Semua Bab ถังซูเจียว ฮูหยินที่ท่านไม่รัก: Bab 31 - Bab 40

ตอนที่ 31ประท้วง“ท่านย่า!!!! ตามหมอมาเร็ว!!!” เฉินโม่วโฉวรีบเข้าไปประคองย่าตัวเองอย่างตกใจในเรือนจึงเกิดความวุ่นวายขึ้นอีกครั้ง เฉินโม่วโฉวคิดจนหัวแทบระเบิด เรื่องของเขาถูกแพร่ออกไปเช่นนี้เขาคงหมดความน่าเชื่อถือแน่ แต่แปลกนัก ราวกับมีคนวางแผนเอาไว้ล่วงหน้าไม่เช่นนั้นเรื่องของเขาจะแพร่กระจายไปเร็วถึงเพียงนี้หรือ หรือจะเป็นฝีมือนาง เขามองหน้าฮูหยินตัวเองก่อนจะส่ายหน้า หากเขาเสื่อมเสียชื่อเสียงก็ไม่เป็นผลดีต่อนางไปด้วย นางจะทำไปเพื่ออะไร“ท่านพี่อย่าคิดมากไปเลยเจ้าค่ะ ข้าเชื่อว่าต้องมีทางออกของเรื่องนี้แน่” ถังซูเจียวเห็นเขามองมาที่ตัวเองบ่อยครั้งจึงพูดปลอบใจเขาไป เขาเพียงพยักหน้ารับเบา ๆ เท่านั้นฮุ่ยเยว่เล่อไม่พูดอะไรตั้งแต่ที่ฮูหยินผู้เฒ่าเป็นลมไปแล้ว นางคล้ายจะคิดอะไรคนเดียวน็็้็ปำ“คุณหนูฮุ่ยไม่ต้องคิดมาก เรื่องงานแต่งของเจ้าข้าจะไม่ให้มีปัญหาแน่นอน” ถังซูเจียวเอ่ยกับหญิงสาว ทำให้นางหันมามอง“ขอบคุณฮูหยินเจ้าค่ะ” นางตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย“เยว่เล่อเจ้าจะกลับจวนก่อนหรือไม่ ข้าจะให้คนไปส่ง” เฉินโม่วโฉวคล้ายจะนึกขึ้นได้ว่าควรใส่ใจคนรักตัวเอง“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าเอารถม้าที่จวนมาเดี๋

ตอนที่ 33สิ้นสุดหน้าที่ภรรยา เช้าวันใหม่มาถึงอย่างรวดเร็ว แม้จะมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายแต่งานแต่งยังคงถูกจัดขึ้น จวนเจ้าเมืองจึงเปิดประตูจวนแต่เช้าเพื่อรับแขก แต่กลับไม่มีผู้ใดมาแม้แต่คนเดียว แม่สื่อที่เตรียมไว้ยังมีสีหน้าไม่สู้ดี เพราะในใจไม่อยากมาเป็นแม่สื่อให้เจ้าเมืองเช่นนี้แล้ว แต่ด้วยรับเงินมาก่อนแล้วจะยกเลิกก็ไม่ทันเสียแล้ว เหล่าคนที่มาประท้วงก็เริ่มมารวมตัวกันอีกครั้ง วันนี้ดูจะมากกว่าเมื่อวานถึงสองเท่า ถังซูเจียวตื่นมาแต่งหน้าแต่งตัวแต่เช้า วันนี้ชุดที่นางเลือกมาใส่เป็นสีม่วงเข้ม เครื่องประดับเป็นชุดไข่มุกที่ได้มาจากฮูหยินผู้เฒ่าเมื่อตอนแต่งเข้ามาใหม่ ๆ เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นนางจึงออกมารอรับแขกที่หน้าจวน ใบหน้าที่นิ่งสงบบวกกับการก้มหน้าเล็กน้อยทำให้เหล่าคนที่มาประท้วงต่างเห็นใจนาง “เจ้าดูนางสิ ชั่งน่าสงสารนักถูกบังคับให้แต่งงานมาต่างเมืองไม่พอ ยังมาเจอบุรุษชั่วช้าเช่นนี้อีก” เสียงสตรีนางหนึ่งเอ่ยขึ้นไม่เบานัก “จริงด้วย แถมยังต้องมาจัดงานให้สามีกับสตรีอื่น แต่ที่เจ็บสุดคงเป็นความสัมพันธ์ระหว่างย่าหลานนี้แหละ”

