All Chapters of พ่อบัณฑิตหน้าขาว ข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง: Chapter 31 - Chapter 40

การค้าก็เช่นนี้ ย่อมต้องหาทางจัดการคู่แข่ง บางคนก็เดินอยู่ในเส้นทางถูกต้องใช้ความสามารถเข้าต่อสู้ แต่เห็นบิดาของนางจะเป็นพวกชอบใช้กำลังเสียมากกว่า“เจ้าไม่ต้องการคนช่วยขนรึ” เหมยฮวาคิดว่าหลินเยว่นางกลัวว่าจะมีผู้พบเห็นนาง“ไม่ต้อง ทางข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง” นางคิดแล้วว่าไม่ควรเก็บข้าวของไว้ในเรือนของนาง“ได้ หากได้แล้วจะให้พ่อบ้านจินรีบไปแจ้งเจ้า”“ไม่ต้อง ท่านส่งจดหมายให้อารุ่ยที่สำนักศึกษาก็แล้วกัน”“เข้าใจแล้ว”เมื่อพูดคุยต่อกันอีกเล็กน้อยหลินเยว่นางก็ขอตัวกลับเรือน เพราะต้องไปจัดการเตรียมสินค้าเพื่อส่งให้เหมยฮวาในอีกสามวันข้างหน้าพอลงมาด้านล่าง อาสือก็เร่งไปเตรียมรถม้าเพื่อพาหลินเยว่นางกลับเรือน“ไปที่โรงค้าทาสเสียก่อน”“ขอรับ”หลินเยว่นางเพิ่งจะเคยมาโรงค้าทาสเป็นครั้งแรก เมื่อเห็นด้านในนางก็อดที่จะหดหู่ไม่ได้ ภายในกรงขังมีกลุ่มคนหลายสิบคนที่นั่งเบียดนอนเบียดกันอยู่ภายในเพียงแค่นางเดินผ่าน พวกเขาต่างก็ยื่นมือออกมาร้องเรียกนางอย่างน่าสงสาร เพื่อให้นางรับพวกเขากลับไปอยู่ที่เรือนด้วยหลินเยว่ทำให้เพียงเดินก้มหน้า แล้วให้อาสือนำทางไปที่ที่นางต้องการทันที ก่อนจะเดินเข้ามานางบอกอาสือ

“อาอี ไร้ความทรงจำแต่เขาดูไม่เหมือนคนเป็นทาส ข้าว่าพ่อค้าทาสต้องจับตัวมาตอนที่พวกเขาบาดเจ็บอย่างแน่นอน ส่วนอาเอ้อ อาซาน อาซื่อ พวกเขาต้องรู้หนังสือ ท่านติดกระดาษพู่กันไปด้วย เขาอาจจะยอมท่านก็ได้ว่าพวกเขาเป็นใคร”“เข้าใจแล้ว” เลี่ยงรุ่ยใบหน้าเคร่งเครียดขึ้นทันที หากเป็นเช่นที่หลินเยว่นางคิด หากพวกเขาเกิดเป็นโจรป่าขึ้นมาเล่า ทั้งเรือนมิได้ซวยกันหมดรึเมื่อเลี่ยงรุ่ยมาถึงที่หน้าเรือนของพวกเขา ทั้งสี่ก็เพิ่งจะกินอาหารเสร็จเรียบร้อย“ข้าขอเข้าไปคุยด้านในหน่อย” เลี่ยงรุ่ยเอ่ยบอก เมื่ออาเอ้อ เดินออกมาดูว่าผู้ใดมาที่เรือนเลี่ยงรุ่ยรู้ได้ทันทีว่าพวกเขามีวรยุทธ์ เพราะเขาเดินมาหยุดที่หน้าเรือนอาเอ้อก็เปิดประตูออกมาทันที“เจ้าอยากจะให้ข้าช่วยหาหมอมารักษาเจ้าหรือไม่” เขาเอ่ยถามอาอีทันที เพราะอาอี ความจำเสื่อมหากมีหมอที่เก่งกาจอาจจะช่วยให้ความทรงจำของเขากลับคืนมาได้ทั้งสามยกเว้นอาอี พยักหน้ากันอย่างพร้อมเพรียง เลี่ยงรุ่ยก็ไม่คิดจะเอ่ยถามเขาขึ้นมาอีก เขาหยิบกระดาษขึ้นมาเขียนทันที“พวกเจ้าเป็นผู้ใดกันแน่ มาจากที่ใด” เลี่ยงรุ่ยเลื่อนกระดาษไปที่คนทั้งสาม เมื่อเห็นว่าพวกเขาได้แต่มองหน้ากันไปมาไม่ยอมพู

