All Chapters of Engineer Unfriend อยากเล่นเพื่อน: Chapter 61 - Chapter 70

“ว่าแต่นี่ก็นานแล้ว ทำไมยัยต้นหญ้าอะไรนั่นยังไม่กลับมาอีก ปกติพวกเขาทิ้งพี่ไว้นานแบบนี้เหรอ” มาวินตั้งข้อสงสัย เมื่อไม่มีใครกลับมาในห้องนี้เลย“เดี๋ยวคงมาแหละ พวกเขาไม่เคยปล่อยพี่ให้อยู่ตัวคนเดียวเกินสิบนาทีนะ”เธอเองก็ชักกังวล เท่าที่ดูเวลานี่ก็ผ่านมาเกินครึ่งชั่วโมงแล้ว ปกติพวกเขาไม่ค่อยปล่อยเธอให้หายเกินสิบนาทีด้วยซ้ำ ตอนนี้มันเลยดูแปลกเสียจนอดใจหายไม่ได้ หรือพวกเขาแค่เห็นว่าเธออยู่กับน้องเลยไว้วางใจปล่อยให้อยู่ตามลำพังนานๆ ก็เป็นได้ เธอไม่ควรคิดมากเกินไป ตอนนี้ยังไม่มีใครระแคะระคายเรื่องที่เธอแกล้งบ้าสักคน“งั้นพี่ก็พักผ่อนไปก่อน ทำตัวสบายๆ ได้แล้วก็รีบตักตวงเถอะ”ก๊อก ๆยังไม่ทันไม่หายใจเข้าด้วยซ้ำ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นขัดจังหวะจนได้ธาราทำหน้าบอกบุญไม่รับ กลอกตามองบนด้วยความเหนื่อยหน่าย อยากจะทิ้งตัวลงบนโซฟาแล้วแกล้งหลับไปให้มันรู้แล้วรู้รอด เป็นคนปกติได้ไม่ถึงชั่วโมงก็ต้องกลับไปเป็นคนบ้าพูดไม่รู้ความอีกแล้ว วาสนาของยัยน้ำจริงเชียว เฮ้อ...“ขอเข้าไปนะครับ พี่เอาของว่างมาให้”เป็นเสียงขุนเขาที่เอ่ยขึ้น มาวินจึงหันขวับมามองพี่สาวตน ส่งสายตาเห็นใจอย่างสุดซึ้ง เขาลุกขึ้นเดินไปเปิด

ชายหนุ่มรับร่างเล็กเอาไว้ มือลูบแผ่นหลังเธอเพื่อปลอบ แต่ปากกลับหัวเราะคล้ายกับว่าสะใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นว่าเธอสติแตกจริง ๆเป็นไงล่ะยัยตัวเล็กขี้โกหก เจองูเข้าถึงกับลืมว่าตัวเองเป็นบ้า“เอามันออกไป เอามันออกไปไกลๆ เลย น้ำกลัว” เธอเกาะเขาแน่นเหมือนลูกลิง ดิ้นไปมาบนตัวเขา ส่งเสียงโวยวายใหญ่ “น้ำเกลียดงู ฮือ...”รู้สึกสะใจได้ไม่นานขุนเขาก็ใจหายวาบเพราะได้ยินเสียงสะอื้นไห้จากภรรยาตน เขาหัวเราะไม่ออกอีกต่อไป กอดกระชับร่างเล็กเข้าตัวแน่น ลูบหัวปลอบเธอแล้วเดินหนีจากจุดที่เจอเจ้างูน้ำตัวจิ๋วเหมือนกิ่งไม้ขึ้นฝั่ง ก่อนกลับไม่ลืมผิวปากเป็นสัญญาณให้เจ้ามะพร้าวที่นอนขึ้นอืดมองงูว่ายผ่านหน้าไปให้จัดการกับมัน เจ้าหมารับคำสั่ง คาบงับตัวต้นเหตุของเสียงดังแสบหูของธาราแล้วสะบัดมันไปไกลจากเจ้าของอย่างรวดเร็ว“มันไปแล้วครับ ไม่ร้องนะคนดี มะพร้าวจัดการกับมันแล้ว”เขาวางร่างเล็กลงกับเสื่อ ตั้งใจจะผละออก ทว่าธารายังไม่ยอมให้เขาหนีห่าง เธอตรึงเขาไว้กับตัวแน่น ร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียงดังไม่ยอมฟังเสียงเขา หรือเสียงใครเลยสักนิดนี่แหละคือสติแตกของจริง ไม่น่าแกล้งเธอแรงเลย ทั้งที่รู้อยู่แล้วน้องน้ำกลัวงูมากแค่ไห

