All Chapters of พ่อบัณฑิตหน้าขาว ข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง: Chapter 11 - Chapter 20

เมื่อเขามีครอบครัวเป็นของตนเองจึงไม่อยากให้ภรรยาถูกรังแกไปด้วย วันนี้เขาก็รู้จากลูกสะใภ้ว่าหลินเยว่นางต้องซักผ้าให้คนทั้งเรือน ทั้งยังเปิดให้ดูร่องรอยที่นางถูกนางฮั่วซื่อทุบตีอีกด้วย“เอาเถิด เช่นนั้นก็นำที่นาและเงินในส่วนของอาซางมาให้อารุ่ยเสีย” เขาหันไปบอกจางซุนและนางฮั่วซื่อ“เหอะ ข้าไม่ให้ ตั้งแต่มันเกิดมาครอบครัวข้าต้องสูญเสียไปไม่น้อย ตอนจะไปยังคิดจะมาเอาของ ของข้าไปอีกรึ” นางฮั่วซื่อเท้าสะเอวต่อว่าเลี่ยงรุ่ยผู้นำหมู่บ้านก็ดูเหมือนจะไม่พอใจอย่างยิ่งที่นางฮั่วซื่อดื้อรั้นเช่นนี้ เขากำลังจะอ้าปากต่อว่า แต่เสียงของเลี่ยงรุ่ยก็ดังขึ้นมาเสียก่อน“ท่านลุงจิ่ว ส่วนของบิดาข้า ข้าไม่ต้องการขอรับ แต่ข้าขอส่วนที่เป็นสินเดิมของท่านแม่คืนก็พอขอรับ” เขาเอ่ยอย่างนอบน้อมกับผู้นำหมู่บ้าน“ไปนำมาคืนอารุ่ยเสีย” ผู้นำหมู่บ้านก็เห็นด้วยกับเลี่ยงรุ่ย“ส่วนนี้ก็ไม่ได้” นางฮั่วซื่อหันหน้าไปทางอื่น“เพ้ย ของอาซางก็ไม่ให้ ที่นากับบ้านของอากุ้ยเจ้าก็ไม่ให้อีกรึ เช่นนั้นก็ไปที่ว่าการ ให้ท่านนายอำเภอตัดสินเสีย”จางซุนสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อได้ยินว่าจะไปที่ว่าการ เขาลากตัวมารดาออกไปคุยห่างจากผู้อื่นเล็กน้อย“ท

นางคิดว่าเขาเคยชินกับที่นอนแข็งๆ ที่มีเพียงเตียงไม้ไผ่ปูทับด้วยผ้าบางๆ“ไม่ใช่” เลี่ยงรุ่ยได้ทีก็ขยับไปจนชิดกับนาง“ที่นอนกว้างขวาง ท่านจะมานอนเบียดข้าเพื่ออันใด” นางลุกขึ้นไปมองที่นอนฝั่งของเลี่ยงรุ่ยที่กว้างจนคนอีกคนมานอนได้อย่างสบาย“ข้าอยากนอนใกล้เจ้า” หลินเยว่เบิกตากว้างมองเลี่ยงรุ่ยคืนนี้ที่ทั้งคู่นอนด้วยกัน เป็นเพียงคืนที่สามเท่านั้น เขาก็ทำหน้าหนาอยากนอนใกล้นางเสียแล้ว“เอ่อ นอนนิ่งๆ เล่า ห้ามขยับอีก ข้าจะนอนแล้ว” นางพลิกตัวหันหนีไปอีกข้าง เพราะไม่อยากให้เขาเห็นว่านางกำลังหน้าแดงเลี่ยงรุ่ยมิได้ขยับตัวอีก จนเมื่อหลินเยว่นางหลับสนิท เขาก็ลืมตาขึ้น พร้อมทั้งดึงนางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดแทนรุ่งเช้าเมื่อหลินเยว่นางตื่นขึ้น นางจึงได้รู้ว่าตัวนางอยู่ในอ้อมกอดของเลี่ยงรุ่ย นางจึงนอนนิ่งไม่ยอมขยับ เลี่ยงรุ่ยที่รู้ว่านางตื่นแล้วแต่ไม่ยอมที่จะขยับตัวก็รู้สึกขบขันไม่น้อย เขาจึงกระซิบข้างหูของนาง“ตื่นแล้วเหตุใดถึงไม่ลุกเล่า” เสียงทุ้มต่ำยามตื่นนอนของเขา ทำให้นางอดจะขนลุกไม่ได้หลินเยว่รีบพลิกตัวหนีไปอีกด้านทันที นางยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนมิด เพราะตัวนางคิดว่าเป็นตัวเองที่เผลอเข้าไปกอดเขาตอนที

