All Chapters of พ่อบัณฑิตหน้าขาว ข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง: Chapter 51 - Chapter 60

หลินเยว่เม้มปากแน่น นางกลัวว่านางจะร้องไห้ออกมาจนทำให้พวกเขาแปลกใจ คุณตาคุณยายของนางในภพก่อน เสียชีวิตลงก่อนที่นางจะประสบความสำเร็จเพราะพ่อกับแม่ที่ไม่ค่อยมีเวลาดูแลนาง จึงได้ส่งนางไปอยู่กับพวกท่านตั้งแต่ยังเล็ก“อาเยว่” เลี่ยงรุ่ยเอ่ยเรียกนางเมื่อเห็นว่าตัวนางสั่นน้อยๆ พร้อมทั้งดวงตาที่แดงราวกับกำลังฝืนไม่ให้น้ำตาไหลออกมาซูเซียวนางก็มองสำรวจอยู่ที่หลินเยว่เช่นกัน นางก็อดแปลกใจไม่ได้ เพราะตอนที่นางมาถึง เมื่อเจอคนในตระกูลเซี่ยนางยังไม่มีอาการเช่นนี้ หรือว่าจะเป็นความรู้สึกโหยหาความรักของเจ้าของร่างเดิม“เอ่อ วะ ว่าอย่างไร” นางหันไปหาเลี่ยงรุ่ย“เจ้าเป็นอันใดหรือไม่”“ไม่ข้ามิได้เป็นอันใด เจ้าพาผู้ใดมา” นางก้มหน้าลงเพื่อซ่อนอารมณ์เมื่อครู่แต่ก่อนที่เว่ยอ๋องจะเอ่ยบอกว่าทั้งหมดคือคนตระกูลเซี่ย ไป๋หว่านอี้ที่เดินทางมาหลายวัน และนางก็มีอาการไม่สู้ดีหลายวันแล้ว ได้หมดสติลงก่อนที่จะเข้าไปในเรือน“คุณยาย!!!” หลินเยว่วิ่งเข้าไปหานางทันที“อาเยว่ พายายเจ้าเข้าเรือนเสียก่อน” เว่ยอ๋องร้องบอกนางที่ตอนนี้ไม่อาจควบคุมสติได้ตัวเขาก็แปลกใจเช่นกัน หลังจากที่อยู่กับนางมาหลายเดือน ไม่เคยเห็นนางมีท่าท

เซี่ยเหลี่ยงและเต๋อหมิงที่ได้ฟังเรื่องราวของหลินเยว่ ว่านางถูกนางเจินซื่อวางยาเกือบตาย ก่อนที่จะส่งตัวไปแต่งเข้าเรือนตระกูลจางก็โกรธแค้นจนดวงตาของทั้งสองแดงก่ำ“เดรัจฉาน นางกล้ารังแกเจ้าถึงเพียงนี้” เซี่ยเหลี่ยงตบโต๊ะจนเสียงดังลั่น“ตอนนี้นางก็ได้รับโทษแล้วเจ้าค่ะ” หลินเยว่บอกกล่าวเรื่องที่ตระกูลจางต้องย้ายไปอยู่ทางตอนใต้ของแคว้น“หึ เอาเถิด หากข้าพบเจอนางอีกครั้ง คอยดูว่าข้าจะจัดการนางเช่นไร” ในเมื่อไม่พบเจอก็แล้วไป หากมีวันใดที่ได้พบเจอ เขาจะชำระแค้นที่เกาหยวนและเจินซื่อได้ทำกับบุตรสาวและหลานของเขาเองเพราะการเดินทางที่ยาวนานหลายวัน ทำให้เซี่ยเหลี่ยงที่อายุมากแล้วเหน็ดเหนื่อยไม่น้อย ไหนจะเรื่องอาการป่วยของไป๋ซื่ออีกหลินเยว่จึงได้ให้ท่านตา ท่านลุงของนางเข้าไปพักผ่อนที่เรือนหลักเสียก่อน เมื่ออยู่ด้วยกันสี่คน เว่ยอ๋องที่อยากจะรู้มิติของหลินเยว่เป็นเช่นไร ก็บังคับให้นางพาเขาเข้าไปด้านใน“อาเยว่ เจ้าให้อารุ่ยกับเซียวเซียวเข้าไปด้านในได้ แล้วเหตุใดไม่ให้เปิ่นหวางเข้าไปด้านใน” เขากอดอกมองนางอย่างไม่พอใจ“เหอะ ท่านเป็นอันใดกับข้าเล่า ถึงอยากจะให้ข้าพาเข้าไปในมิติส่วนตัว” นางมองเขาอย่างเช่น