ตอนที่ 35อนาคตจบสิ้นเพราะสตรีนางเดียวเฉินโม่วโฉวมองตามขบวนของอดีตภรรยาไปอย่างโกรธแค้น สตรีเห็นแก่ตัวเช่นนางจากไปก็ดีแล้ว อย่างน้อยเขาก็ได้รู้ว่าในวันที่เขาลำบากยังมีใครบ้างที่อยู่เคียงข้าง“นายท่าน เออ...เรื่องขบวนเจ้าสาวจะเอาอย่างไรต่อไปดีขอรับ” บ่าวของเขาเข้ามาถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ“ทำทุกอย่างตามปกติ เมื่อถึงฤกษ์ก็ไปรับเจ้าสาวตามเดิม” เขาเอ่ยก่อนจะกลับเข้าจวนคนที่มาประท้วงหน้าจวนยังไม่ไปไหน เพราะเชื่อว่าวันนี้ต้องมีเรื่องสนุกให้พวกเขาได้ดูอีกแน่ ข่าวลือเรื่องราชโองการก็แพร่ไปอย่างรวดเร็วเหมือนไฟลามทุ่งเมื่อถึงฤกษ์ขบวนเจ้าบ่าวก็ออกเดินทางไปยังจวนเจ้าสาว สองข้างทางมีชาวบ้านออกมายืมมุงดูแล้วชี้ไม้ชี้มือมาที่เฉินโม่วโฉวไม่ขาดเฉินโม่วโฉวมองเห็นทุกอย่างแต่ข่มกลั้นอารมณ์ทั้งหมดไว้ หากเป็นก่อนหน้านี้มีหรือพวกชาวบ้านจะกล้าแสดงกิริยาเช่นนี้ใส่เขาขบวนเคลื่อนมาถึงหน้าจวนเจ้าสาว แต่ประตูกลับปิดสนิทราวกับไม่ได้มีงานมงคลในวันนี้“นี่มันเรื่องอะไรกัน” เขาหันไปถามแม่สื่ออย่างไม่เข้าใจ ในใจเริ่มหวั่นวิตกแล้ว“เออ ข้าน้อยไปถามให้นะเจ้าคะ” แม่สื่อรีบไปเคาะประตูจวน แต่เคาะอยู่นานก็ไม่มีคนออกมาสักค

ตอนที่ 37เจ้าต้องรับผิดชอบ ท่านอ๋องกลับมาหลังจากนั้นไม่นานพร้อมคนอีกห้าคน ถังซูเจียวยังงุนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ แต่เพราะต้องการรู้เรื่องราวทั้งหมดจึงตามท่านอ๋องไปที่เรือนหลัก “ท่านอะ...แฮ่ม ท่านเจิ้งหู่นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ เหตุใดจึงมีผู้บุกรุกจวนท่านอย่างอุกอาจเช่นนี้” นางถามพลางคว้าแขนเขาไว้แน่น เพราะเขาทำท่าจะเดินหนีนาง “จริง ๆ แล้วจวนข้ามีผู้บุกรุกเป็นประจำนั่นแหละ แต่ข้าลืมบอกเจ้าเอาไว้ก่อน แต่ต่อไปข้าจะเพิ่มกำลังทหารคุ้มกันให้มากขึ้นแล้วกัน” เขาตอบอย่างขอไปที “ขนาดจวนอ๋องยังกล้ามีผู้บุกรุกอีกหรือเพคะ” ลี่ลี่โพล่งออกมาก่อนจะรีบเอามือปิดปากตัวเอง “พวกเจ้าออกไปก่อนข้าจะคุยกับนายของเจ้าเสียหน่อย ส่วนเจ้าก็ตามข้ามา” เขาเอ่ยกับสาวใช้ของนางก่อนจะหันมาเอ่ยกับนางต่อ ท่านอ๋องพานางเดินเข้ามาในห้องข้าง ๆ ในนั้นมีชายที่ถูกยิงตกจากหลังคากำลังนั่งทำหน้าดุอยู่ “เขาหายแล้วหรือเพคะ” นางกระซิบถามท่านอ๋อง “ยังแต่เจ้าไม่ต้องพูดนะ แค่ก้มหน้าพอที่เหลือข้าจัดการเอง” ท่านอ๋องกระซิบกลับมา “พวกเจ้าจะกระซิบกันอี

ตอนที่ 39ซูเจียวอยู่ที่ใด ปัญหามักเข้าวิ่งใส่เสมอ หลังจากที่ถังซูเจียววิ่งหนีออกไป หวงเฟยหมิงก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอเบา ๆ “นายท่านเป็นอะไรหรือไม่ขอรับ” องครักษ์รีบปรากฏตัวออกมาจากที่ซ้อน เมื่อเห็นนายตนไม่ยอมลุกเสียที “เปล่า สั่งสอนพวกนั้นที่มันกล้าส่งสายตาให้นางตอนอยู่หน้าจวนด้วย ทำให้พวกเขารู้ว่านางไม่ใช่คนที่จะล่วงเกินได้” เขาหมายถึงเหล่าชายคณิกาที่เขารับมาเลี้ยงไว้ตบตาคนอื่น พวกนั้นจะได้ออกมาก็ต่อเมื่อเขาอยู่ต่อหน้าผู้อื่นเท่านั้น นอกนั้นอย่าหวังว่าจะได้พูดคุยหรือแตะต้องตัวเขา “ขอรับ แล้วจะให้คนจับตาดูท่านหญิงไว้หรือไม่ขอรับ” ชายที่เป็นองครักษ์เอ่ยถาม เพราะได้รับรู้ถึงฤทธิ์ของท่านหญิงผู้นี้มาบ้างแล้ว “ส่งคนดูนางไว้อย่าให้คราดสายตา แล้วมารายงานข้าด้วย” เขาเอ่ยพลางแกะผ้าพันแผลออก ทำให้เห็นว่าแผลของเขาเป็นเพียงรอยถลอกเท่านั้น องครักษ์รับคำแล้วจากไป เขาจึงเริ่มอาบน้ำด้วยตัวเองอย่างสบายใจ พลางนึกถึงใบหน้าเล็กยามตื่นตกใจที่ถูกเขาหยอกล้อ ก่อนจะอมยิ้มคนเดียวราวกับคนเสียสติ