สามีของนางมิได้สนใจบุตรสาวคนโตมากนัก จึงเป็นเรื่องง่ายที่นางจะพูดให้เขาเห็นด้วย แต่เขาก็ยังคงเป็นห่วงหลินเยว่ที่ต้องเข้าตระกูลจางที่เป็นเพียงชาวบ้านเท่านั้นจึงได้มอบสินเดิมให้นางติดตัวไปถึงห้าร้อยตำลึงเงิน แต่เป็นนางที่เก็บเงินไว้กับตัว โดยแบ่งใส่สินเดิมให้หลินเยว่ไปเพียงยี่สิบตำลึงเงินเท่านั้น หากสามีนางรู้เรื่องนี้ขึ้นมาคงจะตำหนินางไม่น้อย“แม่ต้องส่งคนไปสืบเรื่องที่หมู่บ้านจิ่วหานเสียหน่อยแล้ว” ความจริงนางเจินซื่อให้คนไปแจ้งนางฮั่วซื่อให้ทรมานหลินเยว่จนไม่อาจเข้ามาในเมืองได้ก็เท่านั้นหากเป็นเช่นนี้ เรื่องทั้งหมดที่นางทำไว้ สามีของนางก็ไม่มีทางรู้อย่างแน่นอน แม้แต่ตู้ฮุ่ยเหอเขาก็รู้จากซินเซียนว่า หลินเยว่นางมีเงินติดตัวไปห้าร้อยตำลึง ในตอนแรกเขาก็จะนำเงินไปมอบให้นางเพิ่มอีก แต่ซินเซียนนางเอ่ยท้วงไว้“หากพี่สาวมีเงินมาไป ข้าคิดว่าไม่ดีเจ้าค่ะ มิเช่นนั้นจะเกิดภัยกับนางได้ ที่ท่านพ่อมอบให้ไปก็เพียงพอให้นางใช้รักษาตัว ทั้งยังมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นแล้วเจ้าค่ะ” ภรรยารักพูดเช่นนี้เขาจะไม่ฟังได้อย่างไรนางเจินซื่อรีบพาซินเซียนไปนั่งรอที่ห้องโถง เผื่อว่าหลินเยว่นางกลับมาเยี่ยมบ้านเดิม นาง

