Tous les chapitres de : Chapitre 41 - Chapitre 50

เที่ยงคืนหลังจากที่เราแยกย้ายห้องใครห้องมัน ฉันกับคินก็จูงมือกันออกมาขับรถเล่นที่บ่อกุ้งของเพื่อระลึกถึงบรรยากาศเก่าๆ ค่ำคืนอันแสนเร่าร้อนที่เราเกือบมีอะไรกันตรงท่าน้ำฉันหย่อนตัวลงนั่งที่เดิมพร้อมไม้ตกกุ้ง ไม่นานคินก็นั่งลงตาม แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้เว้นระยะห่างเหมือนเคย ขยับเข้ามาเบียดฉันทั้งยังโอบไหล่หลวมๆ“ไม่ต้องมาเบียดขนาดนั้นก็ได้มั้ง คืนนี้ไม่ได้หนาว” ขยับเข้าชิดเขา แต่ปากคือไล่ ฉันก็แค่เป็นพวกปากไม่ตรงกับใจอ่ะนะ เรื่องนี้คินรู้ดีเลยไม่ถือสา“ก็อยากกอดแฟน” พูดทั้งยังเกยคางบนหัวฉัน “อยากกอดแบบนี้ไปนานๆ อยากกอดตลอดไปเลย”“พูดดีไปเถอะ เดี๋ยววันหนึ่งก็เบื่อกันอยู่ดี”คินผละออกมามองหน้าฉัน ก่อนหยิกแก้มด้วยความมันเขี้ยว “ทำไมกล้าพูดว่ากูจะเบื่อมึงอ่ะ นี่คบกันมากี่ปีแล้ว”“ไม่รู้สิคิน แค่คิดว่าพอสถานะเปลี่ยน ทุกอย่างก็เปลี่ยน วันหนึ่งกูอาจจะคาดหวังกับมึงมากเกินไปแล้วมึงรำคาญก็ได้ใครจะรู้”คินยิ้มเหมือนรู้อยู่แล้วว่าฉันกังวลเรื่องนี้ บางทีตอนพูดกับพ่อเมื่อตอนกลางวันเขาคงแอบได้ยินมันเลยไม่ได้ตกใจอะไรกับคำพูดฉันมาก“ก็ไม่เห็นเปลี่ยนนี่ เรารักกันเพิ่มขึ้นด้วยซ้ำไม่เห็นเหรอ”“ก็เห็น” คินแสดง

[Vincent’ s POV]ผมเคยคิดเล่นๆ นะว่าชีวิตคนเรามันดราม่าได้สักแค่ไหนกันเชียว จนกระทั่งวันหนึ่งรุ่นพี่ที่ตัวเองชอบและพึงใจมานานมาภาพรักในตอนที่เธอกำลังไปเรียนต่อต่างประเทศ แล้วหลังจากนั้นก็มีรุ่นน้องมาบอกว่าชอบในเวลาไล่เลี่ยกัน เธอไม่ได้ขอสถานะ ขอแค่ให้ได้มีผมอยู่ข้างๆ ก็พอดีและผมก็ตอบรับมันอย่างเต็มใจในวันนั้นผมคบกับเธอแบบไม่มีสถานะ เรานอนด้วยกัน ผมเลี้ยงดูเธอเหมือนเลี้ยงผู้หญิงคนหนึ่งไว้ใช้งาน ไม่ได้ให้ใจ ไม่ได้ให้อย่างอื่นนอกจากเงินและเซ็กซ์ดีๆ และเธอก็ยอมรับมัน เข้าใจ ไม่ทำตัวน่ารำคาญ ไม่อยากเลื่อนขั้นแต่อย่างใด“พี่วินซ์… พี่ว่าเราเป็นอะไรกัน”จู่ๆ วันหนึ่งเธอก็ถามผมขึ้นในขณะที่กำลังบรรจงจูบเธออย่างดูดดื่มท่ามกลางแสงจันทร์“คู่ขา คู่นอน อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่แฟน”“อ้อ อย่างนั้นเหรอคะ ดีใจจังที่ได้รู้”เธอตอบแบบยิ้มๆ ไม่ได้มีท่าทีผิดหวังแต่อย่างใด ทั้งยังกอดผม เรียกชื่อผมทั้งคืนอีกต่างหาก ทว่าเมื่อตอนเช้ามาถึง ตัวเล็กๆ กลับหายไป ไม่ทิ้งแม้กระทั่งความอบอุ่นบนเตียงเอาไว้วันแรกที่เธอหาย ผมรู้สึกเฉยๆ ไม่ได้เสียใจแต่อย่างใดสัปดาห์ต่อมาก็ยังไม่รู้สึกว่าขาดอะไรไปกระทั่งหหนึ่งเดือนผ่าน อยู่

ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดี การจดทะเบียนมีขึ้นหลังจากนั้น พอเสร็จพิธีแขกเหรื่อที่มาร่วมงานกลับอันตรธานหายไปกันอย่างรวดเร็วราวกับไม่เคยมีการจัดงานแต่งเกิดขึ้น ไม่มีการเลี้ยงฉลองหลังจบ ไม่มีการโยนดอกไม้ มีเพียงแค่ส่งคู่บ่าวสาวเข้าหอ และแยกย้ายกันไปใช้ชีวิตใครมันเท่านั้นหนึ่งคนที่ขอตัวก่อนเพื่อนเลยคือต้นหญ้าน้องสาวแท้ๆ ของขุนเขาเอง เธอบอกว่างานแต่งนี้ช่างน่าเบื่อ เต็มไปด้วยพวกคนรวยที่ใส่หน้ากากเข้าหากันทั้งนั้น เธอไม่อยากอยู่แม้เพียงวินาทีเดียว นั่นทำให้หลังจากพี่ชายจรดปากกาเซ็นชื่อลงบนใบทะเบียนเสร็จ เธอถึงได้บึ่งรถกลับเขาใหญ่ ไปอยู่บ้านไร่กับสตรอว์เบอร์รีทันทีการส่งตัวเข้าหอเป็นสิ่งสำคัญของพิธีแต่งงานตอนนี้แม้ว่าธาราจะเปลี่ยนมาใช้นามสกุลเขาเต็มตัวแล้ว แต่งานแต่งจัดขึ้นที่บ้านของฝั่งเจ้าสาว ขุนเขาจึงต้องเข้าเรือนหอซึ่งเป็นห้องนอนของภรรยาตนเอง หาใช่บ้านที่เขาใหญ่ไม่ห้องนอนของธาราเรียบง่ายกว่าที่คิด ทุกอย่างถูกตกแต่งด้วยเครื่องเรือนหรูหราสีขาว แน่นอนว่าสะอาดสะอ้าน ดูไม่ค่อยเข้ากับบุคลิกของเธอสักเท่าไรเขาเคยรู้จักหญิงสาวเมื่อครั้งยังเด็ก บิดาของธาราและบิดาเขาเป็นเพื่อนรักกันมานาน ในบางค

กว่าจะเกลี้ยกล่อมให้ธารายอมทานยาได้ก็เล่นเสียเวลาไปนานโข ขุนเขาต้องพยายามใช้ลูกไม้หลายๆ อย่างเพื่อมาหลอกล่อเธอ ทั้งการเอาขนมหวานซึ่งปกติผู้หญิงโปรดปราน ทั้งการชวนเธอฟังนิทานเหมือนสมัยเด็ก แต่มันก็ไม่ได้ผลสักอย่างจนคนพยายามท้อแล้วท้ออีก ในตอนที่เขาใกล้ล้มเลิก หญิงสาวกลับจับยายัดเข้าปาก ดื่มน้ำเองโดยไม่ต้องมีใครบังคับ นั่นทำให้เขาเรียนรู้ได้อย่างคือน้องน้ำไม่ชอบการบังคับเขาขอให้แม่บ้านประมาณสี่ถึงห้าคนเข้ามาจัดการกับร่างกายธาราต่อเมื่อเธอสงบลงแล้ว อันที่จริงในสถานะตอนนี้เขามั่นใจว่าตนมีสิทธิ์ในตัวธาราทุกอย่าง แต่ขุนเขามีอย่างอื่นที่ต้องไปจัดการก่อน นั่นคือการสอบถามเรื่องราวของภรรยาสาวตนเกี่ยวกับอาการเสียสติ พูดไม่รู้ความของเธอดีที่ว่าพรรณธิดาและสามียังคงรออยู่คุยกับเขาแม้เวลาจะผ่านไปนานกว่าสามชั่วโมงแล้วก็ตาม ไม่มีการชักสีหน้าไม่พอใจ หรือบ่นให้ได้ยิน มีแต่อภินันท์เท่านั้นที่ทำท่าหงุดหงิด พูดกระซิบกระซาบใส่เขาบ้าง แต่ก็ถูกภรรยาห้ามไว้เพื่อไม่ให้แสดงกิริยาไม่งามออกมามากเกินไปขุนเขาฉีกยิ้มอ่อนโยนให้ทั้งคู่บนโซฟาห้องรับแขกของบ้านเธียรวัฒน์ ตอนนี้เขาเปลี่ยนชุดที่สวมใส่สบายมากยิ่งขึ้น เพร

ตลอดระยะเวลาที่เดินทางกัน หญิงสาวไม่ต่อต้าน สร้างความรำคาญ หรือโวยวายเหมือนเมื่อวานแต่อย่างใด ธาราเพียงแค่นั่งนิ่งเงียบชิดริมขอบหน้าต่างรถ มองวิวสองข้างทางด้วยความตื่นเต้น สลับกับการนอนหลับไปจนกระทั่งถึงไร่สตรอว์เบอร์รี ทันทีที่ถึงเธอก็รีบวิ่งลงจากรถอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจว่าคนขับจอดรถสนิทแล้วหรือยัง สารถีตัวใหญ่ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่รีบดับเครื่องยนต์แล้ววิ่งตามคนตัวเล็กแสนบอบบางแต่ไวยิ่งกว่าลิงไปติด ๆ กลัวว่าเธอจะวิ่งหลงไปในป่า เพราะแถวนี้ไม่ได้มีแต่ไร่สวนหรือป่ามัน แต่มันยังมีป่ารกร้างที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนักด้วยทีอย่างนี้น่ะรู้จักวิธีปลดเข็มขัด ยัยเด็กดื้อเอ้ย!ทว่าวิ่งตามยังไงก็ไม่ทันตัวเล็ก ๆ นั่นเลย ธาราเริ่มห่างออกไปทีละนิดจนเกือบลับตา ดีที่ว่าอยู่ ๆ หญิงสาวก็หยุดฝีเท้าลงตรงใต้ต้นไม้ใหญ่ ข้างหน้าเธอคือชิงช้าแขวนเก่า ๆ ซึ่งไม่ได้ถูกใช้งานมาเป็นเวลานาน เธอยืนนิ่ง มองมันด้วยสายตายากจะเข้าใจ ก่อนค่อย ๆ เดินเข้าไปสัมผัสเชือกเส้นเก่าเต็มไปด้วยตะไคร่สีเขียวเบา ๆ“จำได้ไหมว่าเราเคยมาเล่นกับพี่ตรงนี้” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นด้านหลัง คนตัวเล็กเอี้ยวตัวไปมองขุนเขา ก่อนหันกลับมาดึงเชือกไกวชิงช้าไ