All Chapters of พ่อบัณฑิตหน้าขาว ข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง: Chapter 21 - Chapter 30

หลังจากที่ออกมาจากมิติแล้ว หลินเยว่ก็นอนนิ่งอยู่ในผ้าห่ม นางนอนชิดริมด้านในแทบจะเรียกได้ว่าจะสิงผนังเรือนอยู่แล้วนางได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของเลี่ยงรุ่ยจึงได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้นอนสบายขึ้น ไม่นานนางก็ผล็อยหลับไปเลี่ยงรุ่ยลืมตาขึ้นมาทันที หลังจากที่แน่ใจแล้วว่าหลินเยว่นางหลับสนิท เขาทำเช่นทุกที คือดึงตัวนางเข้ามานอนกอด เขาก็ไม่ได้คิดจะรังแกนางหากว่านางไม่เต็มใจหลินเยว่ได้รับไออุ่นยิ่งทำให้นางแนบชิดตัวของเลี่ยงรุ่ยเพิ่มขึ้น นางยังเอาใบหน้าถูที่อกของเขาราวกับลูกแมวนอนที่ซุกหาที่นอนเพื่อให้สบายตัวเลี่ยงรุ่ยกัดฟันแน่น เขายึดต้นคอของนางไว้ เพื่อหยุดถูใบหน้ากับหน้าอกของเขาเสียที แต่ดูเหมือนจะยิ่งแย่ลง เพราะหลินเยว่ที่ถูกจับต้นคอไว้นางไม่สบายตัวจึงได้ขยับตัวไม่หยุดเลี่ยงรุ่ยจำต้องปล่อยมือออกจากคอนาง การที่ทำเช่นนี้ กลายเป็นเขาเองที่ลำบากไม่น้อย ยิ่งเห็นปากน้อยๆ ของนางที่อ้าออกอยู่หน่อยๆ ความยับยั้งชั่งใจทั้งหมดของเขาก็ดูจะขาดลงในทันฝ่ามือหนาประคองศีรษะของนางให้สูงขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ ไล่เลียขบเม้มริมฝีบางบางอย่างแผ่วเบา เรียวลิ้นหนาค่อยๆ แทรก

ทุกคำที่เขาพูดเขาคิดเช่นนั้นจริงๆ เขาและเจียงหมิ่นมีชีวิตไม่ต่างกันมากนัก เขาไม่รู้ว่าเหตุใดมารดาของเจียงหมิ่นจึงไม่ค่อยจะรักเจียงหมิ่นเท่าพี่ชายและน้องชายคนเล็กเจียงหมิ่นมิได้ร่ำเรียนเช่นพี่ชายและน้องชาย ที่ทั้งสองล้วนแต่ได้เล่าเรียนแม้จะเพียงแค่เล็กน้อย เพราะหัวไม่ดีจึงต้องหยุดเรียนเขาทำงานหนักมาตั้งแต่เด็ก ซึ่งไม่แปลกหากคนที่มีชะตากรรมคล้ายๆ กันสองคน เพียงแค่มองตาก็เข้าใจกันเช่นนี้“ขอบใจเจ้ามาก” เจียงหมิ่นเอ่ยเสียงที่สั่นเทาของเขาออกมาอย่างซึ้งใจ“เช่นนั้นต่อไป ท่านว่างจากงานที่ช่วยข้าทำ ก็มาหัดอ่านเขียนตำรากับอารุ่ยก็แล้วกัน” หลินเยว่นางไม่มีความคิดเป็นอื่น หากเลี่ยงรุ่ยได้ตัดสินใจไปแล้วถึงอย่างไรงานสบู่ตอนนี้ก็ไม่ได้รีบร้อน ที่ทำไว้ก็มีจำนวนไม่น้อยแล้ว หากมีคนรู้เรื่องอ่านเขียนเพิ่มอีกคน ต่อไปเมื่อเลี่ยงรุ่ยเข้าสำนักศึกษานางก็จะได้มีคนช่วยเลี่ยงรุ่ยก็คิดเช่นเดียวกับหลินเยว่ เพราะต่อไปเขาจะให้เจียงหมิ่นดูแลเรื่องการส่งสินค้าและบัญชีซื้อขายกับร้านจินเซียงสองสามีภรรยากลับไปที่เรือนด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเจียงหมิ่นยังได้เบิกเงินไปก่อนสองร้อยอิแปะ เพื่อนำไปให้มารดาหกสิบอิแปะ ที่เหลือ

นางที่ตื่นก่อนทุกคนในเรือน ยังไม่ได้ยินเสียงของทั้งคู่ออกมาจากห้องเลยสักครั้ง จะเป็นไปได้อย่างไรที่พวกเขาจะจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยได้เร็วเช่นนี้หลินเยว่นางเดินเข้าไปใกล้เสี่ยวถิง แล้วมองสบตาของนางอย่างจริงจัง“เข้าไปในห้องของเจ้าเถิด ข้ามีเรื่องจะพูดกับพวกเจ้าทั้งสองคน” เสี่ยวถิงพยักหน้า ก่อนจะเดินนำพวกเขาไปที่ห้องของนางภายในห้องเซี่ยหมิ่นรู้สึกตัวแล้ว เขานั่งพิงอยู่ที่หัวเตียง แต่ยังไม่อาจขยับได้มากนัก“มีเรื่องอันใดกันรึ” เซื่อหมิ่นเห็นสีหน้าที่กังวลของเสี่ยวถิง และสีหน้าที่จริงจังของหลินเยว่กับเลี่ยงรุ่ยจึงได้เอ่ยถามออกมา“ข้ามีความลับของข้าจะบอกกล่าวพวกท่าน เพราะคิดว่าพวกท่านคือครอบครัวของข้าแล้ว และข้าหวังว่าพวกท่านทั้งสองจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ” หลินเยว่นางเอ่ยออกมา ทั้งแววตาและสีหน้าของนางไม่บ่งบอกว่านางพูดเล่นเช่นทุกครั้ง“ข้าสาบาน ด้วยชีวิตของข้า ไม่ว่าความลับของเจ้าคือสิ่งใด ข้าไม่มีทางพูดออกไปปอย่างแน่นอน” เซี่ยหมิ่นคุกเข่าสาบานไม่ได้ เขาเลยยกมือขึ้นเหนือหัวแทนในเมื่อนางนับเขาเป็นคนในครอบครัว เขาจะกล้าหักหลังนางผู้เป็นน้องสาวได้อย่างไรเสี่ยวถิงรีบทำตามผู้เป็นสา

