Semua Bab ลิขิตรักใต้เงาร้าย: Bab 41 - Bab 50

ในขณะเดียวกัน ท่านอ๋องได้พบกับ มู่หลี่ผิงและมู่หลี่หาน โดยที่หยวนเหมยหลันและฮุ้ยเจิงหลง นำพาให้มาพบกันแบบลับภายในตำหนัก ในวันที่รั่วกงกงไม่อยู่มู่หลี่หานได้รายงานเกี่ยวกับการสืบเกี่ยวกับต้นกำเนิดของจดหมายและหมึกที่ใช้ มู่หลี่ผิงได้สนับสนุนข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับยาพิษที่ถูกใช้กับท่านอ๋อง ทั้งสองได้แสดงความเคารพอย่างสูงสุดต่อท่านอ๋อง ทั้งสองคนดีใจที่ตอนนี้ท่านอ๋องได้กลับมาแข็งแกร่งดั่งเดิมท่านอ๋องเหวยฉีหยางยกมือขึ้นทันที หลังจากรับรู้ถึงสถานการณ์ตรงหน้า การกระทำของเขาเต็มไปด้วยความสง่างามและความนอบน้อม ดวงตาคมเข้มจับจ้องไปยังบุคคลทั้งสองตรงหน้ามู่หลี่ผิง และบุตรชายของนาง มู่หลี่หาน ความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาในใจของท่านอ๋องนั้นทั้งซับซ้อนและยากจะอธิบายได้“กระหม่อมขอคารวะ...” เสียงของท่านอ๋องเอ่ยขึ้นอย่างชัดเจนและมั่นคง แม้ภายในใจจะเต็มไปด้วยความตะลึงที่ได้รู้ว่า มู่หลี่ผิงในตอนนี้ แท้จริงคือพระสนมซิงเยี่ยน ผู้ที่เคยเป็นพระสนมโปรดของฮ่องเต้ จากคำกระซิบของฮุ้ยเจิงหลงมู่หลี่หาน... ซึ่งเป็นบุตรชายของพระนาง ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นพี่ชายของเขาเอง โดยมีบิดาคนเดียวกันคือ... ฮ่องเต้ดวงตาของเหว

“ท่านพ่อ! ท่านแม่! ข้า...” ลูกสาวรู้สึกขัดแย้งในใจ เพราะขณะนี้นางได้รู้จักและรักอ๋องเหวยฉีหยางมากขึ้น“ทั้งหมดเพื่อความปลอดภัยของครอบครัว และตัวเจ้าเอง อีกอย่างท่านอ๋องก็ยังจับใครไม่ได้สักคน”“แต่ว่า... ทุกอย่างกำลังจะคลี่คลาย”“เหมยหลัน เจ้าจะทำให้แม่หัวใจวายตายไปจริง ๆ หรือ”“ท่านแม่ ข้าขออยู่อีกสักพักได้ไหม แล้วข้าสัญญาว่าจะทำตามที่ท่านทั้งสองขอร้อง” นางรู้สึกว่าตนเองต้องปฏิบัติตามคำสั่งของพ่อแม่“ทำไม?”“ข้าเป็นห่วงท่านอ๋อง”“เจ้ากับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ก็ไหนว่ามาอยู่เป็นคนรับใช้แซ่ไป๋”“เอ่อ...” นางทำอึกอัก หน้าแดง ๆ ตาแดง ๆ“อย่าบอกนะว่าเจ้ารักท่านอ๋อง”“ท่านแม่ คือว่า ท่านอ๋องเพิ่งหายจากพิษ ตอนนี้ก็ยังอาการไม่ดี”“แล้วอย่างไรรึ”“ข้าจะอยู่ดูแลเขาอีกสักพัก”“นี่...” ฮูหยินทำท่าจะพูดต่อ แต่ท่านพ่อยกมือห้าม“พ่อเข้าใจเจ้า เอาแบบนี้อย่าให้พ้นหนึ่งเดือนนะ ที่พ่อจะทำ ทุกอย่างเพื่อให้เจ้าปลอดภัย... เหมยหลัน” ท่านพ่อย้ำชัดฮูหยินปลอบโยน แต่ในใจกลับรู้สึกโศกเศร้าไม่รู้จะทำอย่างไร? ท่านแม่เอาแต่บ่นว่าลูกสาวดื้อด้านนางน้ำท่วมปาก ใจรักท่านอ๋องไปแล้ว แต่พอเห็นปฏิกิริยาของท่านทั้งสอ