เหตุที่เขาเอาแต่พูดว่าแม่เสือที่บ้านดุร้ายนัก ก็เพื่อเป็นข้ออ้างที่ใช้ยามที่สหายชวนไปเที่ยวเล่น ตอนที่บอกเลี่ยงรุ่ยว่านางร้ายกาจก็ไม่เกินจริงเพราะวิธีการลงโทษของนางแต่ละอย่างก็ทำให้เขาอดที่จะขนลุกไม่ได้ นางไม่ได้ให้เขาคุกเข่ากับกระดานซักผ้า แต่นางจะกลับไปนอนกับมารดาของนางที่เรือนครั้งละห้าหกวันแทนคนในเมืองหลวงก็เชื่อสิ่งที่เว่ยอ๋องพูดถึงพระชายาของเขาดี ครั้งหนึ่งซูเซียวนางไปเดินซื้อของในตลาด มีสตรีร้องว่าถูกโจรขโมยถุงเงิน นางวิ่งตามจับได้ แต่โจรผู้นั้นคิดต่อสู้นาง แต่ละกระบวนท่าที่นางใช้ล้วนแปลกตาบุรุษที่ตัวใหญ่กว่านางมากนักยังล้มไม่เป็นท่า นอนหมดสติรอให้เจ้าหน้าที่มาจับตัวไปยิ่งท่าเตะที่นางยกขาสูงเตะถึงต้นตอ ผู้ที่เห็นเหตุการณ์ได้แต่ขนลุก ไม่กล้าที่จะแหย่แม่เสือที่ตำหนักอ๋องเลยสักคน คุณหนูที่อยากแต่งเข้าเป็นชายารองยิ่งแล้วใหญ่ ไม่มีคนใดที่กล้าหาญเลย เพราะกลัวว่าคนที่โดนเตะเช่นโจรจะเป็นพวกนางแทนซูเซียวที่เห็นใบหน้าของสามีดำคล้ำก็หยุดหัวเราะ นางเดินเข้ามาสำรวจตัวเขาแทน“ท่านแช่น้ำแล้วรู้สึกเช่นใดบ้าง” นางหลบสายตาของเว่ยอ๋องที่หรี่ตามองนาง“อย่างที่พวกเจ้าว่า คงต้องแช่สักเจ็ดราตรี ค

แต่ไม่คิดเลยว่าคำพูดที่พูดทั้งหมด บุรุษทั้งสองที่เดินตามมาที่หลังจะมาบังเอิญได้ยินเข้า“อาเยว่/เซียวเซียว” เสียงเย็นของเลี่ยงรุ่ยและเว่ยอ๋องที่ดังมาจากด้านหลัง ทำให้ทั้งสองสะดุ้งตกใจจนต้องหันไปมองเมื่อเห็นใบหน้าเขียวคล้ำของทั้งคู่ หลินเยว่และซูเซียวต่างก็ยิ้มหวานเอาใจผู้เป็นสามีทันที“โถ่ เพียงคำพูดล้อเล่น พวกท่านไม่คิดเป็นจริงเป็นจังใช่หรือไม่” หลินเยว่รีบโบกมือให้เลี่ยงรุ่ยกับเว่ยอ๋อง ไม่ให้ทั้งคู่เก็บคำพูดของนางมาใส่ใจ“เหอะ คอยดูว่าคืนนี้ข้าจะจัดการเจ้าเช่นไร” เลี่ยงรุ่ยเอ่ยเสียงลอดไรฟันออกมา“เซียวเซียว เตรียมตัวรับบทลงโทษของเปิ่นหวางให้ดี” เขาคาดโทษนาง พร้อมทั้งคิดว่าคืนนี้จะต้องทรมานนางเช่นไรสองสาวได้แต่กลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก เมื่อครู่ไม่น่าจะเอ่ยเรื่องเช่นนี้ออกมาในที่โล่งแจ้งเลยเลี่ยงรุ่ยหันไปกระซิบบางอย่างกับเว่ยอ๋อง ดวงตาของเขาเปล่งประกายออกมาอย่างตื่นเต้น พร้อมทั้งมองมาทางเลี่ยงรุ่ยอย่างขอบคุณตกกลางคืนหลินเยว่ที่สงสัยว่าทั้งสองเอ่ยคุยเรื่องอันใดกัน นางก็ได้รู้เมื่อเลี่ยงรุ่ยอุ้มนางทั้งที่เขากำลังรังแกนางอยู่ มาที่ลำธารน้ำ“อารุ่ย ประเดี๋ยวเซียวเซียวกับเว่ยอ๋องก็มาเห็

สุ่ยซื่อมารดาของซูเซียวเดินเข้าไปรับไป๋ซื่อ พร้อมทั้งร้องเรียกอย่างยินดีให้หลินเยว่ “อาเยว่ เจ้าช่างเหมือนมารดาของเจ้านัก” นางถอนหายใจออกมาเมื่อนึกถึงน้องสามีของนางวันที่ซูเซียวหายไป นางล้วนแต่โทษเป็นความผิดของนางด้วยเช่นกัน วันนั้นสุ่ยซื่อพาซูหลานและบุตรหลานสายรองไปงานเลี้ยงน้ำชาที่จัดขึ้นในตระกูลสวี ตอนที่ซูหลานนางบอกว่าจะไปห้องน้ำ นางเห็นว่ามีสหายของนางรวมทั้งคนในสายรองไปด้วยกับนางหลายคนจึงได้วางใจแต่เวลาผ่านไปนับชั่วยาม บุตรหลานสายรองได้วิ่งเข้ามาหานางแล้วบอกว่าซูหลานหายตัวไป แม้จะให้คนออกตามหาในทันที ทั้งยังให้คนไปแจ้งเต๋อหมิงที่อยู่ในค่ายนอกเมือง แต่ก็ไม่อาจหาตัวของซูหลานได้พบพอได้เห็นใบหน้าของหลินเยว่นางก็เศร้าหมองขึ้นมาในทันที หลินเยว่พอจะรู้เรื่องราวจากซูเซียวมาบ้างก็เดินเข้าไปจับมือของนางไว้แน่น"คารวะท่านป้า ข้าหลินเยว่เจ้าค่ะ”“เด็กดี ไปๆ เข้าไปด้านในกันก่อน ท่านยายของเจ้ายิ่งไม่ค่อยจะแข็งแรงอยู่”“ไม่แข็งแรงอันใด อาหม่านเจ้าดูข้าตอนนี้เป็นเช่นไรบ้าง” ไป๋ซื่ออดที่จะอวดความงามที่อ่อนเยาว์ลงของนางกับลูกสะใภ้มิได้“ทะ ท่านแม่ ท่าน” นางเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อครู่มัวแต่สน