสาวที่หายหน้าไปหลายปีหลินเยว่เม้มปากแน่น นางไม่รู้ว่าในเมื่อนางยังมีญาติอยู่อีก พวกเขาจะต้อนรับนางหรือว่าจะผลักไสนางเช่นคนตระกูลเกา แต่นางในตอนนี้ก็ไม่ได้หวังเพิ่งญาติพี่น้องอยู่แล้วแต่ก่อนที่ทั้งหมดจะกลับออกจากตระกูลเกาไป นางเจินซื่อก็วิ่งเข้ามาเกาะขาของหลินเยว่ไว้“เยว่เออร์ เจ้าจะทนมองให้พ่อเจ้าโดนเนรเทศได้รึ” นางกรีดร้องออกมาอย่างน่าสงสาร“หึ” หลินเยว่ส่งเสียงขึ้นจมูกมองนางอย่างดูแคลน“เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเจ้าเ

พอเข้ามาในห้องรับรองชั้นสอง เว่ยอ๋องก็รวบตัวซูเซียวขึ้นมานั่งบนตัก พร้อมทั้งพรมจูบนางไปทั่วใบหน้า“เหอะ ไหนว่าความจำเสื่อมอย่างไรเล่า” นางดันหน้าของเขาออกอย่างรังเกียจ“ก่อนหน้านี้เปิ่นหวางความจำเสื่อม แต่ได้ญาติผู้น้องของเจ้าช่วยเหลือไว้” ซูเซียวชะงักมือที่ดันหน้าเขาทันทีเพราะนางสะดุดกับคำว่าญาติผู้น้องที่เขาเอ่ยถึง นางจำได้ว่าตระกูลเซี่ยทั้งหมดตอนนี้อยู่ที่เมืองหลวงท่านพ่อท่านปู่ก็ล้วนแต่มาเป็นแม่ทัพอยู่ที่เมืองหลวงทั้งสิ้น ไม่มีใครที่อยู่ที่เมืองหานตงสักคน“ท่านหมายความว่าอย่างไร” นางเอ่ยถามอย่างสงสัย“เจ้ากินอาหารเสียก่อน เปิ่นหวางจะเล่าให้เจ้าฟัง แต่เจ้าต้องรับปากว่าเจ้าจะต้องให้รางวัลเปิ่นหวาง” เว่ยอ๋องจ้องเมียรักด้วยสายตาเร่าร้อน พร้อมทั้งลูบแผ่นหลังของนางอย่างแฝงไปด้วยความหมาย“ก็ต้องดูเสียก่อนว่าเรื่องเล่าของท่านจะทำให้ค่าอยากตกรางวัลหรือไม่” นางจับคางของเขา พร้อมทั้งมองตอบอย่างยั่วยวนเสียงกลืนน้ำลายของเว่ยอ๋องทำให้ซูเซียวหัวเราะเสียงใสออกมา แต่ก่อนที่เขาจะจับนางกลืนกินเสียตอนนี้ อาหารก็เข้ามาส่งด้านในห้องพอดีซูเซียวนางอยากจะรู้เรื่องที่เว่ยอ๋องเกริ่นมาเมื่อครู่ใจแทบขาด จ

หลินเยว่ลุกขึ้นมานั่งข้างตัวเลี่ยงรุ่ย สายตาของนางที่มองเขาเย้ายวนจนเลี่ยงรุ่ยต้องกลืนน้ำลายลงคอเสียหลายอึก ฝ่ามือน้อยๆ ของนางลูบคลำที่แผงอกของเขาช้าๆพร้อมทั้งปลดเชือกรัดเอวของเขาออกอย่างชำนาญ เลี่ยงรุ่ยที่เห็นนางเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเช่นนี้ก็อดที่จะตื่นเต้นกับรางวัลที่เขาจะได้รับไม่ได้สายตาที่มองมือของนางทั้งคาดหวัง และตื่นเต้นจนแทบจะทนไม่ไหว เสื้อผ้าของเลี่ยงรุ่ยถูกหลินเยว่นางปลดออกจนไม่เหลือติดกายสักชิ้นฝ่ามือของนางลูบคลำไปที่ต้นขายาวของเขา พร้อมทั้งชักรูดลำทวนของเขาขึ้นลง “อาเยว่” เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าชวนฟังของเลี่ยงรุ่ยเอ่ยเรียกนางเมื่อรู้ว่านางคิดจะทำสิ่งใด เลี่ยงรุ่ยจึงยันกายขึ้นพิงหัวเตียง เพื่อให้นางได้กระทำให้สะดวกขึ้น หลินเยว่ใช้เรียวลิ้นน้อยๆ ของนางแตะลงที่ปลายลำทวนของเขา พร้อมทั้งช้อนสายตามองเขาอย่างยั่วยวนยามที่ปากน้อยๆ ของนางค่อยขึ้นกลืนลำทวนของเขาอย่างช้าๆ ตัวของเลี่ยงรุ่ยก็สั่นสะท้านขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ มือหนาของเขาจับอยู่ที่ศีรษะของนางใบหน้าของเลี่ยงรุ่ยบิดเบี้ยวอย่างเสียวซ่าน เมื่อหลินเยว่นางดูดลำทวนของเขาราวกับมันคือถังหูลู่ที่หวานหอม“อ๊า ปากเจ้าช่างร้ายกาจนัก”

การทะเลาะที่ใหญ่โตของทั้งสามคน ทำให้ชาวบ้านไปตามเจ้าหน้าที่มาจัดการ จางซุนจำต้องพาทั้งหมดเดินทางกลับไปที่หมู่บ้าน เพื่อพูดคุยเรื่องที่เกิดขึ้นลูกจ้างคนอื่นที่อยู่ในร้านข้าวสาร ในตอนแรกเขาก็เพียงแค่สงสัยว่าเหตุใดจางซุนจึงดูร่ำรวยผิดปกติ พอได้ฟังคำที่นางหงซื่อพูดออกมาก็เข้าใจได้ทันทีเช่นนี้ผู้ใดจะไม่อยากได้ความดีความชอบเล่า หากจางซุนถูกไล่ออกหรือถูกเจ้าของร้านจับเข้าคุก พวกตนคนใดคนหนึ่งต้องได้ขึ้นมาเป็นหลงจู๊แทนอย่างแน่นอนเมื่อคิดได้เช่นนี้ พวกเขาจึงได้เขียนสารแจ้งไปยังเจ้าของร้านตัวจริงที่เมืองหลวงทันทีเลี่ยงรุ่ยกับหลินเยว่เมื่อกลับมาถึงเรือนก็รู้เรื่องที่เกิดขึ้นของตระกูลจางจากเซี่ยหมิ่นและเสี่ยวถิง ทั้งสองต่างเล่าเรื่องราวกันอย่างออกรสชาติ“พอๆ เลย พี่หมิ่น ท่านทบทวนตำราไปถึงไหนแล้ว เมื่อสำนักศึกษาเปิดให้เรียนข้าจะส่งท่านไปเรียน” นางขี้เกียจฟังปัญหาของครอบครัวอื่นยิ่งเป็นเรื่องของตระกูลจาง นางยิ่งไม่อยากรับรู้ ต่อให้พวกเขาฆ่ากันตายก็ไม่ใช่เรื่องของนาง“เอ่อ น้องสาวคนดี ไม่เร็วไปหรือที่จะให้พี่ไปเข้าเรียนตอนนี้” เขาเรียกนางเสียงหวานอย่างเอาใจเซี่ยหมิ่นผู้ที่ประมาณตน เขารู้สึกว่า