“ข้าจะไม่ยอมให้ฮองเฮาทำร้ายลูกของข้าอีกต่อไป วันนี้ข้าดีใจนักที่ได้เจอเจ้า กับ...”“หม่อมฉันตกกระไดพลอยโจน ได้ช่วยท่านอ๋องแล้ว ก็จึงจำใจ...”“เยี่ยนเอ๋อร์ เจ้าพูดประชดประชันข้าอีกแล้ว ตลอดมาข้าก็...”“เรื่องของหม่อมฉัน พระองค์ไม่ต้องสนใจ ตอนนี้วางแผนกับลูกเถอะว่าจะจัดการฮองเฮาอย่างไร ข้าจะไม่ยุ่ง” แล้วสนมซิงเยี่ยนก็เดินออกไป“เสด็จพ่อให้เวลาเสด็จแม่หน่อย” มู่หลี่หานบอก เขายังเห็นความรักที่ค้างคาอยู่ในสายตาของฮ่องเต้จากนั้นทั้งสามได้ร่วมกันวางแผนเพื่อป้องกันไม่ให้ฮองเฮาทำลายราชสำนัก และกำจัดลูก ๆ อันเป็นที่รักของฮ่องเต้ ช่างเป็นเรื่องที่ท้าทายและต้องเผชิญได้วางแผนกันเรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดก็แยกย้ายกันไป ภารกิจนี้ยิ่งใหญ่ ต้องไม่มีใครทำเสียแผนอ๋องเหวยฉีหยางวางแผนอย่างชาญฉลาด เขาแสร้งทำเป็นเมาและป่วยอีกครั้ง โดยสร้างสถานการณ์ให้ดูเหมือนเขากำลังอยู่ในอันตรายจนถึงขั้นใกล้ตาย เพื่อดึงดูดความสนใจจากทุกคนท่านหมอชิงหยวนมาตรวจ และป่าวประกาศว่าอาการของท่านอ๋องน่าเป็นห่วง และหนักกว่าครั้งเดิม อาจจะไม่รอดแน่ ๆ รั่วกงกงได้รับมอบหมายให้ไปแจ้งข่าวนี้แก่ฮ่องเต้ แต่ก่อนที่เขาจะไปถึงห้องทรงงานของฮ่อง

นางหมดเรี่ยวแรง พังพาบลงกับพื้นด้วยความเศร้าโศก เสียงร้องไห้ของนางดังก้องในห้อง เมื่อนางรู้ว่าความผิดพลาดของนางจะต้องส่งผลกระทบต่อชีวิตของลูกชาย“ขอเพียงท่านได้ดูแลเขาให้ดี” นางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแอ“ข้าไม่ต้องการให้เขาได้รับความทุกข์ทรมานเพราะความผิดพลาดของข้า” ฮ่องเต้หันหลังให้กับนาง และเดินออกไปจากห้อง ไม่ต้องการให้เห็นน้ำตาของนางอีกต่อไป การตัดสินใจของพระองค์ถูกปูทางด้วยความเจ็บปวดแม้ว่าเขาจะยังรักฮองเฮาอยู่ แต่ความรักนั้นได้ถูกบดบังด้วยการทรยศที่นางได้ก่อขึ้นฮองเฮาถึงกับกรีดร้องออกมาอย่างไม่อาย สติของนางดับวูบ องครักษ์ลากร่างของนางไปทั้งอย่างนั้น“ปลดของมีค่าทุกอย่างที่อยู่บนตัวของนาง ตำหนักเฉินเยี่ยนจะเป็นที่กักขังเจ้า ไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวัน ให้สำนึกและคิดถึงสิ่งร้าย ๆ แย่ ๆ ของเจ้าที่ได้กระทำกับผู้อื่น”ตำหนักเฉินเยี่ยน หรือตำหนักแห่งเงามืด ที่ปกคลุมด้วยความหม่นหมองอยู่ตลอดเวลา เป็นสถานที่แห่งความสิ้นหวัง โดดเดี่ยว และไร้แสงสว่าง เป็นดั่งสุสานสำหรับผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่ ที่จะไม่สามารถหลบหนีชะตากรรมอันโหดร้ายได้ตั้งอยู่ในส่วนลึกของวัง ห่างไกลจากผู้คน ถูกปิดล้อมด้วยกำแพงสูงทึ

ในท้องพระโรงของราชสำนักที่กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง ฮ่องเต้ประทับบนบัลลังก์ทอง ใบหน้าที่เคยเคร่งขรึม บัดนี้มีรอยยิ้ม ทุกอย่างกำลังไปได้ดีสายพระเนตรของพระองค์จ้องมองอ๋องเหวยฉีหยางและมู่หลี่หานที่ยืนตรงหน้า บรรยากาศดูสบาย ๆ ทว่าพระองค์ก็เต็มไปด้วยความคาดหวังอ๋องเหวยฉีหยางเหมือนจะตอบคำถามของหัวใจได้ เขาสบสายพระเนตรกับฮ่องเต้ตรง ๆ น้ำเสียงของเขาสงบนิ่ง แต่แฝงความหนักแน่น เขาก้มศีรษะลงอย่างเคารพ ก่อนจะกล่าวคำตัดสินใจที่ทำให้ทุกคนในท้องพระโรงตกตะลึง“กระหม่อมตัดสินใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมขอสละตำแหน่งของตัวเอง และหากฝ่าบาทมีเมตตา กระหม่อมอยากใช้ชีวิตเป็นสามัญชนนับจากนี้ไป” อ๋องเหวยฉีหยางเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นคงคำพูดนั้นเหมือนเสียงฟ้าผ่าที่ทำให้ทุกอย่างเงียบลงชั่วครู่ฮ่องเต้จ้องมองอ๋องเหวยฉีหยาง ริมพระโอษฐ์เม้มแน่นด้วยความครุ่นคิด นี่เป็นการตัดสินใจที่ยิ่งใหญ่สำหรับผู้ที่เคยอยู่ในวงการอำนาจมาเนิ่นนาน การสละทุกสิ่งไปเพื่อเส้นทางที่สงบและห่างไกลจากราชวงศ์เป็นเรื่องที่ยากจะเข้าใจ แต่ความตั้งใจของอ๋องเหวยฉีหยางกลับชัดเจนเกินกว่าจะมีใครคัดค้านได้“กระหม่อมขอเพียงสิ่งเดียวพ่ะย่ะค่ะ” อ๋องเหวยฉีหยางกล