All Chapters of ลิขิตรักใต้เงาร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

หยวนเหมยหลันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก‘ข้าเกือบไปแล้ว… ต่อไปข้าต้องระวังให้มากกว่านี้ แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าท่านอ๋อง เขารู้ทุกอย่าง แต่ไม่เห็นประกาศออกไป แบบนี้จะบิดเบือนความจริงเรื่องที่ข้าถูกโยนลงน้ำ ต้องบอกกับท่านพี่มู่ว่าให้ไปสืบที่บ้านข้า ว่าพวกเขารู้เรื่องนี้หรือไม่ ฮึ... ข้าเกือบตายในคืนนั้น ถ้าเขาไม่บอกพ่อกับแม่ของข้า แสดงว่าเขา...”หยวนเหมยหลันกำหมัดแน่น แค่คิดว่า อ๋องเหวยฉีหยางจงใจจัดงานแต่งงาน ยอมเสียเงินทองมากมาย แต่ว่า... เขาได้วางแผนแยบยลกว่านั้น อาจจะทำเพื่อให้เข้ากับฝ่ายของท่านพ่อ อีกทั้งยังทำให้อีกฝ่ายเข้าใจไปอีกอย่าง แบบนี้... ท่านอ๋องท่านฉลาดเกินไปแล้ว” นางนึกโมโห ที่เขาเห็นชีวิตของนางไม่มีค่า เป็นแค่หมากตัวหนึ่งเท่านั้นตอนนี้หยวนเหมยหลันสงสัยท่านอ๋องเต็มหัวใจ และเชื่อไปแล้วว่าเขานั่นแหละแรงผลักและขับเคลื่อน นางแต่งงานเพราะการเมือง แต่ต้องมาตายเพราะเขาจะรวบกินหัวกินหาง‘ไว้ใจไม่ได้ เขาอันตรายที่สุด ข่าวที่ว่าเขาใจดำอำมหิต และไม่เคยสนใจและเห็นหัวผู้ใด น่าจะเป็นจริง เหมยหลัน... เจ้าต้องระมัดระวังตัวมากยิ่งขึ้น’ นางบอกกับตัวเอง เพราะความจริงที่ถูกซ่อนนี้ เท่ากับนางมาอย

หลังจากเหตุการณ์ลูกธนูปริศนา ที่เกือบทำร้ายอ๋องเหวยฉีหยาง เขาตัดสินใจติดตามตัวคนร้ายไปเอง แต่ทว่ามู่หลี่หานใช้ความว่องไว และชำนาญกว่าหลบหนี จนลอบเร้นสายตาของท่านอ๋องไปได้ คนร้ายหนีรอดไปได้อย่างไร้ร่องรอยอ๋องเหวยฉีหยางหยุดวิ่งตามในสวนข้างกำแพง เขามองไปรอบ ๆ แต่ไม่พบผู้ใด…“บัดซบ! ใครกันที่บังอาจมาก นอกจากจะบุกเข้ามาในจวนของข้า แล้วยังกล้าลอบยิงข้าอีก!” อ๋องเหวยฉีหยางหัวเสีย เขาพยายามเก็บความโกรธไว้ แต่ก็รู้สึกหงุดหงิดที่ปล่อยให้ผู้บุกรุกหนีไปได้“ค้นหามันให้ทั่ว อย่าให้คนร้ายหนีไปได้! ใครก็ตามที่กล้าท้าทายข้า ต้องได้รับโทษอย่างสาสม!” อ๋องเหวยฉีหยางตะโกนสั่งทหาร ทหารรีบปฏิบัติตามคำสั่ง กระจายกำลังค้นหาตามบริเวณต่าง ๆ แต่ก็ไม่พบร่องรอยของมู่หลี่หานอ๋องเหวยฉีหยางกลับมาที่จุดเดิม ลูกธนูยังปักอยู่ มันเป็นลูกธนูที่ทำง่าย ๆ ไม่ได้อันตรายเท่าไร ถ้าโดนก็แค่ระคายเคือง“ใครกล้าล้อเล่น” เขารู้แล้วว่าคนยิงไม่ได้หมายเอาชีวิต ท่านอ๋องจึงนึกถึงหน้าของหยวนเหมยหลัน ที่ตอนนี้คือสาวใช้คนนั้น ที่เขาเพิ่งพบเมื่อครู่‘สาวใช้คนนั้น…ทำไมนางถึงดูคุ้นตาข้านัก ทั้งที่ข้าไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน แต่นางดูมีบางอย่

“อูย... มีอะไรไม่ชอบมาพากลเยอะมากเลย เจ้ารีบค้นหาหลักฐานเถอะ ถ้าได้นิดได้หน่อย เราสองคนก็เผ่นจากที่นี่กันได้แล้ว ตอนนี้ชักจะตาเขม่นอยู่นี่ ลางร้ายต้องมาก เฮ้อ... เจ้าก็ใจร้อนเกินไป ทำอะไรบุ่มบ่าม วันสองวันจะหาหลักฐานทั้งหมด ต้องค่อยเป็นค่อยไปสิ”“ป้าไม่ต้องกลัวมากขนาดนั้นหรอก”“ตอนแรกก็กะจะไม่กลัวหรอกนะ แต่พอมาอยู่จริง ๆ ไม่ไหว ขนลุกตลอดเวลา เสียวหลังคอวาบ ๆ”“ป้าก็คิดมากไปได้ ใจเย็น ๆ ก่อนนะป้าหลี่นะ”“อะ! เมื่อกี้เหมยหลันก็มาแบบร้อนใจ ตอนนี้มาบอกให้ใจเย็น ๆ” ป้าหลี่ถึงกับค้อนปะหลับปะเหลือก“เอ่อนี่... แล้วท่านอ๋องจะไม่ตอแยกับเจ้าอีกหรือ เป็นไปได้หรือ เจ้าหยุดที่จะไปสืบค้นอะไรก่อนนะเวลานี้ เก็บเนื้อเก็บตัวหน่อย อาจจะโดนท่านอ๋องหมายตาแล้วก็ได้”“อื้อ...” หยวนเหมยหลันพยักหน้ารับ“ส่วนเรื่องให้ไปสืบที่บ้านของเจ้า ข้าจะส่งข่าวบอกหลี่หานเอง”“ข้าจะไม่ยอมตกเป็นเครื่องมือให้ใคร แล้วเห็นชีวิตของข้าไม่มีค่าเช่นนี้” หยวนเหมยหลันนึกถึงใบหน้าของอ๋องเหวยฉีหยางก็นึกแค้นเคือง ใจก็ประหวัดคิดว่า คนที่จ้องทำร้ายหมายเอาชีวิตของนางก็คือสามีป้ายแดง แต่ยังมีหน้าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีก“เอาเรื่องของเจ้าในตอน

หยวนเหมยหลันถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ ที่ทั้งเหนียวและฝืดคอ ใจนั้นบอกว่าอย่ากลัว ๆ แต่นางไม่รู้อารมณ์ของอ๋องเหวยฉีหยางเลย เพราะไม่รู้ว่าเขาเป็นคนดีหรือว่าเป็นคนร้ายแต่หลักฐานบันทึกนั้น ทำให้หยวนเหมยหลันไม่อาจจะเชื่อใจเขาได้อีกต่อไป“เจ้ารักษาเสร็จแล้วนี่ เจ้าไม่ได้เป็นอะไรมาก เข้ามาสิ”ท่านอ๋องเรียกนางให้เข้ามาในห้อง ระหว่างที่หยวนเหมยหลันเยื้องย่าง เขาก็มองอย่างพินิจพิจารณาหยวนเหมยหลันก้าวขาแทบจะไม่ออก ท่านอ๋องเหวยฉีหยางส่งยิ้มให้นางบาง ๆ“เจ้าชื่อแซ่อะไร?”หยวนเหมยหลัน ลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย คุยกับมู่หลี่หานกับป้าหลี่ แต่ไม่เคยคิดแต่งชื่อแซ่ใหม่ของตัวเอง“ข้าน้อย... ไป่ซุนหลิงเพคะ”“ซุนหลิง” เขาทวนชื่อของนาง“นี่ข้าเรียกเจ้ามาก็เพื่อที่จะ...” พูดไปเขาก็เดินเข้ามาจนชิดตัวนาง แล้วท่านอ๋องก็ยกมือขึ้นมาเกลี่ยที่พวงแก้มของหยวนเหมยหลัน นางแม้จะกรุ่นเคืองในใจ แต่ตอนนี้ต้องอดทน เพราะแสดงอาการอะไรออกมาไม่ได้“เจ้าหน้าตาดี ข้าชอบ อีกอย่างอย่าไปทำเลยงานทำความสะอาด มือเจ้าจะเจ็บเสียเปล่า ๆ”แล้วอ๋องเหวยฉีหยางก็จับมือของหยวนเหมยหลันเอาไว้ เขาจ้องมองลึกไปในดวงตาของนาง“ตาของข้าน้อยแดงอยู่ มันเจ็บและเค

“เป็นของข้าใช่ไหม?” อ๋องเหวยฉีหยางถามหยวนเหมยหลัน ทว่านางไม่ได้ตอบ เพียงแต่นอนราบลงไปแนบสนิทกับที่นอน ร่างเล็ก ๆ แต่อวบอั๋นเต็มไม้เต็มมือ กำลังดิ้นส่ายตัวอย่างทรมาน สีหน้าเหมือนมีความต้องการที่อยากจะปลดปล่อยยังไม่ทันได้ตั้งตัว เขากดบดเบียดกลีบปากลงไปหนักหน่วง จนหยวนเหมยหลันแทบลืมหายใจ แต่การกระทำแบบนี้ขับส่งให้สิ่งที่ทำให้ร่างกายของทั้งสองคนผิดปรกติ ก็ยิ่งปะทุหนักปากประกบปาก ทั้งคู่แลกลิ้นกันอย่างไม่สนอะไรแล้ว อ๋องเหวยฉีหยางผู้ชำนาญเรื่องแบบนี้ จัดการละเมียดละไมกลีบปากสวยของนาง จนสอนให้หยวนเหมยหลันจูบเป็น นางตอบโต้โดยการพันเกี่ยวปลายลิ้นรัดรึง แลกน้ำหวานในโพรงปากของเขามือหนาจัดการกระตุกสายรัดของร่างหนา และผละกลีบปากออกห่าง สายตาหื่น ๆ มองนางราวจะกลืนกินหยวนเหมยหลันเข้าไปทั้งตัวนางได้แต่นอนหายใจพะงาบ ๆ ไม่เป็นตัวของตัวเองอีกต่อไป รู้แต่ว่า อยากให้ท่านอ๋องจัดการนางเหมือนคู่สามีภรรยา หยวนเหมยหลันน้ำตาคลอ ยกมือขึ้นมาลูบไล้ และบีบเคล้นลงไปที่หน้าอกของตัวเองอย่างหักห้ามตัวเองไม่ได้อีกมือก็เลื่อนลงมาประกบที่สามเหลี่ยมบริสุทธิ์ที่คิดเอาไว้จะมอบให้สามี แต่ยังไม่ทันที่จะได้ร่วมหอ แต่ดันถูก