🍓ขุนเขาโอบธารา หลายวันแล้วที่ขุนเขาพยายามใช้เสน่ห์ยั่วยวนภรรยาหวังให้เธอเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร ธาราก็ยังใจแข็งจิตแข็ง ไม่ยอมเผยไต๋ให้เขาได้รู้ง่าย ๆตอนนี้เขาเลยต้องกลับมาทบทวนแผนการตัวเองใหม่ โดยมีไอ้เจ้ามะพร้าวเป็นเพื่อนช่วยคิด ช่วยฟังแผนการขั้นต่อไป ทว่าจะคิดไม่ทันตก ตีอกชกหัวตัวเองยังไม่ทันได้หนำใจดีนัก สายจากคนที่เขาไม่คิดว่าจะได้เจอก็โทรเข้ามา เขาจึงทิ้งความคิดทุกอย่างไป รับสายจากพรรณธิดาทันที“ครับคุณดา”‘วันนี้อาจะเข้าไปเยี่ยมที่ไร่ จำได้ไหมคะที่บอกเมื่อสองสามวันก่อน’เขาจำไม่ได้ ทุกวันนอกจากจะทำงานจนเหนื่อยสายตัวแทบขาดแล้วยังต้องคอยดูแลและคอยคิดหาแผนการต่าง ๆ เพื่อเปิดเผยธาราอีก ไอ้การที่จะมาจดจำเรื่องไม่ค่อยสำคัญมากนักจึงมักจะถูกปัดตกออกไปจากสมอง ทว่าถึงจะลืมไปแล้ว ขุนเขาก็ยังตอบกลับปลายสายอย่างนุ่มนวลเพื่อรักษาน้ำใจเมื่อประมาณสามวันก่อนพรรณธิดาได้โทรหาเขา สอบถามเรื่องเอกสารที่จะให้ธาราเซ็น พอเขาตอบว่ายังไม่มีความคืบหน้า และเขาไม่อยากบังคับเธอทำอะไรที่ไม่อยาก พรรณธิดาก็ขอมาเยี่ยมที่นี่ทันที เธอบอกว่าบางทีหากได้คุยกับเจ้าตัวเองคงพอเกลี้ยกล่อมได้ ห

ขุนเขาและธาราถึงย่านชอปปิงประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา วันนี้ชายหนุ่มคิดว่าอยากพาเธอมาเปิดหูเปิดตาหลังจากขลุกอยู่ในไร่ในสวนเป็นเวลากว่าสองเดือน เขากลัวว่าอดีตสาวสังคมคงจะเบื่อ และอยากมีเวลาเที่ยวห้างศิวิไลซ์บ้างบางครั้ง จึงหาเวลาว่างพาเธอออกมาเดินเล่น หากเป็นตอนที่เขายังไม่รู้ความจริงว่าภรรยาแกล้งบ้า บางทีการพาออกมานอกสถานที่ปิดอาจไม่ใช่เรื่องดีนัก แต่ขุนเขารู้ดีว่าธารามีสติสัมปชัญญะครบถ้วนจึงไม่ได้กลัวว่าเธอจะสร้างความวุ่นวายต่อใครอื่นให้รำคาญ“น้องน้ำอยากกินไอติมไหมครับ”หลังจากทานข้าวเสร็จ (อย่างมีระเบียบ ไม่เลอะเทอะ) เขาก็พาเธอออกมาเดินรอบ ๆ ห้าง เข้าร้านนั้นร้านนี้ซื้อของใช้จำเป็น อุปกรณ์สำหรับออกกำลังกายบ้าง ขณะที่เดินผ่านร้านไอศกรีมเขาดันสังเกตเห็นว่าดวงตาคู่กลมสวยดูเป็นประกายมากขึ้น จึงหยุดเดินแล้วถามสาวน้อยเจ้าของใบหน้าสวยหวานราวกับตุ๊กตาข้างกาย“กิน...กิน”เธอพยักหน้ารับแรง ๆ ยิ้มกว้างจนตาหยีก่อนปล่อยมือจากการเกาะแขนเขาแล้ววิ่งตรงเข้าร้านทันทีโดยไม่รีรอในที่สุดก็กลับมาเป็นคนร่าเริงสักที หลังจากอึมครึมกับเขามาหลายวัน... ตั้งแต่พรรณธิดามาหาวันนั้น ธาราก็เปลี่ยนเป็นคนซึมเศร้าเหมือน

หัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำอยู่ในอก ดวงตาสีนิลเบิกกว้างในความมืด ธาราไม่กล้าแม้แต่ขยับตัวโดยเฉพาะช่วงล่างตรงสะโพกที่แนบชิดกับความร้อนผะผ่าวจนสัมผัสผ่านกางเกงนอนผ้าซาติน เธอแค่ก้มหน้าต่ำพยายามทำตัวนิ่งหวังให้เพื่อให้เขารู้ว่ากำลังหลับลึก“เราแต่งงานกันมาสองเดือนแล้วใช่ไหม...” เสียงทุ้มติดแหบเล็กน้อยพูดแผ่วกระซิบตรงต้นคอ จมูกโด่งคมสวยแตะเบา ๆ ปัดป่ายบนผิวเนียน “พี่ว่ามันน่าจะถึงเวลาที่เราสองคนจะเข้าหอกันจริง ๆ สักที...”ธาราเบิกตากว้างแทบจะถลนออกจากเบ้า ตัวเธอแข็งทื่อขึ้นเมื่อได้ยินคำว่าเข้าหอ... มันหมายถึงเขากำลังขอมีอะไรด้วยใช่หรือเปล่า“พี่ไม่อยากทนอีกแล้ว พี่อยากได้น้องน้ำ”แบบไม่ต้องเดานาน ขุนเขาเผยความในใจออกมาทันที“เราเป็นผัวเมียกันแล้วทางกฎหมาย พี่อยากให้เราเป็นของกันและกันสักที การแต่งงานจะได้สมบูรณ์แบบ”แต่ถ้าแบบนั้นน้ำก็หลุดน่ะสิ ไม่เอาหรอก!ครุ่นคิดในใจก่อนขยับตัวพยายามหนีจากพันธนาการแสนอบอุ่น การขยับตัวเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอส่งผลให้สะโพกกลมอวบถูไถกับส่วนแข็งแกร่งที่สุดของชายหนุ่มอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ความเป็นชายของขุนเขาตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็วเพียงแค่หายใจเข้าธารานิ่ง คิดว่าประส