นายท่านเกาตอนที่นั่งอยู่บนรถม้าระหว่างทางที่กลับจวนในเมือง เขานั่งเงียบอย่างใช้ความคิด เพราะคำพูดที่แข็งกร้าวของหลินเยว่ ทำให้เขากลับไปสืบเรื่องราวว่าเป็นเช่นที่นางพูดหรือไม่นางเจินซื่อก็นั่งเงียบไปตลอดทาง นางนั่งอยู่ที่มุมรถม้า ราวกับว่าหากหายใจออกมาแรงเกินไป จะทำให้นายท่านเกาหันมาบันดาลโทสะกับนางแทนนางฮั่วซื่อที่ยืนรอหน้าเรือนตระกูลฟู่เมื่อนายท่านเกาจากไปแล้ว นางก็คิดจะจากไปในทันทีเลยเช่นกัน แต่ถูกผู้นำหมู่บ้านเอ่ยรั้งตัวไว้เสียก่อน“นางฮั่วซื่อ เรื่องที่อาเยว่นางพูดจริงหรือไม่” เมื่อครั้งที่นางตัดขาดกับตระกูลจาง เรื่องนี้หลินเยว่นางก็เคยเอ่ยออกมาแล้วเช่นกัน เพียงแต่ว่าในตอนนั้นชาวบ้านด่าเสร็จแล้วก็มิได้เก็บมาใส่ใจแต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน ตรงที่หลินเยว่นางเอ่ยชื่อของนางเจินซื่อออกมาด้วย และยังเป็นต่อหน้าบิดาของนางอีกส่วนเรื่องที่นางฮั่วซื่อพานายท่านเกามาที่เรือนตระกูลฟู่ครั้งนี้ ดูก็รู้ว่าคงต้องการจะกลั่นแกล้งหลานชายและหลานสะใภ้เรื่องที่ตระกูลเกาป่าวประกาศหากผู้ใดหาคนที่ทำสบู่ออกมาได้จะได้รับเงินหนึ่งร้อยตำลึงทอง ย่อมมาถึงที่หมู่บ้านเช่นกัน นางฮั่วซื่อคงอยากได้เงินก้อนนี้ จึงสร้

ตู้ฮุ่ยเหอเป็นหนุ่มนักรักตัวยงคนหนึ่งของเมืองหานตง นางรู้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่ยังดึงดันที่จะแต่งให้เขา ด้วยหน้าตาและฐานะของเขาที่เป็นบุตรชายท่านนายอำเภอ ทำให้ดูดีกว่าลูกคหบดีคนอื่น“เอาเหอะ บุรุษไว้ใจมิได้ เจ้าก็อย่าปล่อยปละละเลย จนสามีเจ้าไปคว้าสตรีอื่นเข้าจวนก่อนที่เจ้ายังไม่ตั้งครรภ์ได้เล่า” บุรุษใดบางที่ไม่มีอนุ นางเข้าใจเรื่องนี้ดี แต่หากจะมีตำแหน่งที่มั่นคงจำต้องตั้งครรภ์ให้ได้เสียก่อน“ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” ซินเซียนจำต้องรับปากมารดานางกลับไปที่จวนตระกูลตู้โดยที่ไม่ได้สิ่งใดกลับมา ระหว่างทางนางต้องให้สาวใช้ไปซื้อสบู่ที่ร้านจินเซียงและยาสระผมไปฝากแม่สามีแต่เพราะร้านจินเซียงจำกัดการขายในแต่ละวันนางจึงหาซื้อมิได้ เหมยฮวานางวางขายที่หน้าร้านเพียงวันละหนึ่งร้อยก้อนเท่านั้น ที่เหลือนางล้วนแต่ขายให้พ่อค้าต่างเมืองทั้งสิ้น เพราะนางต้องการสร้างชื่อเสียงให้ร้านจินเซียงตอนนี้แม้แต่พ่อค้าในเมืองหลวงยังเดินทางมาเจรจาการค้าที่ร้านของนาง นางจึงได้ให้เขาดูลิปสติกที่นางใกล้จะนำมาวางขายที่ร้านด้วย นางเสนอสินค้าโดยใช้วิธีเดียวกันกับที่หลินเยว่นางใช้ โดยให้สาวใช้ในร้านของนางมาเป็นต้นแบบนางต้องยอมร

เลี่ยงรุ่ยแววตาแข็งกร้าวขึ้นทันที เขามองไปที่เว่ยอ๋อง เพื่อประเมินดูว่าเขาพูดขึ้นมาต้องการสิ่งใด และเขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร“หึ พระชายาของเปิ่นหวาง วิญญาณของนางมาจากภพอื่น และนางก็มีช่องเก็บของเช่นเดียวกับอาเยว่”เมื่อได้ฟังคำของเว่ยอ๋องแววตาของเลี่ยงรุ่ยก็อ่อนลง พร้อมกับพยักหน้ารับ“แต่นางไม่ได้มีเพียงช่องเก็บของกระมัง ดูจากของที่นางนำออกมา เพราะซูเซียวนางไม่ได้มีของที่นำออกมาได้เช่นนี้“ใช่พ่ะย่ะค่ะ” เพราะในตอนนี้เขาจำเรื่องราวได้หมดแล้ว หากจะให้พูดเช่นเดิมก็คงไม่เหมาะสมนัก“เจ้าพูดกับเปิ่นหวางเช่นเดิมเถิด เปิ่นหวางยังมิอยากให้ผู้ใดรู้” เขาโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ“ข้าคิดว่านางคงเป็นญาติผู้น้องของเซียวเซียว”เรื่องนี้นับว่าสร้างความประหลาดใจ เพิ่มให้เลี่ยงรุ่ยมากยิ่งขึ้น เมื่อเขาเอ่ยเล่าเรื่องราวของซูเซียวที่นางมีแซ่เซี่ยแซ่เดียวกับหลินเยว่“คงมิบังเอิญถึงเพียงนั้น” เขาพึมพำออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ“อาหญิงของเซียวเซียว นางหายตัวไปเมื่อสิบแปดปีก่อน ต่อให้คนตระกูลเซี่ยค้นหาเพียงใดก็หาตัวนางไม่พบ นางรู้หรือไม่เล่าว่ามารดาของนางเหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่ได้”“เรื่องนี้นางก็ไม่รู้เช่นกัน มารดานางเ