เพียงนำเบสสบู่ออกมาละลาย โดยวิธีการตุ๋น เมื่อละลายดีแล้ว นางก็นำน้ำหอมที่อยู่ในมิติของนางมาผสมใส่ลงไป เพียงแต่นางไม่ได้ใส่สี เพราะกลัวว่าจะดูแปลกจนเกินไปกลัวว่าผู้คนจะไม่กล้าซื้อไปใช้สบู่ของนางจึงมีเพียงสีขาว และขาวขุ่นเท่านั้น เพื่อเพิ่มความแตกต่างของแต่ละกลิ่น นางจึงต้องหาดอกไม้มาผสมลงไปในสบู่ของนางด้วยในเรือนตอนนี้มีเพียงดอกเหมยกุ้ย (ดอกกุหลาบ) นางจึงทำออกมาเพียงแค่กลิ่นเดียวเท่านั้น เพื่อจะทดสอบดูว่าพอจะใช้ได้หรือไม่ และกลิ่นที่ได้ติดผิวกายมากน้อยเพียงใดส่วนผสมทุกอย่างนางเพียงคาดเดาเท่านั้น จึงไม่อาจสำเร็จได้ในครั้งแรก หลินเยว่ต้องใช้เวลาลองผิดลองถูกอยู่หลายวัน กว่าที่นางจะได้สบู่ชุดแรกออกมา“ข้าว่าครั้งนี้สำเร็จแล้ว” นางมองสบู่ที่เพิ่งแกะออกจากพิมพ์ ครั้งนี้กลิ่นที่ออกมาจากสบู่ไม่รุนแรงเช่นที่ผ่านมา เมื่อนำมาลองล้างมือก็พบว่ากลิ่นติดมือไม่น้อย“ท่านว่าเป็นเช่นไร” หลินเยว่ยื่นมือของนางไปใกล้จมูกของเลี่ยงรุ่ยเมื่อเขาได้ลองสูดดมก็พบว่าครั้งนี้กลิ่นที่ออกมากำลังพอดี ไม่ฉุนจนเกินไป ทั้งยังเย้ายวนไม่น้อย จึงเผลอสูดดมอยู่นาน จนหลินเยว่นางต้องดึงมือกลับมา“ข้าว่าใช้ได้แล้ว” สายตาที่ม

หลินเยว่นางพูดคุยเรื่องราคามากับเลี่ยงรุ่ยแล้ว จึงได้เอ่ยออกมาตามความตั้งใจของนาง“สบู่ที่ไม่มีกลิ่น สองร้อยอิแปะ ส่วนสบู่กลิ่นดอกกุ้ยเหมยสองตำลึง เจ้าค่ะ” นางมองท่าทีของเถ้าแก่เนี้ยจินว่านางจะมีอาการเช่นไรแต่ก็พบว่านางดูมิได้ตกใจกับราคาที่หลินเยว่นางเอ่ยออกมา พร้อมทั้งพยักหน้าอย่างพึงพอใจอีกด้วย“เช่นนั้นก็ตามนี้ ส่วนเรื่องราคาที่ข้าจะนำมาขายที่ร้านสบู่ไม่กลิ่นข้าจะเพิ่มอีกห้าสิบอิแปะ ส่วนสบู่ดอกกุ้ยเหมยข้าจะเพิ่มห้าร้อยอิแปะ เจ้าเห็นเช่นไร” นางขอความเห็นกับหลินเยว่ที่นางเพิ่มขึ้นเช่นนี้ หลินเยว่จะได้ไม่ต้องมาแบ่งค่าวางสินค้าในร้านให้นางเพิ่มอีก“ได้เจ้าค่ะ” หลินเยว่เห็นว่านางก็ไม่ได้เพิ่มมากกว่าเดิมเยอะ ก็เหมือนว่านางขายส่งส่วนคนขายจะไปบวกเพิ่มเท่าไหร่ นางไม่สนใจแล้ว“เช่นนั้นก็ทำสัญญาเถิด ในเมืองหานตง ข้าอยากให้เจ้าขายให้ข้าเพียงผู้เดียว”“เรื่องนี้ข้าไม่มีปัญหาเจ้าค่ะ”“ดี” จินเหมยฮวายิ้มออกมาอย่างพอใจ ที่หลินเยว่นางพูดง่ายเช่นนี้ นางรีบเดินไปนำกระดาษมาเขียนสัญญาทันที“เอ่อ ข้ายังไม่ได้ถามเจ้าเลยว่าเจ้าจะส่งสบู่ชุดแรกให้ข้าได้เท่าใด” นางหันกลับมาหาหลินเยว่นางหยุดคิดอยู่ครู่ ว่า