วันต่อมาเลี่ยงรุ่ยไปที่เรือนของผู้นำหมู่บ้านจิ่ว เพื่อบอกให้เขาช่วยแจ้งชาวบ้านที่ต้องการหารายได้เพิ่ม ให้หาดอกไม้บนภูเขามาขายให้ที่เรือนของตน“ดียิ่ง อารุ่ยนับว่าเจ้าได้ช่วยชาวบ้านอีกทางแล้ว” ผู้นำหมู่บ้านมองเขาด้วยสายตาที่ซาบซึ้งเพราะในหมู่บ้านยังมีชาวบ้านที่มีความเป็นอยู่ลำบากไม่น้อย ทุกคนจำต้องขึ้นเขาเพื่อหาของป่าอยู่แล้ว เรื่องหาดอกไม้ให้เลี่ยงรุ่ยจึงไม่ยากนัก“มิได้ขอรับ ข้ากับอาเยว่ก็มิอาจจะทำได้ทัน” เขาเอ่ยตอบอย่างนอบน้อม“แล้วเจ้าอยากได้ดอกอันใดเล่า” เพราะดอกไม้บนเขามีจำนวนมาก ทั้งยังหลายชนิดอีกด้วย“ขอเพียงแค่มีกลิ่นหอม เก็บเพียงแค่ดอก หากเก็บดีข้าจะให้เงินเพิ่ม แต่หากเสียหายก็ต้องว่าไปตามคุณภาพข้ารับ”“เรื่องนี้ข้าเข้าใจแล้ว แล้วเจ้าต้องการมากน้อยเพียงใด”“เดือนละสองครั้งขอรับ เก็บได้เท่าใดก็ได้ แต่ขอเดือนละสองครั้งขอรับ”“ได้ๆ ข้าจะไปแจ้งชาวบ้านที่สนใจให้”เลี่ยงรุ่ยข้าให้ชาวบ้านเก็บรอบแรกให้เขาภายในสองวันนี้ เพราะว่าดอกเหมยกุ้ยที่เรือนของเขาคงไม่พอจะทำในครั้งต่อไปแล้วผู้นำหมู่บ้านเมื่อส่งเลี่ยงรุ่ยกลับออกไปแล้ว เขาก็เรียกชาวบ้านมาแจ้งข่าวทันที ชาวบ้านพอจะรู้เรื่องที่มีร้

“หึ ไม่เกี่ยวหรอกว่าพวกท่านเมื่อก่อนเป็นทาสของผู้ใด แต่เมื่อมาอยู่ในเรือนของข้าแล้ว พวกท่านก็เป็นคนเช่นเดียวกับข้า ของที่ข้าใช้พวกท่านก็ใช้ได้ ของที่ข้ากินพวกท่านก็กินได้ สบู่ที่ท่านบอกเป็นของมีค่า ท่านดูเสียว่าในเรือนข้ามีมากเพียงใด หากท่านจะหยิบไปใช้สักก้อน ข้าจะขาดทุนเช่นนั้นรึ”“ฮูหยิน” ทั้งสามเอ่ยเรียกนางเสียงสั่น“หยุด ห้ามร้องไห้เด็ดขาด” นางรีบยกมือห้าม คนในยุคนี้เป็นอันใดกัน เพียงเอ่ยเรื่องที่สมควรเอ่ย ก็พากันร้องไห้เสียหลายหนแล้วต่อวันนางคิดว่าเกิดเป็นคนก็ย่อมต้องมีคุณค่าเช่นกัน แต่เพราะเลือกเกิดไม่ได้ ทำให้ต้องมีสถานะทาสติดตัว นางไม่ใช่คนในยุคนี้ความคิดเรื่องกดขี่จึงไม่มี ในเมื่อทำงานดีย่อมต้องให้รับรางวัลทั้งสามพ่อแม่ลูกอดจะซาบซึ้งใจกับหลินเยว่ไม่ได้ นางช่างแตกต่างจากเจ้านายคนอื่นที่พวกเขาเคยพบเสี่ยวเหลียนจากที่เคยเป็นเด็กไม่ค่อยกล้าพูดก็แสดงออกมากขึ้น นางเคยถูกคุณหนูในจวนเก่าทารุณมาไม่น้อย เมื่อจะเอ่ยพูดสิ่งใดออกมาจึงต้องคิดแล้วคิดอีกแต่เมื่อมาเจอหลินเยว่กับเสี่ยวถิงที่พูดคุยกับนางอย่างจริงใจ ทั้งยังหยอกล้อนางตลอดทั้งวัน ทำให้เด็กน้อยเช่นนางเริ่มจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าให้เ